8 Jaar geleden was ik zo verliefd dat ik na 6 maanden verkering voor mijn grote liefde verhuisde naar de andere kant van het land. En nog steeds heb ik daar geen spijt van. Tenminste de meeste dagen. Want doordat we al wat ouder waren toen we elkaar leerden kennen hadden we beiden onze vrienden. En geen gezamenlijke. Na 8 jaar ken ik uiteraard veel meer mensen als toen, en heb ik een paar meiden die ik regelmatig zie. Maar....altijd met de kinderen, of met onze gezinnen. Want deze meiden hebben vriendinnen die ze al jaren kennen, soms al vanaf de kleuterschool. En daarmee doen ze veel leuke dingen. Ik zie regelmatig op Facebook voorbij komen dat ze gaan stappen, uit eten gaan, filmpje pakken etc met een paar vriendinnen. En daar hoor ik niet bij. Ik hoor niet bij een "groepje". En dat mis ik ontzettend. In mijn geboortestad had ik een hele hechte vriendengroep, en we deden heel veel samen. Maar dat verwaterd ook, en ik kan niet iedere maand even een avondje op en neer (anderhalf uur rijden). En omdat ik een leidinggevende functie heb, heb ik ook geen team waarmee ik wel eens een uitje heb. Mijn man heeft bijna ieder weekend wel wat. Geeft niets, gun het hem! Maar nu hadden we vanavond een gezamenlijk etentje, en ik heb geen oppas kunnen vinden, dus gaat hij alleen (is zijn familie). Dat gebeurd alleen steeds vaker. (Geen schoonouders die kunnen oppassen, man is enig kind, en mijn familie woont te ver weg). En dan heb ik toch wel eens spijt dat ik alles heb opgegeven! Ik had niet gedacht dat ik me na 8 jaar nog steeds af en toe eenzaam voel! Zijn er hier meiden die dit een beetje herkennen? Mijn man geeft me soms het gevoel dat ik niet zo moet zeuren, maar hij is weer gezellig op pad vanavond...........
Ik herken het wel, maar snap alleen niet waarom je niet elke maand een avondje op een neer kan, zover is het toch ook niet. Anders misschien bij een sportclubje gaan om nieuwe contacten op te doen? En mbt oppas kun je toch wel iemand in de buurt zoeken die voor een avondje op wil passen (buurmeisje oid)...
Geen ervaring, maar ik kan het me wel voorstellen. De vriendengroep waar je man bij hoort, zijn jullie als dames geen 'groepje' geworden? Ennuh, lekker alsnog af en toe op pad gaan naar je oude vriendengroep en evt nachtje bij familie blijven slapen daar. Fijn de band met hun 'warm houden'. Dan moet je man maar een avondje thuis blijven.
Ik herken het ook wel. Ben zelf ook voor de liefde van mijn leven verhuisd op een uur rijden van waar ik ben opgegroeid. Ook alles achtergelaten en wel nieuwe contacten gemaakt, maar niet zo hecht als vroeger. Mis mijn familie vaak, helemaal nu ikzelf moeder ben geworden. Zelf ben ik wel direct bij een sportclub gegaan hier om in ieder geval contacten op te doen. Dat helpt maar heel hecht zullen deze contacten nooit worden. Daarvoor ben ik er "te laat ingestapt" zeg maar. Ik vind ook niet dat je zeurt, je man heeft makkelijk praten. Hij zit nog gewoon in zijn eigen omgeving. Hier zeg ik altijd tegen vriend stel jè eens voor dat het andersom was, hoe zou jij je dan voelen. Meestal geeft hij me dan wel gelijk. Het is gewoon niet altijd makkelijk.....
Precies hetzelfde hier. Wij zijn als "compromis" in het midden van het land gaan wonen maar verschil tussen ons is dat hij hier in Utrecht wel vrienden heeft en ik niet.
Ik sport al jaren, maar dat zijn maar korte contacten. Ik ben toch een beetje het buitenbeentje wat niet uit het dorp komt. En als vrouwen van de "mannen" zien we elkaar wel, maar altijd met de kinderen. Echt een hechte groep is het niet. Ze doen juist veel met andere vriendinnen. Een oppas hebben we, maar niet die ook met de kinderen kan eten etc. Een avondje weg vanaf een uur of 7 gaat gelukkig wel. Maar mijn man heeft ook veel uitjes zonder partner. Ik mis gewoon wat gezelligheid.....
