Meiden, gisteravond had ik een cesaravond voor zwangeren en daar heb ik nog een paar nuttige tips gekregen die ik graag met jullie deel. * beperk traplopen, zeker wanneer je last van je bekken/rug hebt. Je bekken staat zo telkens scheef. * lopen is prima. Fietsen ook, maar het op en afstappen moet je beperken, omdat ook hier je bekken scheef bij gaat staan. * sta en zit rechtop. Span je onderbuik iets aan en haal je knieën van het slot.
Karagoz, ik ga het wel melden. Afgelopen vrijdag nog 11 uur gewerkt met bar weinig pauze; dat moet ik gewoon niet meer doen.
alles heeft een voordeel maar ook een nadeel... ik zou gek worden als mijn man de hele dag voor een lange tijd thuis is... met naar bed gaan doe ik zelf. De oudste kan zelf douchen, tanden poetsen en naar bed gaan. De jongste is nog maar 3 1/2 jaar dus die douche ik zelf, pyjama aan, luier aan, tanden poetsen en naar bed. Maar dat gaat nog goed... Ik had gister moeite met de bedden verschonen en opmaken. Elke maandag doe ik 3 bedden verschonen. De kids valt mee maar die van ons... poeh, die dekens is nu best zwaar... het is 220 x 240 meter dus best groot...
Karagoz hier geen schoonfamilie. Begrijp me niet verkeerd ze heeft ook wel genoeg voor ons gedaan. Wil haar niet zwart maken maar momenteel juist wanneer ik het nodig heb is ze er niet. We mogen nergens wat van zeggen, zoals het roken..... en zijn er nog wel wat meer dingen, het begint behoorlijk vervelend te worden en juist daardoor mis ik mijn vader nog meer. Ik was altijd al meer papa's kindje. Die hield met het roken rekening, die was er als hij het beloofde. Ze wil helpen als ik straks bevallen ben maar weet het zo net nog niet. Hmm kan het niet lekker verwoorden. Maar balen dat het bij jou ook zo gelopen is na je bevallingen en dat je daarom nu zo snel naar huis gaat. Maar ik begrijp je helemaal. Heb jij helemaal geen contact meer met je ouders? Ik kan het niet goed uitleggen maar momenteel doe ik het idd maar liever alleen....
İk heb helemaal geen contact met mijn familie op en paar na in turkije. Oom, neef en nicht. Mijn ouders en zusje accepteerde mijn man niet en hoe ik wilde leven. İk ben nederlands opgevoed. Mijn moeder is nl en vader is tr. İk voelde me nooit thuis bij hun. Toen ik mijn man leerde kennen werd het erger. Om uithuwelijking met iemand anders te voor komen ben ik van huis weggelopen. Nu bijna 11 jaar geleden. Nooit spijt van gehad. Maar het contact na veel ruzıes is het verbroken. İk ben er tevreden mee. Heb me gezin, mijn rust en kan leven hoe ik wil
Hier ook wel even een dip gehad dat ie aldoor thuis was. Maar daar met hem over gehad en sindsdien gaat het weer goed. Ups en downs. Kids gaan zelf douchen en dat soort zaken. Maar angelus heeft wel coaching nodig met douchen, vanwege zijn asperger. Zit er meestal naast op het toilet en zegt wat hij moet doen. Anders slaat ie dat over of het schiet niet op. Dochterlief heeft lang naar die moet geholpen worden daarmee. Maar we lezen altijd een verhaal en doen een nachtversje. Ze gaan om beurten naar bed, dus 3 x 1 a 2 trappen lopen word te gek. Mijn moeder is meer van de ochtend rustig aan, tv kijken, koffie drinken, de krant lezen etc.... 's middags wil ze dan wat doen (als ze hier is ) maar dan komen de kids al uit school. Mijn dagplanning is daarop aangepast. Dat opnoemen tegen haar helpt niet. Ze blijft haar eigen patronen doen met haar eigen tijden. Uiteindelijk is er dus niets gedaan omdat de kids thuis komen want ja dan neeft het geen zin meer (zegt dan ook doodleuk......) Ach ja accepteren en weer doorgaan maar soms irriteerd het me zo! Hihi lucht wel even op, ook al voelt het als vreselijk roddelen.....sorry mam.
