Hoe ik eruit ben gekomen? Goede vraag Ik was de weg helemaal kwijt en lag alleen nog op bed. Nadat ik medicatie heb gekregen voelde ik me langzaamaan steeds wat beter voelen. En veel gesprekken gehad bij de psycholoog. Zo ben ik uit het diepe dal gekomen. Toen het steeds wat beter ging ook gaan hardlopen en dingen blijven ondernemen. Wel hou ik mezelf in acht. Als ik voel dat het wat minder gaat neem ik ook mijn rust... Nu heb ik twee medicijnen die ik slik en ben ik met 1 daarvan aan het afbouwen. Ik blijf mijn ups en downs houden. Ik vind dat heel vervelend maar ben nu gewoon bezig om het te accepteren als een deel van mezelf. Zo af en toe heb ik gewoon een grondstemming die negatief is... Maar zo af en toe voel ik me ook gewoon goed. Zolang ik niet meer in die hele diep put geraak ben ik al heel blij.... Weet niet of dit een beetje een antwoord is? Heb niet DE oplossing zeg maar....
Ik heb na de bevalling van de oudste een pnd gekregen. In de laatste periode van de bevalling vooral een angststoornis gecreëerd te vroeg bevallen zoontje ernstig ziek geweest tot 2 maal toe was de druppel. Toch had ik het niet gelijk door. Hij huilde veel omdat hij verborgen reflux had en werd nergens serieus genomen en veel weggestuurd met de melding dat doen alle baby's. Toen hij 2 mnd was trok ik het niet meer ik heb wel eens geschreeuwd naar hem dat ie zn kop moest houden Om vervolgens kei hard te huilen met wat zeg ik nou toch weer. De dagen daarna kon ik alleen maar denken hoe slecht ik was. Mijn zoontje verdiende mij niet als zijn mama en mijn man niet als zijn vrouw want ik kon immers toch alleen maar lelijk doen. En welke moeder schreeuwt er nou naar haar kind en welke moeder weet nou niet hoe ze haar kind moest troosten. Dit ging zover dat ik in mijn hoofd al tot in de puntjes bedacht had hoe en wanneer ik een eind wilde gaan maken aan mijn leven Want tja ik was toch geen goede moeder/vrouw dus waarom ook niet. Ik zag alles duister mijn kind waar ik (dacht ik ) niet van hield zoals het moest. Steeds meer kwam er een afstand tussen ons maar toch ook weer niet want niemand mocht hem vast houden of aanraken. Ik wilde niet met hem naar buiten want veronderstel dat iemand weet hoe ik denk dan pakken ze hem van me af. Ik draaide compleet door. Had mijn gevoel én emotie niet meer onder controle en belandde van het ene waanidee/beeld in het andere. Ik kon niet meer en ben op een avond huilend bij mijn man in zijn armen gevallen ik wilde niet meer. Hij heeft de volgende dag de huisarts gebeld en samen zijn we er heen gegaan en ik kreeg de keus. Of opgenomen worden of niet en elke dag therapie. Ik besloot voor het tweede onder voorwaarden dat als het echt niet meer ging ik alsnog opgenomen zou worden. Ik kreeg AD en door die pillen voelde het alsof ik de hele wereld aan kon ( typisch voor iemand met een depressie ) Ik heb kei hard gewerkt aan mijn herstel en zag in dat ik al die tijd juist wél van mijn kind hield maar ik was TE beschermend en vooral bang. Ook kreeg ik te horen dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb paniekstoornis en angststoornis. 5 mnd lang elke dag therapie onderzoek naar onderzoek en ik ging me weer beter voelen ( ook al was ik er nog lang niet ) Na een jaar kon ik eindelijk zeggen dat ik me redelijk goed voelde en besloot in overleg te stoppen met de AD en begon weer met werken. Na 1,5 jaar kon ik eindelijk zeggen "ik ben er vanaf" ( of nja in feite ben je er nooit vanaf ) En ik blijf gevoelig voor grote veranderingen ( vooral negatieve veranderingen ) Toen ik net bevallen was van de jongste was ik bang. Heel erg bang dat ik weer zo zou eindigen. En nu 5 mnd later besef ik pas hoeveel ik gemist heb van de oudste door de pnd en dat maakt me soms enorm verdrietig want ik weet het écht niet meer het is een groot leeg gat. Maar het gaat goed ik voel me goed en ben eindelijk de moeder die ik toen niet kon ( of wilde ) zijn. Ik heb tot nu toe (nog) geen terug val gehad. Ik ben trots op mezelf, trots op mijn man die me enorm gesteund heeft toen der tijd en mij dichter bij trok terwijl ik hem van me af duwde. Dat hij mijn onterechte boosheid voor lief nam en vooral omdat hij ook toen van me hield en nooit is weg gegaan Ik wil jullie allemaal een hele dikke knuffel geven! En echt die tunnel lijkt zo donker maar ver (misschien heel ver ) weg schijnt het licht voor jullie allemaal!
