Ja zo las ik het idd ook...vind het vreselijk als mijn zusje iets zou overkomen, maar heb bij mn zwager precies hetzelfde gevoel.
Je zult maar geadopteerd zijn of in een pleeggezin opgroeien...... Natuurlijk kun je zielsveel van je schoonfamilie houden, aangezien je partner er ook vanaf stamt en het buiten dat ook hele lieve mensen kunnen zijn? Ja, ik vind het koud dat je geen verdriet wilt hebben om schoonfamilie.
Nou, inderdaad! Ik heb een pleegdochter (die al uit huis is) en ja, die beschouw ik gewoon als mijn kind, niet meer en niet minder. En ik geef ook veel om haar vriend. Mochten zij ooit kinderen krijgen ben ik geen oma door bloed, maar wel voor mijn gevoel!
Ik vind het ook raar....het is wel de vader, van de man, van je zus. Dus een beetje medeleven tonen is dan toch niet raar? Ik ben ook wel eens naar een crematie geweest van iemand die ik niet of nauwelijks kende. Maar ik ging daar naar toe om iemand anders te steunen met mijn aanwezigheid. Ik vind dat niet meer dan normaal....
'Koude kant' is een heel normale aanduiding voor aangetrouwde familie. Daar zit niks 'kils' aan. En het lijkt mij vrij logisch dat je meer aangedaan bent over het overlijden van iemand met wie je meer hebt. Daar is toch niets kouds of liefdeloos aan? Je kunt je toch niet het leed van de hele wereld aantrekken?
Ik denk dat het nu een beetje 2 discussies worden. Of je je het verdriet van je zwager/schoonzus aantrekt om het overlijden van hun familielid. (het verhaal van TS) Of dat je meer/ander verdriet hebt om het overlijden van schoonfamilie. Ik zou ook meer/ander verdriet hebben als mijn moeder zou overlijden als mijn schoonmoeder. Maar omdat het de moeder van m'n man is, trek ik het me ook aan dat hij verdriet heeft om zijn moeder. Natuurlijk kun je niet het leed van hele wereld dragen, maar meeleven is het minste wat je kunt doen. En na het lezen van dit topic bekruipt mij toch het gevoel dat er veel mensen zijn die daar gewoon geen zin in hebben. Omdat het toevallig om een persoon gaat die ze niet zo goed kennen, of er minder mee hebben omdat het schoonfamilie is. Leef dan mee met de mensen die wel verdriet hebben, daar krijg je toch niks van? Of kost dat ook al teveel energie?
Je zegt het zelf al, de vader - stap 1, van de man - stap 2, van je zus - stap 3...ik vind dat stukken verder van je bed als je zus (1 stap), je buurvrouw (1 stap), je vriendin (1 stap). En zoals ik al schreef: iedereen verwerkt anders...op begrafenissen van mensen die me nabij waren hadden we onszelf en elkaar, en zaten we echt niet te wachten op steun van ver weg.
Ben ik met je eens, maar dat kan net zo goed iemand van de koude kant zijn natuurlijk. (een uitdrukking die ik zelf nooit gebruik, maar wat een normale aanduiding is inderdaad) Kabouter zet het anders neer: als zijnde dat je zo goed als alleen verdriet kan hebben als het eigen is, en dat is natuurlijk onzin, je kunt net zo verdrietig om een schoonmoeder als om je eigen moeder zijn. Net wat jij zegt: het ligt aan de band die je met iemand hebt.
hoe is de band normaal gesproken met je broer? ik heb 2 broers. 1 spreek ik dagelijks via facebook, de ander zie ik 1x per maand ofzo, als we toevallig bij mijn ouders zijn tegelijk. Als ik hem bel staat hij hier binnen een half uur op de stoep, want zolang is het rijden. Alles is goed, we houden van elkaar, passen op elkaars kinderen, hebben elkaar als voogden voor onze kinderen mocht er iets met ons gebeuren. Maar ik weet zeker dat hij er ook niet bij na zou denken om zelf te bellen als er hier een sterfgeval zou zijn aan mijn mans kant. En ook mijn schoonzus niet. Ik weet zelfs zeker dat ze alleen op mijn verjaardag bellen, omdat neefje het tegenwoordig weet dat tante jarig is en hij dan wil bellen . Dus kan het zijn dat je misschien iets teveel verwachtingen hebt gehad (al dan niet terecht)? Iets wat er normaal niet is, zal ook bij een sterfgeval niet komen. En ik zou dat dus gewoon uitspreken als in: ik vond het jammer dat jullie die week niet even zijn langs geweest. We hadden wel een beetje afleiding kunnen gebruiken.