Ik ken het wel, maar ik ben dan weer iemand die wel 1x per maand/2maanden naqr mijn familie ga voor een nachtje. Soms met kids zonder man (dan blijven kida bij mijn vader slapen en ga ik een avondje uit. En soms lekker helemaal alleen. Natuurlijk komen we ook met mijn man wel bij die familie, maar die is niet zo van het overnachten bij andere, dus vandaar dat ik dat gemiddeld 6x per jaar een nachtje zonder hem doe.
Ja heel herkenbaar! Ik woon hier nu ongeveer 7 jaar en mis juist nu met jonge kinderen mijn ouders heel erg. Ik zou dolgraag willen verhuizen naar die kant maar helaas mijn vriend wil dat niet en de huizenprijzen zijn daar een heel stuk hoger. Ik heb inmiddels wat vriendschappen opgebouwd en leer nog steeds leuke mensen kennen maar mis gewoon erg mijn eigen familie. Als mijn vriend thuis is doen we leuke dingen en los van elkaar ook maar toch voel ik me overdags vaak eenzaam. 'gelukkig' mag mijn oudste nu naar school dus dat zal ook een hele andere invulling geven.
Ik herken het ook wel ben wel pas 1 jaar geleden verhuisd (165km verderop ) Ken hier inmiddels ook wel een aantal mensen maar dat is toch heel anders Mis mijn vrienden en familie heel erg en voel me ook wel vaker eenzaam Uiteindelijk wil mijn vriend best in Limburg gaan wonen maar nu zit het er gewoon even niet in (vaste baan en koophuis) Ik ga minimaal 1x in de 2 weken terug naar Limburg voor een gezellige dag of avond!
Hier ook heel herkenbaar. 11 jaar geleden ook verhuisd voor de liefde. T is in het begin heel lastig geweest om m'n draai te vinden. Via mijn werk en man wel veel mensen leren kennen.. Een aantal jaar geleden hadden we ook n hele leuke vriendengroep via mijn man. Met de vrouwen deden we ook leuke dingen apart. Maar omdat mijn man door zijn drukke werk en hobbies minder met de mannen afsprak, werd ik er ook steeds meer buiten gehouden. Nu zien we ze veel minder vaak. En dat vind ik best jammer. Ik heb wel geprobeerd om het contact te verbeteren maar dat leidt ook vaak tot niks. Ik wil me ook gewoon niet opdringen. Maarja als je dan op Facebook ziet dat de rest nog wel allemaal dingen doet met elkaar steekt dat toch wel n beetje. Gelukkig heb ik wel veel contacten via de kinderen dus echt eenzaam ben ik niet. En ik heb nog steeds mijn vriendinnen uit mijn oude woonplaats. Maar echte vriendschappen opbouwen in mijn huidige omgeving vind ik erg moeilijk. Van mijn man krijg ik weinig begrip. Die vind dat ik maar meer initiatief moet tonen (wat soms ook wel zo is, maar na twee tevergeefse pogingen voel ik me al snel afgewezen)mof op n club moet gaan. Eigenlijk heb ik die jaren heel veel mensen leren kennen maar is niemand echt blijven hangen. Ik mis wel n echte vriendin. Ook mis ik mijn ouders, zeker nu ik zelf kinderen heb. Daarom zou ik ook geen seconde twijfelen als mijn man zou aanbieden om te verhuizen naar mijn oude omgeving. Lekker bij mijn ouders de buurt en mijn oude echte vriendinnen. Maar ik weet dat dat niet gaat gebeuren, dus ik ga er maar het beste van maken hier.
Hier ook verhuisd .. 400+ km verderop. Ik heb wel wat vriendinnen, maar die hebben hun eigen 'groepje' ook al, ik kwam pas later, en via mijn vriend. Daarnaast spreek ik de taal nog niet goed (Frans), ik voel me soms best alleen. Ik mis mijn familie en vrienden zeker! Ik moet er maar het beste van maken denk ik So, you are not alone! Knuffel!!
