Hoi, Ik moet even mijn verhaal kwijt, ik weet het echt even niet meer. Ik ben nu ruim 10 weken zwanger. Na een lastige periode voor ons allebei ging het een tijd heel goed en hadden we besloten te stoppen met de pil. 2e ronde raak, en dolblij. Alleen.. sindsdien is er wat veranderd. Vriendlief is veranderd. Hij interesseert zich nauwelijks in hoe ik me voel, hoe het met me gaat, niks! Als ik hem vraag even de dweil door het huis te halen is het zuchten en: kan je dat zelf niet?! Ook snapt hij niet dat ik gewoon heel veel slaap nu. Verder vrijwel geen klachten dus hij heeft niets te klagen! Daarbij komt nog ons sexleven. Ik heb gewoon ECHT geen zin! Ik ben moe en voel me opgeblazen, heb geen zin in gefriemel en gepluk want heb ook een dochtertje die heel de dag komt knuffelen! Gisteravond toch maar mezelf eroverheen gezet en het gedaan. Maar het deed pijn! Dus ik dacht ik ga even anders liggen, wilde hij niet. Toen zei ik doe dan maar wat je wilt. Werd hij toch kwaad!!! Hij snapte me niet en ik moest niet zo zeiken, hij zei zelfs: anders zoek ik wel een andere vrouw!! Ik heb toen geschreeuwd dan doe je dat toch lekker?! Worden we beiden misschien gelukkiger van! Ik weet echt niet meer wat ik moet doen maar de liefde is even ver te zoeken hier in huis
OW wat naar dat het zo gaat. Ik herken wel dat me man tijdens de zwangerschap ook moeite had met inleven, maar hun voelen het natuurlijk ook niet, dus dat maakt het lastig. Wel kan die opmerking tijdens het vrijen natuurlijk echt niet! Probeer duidelijk te vertellen wat je voelt en niet vage vrouwensignalen af te geven, want dat begrijpen ze niet! Ik zou er ook zeker even op terugkomen, anders blijft het een ding tussen jullie! Ik hoop dat het wat helpt!
Jeetje dat klinkt niet fijn zeg. Ik zou eens proberen goed in gesprek te gaan samen en beiden je verhaal doen en kijken hoe het beter/anders kan. Niet fijn zo want het genieten zou juist moeten beginnen. Sterkte!
Ohhh dat klinkt echt niet fijn! Wat betreft het geen zin hebben: Dat komt echt wel goed naar mate jouw klachten in het 2e trimester wat minder worden. Ik vind eigenlijk ook gewoon dat jouw vriend begrip moet hebben. Mannen snappen en weten idd ook niet hoe je je soms kunt voelen. Probeer het op een normale manier uit te leggen, wie weet kijkt hij er dan anders tegenop? En wat bij mij heeft geholpen: In het begin niet teveel over de zwangerschao hebben. Is heeeeel moeilijk maar de meeste mannen vinden alles eng en zijn heel erg onzeker. Ook als het om een 2e kindje gaat. Heel veel sterkte in ieder geval!
Mijn vriend snapt ook niet dat ik zo vreselijk moe ben, heb eerlijk ook niet echt altijd even veel zin in sexytime... Maar probeer me er echt minimaal 1 maar liever een paar keer peer week op in te stellen (dan komt de zin vaak vanzelf wel). Een man voelt niet wat wij voelen, als je ergens last van hebt gewoon tegen hem zeggen want helaas gaat hij het anders ook nooit weten! mannen snappen "signalen" niet zo goed. De "doe dan maar wat je wilt" is natuurlijk ook een beetje een gekke opmerking tijdens de daad, had je wel aangegeven dat dat standje pijnlijk voor je was? Ook dat kan een man namelijk niet altijd ruiken
Pfoe, dat mannen zich minder in kunnen leven en soms nogal lomp kunnen reageren is bekend. Maar dit gaat wel ver in mijn ogen. Hij geeft je totaal geen ruimte om zwanger te zijn lijkt het wel! Het is in ieder geval duidelijk dat hij totaal geen besef heeft van wat er in jouw lichaam gebeurt, want wat jij beschrijft is hartstikke normaal! Hij respecteert het niet lijkt het wel. Inderdaad, probeer hierover in gesprek te gaan. Als hij dat niet wil, sorry, maar dan is hij wel egoïstisch hoor! Heb je misschien andere mannen in je vriendenkring die al vader zijn? Misschien kunnen zijn hem wat wijzer maken? Succes hoor!
