Volgens mij schrijft ze dat ze vindt dat schoonzus best een paar uurtjes vrij had kunnen nemen voor de begrafenis. Dat vind ik best veel gevraagd eigenlijk.
Het zou mij meer gaan om het feit dat een dierbare (goede vriendin, familie) mij steunt wanneer ik verdriet heb....en of dat nou is om de dood van mijn goudvis, moeder of alles daar tussenin zou niet uit moeten maken. Etiquette zal mij ook een rot zorg zijn...wanneer ik veel van iemand houd ben ik er gewoon voor ze, daar laat ik geen 'regeltjes' op los.
Idd precies mijn gedachte..in mijn ogen is dit zoo logisch. toen de oma van mijn man overleed hebben mijn ouders allebei een halve dag opgenomen..hebben ze niet eens over na gedacht. Ik heb ook niet gevraagd of ze kwamen of zij hebben niet gevraagd of wij dat op prijs zouden stellen..dat gaat hier gewoon zo.
Het regelen van vervanging op zo korte termijn kost werkgever natuurlijk wel geld. Je kunt bijvoorbeeld niet 30 kleuters of een winkel onbewaakt achterlaten...
Zulke korte termijn zal het niet geweest zijn toch. Er zit toch meestal een dag of drie tussen overlijden en uitvaart. Uitzonderingen daargelaten (bepaalde functies, eigen zaak etc.) valt er altijd wel wat te regelen, zeker voor een paar uurtjes.
Zoals ik al eerder schreef: binnenlandse cultuurverschillen. Het gaat niet overal zo, en het is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Ook als m'n buurman komt te overlijden verwacht ik niet dat er iemand van mijn familie gelijk komt en dat heeft verder niks met onze band, respect of liefde voor elkaar te maken want dat is er allemaal...zijn verre van gevoelloze horken maar mijn/ons verwachtingspatroon is gewoon anders dan bij bijvoorbeeld jou of ts en dat kan. Komt het verwachtingspatroon niet overeen, wat bij ts en broer/schoonzus dus is, dan kan dat inderdaad verkeerd vallen maar dat kan je dan toch gewoon kenbaar maken...worden hier gelijk weer oordelen geveld en dingen bij gehaald waar je U tegen zegt
En de cake wordt per persoon afgerekend Wat is dat nou voor opmerking? En dan noemen ze mij gierig als ik voor de kinderen op een verjaardag cupcakes maak omdat ik het zonde vind om de taart weg te knikkeren.
Jeetje, wat veel reacties. Voor degenen die begrijpen wat ik bedoel: bedankt voor jullie medeleven! Voor degenen die het maar onzin vinden: erg jammer! Dit is voor mij ook een teken dat mensen steeds meer op zichzelf gericht zijn. Nogmaals, dat ze niet op de begrafenis waren, daar kan ik mee leven. Hoewel ze wel een persoonlijke rouwkaart hebben ontvangen. Maar één telefoontje om steun te betuigen aan ons is in mijn ogen toch niet teveel gevraagd. De vader van je zwager, die je al 16 jaar kent, vind ik best dichtbij. En zoals al eerder gezegd deed mijn schoonvader weleens klusjes bij hen en zagen ze elkaar regelmatig op familie-aangelegenheden bij ons. Daarbij heeft het al dan niet naar een begrafenis gaan in mijn ogen niets te maken met sociale klasse of etiquette, maar met empatisch vermogen.
Helemaal mee eens, wat een flauwekul. Wat ik ook flauwekul vind, is dat dit om etiquette, plakken cake of vrije uren zou gaan. Kom op zeg, als iemand je dierbaar is, of de nabestaanden dus, dan zal er in veel gevallen heel wat mogelijk zijn. Natuurlijk kun je informeren of je komst op prijs word gesteld, maar dat is heel wat anders. Wat ik ook je reinste onzin vind, is dat je tegenwoordig geacht wordt om maar altijd maar weer 'te zeggen wat je nodig hebt'. Wat een Dr. Phil-gewauwel. In heel heftige situaties kun je dat soms niet eens, dan word je overspoeld door wat je overkomt en moet je het hebben van het invoelingsvermogen en de empathie van de mensen om je heen. En ja, dan kun je soms erg teleurgesteld raken. Kom je ook wel weer overheen, maar het is niet leuk. Het is me vaker opgevallen dat sommige mensen liever wegduiken als jij het moeilijk hebt, en dat kan echt heel rot voelen als je in de ellende zit.
Heel herkenbaar, hier nog een tikkeltje erger. Mijn pa had Alzheimer op veel te jonge leeftijd. Hij heeft ruim 1 jaar in een pg-instelling gezeten en m'n schoonouders en zwager en schoonzus vroegen af en toe naar hem maar gingen nooit eens bij hem op bezoek. Wel elke keer zeggen dat ze eens naar hem zouden gaan kijken maar nooit is het ervan gekomen. Toen mijn pa overleed was er zo goed als geen steun. M'n schoonouders gingen twee dagen later op vakantie (dat steekt me nog het meest) terwijl ze een goede annuleringsverzekering hadden, schoonzusje kon zogenaamd niet een paar uurtjes vrij krijgen voor de begrafenis en zwagertje kwam net binnen toen wij onze pa al naar binnen reden voor de dienst. Toen we eerder die week oppas nodig hadden voor onze dochter 's avonds en zwagrr en schoonzusje onze enige optie was, kregen we te horen dat dit niet ging want ze kregen eters. Serieus??? Hierdoor kon mijn man niet aanwezig zijn bij een belangrijk gesprek met de begrafenisondernemer. Mijn man schaamde zich voor zijn familie en het deed ons dan ook goed dat één van zijn tantes naar de begrafenis kwam. Later hoorde wij ook dat zij zich "verplicht" voelde om te gaan omdat de rest af liet weten. Schandalig vond ik het. Mijn band met mijn schoonfamilie is hierdoor wel verandert zoals je kan begrijpen.
Heb je dit ook kenbaar gemaakt bij broer en schoonzus? Ik vind het altijd zo bijzonder dat mensen tegenwoordig maar moeten ruilen wat iemand voelt en wil.. En ook mensen met verdriet kunnen hun wensen kenbaar maken! Tegenwoordig delen mensen meer op internet fora's dan met hun dierbaren, jammer!
O ja, is dat zo? Uit welk onderzoek blijkt dat? En sorry hoor, maar als je de begrafenis van je (schoon)vader aan het regelen bent, moet je je broer en schoonzus bellen om te zeggen dat je graag door ze gebeld zou willen worden? Wat een onzin.
Waar ik me nog het meest over verbaas is dat sommigen alleen maar een kaartje sturen.... echt ik zou pislink zijn. Dat vind ik zo afstandelijk.... echt dat doe je naar een kennis of verre familie.... maar niet naar je broer/zwager of zus/schoonzus of vrienden. en wat betrefd het aangeven van ts gevoelens bij broer.... ze vraagt zich af of haar gevoelens terecht zijn, ze wil har gevoel uiten. Misschien heeft ze het wel gedaan of niet. Maar soms weet je gewoon dat het toch niks doet ook al geef je het aan.... Ik kan bij mijn moeder wel dingen blijven benoemen wat me kwetst en zeer doet.... maar zij begrijpt dat toch niet, en kan er niks mee.