Voor de meiden waarvan de partner een eigen bedrijf heeft, wanneer hebben jullie je eigen (vaste) baan opgezegd om in het bedrijf van je partner te gaan werken? Mijn vriend heeft een eigen zaak, waar ik nu in mijn vrije tijd de administratie doe. Gelukkig gaat het met het bedrijf heel goed, alleen zit mijn vriend inmiddels tegen een burn out aan, omdat hij de andere werkzaamheden niet meer in zijn eentje kan doen. Dus we zijn aan het kijken of ik er bij kan komen en ook andere werkzaamheden erbij kan gaan doen. We kunnen ook wel iemand in dienst nemen, maar als ik erbij kom dan blijft het verdiende geld gewoon allemaal bij ons ipv aan personeel. Hoe ging dat bij jullie? Gewoon op een gegeven moment je baan opgezegd? Of ging dat geleidelijk? Of ben je er juist niet bij gekomen en juist wel personeel ingehuurd? En waar gingen jullie kindjes dan heen? Onze zoon gaat nu 3 dagen naar kdv, ik zat te denken aan een GO en dan 5 dagdelen ipv 3 hele dagen. Ik weet even niet wat wijsheid is. Zie ik iets over het hoofd? Ik vind het heel eng om mijn vaste baan op te geven. Sowieso ga ik eerst met zwangerschapsverlof voor ik ook maar iets ga opzeggen. En om mijn vriend te ontlasten neem ik zo nu en dan een dag vrij om hem te helpen. Ervaringen zijn welkom, want ik ken verder niemand met een eigen bedrijf.
Hangt er vanaf. Ik persoonlijk zou het niet doen, om de reden dat ik het stabiele inkomen heb. En dat vinden wij ook belangrijk. Overigens vind ik de reden "dan blijft het geld bij ons in plaats van personeel" een beetje raar. Het "mooie" van personeel is dat je een meer afstandelijke relatie hebt. En daarom bepaalde dingen wel kunt doen die in een meer persoonlijke relatie niet kan. Maar het is erg persoonlijk, maar als jij het aandurft en ook officieel echt in dienst komt bij je man (want anders zit je met de kot) en beiden voelen zich er goed bij, moet je het doen.
Wij hebben indertijd besloten dat ik niet in de zaak kom werken. Ik hou mijn eigen baan gewoon in loondienst. Ten eerste omdat ik de overgang van de ene bedrijfstak naar de andere te groot vind. En ik bang ben mijn uitdaging als therapeut te gaan missen. Ten tweede omdat ik denk dat onze relatie onder serieuze druk komt te staan als wij gaan samenwerken. En dat is het me niet waard. We hebben het beiden nodig om ons eigen werk te hebben. En af en toe wat hand en span diensten in de zaak vind ik geen probleem maar verder blijft het gescheiden.
Kun jij niet minder gaan werken ipv helemaal stoppen? Als je in loondienst blijft houd je tenminste nog enigzins een vast salaris en kun je de andere dagen bij je man in dienst treden? Zou, zeker in deze tijd en met een baby op komst, niet zomaar een vast salaris weggooien.
Ik werk wel voor mijn vriend. Hij is zijn eerste zaak begonnen toen ik zwanger was van de oudste. Ik had toen ook een eigen bedrijfje maar dat was niet te doen met een kind. Ik ben na mijn zwangerschapsverlof meteen bij hem begonnen, ik doe al het administratieve werk. Anderhalf jaar geleden hebben we de tweede zaak geopend en ook daar werk ik weer voor. Ik doe mijn werk s'avonds, als de kleintjes liggen te slapen. De oudste gaat 2 ochtenden in de week naar de PSZ en ook dan werk ik. Ik vind dit een ideale oplossing.
Ik heb een eigen bedrijf en mijn man helpt me waar hij kan, toch blijft hij in loondienst. Hij heeft immers het vaste inkomen van ons beide. Gezien het feit dat je zwanger bent zou ik sowieso blijven zitten waar je zit, stel dat je volledige bedrust moet of erger nog een prematuur waar je meerdere keren pd wilt zijn. Dannheb je geen baan meer en dus geen inkomen. Dan heb je nog het risico dat je man wel in een burnout terecht komt, wie vangt hem dan op? Blijft het bedrijf dan nog bestaan als hij uitvalt?
Oh my...ik moet er niet aan denken. Mijn man heeft ook een eigen zaak, maar no way dat ik voor hem of met hem in dat bedrijf zou willen werken. Ik vind het heerlijk dat dat deel van ons leven gescheiden is. Dus neee, mijn vaste baan opzeggen? Never. Ever.
