Toen onze cavia onlangs gestorven is, heb ik mijn zoontje van 3,5 haar ook laten zien en gezegd dat ze niet "wakker kon worden" omdat ze niet sliep. Het is naar 't schijnt belangrijk dat een kind geen link legt tussen dood en slapen omdat ze anders bang kunnen worden om te gaan slapen. Hij ging eigenlijk vrijwel meteen verder spelen, maar nu (een paar weken later) zegt hij nog steeds af en toe dat Norah dood is, en dan zeg ik ja, en dat hij best verdrietig mag zijn omdat ze niet terugkomt.
Toen ons konijntje dood was heb ik haar samen begraven met me dochter toen had ze dezelfde leeftijd als je zoontje. Dood hoort nu eenmaal in t leven.
Het gaat goed met zoon en zijn verwerking zeg maar. Af en toe heeft hij het er nog over. Dan is het: arme naam hond nu kan hij niet meer zien. Of horen of tikken (zijn nageltjes die op het laminaat tikte)
Het woord ziek heb ik ook niet gebruikt omdat ik niet wilde dat hij bang zou zijn als wij ziek zijn. Dat leert hij wel weer als hij ouder is
Ons konijntje hebben we moeten laten inslapen toen onze dochter net twee was. Omdat het al erg laat was op de avond en ik niet alleen naar de dierenarts wilde en ook niet zo even oppas te voorschijn kon toveren moest ze mee. We hadden haar verteld dat hij heel erg ziek was, dat had ze door de dag ook meegekregen omdat hij binnen zat en we deden dwangvoeren etc. Ze heeft het hele inslaapproces mee gekregen. De dag erna hebben we hem ook samen met zn drie begraven. Soms vraagt ze nog wel eens naar hem en ze weet waar hij begraven ligt, dan zegt ook ..... daar. Verdriet heeft ze er niet echt van gehad want binnen een week hadden we twee nieuwe konijntjes.