tjeeee, bij jouw verhaal denk ik wel: dit is wel weer heeeeel erg ongevoelig naar de koude kant zeg..... Dat je niets hebt met je schoonfamilie en/of andersom, goed dat kan, maar om nou te zeggen: het zijn de ouders van mijn partner, dus heb je uiteindelijk zelf nauwelijks verdriet, of je verwacht geen steun van je partner wanneer je ouders zijn overleden vind ik persoonlijk wel zeer ver gaan hoor En natuurlijk kan dit voor jou gelden, maar ik ga er vanuit dat dit voor de meeste mensen niet op deze manier werkt, althans dat hoop ik dan maar. Anders ziet het er wel heel somber uit in deze wereld......
Maar hoe kan haar broer dat ruiken dat zij verdriet heeft? Als zij zelf niks laat weten (ik snap dat je dat niet direct de eerste dagen doet, maar pas na een week ofzo ...) dan moet haar broer maar een glazen bol hebben ofzo? Hij is bij de schoonouders geweest, hij heeft een kaart afgegeven, ... Keurig de regels gevolgd dus. Dan is het dus aan haarzelf om aan te geven dat ze haar broer nodig heeft.
Het lijkt mij meer als normaal als je (schoon)vader overlijdt dat je verdriet hebt. Of je moet zulke enorme ruzie hebben. En dat zou de broer van TS dan heus wel weten.
Ik vind het zelf niet echt netjes van ze. Zelfs de kinderen van de broer van mijn (aangetrouwde) oom waren bij de avonddienst/begrafenis van mijn opa. En dan heb ik het over pubers! Zijn in mijn ogen fatsoensnormen. Kan ik niet naar een begrafenis dan ga ik of mijn man naar de avondmis.
Nee, in dit soort gevallen heb je niets aan je neus, wel aan je verstand en je gevoel. Als je een warme band hebt met iemand, in dit geval schoonvader, die kennelijk voorafgaand aan het overlijden nog ziek was ook, ja, dan heb je verdriet al hij overlijdt. Dat zou je broer toch kunnen weten, want schoonpa kwam ook bij hem over de vloer. Afijn, ik verval in herhalingen. Ik weet niet wat 'de regels' zijn hieromtrent, zelfs niet of ze bestaan, maar ze hebben er ook weinig mee te maken lijkt me. TS hoopte op warmte en individuele aandacht van haar broer, en heeft niet het gevoel dat ze die kreeg, als ik het goed begrijp. Daar mag je best verdrietig over zijn, lijkt me. En ja, daar kan ze het wellicht met broer over hebben. Maar persoonlijk vind ik het nogal jammer als je mensen moet gaan vragen of ze willen informeren naar je welzijn als je het moeilijk hebt. Dat moet uit die mensen zelf komen, anders heeft heeft het weinig meer met 'warme belangstelling' te maken.
Kom op zeg! Die broer wist toch dat ts goed was met haar schoonouders, dan is het toch logisch dat ze daar verdrietig om is.
Fijn om te lezen dat er toch een hoop meiden zijn die er hetzelfde over denken als ik. Dan voel ik me toch niet geheel afwijkend.
