Ik ben het in principe helemaal met je eens hoor, het is een advies wat ik onder andere omstandigheden ook zeker zou geven. Overigens is er wel een buffer: er staat nog geld van haar vast, geen heeeeeeeele hoge bedragen, maar in elk geval wel een klein kapitaaltje, dat komt over een paar jaar vrij. Maar een moeilijke beslissing is het wel voor ze, want eerlijk is eerlijk, het is gewoon echt krap aan.
Ja en dat is juist zo lastig, je kan niet in de toekomst kijken. Zeker in deze tijd is het heel lastig. Als de economie zou aantrekken zou het zomaar zo kunnen zijn dat ze op redelijke termijn een baan vindt. Maar als het zo blijft wordt het heel lastig. Want dan wordt er alleen nog maar meer bezuinig. Toeslagen, hypotheekrenteaftrek enz. Het is denk ik kiezen tussen twee kwade, of afwachten met de kans dat het straks niet meer lukt. Of er voor gaan met het risico dat je het níet red, de hypotheek niet meer kan betalen en verder in de problemen komt omdat je je huis met verlies moet verkopen.
Dat is dus ook het lastige: je weet niet wat de toekomst brengt, ze schuift dit al iedere keer vooruit (al 2 jaar) en het wordt financieel niet beter. Maar ja, moet je daar dan alles van af laten hangen? Verstandelijk zeg je dan (uiteraard) JA!! Maar ja, wat als het zo ongeveer je laatste kans is? Mijn man en ik vinden het trouwens ook verschrikkelijk voor haar dat ze nu voor deze keuze staat, want normaal kun je op haar leeftijd gewoon "wachten" tot de tijd beter wordt. Het enige wat we doen kunnen is hun keuze accepteren en daar als "ouders" voor de volle 100% achter staan.
Zonder twijfel doen. Net wat je zegt, kinderbijslag en toeslag is niet veel maar je koopt er aardig wat mee. En natuurlijk is liefde en aandacht belangrijk dan komt alles vast goed..
Nee je hebt helemaal gelijk. Is het eventueel mogelijk met haar mee te gaan naar de arts om de dingen beter te bespreken. Hoe groot is de kans dat ze nu nog zwanger kan worden, hoe groot is de kans straks. Is het eventueel mogelijk eicellen te bewaren, om eventueel op zoek te gaan naar een draagmoeder later mocht het niet meer lukken. Of zijn het juist de eicellen die het straks af laten weten en zou ze opzoek kunnen naar een eiceldonor? Ik noem maar wat hersenspinsels. Zelf wil ik altijd alle mogelijkheden hebben uitgedacht voor ik het idee heb een goede beslissing te kunnen nemen. Maargoed ik ben misschien iets wat extreem erin. En kinderen kosten nu eenmaal veel geld, ik vond het echt heel veel duurder worden toen ze vier werden en naar school gingen en dan kom je er níet met de kinderbijslag en wat toeslagen die ze tegen die tijd vast hebben gestopt. Maar wat zal jullie pleegdochter blij en trots zijn op zo'n mama!
Er is een mogelijkheid om eicellen op te slaan, ze heeft ook de verzekering gebeld of ze wat willen vergoeden, maar dan moet ze het hoogste pakket nemen, en ze krijgt maar 30% vergoed. En alleen het opslaan is al 2500 euro, de terugplaatsing kwam op een paar duizend per keer, dus dat is eigenlijk ook al geen optie. De kans dat ze nu spontaan zwanger raakt ligt nu ondertussen tussen de 30-40%, en elke keer dat ze geholpen wordt daalt dat, vorig jaar rond deze tijd lag het nog op 60%. En dan weet je natuurlijk ook niet of het in een keer lukt natuurlijk.
Ja lastig dan valt die optie af. Dan denk ik ik de natuur zijn weg zou laten gaan. Ac de deur uit, en kijken wat de natuur beslist.
Nu voor gaan. Niemand kan in de toekomst kijken, dus wie weet hebben ze het over een paar jaar financieel beter.
