Ik ben al jaren een stille meelezer maar wil nu toch graag eens iets voorleggen. Ik heb twee gezonde kinderen (van 5 en 3) na twee redelijk zware zwangerschappen (misselijkheid & depressie tijdens de laatste zwangerschap). Sinds de geboorte van de tweede heb ik gezegd dat we compleet zijn. Mijn vriend is het daarmee eens. Toch is het ineens sinds afgelopen zomer gaan rammelen. Ik merk dat deze rammels heel erg beïnvloed worden door mijn cyclus. Het begint te rammelen in de tweede week van mijn cyclus en wordt weer minder in de laatste week. In mijn vruchtbare periode zet ik een roze bril op en wil ik héél graag nog een kindje. Niet alleen vanwege het 'nog één keer', maar echt vanwege 'the big picture'. Ik kom zelf uit een gezin met 3 kinderen en ik vond en vind dat heel gezellig. Het gaat me dus niet per se om 'nog een baby'tje'. Zo gauw mijn vruchtbare periode weer afloopt kan ik ineens ook weer nadenken over de nadelen. Wat als ik weer zo ziek word, financieel, ruimte, ze kunnen nu supergoed samen opschieten, misschien verstoren we de balans met een derde kindje? Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen ook heel zwaar. Maar nu zijn mijn kinderen natuurlijk al wat ouder, dan is de overgang misschien juist wat kleiner. Tijdens mijn vruchtbare periode denk ik echter dat alles wel goedkomt, dat ik het makkelijk aankan, enz. Ik vroeg me af of iemand deze gevoelens herkent? Ik weet gewoon niet meer of ik juist mijn verstand of juist mijn gevoel moet volgen. Deze wisselen elkaar namelijk heel sterk af, het is niet zo dat het één overheerst. De helft van de maand ben ik 100% overtuigd dat ik nog een kindje wil, de andere helft van de maand twijfel ik. Ook niet onbelangrijk, van mijn vriend hoeft het niet. Wat hem betreft is ons gezin compleet. Maar ik denk dat ik hem wel kan overtuigen als ik er eenmaal zelf uit ben wat ik wil. (dat overtuigen klinkt wat zwaarder dan ik bedoel, enthousiasmeren zou je het ook kunnen noemen ) Ik hoop trouwens dat ik niemand voor het hoofd stoot met mijn derde kinderwens terwijl sommigen van jullie nog heel hard hopen op een eerste kindje.
Onze maatschappij is niet (meer) zo geschikt voor grotere gezinnen (er wordt bijna van uit gegaan dat je 2 inkomens hebt om alle kosten te kunnen dragen, kinderopvang is duur, bouwgronden en woningen worden kleiner t.o.v. wat in de tijd van mijn ouders nog kon, ...), de vraag die je dus ook zou moeten stellen is of je met dat 3e kind erbij al je kinderen nog zou kunnen bieden wat je ze wilt bieden. "Waar er X kunnen eten, kunnen er ook X+1 eten" is misschien waar als baby, maar wat als die X+1 unief willen studeren etc.? Heb je ook de ruimte in huis om hen op iets oudere leeftijd (pubertijd) genoeg privacy te bieden (ok, in de tijd van mijn grootouders was dit er ook niet, maar er waren wel veel meer "buitenmogelijkheden" t.o.v. in deze tijd)? En als je spreekt van zware zwangerschappen, kan je lijf nog een zwangerschap wel aan denk je? Hoe ga je het regelen voor de kinderen die je al hebt? (Depressie hoeft niet meteen terug te komen dacht ik).
Ik heb een jaar geleden in precies het zelfde schuitje gezeten! Mijn kids waren toen ook 5 en 3 jaar, en had ook een zware zwangerschap achter de rug waarin ik weken in het ziekenhuis heb gelegen en mn dochtertje ook.. Maar het bleef kriebelen, maar ook al die twijfels.. de zelfde als jij... Ik raakte toen onverwachts zwanger, en toen zijn we oplossingen voor onze twijfels gaan zoeken... En toen bleek dat er altijd wel een oplossing te vinden is... Helaas kreeg ik toen een miskraam.. Maar toen wisten we wel hoe we over een derde kindje dachten... We gingen er voor de volle 100% voor... En nu ligt nummer 3 heerlijk in haar bedje te slapen, 8mnd oud inmiddels... Is echt de kers op de taart... Geen seconde spijt van! Is echt een aanvulling op ons gezinnetje..
