Ik begrijp haar wel, de buikgriep is enorm besmettelijk en de lucht die bij het overgeven komt al helemaal. Dus waarom het risico lopen..
Tja, prettig is anders... Mja, hij is niet expres ziek om jou te stangen ofzo. Ik slaap er meestal doorheen - hetzij met een beetje extra moeite van mijn kant uit. Maar goed, TS, misschien moet je eens met een professional gaan praten. Als je nu al bang bent dat hij in de badkamer moet overgeven en niet durft te slapen en een nerveus gevoel houdt, lijkt het me wel een overheersend probleem?
Als hij de buikgriep heeft moet hij het toilet goed ontsmetten na het overgeven of dat andere. Vooral de bril maar ook aan dat ding waarmee je het toilet aftrekt En heb je van die bacteriele zeep voor de handen thuis? Die moet hij dan ook vaak gebruiken en jij ook omdat je met de handen alles aanraakt
Het gaat bij ts meer om het feit dat ze bang is als haar man ineens moet overgeven. Ik kan er zelf ook niet tegen, wordt dan zelf heel misselijk met (heel vaak) alle gevolgen vandien. Behalve bij mijn zoontje en de hond, daar kan ik er wel tegen maar iemand anders die overgeeft oh nee. Ik ren gewoon weg.
Ik slaap bij buikgriep ook altijd Appart want ik geef liever alleen over, ik haat het als er mensen bij staan, daarintegen kan ik er ook niet tegen iemand over te zien geven. Dus nee ik Vind je geen slechte echtgenoot.
Ik zou gewoon langs hem slapen.. Vind het juist sneu als hij alleen zou moeten liggen als hij niet lekker/ziek is... Al moet ik er wel bij zeggen dat ik geen fobie heb voor overgeven, dat scheelt ook misschien..
Nou gelukkig heb ik dan zelf niet zo'n slechte echtgenoot! Zelf vorige week buikgriep gehad en zo ongeveer de hele nacht kotsend op de wc gezeten. En wat deed manlief? Die kwam om de zoveel tijd even kijken en flesje water brengen etc. Heel lief dus... Toen ik terugkwam op de slaapkamer stond er een emmer klaar. Zo lief ! Nu is hij ook wel eens erg ziek geweest en toen zorgde ik ook gewoon goed voor hem (emmer, paracetamol, water). Dus ja ik vind je wel een "slechte" echtgenote, in goede en slechte tijden heb je beloofd, toch? Maargoed, ik snap sowieso apart slapen ook niet, maar dat kan aan mij liggen. Manlief heeft nl. echt meer als genoeg redenen om apart te gaan slapen (ben zwanger, last van snurken/draaien/woelen etc. en hij moet wel gewoon werken haha), maar geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om niet naast mij te slapen... En voor mij geldt dat precies hetzelfde!
Nou bedankt voor alle reacties. Mensen die zeggen; in voor en tegenspoed, snap ik. Vind ik zelf ook. Als hij gewoon griep had gehad, was ik er ook gewoon naast gaan liggen. Ben namelijk niet zozeer bang om ziek te worden, maar alleen bang om te zien/horen overgeven. Ik zou dus ook geen oog dicht doen als ik het vermoeden had, dat dat misschien weleens zou kunnen gebeuren, zoals dus gisterenavond. Het beheerst dan echt m'n leven. Zo maar eens beneden kijken hoe het gaat. Wie weet is er wel niks aan de hand. Heeft ie als een roos geslapen haha.
Wij allebei! Als ik echt ziek ben wil ik alleen zijn en mijn vriend ook. Dus wij zijn beide slechte echtgenoten. Nouja partners..
Hij heeft een onrustige nacht gehad, twee keer uit bed geweest, maar niet overgegeven. Hij is nu ook gewoon naar z'n werk. Heb gevraagd of hij het erg vond dat ik boven was gaan liggen, maar hij begreep het wel en als hij toch ziek zou zijn geworden, had hij ook niet gewild dat ik naar hem toe was gekomen om te 'helpen'. Dat zou ik trouwens zelf ook niet willen, als ik ziek zou zijn.