Een kindje krijgen is natuurlijk heel spannend en een hele verandering, een ook toekomstige vaders moeten er aan wennen. Hier heb ik het ook heel weinig over de zwangerschap gehad in het begin, zodat hij er op zijn eigen manier aan kon wennen. Nu is die van mij liever tegen me dan ooit geweest! Dit betekent natuurlijk nog niet dat hij zijn onzekerheid (als dat het is) op jou af moet reageren, maar hij zal niet vanzelf gaan inzien hoe vervelend dit voor jou is. Is je vriend ook de vader van je dochtertje? Zo ja, weet je nog hoe hij reageerde toen je zwanger was van haar?
Mijn vriend sloeg helemaal door naar de praktische kant van het verhaal, gevoelens/onzekerheden werden gauw afgekapt door hem, wel voortdurend over de regeldingen: financiele situatie, belasting-technisch en waar allerhande spullen aan moeten voldoen. Hebben we ook flinke woordenwisselingen over gehad in het begin. Hij verknalde mijn roze wolk! Ik wilde dat hij meer samen met mij zwanger was, zwijmelde over de baby en mijn angsten omtrendt miskraam enz deelde. Voelde me een beetje alleen staan. Ik klaagde erover tegen een vriendin en zij had hetzelfde gehad met haar man. Ik ben er met mijn vriend over in gesprek gegaan en hij gaf toe dat het voor hem allemaal nog heel abstract was, hij zag geen buik, voelde geen baby en kon zich niet voorstellen hoe het voor mij voelde. Door dingen te regelen had hij nog het gevoel dat hij IETS deed. Gelukkig trok hij steeds meer bij toen mijn buik ging groeien en hij ons kindje op de echo's zag. Misschien is dat bij jou ook het geval, is het gewoon heel abstract voor zijn mannenbrein en trekt het bij zodra het concreter wordt? Maar die opmerking tijdens de seks "dan zoek ik wel een andere vrouw" klinkt erg gemeen vind ik, dat klinkt als een soort manipulatie lijkt wel. Snap dat dat pijn doet voor jou. Hopelijk komen jullie er samen uit.
Lijkt me dat je man gewoon moet wennen. Voor hem is het misschien ook wel beangstigend. Jullie zijn nog maar tien weken op weg. Probeer te blijven praten, jouw gevoelens te uiten en samen komen jullie er wel uit hoor!! Ik denk dat hij juist boos en gefrustreerd reageert uit angst.
