Hoi Allemaal , Ik ben nieuw hier, en ben erg benieuwd naar jullie gevoelens rondom jullie IUI- behandelingen. Mijn man en ik proberen nu 4 jaar en een maand zwanger te worden.. helaas is het tot op heden nog nooit gelukt. Na 3 jaar durfde ik pas de stap te zetten om onderzoeken te laten doen. Behalve de samenlevingstest (vijandig slijmvlies) was alles positief. Ik mocht meteen beginnen met IUI behandelingen en de hormonen Gonal-F en uiteindelijk pregnyl natuurlijk. De eerste keer had ik teveel eiblaasjes.. (5) waardoor we niet door mochten gaan. Maar deze maand had ik er 2 dus nu voor het eerst de IUI achter de rug. Ik vond het alles meevallen (lichamelijk) Maar de spanningen die erbij komen kijken en emoties ZIJN VOOR MIJ VERSCHRIKKELIJK!!! Ik vroeg mij een aantal dingen af (en hoop dat jullie, jullie ervaringen met mij willen delen): - Hoe voelen jullie je in die 2 weken afwachten? - Welke klachten/symptomen hebben jullie na de IUI? - Zijn jullie ook te BIZAR bezig met alles wat je voelt in je lichaam? Bij mij is het zo erg, dat ik echt niet weet of ik een volgende behandeling trek op emotioneel gebied. Waar ik in die 4 jaar 'geleerd' heb niet te hopen, krijg je ineens weer een 'hoop' gevoel.. Maar die hoop maakt me zo enorm in de war. Wat ik voel in mn lichaam: - krampjes (eigenlijk direct na de IUI) die nog steeds aanhouden (7 dagen na iui, zit ik nu) - ongesteldheidsgevoel - brokkelig dikke witte afscheiding (wat ik normaal nooit heb) - enorm moe... Wat is nou van de pregnyl? en wat zou een zwangerschap kunnen zijn... Khoop wat te horen van jullie! Liefs Blub
Hoi Blub, het is ook enorm spannend, zo'n IUI. En ja, je voelt werkelijk alles in je lichaam. Het kan alles betekenen en het kan niets betekenen, helaas. Het grappige bij mij was bij beide zwangerschappen dat juist in de maand dat ik niets voelde, ik zwanger was. Maar dat verschilt per persoon. Ik heb niet echt tips voor je, behalve: zoek afleiding. Ik heb ook het gevoel dat ik alleen maar heb gewacht. Wachten, wachten, wachten. Maar de tijd tikt echt door en de twee weken gaan voorbij. Hopelijk heb je dan een mooie positieve test! Mocht je toch iets langer nodig hebben, dan zal je zien dat dat op een gekke manier ook weer went. Maar het blijft emotioneel ingrijpend. Heel veel sterkte en ik duim voor je!
Hoi Blub, Het is ook zenuwslopend die wachtweken! Ik denk dat dit voor vrijwel iedereen in de mmm zo is. Het is precies wat je zegt, over tijd heb je geleerd om niet meer te hopen en nu heb je ineens weer reden tot -dat soms best vervelende- hopen. Omdat ik mijn eisprong meestal heel duidelijk voel, wist ik altijd of een iui goed getimed was of niet, Daarom had ik bij de meeste van mn iuis toch geen hoop en vielen die twee weken wel mee. Maar die paar iuis die goedgingen, daarbij was de wachttijd killing. Bij mn laatste iui overanalyseerde ik alles wat ik voelde. Op de dag dat ik de test deed (10dpo) wist ook bijna zeker dat het raak zou zijn. Ik hoop voor je dat je deze wachtweken maar 1 keer hoeft mee te maken, want 4 jaar moeten wachten is wel lang genoeg lijkt me! Ga voor je duimen!!
