Hmm, lijkt me heel lastig. Kun je wel ermee omgaan als je zoons ziek zijn? Dat lijkt me dan wel heel moeilijk als je dat bijv ook niet kunt. Dan zou ik toch maar eens met iemand gaan praten, alhoewel het natuurlijk je leven niet dusdanig beinvloed dat je er dagelijks last van hebt, dat scheelt natuurlijk.
Als het echt een fobie is is het misschien anders maar dan weet je echtgenoot het en hoef je je niet zo schuldig te voelen.
En wat nou als het jouw man was die zo afschuwelijk bang was om jou overgevend te zien/horen? Zou je hem dan koste wat kost hem bij je willen hebben wetend dat hij strak gespannen naast je ligt, bij iedere zucht of kreun van jou een hartslag overslaat, zelf misselijk wordt van angst? Voor én tegenspoed betekent voor mij dat je je partner in zijn waarde laat. Je neemt hem of haar met zijn goed en minder goede kanten. Dus op het moment dat ts haar man zo ziek is accepteert hij haar angst en vind het oké dat ze hem niet bij staat.. Dit is niet 'ik vind overgeven vies'.. Dit gaat veel verder. @ts; Ik heb niet de illusie dat het ooit helemaal over gaat. Dit zal altijd mijn zwakke punt blijven. Maar het is zo veel beter geworden!
Wat fijn dat jij het ook nog even probeerde uit te leggen, want je verwoordt het heel duidelijk. Zo is het precies! Het is inderdaad niet dat ik het vies vind of bang ben om zelf ziek te worden. Ik lig inderdaad gewoon met een hartslag van 180 naast hem en zou de hele nacht geen oog dichtdoen omdat ik van elke zucht en elke beweging een kronkel in m'n maag krijg. Gewoon zo'n ontzettend zenuwachtig gevoel alsof je voor een publiek van 1000 man een toespraak moet houden. Vreselijk! Gelukkig kan ik er bij m'n kinderen wel iets beter tegen. Dan overheerst toch vooral het moedergevoel en dat ik er dan naast zit, zoals ik net hierboven beschreef, dat probeer ik dan even te negeren. M'n kind heeft me nodig. M'n man kan best zonder mij overgeven...
Net alsof hij in bed gaat kotsen. Tenzij je het niet kan tegenhouden, neem ik aan dat de meesten niet zo ergens open en bloot overgeven maar even naar het toilet ofzo gaan daarvoor.
In voor en tegenspoed betekent ook dat je begrip hebt voor de fobie van je partner. Je hebt een verstandige beslissing genomen TO. Je man is tenslotte geen klein kind en ik neem aan dat hij geen hulp nodig heeft bij overgeven (wat uiteindelijk niet eens gebeurt is).
Ik was er gewoon naast gaan liggen, maar ik heb dan ook geen fobie. Het lijkt me heel lastig, helemaal met kinderen.
Hoe doe je dat dan bij je kinderen? ? Als je je er voor je kinderen overheen kunt zette kun jebdat ook voor je man.... Als dit topic andersom was geweest 'man wil niet naast me slapen omdat ik mij ziek voel' hadden de meeste reacties wel anders geweest hier
Maar dan had ze er toch ook eerlijk over kunnen zijn. Tenzij haar partner niks van de fobie af weet natuurlijk... Al is dat niet echt iets om je voor te schamen.
Lijkt me toch niet onverstandig als ik het zo lees. Net als iemand met bijvoorbeeld paniekaanvallen mijdt je nu situaties waarin je misschien met overgeven te maken krijgt, zo houdt je het in stand en het lijkt me toch dat je er vanaf wil...en daar moet je dan wel wat voor doen!
Heb jij weer gelijk in. Ik vind het heel vervelend, ook voor m'n omgeving. Bij expeditie Robinson, de eetproef, ga ik even naar boven om de was op te ruimen. Ik hoef dat echt niet te zien. Snap ook niet dat mensen daar naar kunnen kijken. Maar ja, die hebben ook geen fobie. Ik snap bijvoorbeeld weer niet dat mensen op een stoel gaan staan omdat er een muisje rondloopt. Dat vind ik weer overdreven. Dus ik denk ook dat het moeilijk is om je voor te stellen hoe het is om zo'n fobie te hebben, als je er zelf geen last van hebt.
Voor mijn kinderen moet ik zorgen als ze ziek zijn. Ik kan daar niet zomaar voor weglopen. Ik zit er dan wel met zweet op m'n rug naast en heb een hartslag alsof ik 10 km heb hardgelopen. Maar dat moet dan gewoon even. Hoe vervelend het ook is. Het gevoel van 'moeten zorgen' en medelijden voor m'n kind is dan zo sterk dat ik m'n eigen angsten aan de kant probeer te zetten. Voor mijn man hoef ik dit niet te doen. Hij kan z'n eigen boontjes wel doppen. En mocht hij me roepen, omdat hij me nodig heeft, zal ik hem ook niet in de steek laten. Maar om het nu moedwillig op te zoeken... Nee, liever niet.
Hier niet getrouwd maar schijnbaar een nog veel slechtere vriendin haha, vriend kreeg buikgriep vannacht en hij is op de bank gaan liggen omdat ik niet tegen spugen kan .. Van zoontje trouwens geen last van dan is mijn medelijden te groot.. En over die overgeef fobie, informeer is bij de stichting emetofobie Ik heb nog een lichte vorm maar alleen al weten hoe het heet is een opluchting.
Een overgeeffobie heb ik niet nee maar ik heb wel een paniekaanvallenfobie gehad dus begrijp dat je situaties uit de weg gaat. Ik ben voor 99% er vanaf maar dat ging niet vanzelf en als je zo bang bent voor overgeven en het zo je leven beheerst als wat jij hier schrijft wil je daar toch vanaf. Zeg niet dat je er met een therapie gelijk vanaf bent maar je kan het op z'n minst proberen. Vind een overgeeffobie toch ff wat anders dan bijvoorbeeld een muizenfobie.
Ik zou er wel vanaf willen, maar word al bang bij de gedachte van zo'n therapie, want hoe gaan ze mij daarvan af helpen? Waarschijnlijk door me er juist mee te confronteren.
Let's shake hands.. Dat heet namelijk Emetofobie.. Ik heb het dus ook en ben er inmiddels voor onder behandeling want het is niet meer te doen. Dus kortom, ik zou helemaal hetzelfde gedaan hebben.. Maar als je meer wilt weten mag je mij ook pb'en hoor.. Uhm, ik had de andere reacties nog niet gelezen en je werd dus al gewezen op de Emetofobie.. Stom, moet ook eerst lezen