Hier toch ook wel twijfels voor een derde. We willen het voorlopig nog niet, maar tegen de tijd dat de jongste naar de basisschool gaat (over 2-3 jaar dus). Man ziet 't volgens mij niet helemaal zitten, ik twijfel zelf ook nog heel erg. Hebben dus afgesproken dat we het over een paar jaar wel gaan bepalen. Mocht ik ongepland zwanger raken zouden we het kindje wel houden. (wat als 't goed is niet gaat gebeuren met m'n spiraal )
Ik begrijp je gedachtengang, en deze spoken idd ook door mijn hoofd. Maar tijdens mijn vruchtbare periode gaat dus de roze bril op en heb ik overal een oplossing voor Daarnaast vind ik het sowieso moeilijk om nu dingen te bepalen voor de toekomst. Mijn man heeft een eigen zaak en gaat er ieder jaar op vooruit. Ik verwacht dus dat we onze kinderen genoeg te bieden hebben. Maar je weet het toch nooit. Mensen met een topbaan kunnen die ook verliezen... We hebben nu nog geen 3 slaapkamers, maar wel de ruimte om een derde kamer te maken. Die zware zwangerschappen hadden te maken met flinke misselijkheid, dat kan mijn lijf ip nog wel een keer aan. (Mentaal weet ik dus niet, maar ook daar zou ik wel weer bovenop komen) Ik merk dat ik alles goed probeer te praten. Waarschijnlijk wil ik het dus gevoelsmatig wel heel erg, maar ik vind het moeilijk om daadwerkelijk die keuze te maken...
Wat een fijn bericht Ja, die kers op de taart, als ik nu zeker zou weten dat dat ook zou gelden voor ons gezin dan wist ik het wel. Maar dat weet ik dus niet. Een onverwachtse zwangerschap is mss nog het beste, dat scheelt de bewuste keuze. Wel ontzettend moeilijk dat dat bij jullie toen mis ging. Ik kan me voorstellen dat er daardoor wel ineens veel duidelijk werd.
Ben jij niet bang voor het leeftijdverschil? @lovemy2kids, hoe ervaar jij dat? Moet je niet vaak in de spagaat door verschillende wensen? Clubjes, enz.
Tjahh, ik herken dat. Dit heb ik bij een vierde , echter weet ik dat wij dit niet moeten doen, gezien ik de overgang van 2 naar 3 echt enorm vond tegenvallen. Gevoelsmatig kom ik constant een paar handen tekort, echter is ónze jongste straks 2 en wordt het zeker makkelijker/leuker. Wel goed over nadenken en jezelf afvragen wanneer het dan wel compleet is. Wanneer is het goed? Ik dacht bij drie, ik was ervan overtuigd dat het dan 'genoeg' zou zijn en ik het af kon sluiten. Nou vergeet het maar, kriebelt nog niet zo hard Maar verstand gaat het winnen (of niet )
Ja heel herkenbaar! Ik heb dezelfde twijfels gehad. Ene moment dacht Ja tuurlijk willen we er nog een om vervolgens een dag later te denken mmm misschien toch maar niet. Ik heb dit even de tijd gegeven. De praktische bezwaren en vragen verdwijnen niet. Niemand kan in de toekomst kijken dus hoe we er financieel over tien jaar voorstaan? We hebben een gezonde dochter en zoon, wat wil een mens nog meer? Maar goed als ik alle praktische bezwaren voorop stelde won mn verstand. En tja daar was mijn hart het niet mee eens Een nee betekend automatisch dat er dus ook nooit geen kindje meer komt en daar kon ik persoonlijk niet mee leven. Het was weer snel raak maar helaas heb ik een miskraam gehad in december. Ik hoop heel erg dat we nog een wonder mogen verwachten! Succes met je beslissing!