Hoi Blub, Erg he, die wachtweken! Ik probeer altijd wat leuke dingen te plannen in die weken, zodat ik me daar dan op kan focussen ipv op wat ik allemaal voel in mijn lijf. Ik moet zeggen, dat beide keren dat ik zwanger bleek te zijn, had ik mega veel last van mijn borsten ongeveer een week voor NOD. Dus daar hou ik me maar een beetje aan vast. Ik snap dat het erg spannend is, omdat je nu wat meer hoop hebt, maar probeer afleiding te zoeken, zo zijn de 2 weken wachten eerder voorbij dan je denkt en heb je hopelijk een mooie positieve test in handen. En het kan echt!! Ook na 4 jaar! Wij zijn inmiddels 6 jaar bezig... waarvan 1 jaar bezig met IUI en 2 keer zwanger. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Allereerst; veel succes en sterkte de komende tijd! Het is heel herkenbaar; de emoties, de zorgen, het patient voelen, het letten op alles van je lijf... Wachtweken zijn slopend; ga er bij gebruik van pregnyl van uit dat alles wat je voelt tot 10 dagen na pregnyl, door de pregnyl komt. Staar je daarna niet blind op wat je voelt; denk bij alles; kan ook verkoudheid/darmkramp zijn, en wacht tot de officiele testdag. Anders maak je jezelf helemaal gek.
Thanks allemaal... Soms is t fijn dat er mensen zijn die je begrijpen.. alhoewel ik dit absoluut super erg vind dat ik t zeg.. Niemand verdient zo'n weg.. Nou koppie op en proberen aan andere dingen te denken! Jullie ook allemaal sterkte, moed en liefde toegewenst in jullie weg! De wonderen zijn inderdaad de wereld nog niet uit! Liefs , Blub
Oh!! Jullie zijn allemaal in verwachting zie ik nu! Geweldig!!!! Dat geeft hoop!! Geniet, geniet, geniet!! Liefs
Hoi, Héél herkenbaar. Ook ik vind het lichamelijk mee vallen, maar geestelijk... damn! Die 2 wachtweken zijn echt killing. Ik let dan ook op alles wat ik voel, ene moment krijg ik veel hoop en andere moment denk ik weer dat het mis is... je wordt zo heen en weer geslingerd. En de tijd kruipt ontzettend. Ik had de eerste IUI ook teveel eitjes (6), en daarna is de medicatie verlaagd en heb ik wel 2 IUI's gehad, allebei mislukt. Daarna zat ik er echt even doorheen, en hebben we 2 maanden pauze gehouden. Heel vervelend, want het duurt allemaal zo lang, maar ik vond die wachtweken zó zwaar. Nu ben ik aan het wachten tot ik ongesteld word, en dan gaan wij weer verder met IUI. Succes!
Het is zeker een rollercoaster. Eind juni 2013 gingen wij na 1,5 jaar proberen naar de huisarts. Nu ben ik een laparoscopie en 3 IUI's verder en staan wij op het punt om te beginnen met IVF. Dit is dus allemaal in een halfjaar gebeurd...ik onderga het allemaal als verdoofd, en heb soms nog steeds niet het besef dat dit over mij gaat, dat dit ons overkomt! Lichamelijk vind het het niets voorstellen, ook al moet ik veel hormonen spuiten en heb ik veel afspraken in het ziekenhuis voor echo's. Maar mentaal begint het steeds zwaarder te worden. Ik wil echter geen rustmaanden inlassen vanwege mijn leeftijd en mijn amh-waarde (een indicatie van de eicelvoorraad). Aan de andere kant wil ik dat deze nachtmerrie gewoon stopt, kind of niet. Dan heb ik tenminste rust.
Erg herkenbaar ik heb 17 januari de eerste 'echte' iui gehad de eerste keer waren er te weinig zaadcellen en deze keer is ook niet gelukt nu 3 dagen voor mijn nod voel ik mijn menstruatie alweer komen ik ben er kapot van ik dacht wel dat het gelukt ziu zijn :x Wij zijn ook al bijna 9 jaar bezeig en ik weet nu weer waarom ik het liever niet doe de behandeling elke keer een teleurgestelling ik ben er liever niet mee bezig dan hoef ik ook niet te hopen je lichaam kan je zo in de maling nemen
I know the feeling. Wij hebben deze maand de derde iui gehad. Heb er toen ook met de gn over gesproken dat ik het emotioneel zwaar vind worden. Je voelt echt van alles; maar komt dat door de hormonen of.... Zo aan het twijfelen. Elke keer de teleurstelling en mensen in je omgeving die ZO zwanger raken. Erg frustrerend. Ik twijfel nu heel erg of ik wel door moet gaan met de behandeling. Verder voel ik niet zoveel na de iui.