Heb mijn vriend toen zwanger tijdschriften laten lezen Al heeft hij nooit zo erg gedaan hoor Sommige mannen van de vrouwen op dit forum zouden even een weekje hier moeten meedraaien zal ik ze ff haarfijn uitleggen wat de bedoeling is! Mijn vent zou dat soort dingen niet eens durven haha
Ik had wel degelijk gezegd dat het pijnlijk was, meerdere keren zelfs! Het leek echt alsof het hem niet interesseerde.. Gisteren hebben de 1e echo gehad maar ook daar zat hij heel nonchalant bij, alsof het hem weinig deed... ik probeer er sowieso niet teveel over te praten qua kwaaltjes enzo, maar als ik bijv boven de wc hang en ons dochtertje hangt op dat moment om mijn benen staat hij ook niet op om me even te helpen ofzo Heb vaker geprobeerd een gesprek aan te gaan, maar hij word dan boos en zegt dan zo ben ik nu eenmaal je moet het maar accepteren. Bij onze dochter was hij ook niet heel betrokken qua lief zijn en zelf babykleertjes kopen ofzo, maar hij was wel liever! Liet mij niet zwaar tillen enzo. Pffff weet echt niet wat ik ermee moet
Ohja, dan was er nog een leuke: durf het bijna niet te zeggen maar sprak vd week een collega van hem en hij schijnt mij dus op werk "zwangere zeug" te noemen!! Ik geloofde het zelf niet eens, totdat hij het een paar dagen terug ook gewon hier thuis zei. Ik was zo overdonderd door deze respectloze opmerking dat ik me heb omgedraaid en huilend de was heb staan doen. Later wel gezegd dat ik dit niet vind kunnen, toen ging hij lachen dat het een grapje was. Als hij m'n buik ziet kijkt hij eerder heel vuil. Vd week zei hij: goh, je ziet er zwanger uit. That's it, niets van mooi hoor ofzo of ik ben trots. Bah ik wil mijn oude vriend terug!! Weet echt niet of ik en ook onze kids zo gelukkig worden
Jeetje, ik vind dit wel heftig hoor eigenlijk. Dit vind ik echt heel onrespectvol. Hoe was hij dan toen je nog niet zwanger was?
Misschien kun je een brief schrijven naar hem? Probeer daarin niet te veel verwijten te maken, maar aan te geven dat je hem graag beter wil begrijpen. Dat je hem nu niet herkend etc etc. Door de brief gaat hij niet gelijk in de verdediging en heeft hij rustig te tijd om na te denken.
Jeetje, wat is je vriend lomp tegen je zeg. Dat hij aan de situatie, het idee van een tweede kindje, moet wennen, tuurlijk dat kan maar dat hoeft dan echt niet zo respectloos. Hoe reageert hij als je het met hem wilt bepreken? Ik zou je gevoelens op tafel gooien, en eerlijk zeggen wat dit met je doet. Knappe vent als hij het dan nog niet snapt... Sterkte!
Serieus? ???? Volgens mij heeft hij zelf de klus geklaard dus zou ik er ook maar voor opdraaien als ik hen was! Als mijn vent ooit zo respectloos durft te zijn mag die lkkr bij zijn mammie gaan slapen tot hij weer normaal kon doen!
Jeetje, wat naar voor je! Komt dit gedrag je bekend voor uit de periode dat het even wat slechter ging tussen jullie? Hebben jullie misschien familie die met hem kan praten? Bijvoorbeeld zijn ouders of misschien een goede vriend. Ik denk dat iemand hem even moet voorspiegelen over welk effect zijn gedrag heeft en dat dit echt niet kan. En zorg goed voor jezelf!!! (En dus ook voor de kleine)
Dan snap ik hem echt niet, als jij hem zegt dat het pijn doet en hij wilt gewoon doorgaan :x En die opmerking is natuurlijk ook echt balachelijk, dat zeg je toch niet!!! Die van mij zou ook heel wat uit te leggen hebben, en hij roept al vanaf het begin dat hij grapjes gaat maken als ik dik ben... Maar dikke zeug NO WAY! dat zou ik echt woest zijn, wat denkt ie wel niet :x:x:x
Oew meiske u heeft duidelijk één van de botste mannen getroffen. Ik vind dit echt heel naar. Het lastige was toen ik net ontdekte dat ik zwanger was, voelde mijn ondergestel ook niet fijn. Vriendlief voelde zich juist extra verbonden en toont mij dit met zijn manier van intimiteit: seks. Ik merkte ook dat hij geen begrip had voor wat ik voelde... Daarnaast kan hij best bot zijn, maar heeft dat serieus niet door. Hij vindt het grappig... Maar dan ben ik vreselijk fel en boos. Je hoeft niet eerder bij mij te komen als ie niks zinvollers te zeggen heeft. Het klinkt echt alsof jouw vriend als een blad aan een boom is omgeslagen.. Heb je enig idee waarom?