@vintage rose: Wat naar van je MK Daar ben ik nu na 2 snelle zwangerschappen (ronde 1 en ronde 2) en 2 gezonde kinderen ook wel een beetje bang voor... En herkenbaar dus. Hier zou het verstand het mss ook wel moeten winnen, maar dat gevoel he. Goed om te horen dat jullie er iig gewoon, ondanks de bezwaren, voor gaan. Ik heb gisteravond een goed gesprek met mijn man gehad. Een tijdje terug was het nog een echte 'nee'. Maar de laatste tijd had ik het gevoel dat hij toch een beetje twijfelde. Ik heb hem verteld dat ik al oplossingen bedacht had voor een aantal praktische bezwaren en dat de keuze voor een derde kind logischerwijs ook veel moeilijker is dan de keuze voor de eerste twee. Dit vond hij goed en fijn om te horen en hij zou er nog eens goed over nadenken. Ik denk dat ook hij het gevoelsmatig wel zou willen maar het rationeel gezien een hele moeilijke keuze vindt.
@abrikoos Ik was daar juist helemaal niet bang voor. Allebei onze kids ook in de eerste ronde verwekt ik had een miskraam echt niet verwacht. Het heeft ook echt veel impact. Ze zeggen weleens de meest bewuste keuze is die in geval van een kinderwens voor een 3e kind. Mijn man heeft ook tijd nodig gehad, die heb ik hem gegeven want wilde hem niet pushen. Nu staat hij er volledig achter. Veel succes met jullie beslissing!
Ja het blijft idd een hele lastige keuze. Hier ook erg bang geweest voor mk en nu spookt het nog weleens door mijn hoofd - je hebt twee gezonde kinderen, wat als... - Maar ik zie een derde kindje idd wel echt als de kers op de taart. Het lijkt mij geweldig mijn kinderen als grote broer en zus te zien en ik heb echt superveel zin in het zorgen voor dit kleine mensje. Ben het er trouwens niet mee eens dat de maatschappij niet gebouwd is op grote gezinnen. Sowieso vind ik een gezin met 3 kinderen niet groot, dat vind ik pas bij een gezin met een kind of 5 (of miss 4) eigenlijk. Hier in mijn omgeving zie ik veel meer gezinnen met 3 kinderen, zo 'afwijkend' is dat helemaal niet in mijn ogen. Ik ben ook juist wel van het idee 'waar er 2 eten, kunnen er ook 3 eten etc'. Succes met je keuze!
Ik herken je twijfels helemaal. De ene dag denk ik ja, er hoort gewoon nog een klein mini mensje bij, de andere dag denk ik nee, het is goed zo! Wij hebben ook een gezonde zoon en dochter, wat wil je nog meer? Toch heb ik het gevoel dat er nog iets mist... Nu wil ik het absoluut nog niet, zijn een half jaar geleden verhuisd en er moet nog van alles gebeuren, dat gaat echt voor. Daarnaast wil ik er ook echt een groter leeftijds verschil tussen zodat ik ze wel allemaal hun verdiende aandacht kan blijven geven zonder dat het een chaos wordt. Ons zoontje is nu 3,5 en ons dochtertje 17 maanden. Over ongeveer 2/3 jaar zou voor mijn gevoel het fijnste zijn. Dan gaan de oudste beide naar school, is hier in huis alles ver klaar en heb ik alle tijd en aandacht voor het kleine ukkie zodat ik hier ook optimaal van kan genieten zonder zorgen. Ik heb nu besloten het even te laten voor wat het is en tegen die tijd te kijken wat mijn gevoel dan zegt (en van mijn vriend natuurlijk). Succes met een keuze maken!