Op zulke momenten beheerst die fobie wel m'n leven. Eigenlijk moet ik eerlijk zeggen dat het best vaak invloed heeft op m'n leven. Zoals ik al schreef, ik ga niet carnavallen. Maar dat is nog maar een van de vele dingen die ik laat. Zo kijk bijvoorbeeld ook niet naar van die typische rtl5 programma's zoals, Zon, Zee en Ziekenhuis (of hoe dat ook mag heten), of Britt en Ymke die op zo'n jongerencamping gaan werken. Ik heb ook een hekel aan het feit dat er in elke Nederlandse film wel een keer gekost moet worden. Dat is dan wel gespeeld, dus kan ik iets beter handelen. Maar om er nu hulp voor te zoeken, vind ik ook weer zo wat.
Ik snap de reacties van dames die vinden dat je voor je man moet zorgen. Dat vind ik ook. Als mijn man koorts heeft of erg verkouden is dan aarzel ik echt niet om hem bij te staan. Ik zal niet te beroerd zijn om hem vast te houden als hij ligt te rillen, midden in de nacht wat drinken wil, op en neer in de regen voor paracetamol, dat is me nooit te veel. Dat vind ik normaal. Maar.... ik snap jou ook. Ik heb bijna een jaar bij een psycoloog gelopen omdat mijn angst voor overgeven zo uit de hand liep dat ik haast niet meer durfde te eten en hartkloppingen kreeg zodra iemand nog maar wat bleek zag, hoestte of zei zich niet lekker te voelen. Ik ging niet meer uit, niet graag naar pretparken en andere 'triggerplaatsen'. Inmiddels gaat het beter hoor. Van mijn kinderen kan ik het nu redelijk hebben. Ik kan ze troosten, ik kan het opruimen maar ik zal niet kunnen eten zolang ze ziek zijn. En hartklopping heb ik ook nog, alleen minder. Maar van ieder ander zal ik in paniek raken. Mijn man, naaste familie en vrienden weten dit. Ze zullen er altijd voor zorgen dat ik niks zie/hoor. Mijn man stuurt me naar buiten, of gaat zelf op de bank liggen.. Hij weet dat dit mijn zwakke punt is. Andersom zal ik altijd met hem mee gaan als hij bloed moet laten prikken. Sommige dingen kun je handelen, en sommige niet. Ik vind je geen slechte echtgenote, maar mocht je man nog niet van je angst weten, dan zou ik wel even met hem praten . Tip; google even om emetofobie. Je zult op de site veel herkenning vinden.
Bedankt voor je reactie! Mijn man weet wel dat ik dit heb, dus vandaar dat hij het ook niet erg vindt. Maar ik wilde hem gisteren niet bang maken, door te zeggen dat ik dacht dat hij misschien buikgriep had, want dan gaat hij zich weer druk lopen maken. Vanmorgen zei hij dat hij mij begrijpt, dus daar ben ik wel blij om. Ik ga eens kijken op Google. Ben jij er nu zo ver vanaf dat je het kunt accepteren? En denk je dat het nog verder over zou kunnen gaan, deze fobie? Of hou je altijd een bepaalde angst?
Ik slaap ook nooit apart! Als hij griep zou hebben zou ik ook gewoon voor hem zorgen. Als hij z'n been zou breken, zou ik hem wassen bij wijze van. Ik ben ook heel zorgzaam. Maar zodra er sprake is van misselijkheid en/overgeven dan ben ik weg. Ik kan er niks aan doen. Het is hetzelfde als iemand die heel bang is voor spinnen. Die gaat het ook niet opzoeken.
Dit. Wij zijn getrouwd in voor én tegenspoed. Juist als iemand niet lekker is moet je er voor elkaar zijn toch!? wat zou ik me verlaten voelen zeg, en hij zou dat ook nooit never doen gelukkig!