Ik zou er absoluut voor gaan! Financieel kan niemand in de toekomst kijken en het belangrijkste wat een baby nodig heeft is liefde. Beter je schuldig voelen dat je bij familie moet aankloppen voor financiële hulp dan zoveel spijt dat ze er niet voor is gegaan toen het kon
Hahhahah nee hè?! Ik laat me ook nooit snel van mijn standpunt af brengen, als het een beslissing voor mezelf is. Maar door alle berichtjes ben ik ook wel wat anders gaan denken.
hihi, maar het is ook gewoon goed, om met beide benen op de grond te blijven staan en zulke dingen ook nuchter te bekijken. Net als de tip van Ummm, over kinderopvang. Dat zijn toch dingen die ik ook met hun wil bespreken, dat ze daar even goed naar kijken. Kijk, ik weet dat een kind voornamelijk liefde nodig heeft, maar je kunt ook niet van de lucht leven, dus ze moeten wel echt kijken of het haalbaar is. En dan gaat het niet over krap leven en goed de hand op de knip houden, maar meer dat er gekeken wordt dat ze niet in de schulden komen, terwijl ze zuinig leven.
Kan jij en zijn ouders bijspringen waar nodig is? Ik snap jou pleegdochter wel dat ze niet afhankelijk wilt zijn, maar aan de andere kant een goeie baan en een goed inkomen van beide kanten kan altijd nog, en een kindje krijgen voor haar straks niet meer. Ik zou er voor gaan. Sterkte ermee
Geld maakt niet gelukkig. Ik zeg gaan met die banaan! Wat je zegt ook met weinig geld kan een kind (en ouders) gelukkig zijn! Je hóéft niet per se de nieuwste kinderwagen of het duurste jasje te kopen!
Hier ben ik het zooo mee eens. Ik begrijp het dilemma voor je pleegdochter en vriend maar ik sta hier heel nuchter en realistisch in....ga niet alleen mijn gevoel (hormonen) achterna. We hebben het hier tenslotte over het krijgen van een kind, niet een puppy en die verantwoordelijkheid draag je als het goed is de rest van je leven mee. In de situatie van je pleegdochter zou het voor mij van essentieel belang zijn hoe de vooruitzichten in de toekomst zijn?! Hebben ze een goede opleiding en/of zodanige werkervaring dat ze over niet al te lange tijd uitzicht zouden kunnen hebben op een goed en vast inkomen? Zo ja, dan zou ik het risico wel nemen omdat een kind de eerste paar jaren inderdaad niet zo duur hoeft te zijn. Maar als ze eenmaal naar school gaan wordt het een heel ander verhaal natuurlijk en zou ik persoonlijk een gezonde financiële basis willen hebben. Ik weet helaas uit eigen ervaring/omgeving EN wat ik werkgerelateerd heb meegemaakt en gezien dat (ernstige) structurele financiële problemen een enorme (!!!) impact hebben op een relatie maar zeker ook op het welzijn en opgroeien van een kind. Ik zat toen ik begin twintig was in een soortgelijke situatie van je pleegdochter en heb toen het risico genomen om te wachten. Ik wilde mijn kind een onbezorgde jeugd geven met ontspannen ouders die niet iedere cent hoefde om te draaien. En het kind ook dingen kunnen bieden zonder telkens 'nee' te moeten zeggen. Maar vooral die spanning thuis die zal ik nooit meer vergeten, de angst om de post, deurwaarders. En te zien hoe vriendinnetjes leuke dingen konden doen, op vakantie gingen, leuke kleding hadden. Geloof mij een kind heeft dat snel door dus van die opmerkingen zoals 'een kind heeft alleen liefde nodig' word ik altijd behoorlijk kwaad....denk verder dan je neus lang is zeg ik dan! Met mij is het gelukkig helemaal goed gekomen en heb dmv hard studeren, hard werken en veel werkervaring ervoor gezorgd dat ik in principe altijd financieel ONafhankelijk zal zijn van alles en iedereen. Nu begrijp ik dat dat niet voor iedereen is weggelegd maar vergeet niet dat kb, toeslagen e.d. in de toekomst alleen maar zullen verdwijnen dus dat zou ik sowieso niet in de berekeningen willen meenemen. En ja, de wondertjes zijn er ook nog gekomen, weliswaar met IVF. Maar ik ben desondanks heel erg blij dat ik destijds gewacht heb, zou nu weer dezelfde beslissing maken als ik ervoor stond. Ik wens je pleegdochter veel sterkte en wijsheid toe!