Gelukkig dat je er zelf een goed gevoel bij hebt. En als je moeder ook nooit grote kinderen heeft gekregen dan zal t idd wel in de genen zitten. (is hier ook zo). En je hoeft dus nog maar een paar weekjes.. Ik hoop voor je dat je geen bedrust krijgt!
Heftig meis maar een dapper besluit! Uithuwelijking lijkt me zo erg. En je moet zeker je leven lijden zoals jij dat wilt. Durf dat nu ook meer te doen. Afgelopen 5 jaar heb ik mezelf aan de kant gezet voor mijn moeder na het overlijden van mijn vader. Eigenschuld maar nu wil dat dus niet meer. We stonden in het mortuarium toen ik zag dat mijn moeder en broer het niet trokken. Ik had toen besloten dat ik degene was die sterk moest zijn en daar ook naar gehandeld. Achteraf niet slim, zeker omdat ik ook nog midden in een burnout zat. maar nu word het dus mijn jaar. En kies ik voor mezelf en mijn gezin. Ik merk nu al dat dat niet altijd in dank word afgenomen....
Meiden ik ga lekker mijn bed op zoeken, ik ga duimen dat we allemaal een goede nacht mogen hebben. Zet hem op dames Slaap ze!
Het is ook niet makkelijk om voor je zelf te kiezen. En al helemaal niet als je familie niet achter je staat. Hopelijk gaat het bij jouw beter tussen jou en je moeder en je broer.... İk heb er nog verdriet om soms. Heb mijn hele kwijt geraakt. Maar ik weet nu wel wie mijn familie is en wie niet. Degene die me lieten vallen als een baksteen heb ik niet nodig en ze zijn mijn familie niet. İk mis mijn zusjes alleen heel erg. Ze kiezen mijn ouders maar ik kan ze niet los laten....
@karagzo was de wasmachine nog op tijd klaar? Wat lijkt het mij heftig zeg wat je hebt meegemaakt, wees trots op jezelf je doet het heel goed en jij bent volgens mij enorm sterk. @wortel pak de rust die je kan pakken hoor. @tari fijn dat je een leuke dag hebt gehad en fijn dat die zo goed verwent is, en wat vervelend van je moeder zeg, ik heb er ook zo 1 lijkt er een beetje op en ik kan er momenteel geheel niet mee om gaan. Hier is het nu 7,5 jaar geleden dat mijn vader overleed ik was nog hartstikke jong 20 en mijn broertje 15, het was heel heftig en ging zo enorm snel, Hij werd op 11 april ziek achteraf al langer maar toen hoorden we dat hij iets had wat was nog niet bekend, maar hij is overleden op 11 juli en dat was dan inclusief 3,5 week lang leven als een kasplantje die niets meer kon of wist. Vreselijk , Uiteindelijk is hij overleden aan een darmperforatie en hebben wij hem gesteund tot het overlijden alle emoties uitgezet en gesteund hij gilde en krijste van de pijn maar we konden niets dan zijn hand vasthouden en geruststellen dat alles goed zou komen, gelukkig wist hij toen nog niet wat voor een ellende we allemaal over ons heen zouden krijgen, al begon het al met dat zijn lichaam vloeibaar is geworden kort na overlijden dus wij zijn weggegaan na overlijden en vervolgens is de kist gesloten en hebben we nooit meer afscheid mogen nemen helaas. Ps dagen later op de crematie ik heb mij in die tijd ook als steun opgeworpen, tsja mijn broertje was nog jong en mijn moeder zo labiel, maar mijn verdriet kwam er pas 4 jaar geleden na r. zijn geboorte uit. Nu nog steeds merk ik dat ik mijzelf veel afsluit en mijn man is ok bang voor een herhaling van toen, mijn moeder heeft in die periode een slachtofferrol aangenomen en die nooit meer losgelaten, natuurlijk zijn er veel problemen op haar pad gekomen, maar voor mij ook zo niet meer, mijn vader en ik hadden dezelfde voorletter en ze bleken enorme schulden te hebben, er is heel veel geprobeerd op mij te verhalen, daar hebben we man en ik echt voor moeten vechten en soms nog. Inmiddels hebben mijn broertje en ik het op aardig op de rit mijn moeder niet die heeft uiteindelijk nog niets verwerkt maar ook idd net wat tari zegt ze komt om te helpen en zegt vervolgens ik ben te gast dus doe niets en doet ook echt niets, ik kan daar heel boos om worden maar het heeft geen zin, dat is haar houding. Zo dat was even in het kort mijn verhaal, ik heb vannacht enorm diep geslapen te diep ben nu vreselijk moe hopelijk trekt het straks wel bij. Fijne dag allemaal