Ik had ook al in je andere topic geschreven. Ik had alleen paniekaanvallen. Ik slikte wel medicatie, maar probeerde zo lang mogelijk zonder. Ik kreeg maar kleine hoeveelheden per keer mee, maar als ik nog maar 1 pilletje had en ik ging het weekend in, raakte ik in paniek. Gelukkig al vrij snel was ik van de pillen af, maar het idee dat ik nog wat in huis had, gaf me rust. Ik hield ook een schriftje bij, op advies van de psych. Maar mij hielp het niet echt: ik ben meer een prater dan een schrijver. Als ik alleen was en een aanval had, belde ik gewoon mijn man op. Of de assistente van de ha. Het is alweer bijna een jaar geleden, maar ben zo blij dat ik er met ruim 3 weken al van af was.
Mijn hele verhaal heb ik al eens gedaan, Hier gaat het ook niet lekker, Morgen heb ik mijn intake bij een GGZ instelling. en ik ben zooooooooo zenuachtig en al de hele dag heb ik een paniekgevoel. wordt gek vanmezelf nu. Mijn huidige psycholoog van de pijnrevalidatie heeft me doorverwezen, en heeft ook een brief (die ik gelezen heb) naar ze toegestuurd met de klachten. Ik ben nl niet open in het begin, en doordat ze nu een aanknooppunt heb zal ik morgen wel moeten, pff zie er enorm tegenop. Ga dus met jullie meelezen, hoop er wat kracht uit te putten.
ik ben herstellende van een ernstige depressie. Afgelopen september 15 dagen opgenomen geweest om op een veilige manier over te stappen op notrilen en rust te creeeren, kon bijna geen herrie verdragen , somber en heel veel spanning. Dit was de 4e opname. (twee keer in mijn studenten tijd, herfst 2012 en herfst 2013) Wat nu heel duidelijk is dat ik nooit meer moet stoppen met AD. Ik slik nu notrilen met serequel en deze combi lijkt te werken. Het dieptepunt van een depressie is zo erg. Kon alleen maar denken dit gaat niet meer goed komen en misschien is het maar beter dat ik er niet meer ben. Door een hele lange opname in mijn studenten tijd was ik echt doodsbang ooit weer opgenomen te moeten worden ivm een depressie. heb er jaren nachtmerries over gehad. September 2012 ging het opeens per dag zo'n stuk slechter dat ik zelf ook bedacht dat opname misschien een optie was. Zodra ik hier over begon is meteen de crisisdienst ingeschakeld en zat ik een paar uur later op een gesloten afdeling . Gelukkig maar voor 1 nachtje, daarna gelukkig weer een open afdeling. Goed dat je weer met de medicatie en therapie begonnen bent. Ben zelf erg voor de combi praten en pillen. Ik krijg nu steeds meer zicht wat er nu echt in me omgaat en waar ik op moet letten om niet weer zo depressief te worden.
Volgens mij was het sertaline maar weet het niet meer zeker. Ik slikte er 2 tabletten van. Rn kreeg ook nog een half tabletje tegen de waanideeen maar daar weet ik de naam helemaal niet meer van hihi
Slik nu bijna 2 jaar Valdoxan. Hier nog niet tegen gekomen. Toch piekt het er nog wel eens door heen. Ook ik kom denk ik niet meer van de ad af. ( ik ben het knap). Sterkte verder.
Idd een nieuwe middel denk pas een jaar of 5 terug. Is wel een duur medicijn. Ik slik 50 mg per dag. Zijn twee tabletten.
Herkenbaar we hebben samen een tijdje geschreven op een prive fb ( depressie ) Maar heb me daar een tijd terug afgemeld ik kreeg na de geboorte van mn zoontje een enorme terugval qua paniek met dwanggedachten ( diagnose postpartum ocs ) ook veroorzaakt door mn verleden....angst om geliefden kwijt te raken Ben toen bij de crisis dienst terecht gekomen en aangemeld voor therapie bij de ggz die me heeeeeel goed heeft geholpen...ben nu al een tijdje klaar laat die gedachten er gewoon zijn...echt niet voor weglopen...niet onderdrukken Dat maakt ze alleen maar erger ( denk maar eens niet aan een roze olifant ) Laat ze er gewoon zijn....ze verdwijnen vanzelf als je er niet tegen vecht ik had die gedachten echt 24/7 dacht dat ik doordraaide nu heb ik ze nog maar sporadisch. ..lach er dan maar om Het gaat nu super goed met me wat moontje ook zegt...vermoeidheid kan funnest zijn...dus ook ik voor mij geldt de "neem voldoende rust" regel en dat gaat goed ik slik nog wel AD ( lexapro ) en peins er niet over om ermee te stoppen je mag me altijd pb'en
Wat betreft de AD je lichaam moet weer wennen aan de opbouw...kan echt een paar weken duren voordat je weer verbetering merkt meis even doorbijten....het komt allemaal weer goed knuffel
Ik ben van mening dat het een echt hormoonkwestie is en dat veel vrouwen er daarom last van hebben. Ik hen ten tijden van mn angststoornis echt mn voedi gspatroon aangepast en prioriteiten gaan stellen. Werkte bij mij beter dan de paroxetine die ik kreeg voorgeschreven. Daar was ik echt een heel ander persoon door. Heb je 'benadering van angst door een dokter' wel eens gelezen?
Ik onderdruk ze toch echt nu, en vraag me af of ik op moet gaan hogen, of die 6 weken af moet wachten of de AD gaat helpen! Wat voor gedachtes had jij? Anders PB je me maar.. Ik heb even steun nodig nu..