Tja, daar verbaasde ik me ook over hoor, ik begrijp best dat ts zich teleurgesteld voelt, maar zo heel raar vind ik de houding van haar broer en schoonzus ook niet: er is gecondoleerd, er is een kaart gestuurd, hoeveel meer moet je verwachten? Een telefoontje zou misschien netjes geweest zijn, maar dan houdt het toch wel een beetje op.
Volgens mij ging het er over dat TS teleurgesteld was dat ze ZELF niks van haar broer/schoonzus gehoord had. Haar schoonmoeder wel. En ik vind, dat als je bij elkaar op verjaardag komt, dat je ook de moeite kunt nemen om persoonlijk contact met iemand te zoeken in een verdrietige periode. Een kaart en een condoleancebezoek doe ik bij kennissen, maar bij familie toch wel wat meer persoonlijk contact.
En hoe kan broer ruiken dat zus nog niet medeleven gehad heeft? En wie zegt dat hij niet denkt dat hij wel meeleeft maar dat zus zijn medeleven gewoon niet oppikt? Voor veel mensen (vooral mannen) is met condoleance en kaart de kous af.
Nou broer begrijpt toch dat het voor zijn zus heel verdrietig is dat haar schoonvader is overleden?! Dan is het toch normaal om even te bellen hoe het gaat? Dat heeft niets met etiquette te maken hoor en ook niet met of iemand al medeleven krijgt.. Wat ik overigens ook vreemd vind.. "oh je bent al door 10 mensen gebeld? Nou dan hoef je geen medeleven meer".. Onlangs is de vrouw van iemand hier uit de straat overleden, ik kende deze mensen eigenlijk niet. Toch heb ik een kaartje in de bus gedaan en toen ik deze man zag heb ik hem gecondoleerd. Dat is dus, in jullie ogen, vreemd? Nee, ik heb er geen verdriet om gehad maar ik begrijp wel dat deze man verdrietig is om het verlies van zijn vrouw, dus dan leef je met iemand mee.
Heel apart dat in dit soort gevoelige situaties, bepaald handelen als fout wordt gezien...... Of nou apart...ik kan het wel begrijpen, want dat had ik in eerste instantie ook toen ik niets van een vriendin hoorde, nadat ik haar verteld had dat mijn vader overleden was. Ben er boos over geweest tot ik haar sprak. Ze vond het zo vreselijk (ze kende hem ook goed) dat ze niet wist wat ze moest doen, wat ze moest zeggen. Ze klapte totaal dicht. Voor mij niet leuk, had best een lief berichtje, telefoontje, knuffel kunnen gebruiken, maar vanuit haar logisch. Dit was haar reactie. Nu nog kan ik er met haar niet over praten, omdat ze dichtklapt. En zo zijn er veel meer mensen die een reactie hebben, die voor de directe nabestaande niet leuk zijn. Of beter gezegd, die niet aansluit bij de behoefte. Ik ben overtuigt dat ook in deze gevallen er 3 instinctieve reacties zijn. Bevriezen, vluchten en vechten. Vechten is dan natuurlijk toenadering zoeken, soms een beetje te. Vluchten is ontwijkend gedrag, misschien een kaartje, telefoontje. Bevriezen, niets weten te doen of te zeggen en dus weinig tot niets van zich laten horen. Na het overlijden van mijn vader heb ik alle drie bij meerdere grenzen gezien. Ze kwamen ook alle 3 bij mezelf omhoog qua behoefte. De ene dag had ik echt continu iemand nodig om me te steunen, de andere dag was ik meer andere aan het steunen en weer een andere dag wilde ik eigenlijk helemaal niets, alleen zijn. Van een sms'je of telefoontje kon ik dan echt boos worden en uitschreeuwen 'laat me met rust!!!!!!'. Tuurlijk zijn er ook mensen die " gewoon" niet geïnteresseerd in je zijn, maar ik denk niet dat dat voor ts haar broer geldt.