Senta dat is heftig allemaal, dan mag ik zeker niet klagen. Mijn moeder is wel iemand die doorgaat met haar leven. Maar in dit soort dingen qua belooftes is ze altijd al slecht geweest. Ze doet ook wel eens wat maar juist nu laat ze het afweten. Maar als ik dat van jullie leest valt het hier best mee. Is ook wel eens fijn om te beseffen. Senta mijn vader is geheel onverwachts overleden. Hij was samen met mijn man een dagje bij een vriend in drenthe helpen. Ze hadden gegeten en mijn vader had net nog naar mijn moeder gebeld en gezegd dat hij van haar hield. Een half uur later viel hij plotseling neer, een zucht en weg was ie. Adriaan (mijn man) heeft hem nog gereanimeerd maar dit heeft niet mogen helpen en zo werden wij onverwachts door hem gebeld met het slechte nieuws. We hebben toen 2 uur in de auto richting ziekenhuis gezeten, de langste rit ooit. Mijn schoonzus en ik hebben mijn vader afgelegd. Dit was een week voor de sinterklaas en 3 weken nadat estrella 1 jaar was geworden. Adriaan heeft het er lang moeilijk mee gehad en nog steeds wel eens. Zoals van de week met de kleertjes die nu weg zijn. Ik zag het verdriet. Met zijn eigen vader is het 8 jaar terug heftig uit de hand gelopen terwijl ik hoogzwanger was van Zefanja. Maar echt mijn moeder is niet zo slecht maar merk dat het roken, het vaak kribbig zijn etc me irriteerd. Maar goed zal zijn weg wel vinden.
Vannacht slecht geslapen, mega zere bekken. De kleine was 1x heftig aan het bewegen waar ik wakker van schrok en in mijn hoofd kon ik het in stuitliggen niet loslaten......
@tari, neem je wel een beetje je rust??? goh meiden wat een verhalen allemaal zeg! Ik kan niet anders zeggen dan dat ik zo verschrikkelijk dankbaar ben dat mijn man en ik allebei onze ouders nog hebben en dit verdriet dus nog niet kennen gelukkig. Hier hebben we heel veel hulp van mijn en zijn ouders en ondanks dat mijn schoonmoeder en ik het niet altijd hetzelfde zien krijgen we daar wel veel hulp van, en bedoelt ze het ook allemaal goed. de rest krijgen we ook ontzettend veel hulp van ook bijvoorbeeld van vrienden enz. dus ik voel me echt gezegend daarmee. Ik zie bij mijn vriendin die net zo ver zwanger is dat het inderdaad ook anders kan, heel vervelend allemaal.
@tari ieder verlies is heftig plotseling een ziektebed het maakt niet uit. Heftig voor je man ook. Hier zijn het ook de irritaties mijn moeder kan ook lief zijn. Ik merk nu alleen dat ik mijn verdriet en plekje heb gegeven het gemis is niet minder en zij tobt maar door. Daardoor ontstaat er toch afstand en ik kan haar niet helpen hiermee. Zoals nu ook. Ik zou graag willen dat ik Hulp kreeg helaas denkt iedereen dat ik alles kan. Maar mijn man doet zoveel in het huishouden en ik rommel er tussendoor. Maar ik zou het ook prettig vinden als iemand eens zegt kom ik ga je badkamer doen en dan vooral zonder commentaar en bemoeienissen. Ach zo klagen weer door.
Jeetje senta, heftig zeg! Misschien is je moeder er nog niet over heen met het overlijden van je vader. Is ook best moeilijk om je partner te verliezen. Jammer wel dat ze er niet is voor jouw... jij hebt je vader verloren en zij haar partner... dan hoor je elkaar toch te steunen? Hopelijk trekt het bij, diep slapen is ook niet echt fijn