precies dit hebben wij ook.. heb altijd 2 kinderen gedacht maar ik vind het zo leuk en zou zo graag nog een kindje op willen voeden. niet alleen het zwanger zijn en een babytje want das zo voorbij maar vooral het op mogen voeden van een kindje vind ik super! onze jongens zijn nu 3,5 en bijna 2 in april. zou het dan graag willen als de jongste ook naar school gaat. we hebben de ruimte ook. alleen financieel is t moeilijk omdat je niet weet hoe het straks is met studeren enzo. ik wil sowieso dat onze jongens ook zelf ervoor gaan werken zodat ze weten wat geld inhoud. maar dan bedoel ik ook vvooralhoe het vanuit de regering geregeld is.. ik ben er iig aan uit en mn vriend ook. we kijken over een jaar of 2 hoe we er dan nog over denken en dan maken we onze keuze. maar voor nu denken we allebei JA en hopen dat we nog een kindje mogen krijgen
Gisteravond weer een gesprek met mijn man gehad. Hij heeft er de afgelopen dagen goed over nagedacht, was zelfs gaan twijfelen. Maar de twijfels kwamen doordat hij zag dat ik er zo gelukkig van werd. Uiteindelijk hebben we gisteren nogmaals een gesprek gehad en hij blijft toch bij zijn eerste gevoel. Namelijk, we zijn compleet zo. Ik ben er best kapot van. Doordat we laatst zo'n fijn gesprek hadden en hij aangaf er nog eens goed over na te gaan denken kreeg ik toch weer een beetje hoop. De afgelopen dagen stond ik mezelf dus toe om een beetje weg te dromen bij het idee. Maar helaas... Ik ben erg bang voor de tijd die gaat komen. Ik weet dat er in onze omgeving nog een hoop zwangeren bij zullen gaan komen. En ik weet dat mijn gevoel tijdens mijn vruchtbare periode extra heftig is. Ben zo bang dat ik het geen plekje kan geven. Of pas over een lange tijd. Rationeel gezien kan ik hem echt wel begrijpen, maar dat gevoel is zo sterk.
Hier ook een soortgelijke situatie. Wij hebben 2 kinderen van 9 en 6 jaar. Na de geboorte van ons 2e riep ik al om een 3e. Mijn man vond 2 genoeg. Hij heeft af en toe wel momenten gehad dat hij wat positiever was maar nooit voor 100%. Hoe moeilijk het ook is, ik heb dit min of meer geaccepteerd. Ik kan ook niet heel lang wachten aangezien ik "al" 37 ben (over paar maanden 38). Dus hier is bijna 100% zeker dat het bij 2 blijft.
Ik hoop dat ik het ook ooit (liefst zo snel mogelijk) zal kunnen accepteren. Ik ben pas 30, ik 'moet' dus nog een jaar of 10. Soms denk ik, man moet zich maar laten steriliseren, dan is de optie er niet meer en moet ik me er wel bij neerleggen. Maar dan denk ik weer, misschien verandert hij de komende jaren nog van gedachten
Moeilijk he! Wat je zegt, je bent pas 30 en jij hebt nog de mogelijkheid om nog x-aantal jaren af te wachten. Ik heb weinig keuze. Het is voor mij nu of nooit. Ik probeer nu veel bewuster van mijn beide kinderen te genieten, aangezien ik vrijwel zeker geen 3e meer zal krijgen (jemig dit komt best wel hard over....maar ik kan het ook niet anders omschrijven)
Heel herkenbaar, we hebben er 3. Wij hebben dus de beslissing genomen er nog een keer voor te gaan. Zelf vond ik de overgang van 1 naar 2 behoorlijk pittig. Je aandacht verdelen en continue bezig zijn. Met 1 kindje had je even je rust als het lag te slapen oid. Met twee was dat niet meer het geval maar met nr 3 was ik hieraan gewend en ging dus eigenlijk heel gemakkelijk. Wat me wel tegenviel was dat ik al 1 kindje op school had en dus ook flink moest zoeken naar een goed ritme van de baby die ook bij de haal en brengtijden van school paste. Ook had ik gevoelsmatig een oog en een hand te kort. Nu ze wat ouder worden is het wat dat betreft wat makkelijker, maar nog heb ik het gevoel wel eens dat ik het overzicht kwijt ben en is het met 3 kinderen vaak wat lastiger plannen, vriendjes spelen, sporten van de kids enz. Hier hadden we een kamer over, moetsen wel een andere auto kopen want drie stoeltjes op de achterbank past bij heel veel auto's niet. Maar ik denk dat het bij veel vrouwen nog blijft kriebelenen totdat ze de leeftijd krijgen dat ze niet vruchtbaar meer zijn. Ik heb heel lang de wens voor een vierde kindje gehad maarja dan kun je bezig blijven. Ik heb me nu voorgenomen maar vaak aan de voordelen te denken die het heeft dat ik nu 3 naar school gaande kinderen heb.