Precies zoals je beschrijft.. Je voelt vanalles, of denkt vanalles te voelen.. Idd de behandeling stelt niets voor maar de hele emotionele achtbaan 1e keer bij Iui 6 zwanger geworden.. Nu aan het wachten op de fm voor Iui 5 Succes!!
Ik begrijp heel goed dat je een pauze ingelast hebt Niandra! Ik ben ben nu al op dat punt.. terwijl ik nog maar 1 keer echt de iui ondergaan ben. Ik heb dan wel meteen schuldgevoelens.. Gevoel dat ik kansen laat schieten. Maar ik weet echt niet of ik t nog een keer aan kan. Misschien is het ook wel dat ik de afgelopen 4 jaar, alles opgekropt hebt en nu(door die hormonen) alles eruit komt.. Bah! Kvind het verschrikkelijk dat jullie ook door zo'n periode heen moeten gaan.. Ik vul mn tijd nu met werk/sporten/films kijken, Vooral niet nadenken haha.. Sterkte meiden!!! Thanks voor alle reacties..! Ik ben dus niet gek met mn gevoelens enz.. hihi
Ik trek het nu al bijna niet, en heb nog geen enkele echte behandeling ondergaan. In de 15 maanden dat we bezig zijn nog geen enkel ei gehad, geen enkele echte kans. Ik vind het nu al vreselijk. Geen idee hoe ik ooit de 2 wachtweken door ga komen...
Oh wat een heftige weg is het al voor je geweest. Ik duim/bid voor je dat de eerste IVF een succes zal zijn!!
Oh Pippeke, Wat heftig zeg! Het leven kan soms zo oneerlijk zijn. Ook voor jou zal ik duimen! Ondanks dat ik zelf heel pessimistisch denk(tegenwoordig) geloof ik nog echt in wonderen! Dus ook voor jou!
Ik herken het helemaal!! Liever geen hoop dan de 'valse' hoop.. Terwijl als ik niks ervaar/voel, ik ook niet tevreden ben... Wat een drama heh... Ik vroeg me af, gaan jullie hier allemaal 'alleen' doorheen? (samen met je vriend/man) Of hebben jullie echt hulp in vriendenkring/professioneel? Ik denk er echt over misschien wat hulp te zoeken...
Lieve Blub, Het zou heel goed kunnen dat 4 jaar verdriet en frustratie er nu uit komen. Ik vond iedere maand wachten al lang! Laat staan 4 jaar. Als je het gevoel hebt, dat je baat hebt bij professionele hulp, dan moet je dat zeker doen. Bij ons in de kliniek hebben ze gespecialiseerde psychologen, die zich richten op de verwerking van vruchtbaarheidsproblemen. Misschien bij jullie ook. Onderschat het in ieder geval niet en voel je ook niet naar, omdat je er zo mee zit. Een kinderwens is zo'n oerwens, dat kan je niet wegredeneren. Heel veel sterkte!!!!! En wie weet heb je binnen een paar weken wel een positieve test
Allemaal zulke herkenbare verhalen Dat wachten is echt killing brrrr Ik heb de 17e iui gehad en gister wist ik zeker dat ik ongesteld ging worden buikpijn en hele erge rugpijn vandaag is het weer minder en voel ik me misselijk en trekkerig gevoel in mijn rechterlies Nog 3 dagen......... dan kan ik eventueel testen als de :x wegblijft. Ik dacht dar de behandeling erg zou zijn maar wachten is veeeeeeeeelll moeilijker je wil niet hopen maar je doet het toch
Oh meid, wat erg! Ik weet ongeveer hoe het voelt; in 13 maanden geen enkele eicel. Toen 1 en de kans daarna was het raak; het kan dus wel (schrale troost).