Tja, hier is verdriet dus echt wel iets "eigen" en aan familie gebonden. Of om het met de woorden van mijn bloedeigen zus te zeggen toen ze 15 was ... "De enige personen waar ik om huil is als er iets met jou gebeurt of met onze ouders". Ondertussen vermoed ik dat haar partner er ook wel zal bij zitten. We zijn onze lievelingsoom en mijn zus haar peter kwijt geraakt - hij was terminaal - toen zij 10 en ik 13 was en sindsdien weten we echt wel dat leven eindig is, maar dat het tegelijk wel verder gaat voor de anderen. We wisten dat mijn oom terminaal was, er niks meer mogelijk was en hij het niet ging halen en we konden er dus ook mee leven. We hebben hem 3 jaar lang zien aftakelen en hadden er echt wel vrede mee toen zijn lijdensweg voorbij was. Hoe jammer het ook was. Het zal anders zijn bij een echt onverwacht overlijden (ongeval bijvoorbeeld) of mijn ouders of mijn zus, maar tot nu toe heb ik bij elk overlijden in mijn omgeving er vrij snel "vrede" mee dat het zo is afgelopen en heb ik er zelf nooit een traan om gelaten. Wat zou ik dan gaan zeggen dat mijn partner zich erbij betrokken moet voelen, laat staan mijn schoonfamilie. Bij al mijn overleden ooms (ik heb 25 tantes en ooms, ben er intussen 3 kwijt) heb ik hen dat zelfs niet laten weten. Ze kennen hen toch niet. Net zoals mijn schoonfamilie mijn zus en haar partner niet kent (mijn ouders kennen mijn schoonouders - ze zagen elkaar op 8 jaar tijd 2 keer). Als mijn ouders zouden sterven - ik hoop dat dat nog minstens 30 jaar duurt - krijgt schoonfamilie misschien een brief, maar verwacht ik van niemand dat ze op de begrafenis zijn. Ik verwerk mijn verdriet dan wel alleen op mijn manier, ik heb echt niemand nodig die mijn handje vast houdt. Ik zou het zelf net vervelend vinden om dan om de vijf voet telefoon te krijgen van "gaat het?" van zijn broer en zus. Want life goes on dan helaas - de rekeningen vallen gewoon op de mat en werken moet ik toch ook - en sowieso hoor ik mijn schoonbroer misschien 3 keer per jaar ... Zou bij mij net raar en geforceerd overkomen als ie dan ineens ligt te bellen. En ik heb dan geen nood aan al die bellende mensen. Laat me dat maar rustig in mijn ééntje verwerken, zoiets zou bij mij eerder langzaamaan moeten slijten.
Wat absurd dat mensen het over 'regels en etiquette' hebben, als het gaat om verdriet en rouw. De schoonmoeder van mijn zus is ook ziek, ik ken haar een beetje. Als zij overlijdt gaat het er niet om, dat ik haar kende, maar om mijn zus en zwager. TS heeft er geen moeite mee dat ze niet aanwezig waren tijdens de uitvaart, maar ze mist het persoonlijke contact tussen broer en zus. Tja en dan heb je niks aan etiquette... Ik vind het persoonlijk ook raar dat mensen geen verdriet hebben, omdat het 'maar' schoonfamilie is. Heb dan verdriet om het verdriet van je partner als je de schoonfamilie niet mag. Mijn schoonouders leven beiden niet meer. Toen we als familie bij elkaar wilden zijn (half jaar na overlijden) om te rouwen (internationale familie) kreeg ik in de onmogelijkste tijd (kerst) toch vakantie van mijn baas. Daar was geen twijfel over, rouwen is belangrijk en samenzijn op dat soort momenten ook.
Ik vind in de stukjes die je geplaatst hebt, je erg gevoelloos overkomen. Een oom die terminaal was en overlijd vond je jammer?? En vrede mee hebben omdat iemand meer lijden bespaard is gebleven is wel anders dan er vrede mee hebben zoals jij beschrijft...alsof je denkt...goh iemand dood, jammer maar life goes on.
Zeg Kabouter, wellicht eerst wat meer zelf meemaken op dat vlak voor je een oordeel velt over een ander. Je kunt je duidelijk erg moeilijk in anderen verplaatsen. Verandert hopelijk nog in de loop van het leven.
Ja en nou bevestig je dus precies wat ik zeg. Hoe jij in het leven staat, hoe je handelt en wat jij van anderen verwacht wordt helemaal bepaald door jouw eigen (sub)cultuur.