Bedankt voor de reacties. Sowieso ga ik eerst met zwangerschapsverlof, even lekker genieten van ons 2e kindje en bijgekomen/herstellen. Ik werk nu 28u in loondienst, en dat zou vooralsnog na mijn verlof 24u worden. De papa ochtend blijft en ik ga dan naar de zaak om het eea te doen. Nog minder uren werken voor mij wordt lastig, omdat ik leidinggevende ben. Dus het is een beetje alles of niets verhaal dan. Als hij echt in een burnout komt, is er 1 iemand die wel kan helpen, dat zou dan ook de persoon zijn die we in dienst zouden nemen als ik er niet bij zou komen. Het samen runnen van de zaak vind ik wel heel leuk, ik neem af en toe een weekje vrij van mijn eigen werk en werk dan bij hem in de zaak en dat is wel heel gezellig samen.
Ik help waar nodig in de zaak maar peins er niet over om mijn baan op te geven. Ik vind mijn eigen werk erg leuk en om fulltime samen in de zaak te werken zie ik niet zitten.
Vergeet niet dat een weekje samen de zaak runnen iets anders is dan altijd de zaak samen runnen. Dat weekje bliift hij hoofdzakelijk verantwoordelijk. Met jou er definitief bij betekend twee kapiteins op 1 schip. Daar moeten zeer goede afspraken over gemaakt worden.
Zijn er verder nog mensen die wel bij het bedrijf erbij zijn gekomen en willen vertellen hoe dat toen ging? Wat je er toe deed besluiten om wel je baan op te zeggen? Ik lees nu alleen reacties van de mensen die het niet gedaan hebben, om redenen die ik ook absoluut snap en waar wij zeker over nadenken. Het is ook nogal een een beslissing. Helemaal in deze tijd.
Nou ja vrienden van ons hebben het wel gedaan. Zij heeft haar baan opgezegd. Oa met de reden dan hoeven we geen personeel aan te nemen en flexibel met minder uren kinderovang toe te kunnen. Nu 6 jaar later zijn ze gescheiden, hebben ze de zaak kapot "gevochten" en zitten ze beiden zonder werk.
Tsja ik denk dat het eraan ligt wat voor een bedrijf het is en in hoeverre jij kunt meedraaien. Wij hebben een bedrijf in elektrotechniek en hak en boorwerkzaamheden. Ik kon in het begin bar weinig doen, verder dan facturen maken kwam ik niet. Nu doe ik de personeelsadministratie, de gehele boekhouding, gesprekken met groothandels en ik maak bepaalde offertes. Het 'veldwerk' is natuurlijk niks voor mij, dus wij hebben besloten dat ik niet vast/fulltime in het bedrijf ga werken. Dat is, in ons geval, belastingtechnisch ook voordeliger. Daarnaast vind ik het prettig om ook nog mijn eigen dingen en werkzaamheden te hebben. Overigens is personeel in dienst hebben ook wel prettig hoor. En het levert je natuurlijk ook geld op. Wij hebben nu 7 mensen in dienst en als het niet rendabel was zouden we dat niet hebben.
Ai, dat is wel heel sneu. Maar ben bang dat dit dus idd vaker gebeurd dan dat het goed gaat. Mijn kennis is als secratresse bij dr man begonnen maaaar die hebben echt een groot bedrijf a la 100 werknemers. Zij is dus geen baas ofzo dus ja. Maargoed ook dat is lastig, beetje "slaaf" van dr man, moet je ook kunnen zeg maar.
Wij hebben het ook niet gedaan. Wij hebben twee bedrijven waarvan ik op mijn vrije dagen de administratie en planning doe. Ik werk 2,5 dag in loondienst en ga dit ook niet opgeven. Mocht er een faillissement komen (ga je niet vanuit maar het kan) dan hebben we nog een stukje vast inkomen. Verder werken wij wel gewoon samen in de bedrijven maar ieder zijn eigen vaste taken zodat we daar geen heibel om kunnen krijgen.
Ik zou dan inderdaad ook mijn eigen taken hebben. Klanten kan ik niet adviseren, maar pakketten maken (wat mensen bestellen en wat wij versturen) kan ik wel. Mijn vriend kan zich beter ook niet bezig houden met bijvoorbeeld de administratie. Dan wordt het een zooitje
Ik zou dan inderdaad vooral op de achtergrond de werkzaamheden doen. Ik zie ook wel voordelen van personeel. Als mijn vriend nu ergens naar toe moet of een dag vrij wil, is de winkel dicht. Ook niet handig natuurlijk. In hoeverre is het belastingtechnisch voordeliger voor jullie dat jij blijft werken?