Dank je wel meiden, doet me op een rare manier goed om te lezen dat het allemaal zo makkelijk nog niet is om ver van je vertrouwde mensen te wonen.
ik begrijp wat je bedoelt ik ben me mijn moeder en broers zo vaak verhuist dat ik geen hechte vrienden kring heb kunnen maken en nu kijk ik naar mijn broer die ouder is altijd de zelfde vrienden en vrienden van mij ook leuk met een groepje weg het enige wat ik heb zijn een paar vrienden die ook ver weg wonen en ja alleen ga je ook niet snel ergens heen
Hier ook verhuisd voor de liefde... Mijn familie en vrienden wonen allemaal ruim 2 uur rijden hier vandaan. Het plan was om elke maand weer naar het zuiden te rijden, maar voor je het weet is er alweer een maand voorbij... dus zit er meer tijd tussen. Op zich een goed teken dat de tijd zo snel gaat. Blijkbaar toch druk met werk, thuis, dochtertje, nieuwe vrienden. Ik moet zeggen dat ik geluk heb gehad. Ik mag zeggen dat ik hier nu weer een 'beste' vriendin heb. Heel fijn! Ook zijn we tijdens ons huwelijk weer een keer verhuisd (in dezelfde stad), maar dan een jongere buurt. Dus nu ook 2 buurvrouw/vriendinnen erbij hier in de straat die rond dezelfde tijd zwanger waren en nu dus kindjes in dezelfde leeftijd. Ondertussen woon ik hier nu 5 jaar en wil niet meer terug! natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden en het contact met de vrienden verwaterd... kan je bijna niet tegenhouden.... Maar zoals ik al zei; ik heb denk ik geluk gehad. Blijf volhouden! Ga toch weer op 'iets' : een koor, of knutselclub, fotografieclub.. noem maar op. Iets waarbij je wat intensiever contact opbouwt als bij een sportclub. Succes!
Deels herkenbaar. Ik ben ook verhuist voor de liefde om het zomaar te zeggen maar nu na vier jaar heb ik mijn eigen vriendenkring. Dat moet groeien dat is er niet van de 1 op de andere dag.
Hier ook deels herkenbaar. Ben 10 jaar geleden voor mijn vriend naar een dorpje verhuisd. Woonde in een middelgrote stad met veel vrienden, familie kennissen en leuke collega`s. Door omstandigheden ook nog van baan gewisseld, met prima collega`s, maar geen hechte groep zoals ik gewend was. Mijn vriendengroep zie ik zelden tot nooit meer. Is gewoon verwaterd. Waar ik eerder nog wel eens spontaan bij een tante of neef binnenviel, is dat nu ook allemaal stukken minder. En in dit dorp wordt je echt als buitenbeentje beschouwd, als je hier niet geboren en getogen bent. Je komt er echt niet tussen. De vrienden van mijn vriend zijn heel gezellig maar zoals ts al aangeeft,nooit eens met de dames alleen weg. Schoonouders wonen wel erg dichtbij overigens en mijn eigen ouders ook slechts 20km. Maar goed, dat is geen vriendenclubje Dus ja best herkenbaar....
hier deels herkenbaar... 7 jaar 260km van ouders en vrienden gewoond miste het heel erg dus nu met mijn grote liefde terug verhuisd alleen wel een half uur verderop toch. nu bij mijn familie maar niet bij vrienden maar die waren toch al verwaterd. mis het wel om vriendinnen te hebben hier maar heb wel mn familie dichtbij gelukkig. en mijn grote liefde is voor mij verhuisd 2 uur van haar familie vandaan, haar vrienden hebben dr laten vallen behalve 1 die zien we gelukkig zo nu en dan. dusja mis de vrienden ook, naar mn familie ben ik gelukkig terug verhuisd
Hier ook heel herkenbaar, ik ben voor mijn man naar Canada verhuisd. Met twee jonge kinderen is het lastig om echt diepe contacten op te bouwen; het gaat heel langzaam. Herken ook wat je zegt over de niet zo diepe contacten bij het sporten. Op het werk hetzelfde. Ik hoop hier dat het beter wordt als mijn kinderen naar school gaan. En ja ik mis mijn familie ook enorm. Zou niet weten wat ik zonder Skype zou moeten.
Ik ben voor mijn vriend naar de andere kant van europa verhuisd, 1200km! Heb t soms ook lastig hoor en dat ik me eenzaam voel maar je moet het ook zelf een beetje leuk maken!
Dat probeer ik ook hoor, het voor mezelf leuk maken. En vaak gaat dat goed. Maar ik blijf dat beetje heimwee houden. Ik mis wie ik 10 jaar geleden was. Vrolijk, altijd op pad met vrienden, leuke collega's etc.