Ja, jammer voor mijn tante. Zij moest op haar 45ste verder zonder man. En zij heeft heel lang verdriet gehad. Maar voor ons was het echt gewoon spijtig en jammer. Wij hebben en hadden elkaar nog. En de volgende dag moesten we gewoon terug naar school en moest iedereen gewoon terug naar werk (buiten mijn tante dan). Tuurlijk had ik graag gezien dat mijn oom nu nog steeds leefde - 16 jaar later. We spreken nog steeds geregeld over hem. Er gaat geen maand voorbij of ik vertel aan mijn partner anekdotes van toen. En zijn sterfdatum staat nog altijd in mijn gsm, net zoals die van mijn oma en opa, mijn andere overleden nonkels, mijn "tweede mama" (een vriendin van mijn moeder waar we héél véél aan hebben gehad en die ons zag als de dochters die ze niet had) die 2 jaar geleden overleed na 6 jaar ziekte, ... Maar we moesten er ons uiteindelijk wel bij neerleggen dat hij ziek werd, 3 jaar gevochten heeft, maar niet kon winnen van de kanker, terminaal werd en dat er dus niks meer aan te doen was. Dus ja, wij namen vrede met zijn sterven. Net zoals ik er vrede mee heb dat een andere oom ongeveer op dezelfde manier (na 6 jaar ziekte) uitbehandeld was en stierf, dat nog een oom ook vrij plots stierf, dat mijn tweede mama uiteindelijk vrij plots is gestorven (ze leek op de goeie weg) en haar zoon niet eens een begrafenis heeft gehouden, mijn grootouders stierven van ouderdom, ... Niet dat ik ze dus vergeet, ik kan het alleen wel een plaats geven en heb er altijd vrij snel mee kunnen omgaan. Noem dat dan maar harteloos en koud. Ik zei immers al in mijn reactie van daarstraks dat ik wellicht heel 't forum over mij heen zou krijgen. Als morgen mijn moeder met haar auto tegen een boom knalt en overlijdt, ja, dan huil ik waarschijnlijk de tranen uit mijn ogen. Omdat het ongepland, onverwacht, ... is en ik er niet klaar voor ben. Als ze over pakweg 30 jaar "uitgeleefd" is en van ouderdom sterft, zal ik er veel meer en sneller vrede mee hebben. Omdat zij er tegen dan ook vrede mee zal hebben (ze zegt nu al "dat ze echt geen 90 moet worden" - ze is begin 60). Mijn partner mag vooral in dat eerste geval aan mijn zijde staan, maar ik zal er toch echt wel zelf mee moeten leren omgaan. Het is namelijk mijn moeder en niet die van hem. Elk zijn eigen manier van rouwen. En de broer van opstartster kan dus echt niet raden welke manier van rouwen zij en haar man hebben in verband met schoonpapa. Zelfs niet al kende hij de man in kwestie zelf.
Kaboutermeis, jij en je omgeving komen heel koud over! Gelukkig dat het er niet overal zo aan toe gaat...
Ja zo zie ik het dus ook. Ik kom uit een familie die echt heel close is, maar vroeg het vanmiddag eens even na bij familie op visite die waren vrij unaniem....natuuuuuurlijk hoef je je niet zo druk te maken over iemand van de koude kant. Tenzij je erg close bent en zo iemand je vriend geworden is. Zij zouden raar opkijken zeiden ze, als de schoonfamilie van schoonfamilie zou komen opdraven bij een begrafenis 'daar heb je toch de condoleance en eventueel de kerkdienst voor'...deze mensen van om en nabij de 80 vonden te veel aandacht in zo'n situatie 'not done'. Of zoals eentje (84) zei 'ach ze overdrijven dat gedoe tegenwoordig zo'. En nee, wij zijn niet koud of liefdeloos of ongeinteresseerd. Wij denken alleen duidelijk anders over dit soort zaken als een aantal mensen hier.
Wat een rare opmerking. Jij weet toch helemaal niet hoeveel mensen Kaboutermeis al verloren heeft in haar omgeving? Het gaat helemaal niet om 'je verplaatsen in een ander' hier.
Daar gaat het nou precies wel om, maar daar lees jij steeds omheen. Ook een manier om een 'discussie' te voeren.
Leuk dat je het navraagt in eigen kring, maar het gaat helemaal niet om koude en warme kanten (wat een ongelooflijk archaïsch begrip trouwens), maar om een zus die verdrietig is en de persoonlijke aandacht van haar broer mist.
Vind jij het dan niet koud wanneer een overlijden alleen maar "echte" familie raakt en aangetrouwde familie er blijkbaar buiten staat en veel minder verdriet heeft? Klinkt in mijn oren niet als liefdevol en warm hoor. Alsof hetzelfde bloed alleen betekend dat je van een ander mens kan houden. Vind ik persoonlijk heel raar en behoorlijk kortzichtig.