Onzekerheid

De eerste weken waren heftig. M'n meisje huilde 24/7 per dag de eerste 6 weken, gooide elke voeding golven ip enz enz. Achteraf bleek dat ze ernstige reflux had, en is met 6 weken opgenomen voor 2,5 week wegens een geïrriteerde slokdarm en ontregeld ritme.

De nachten waren best zwaar, de eerste week wilde ze enkel op m'n borst slapen, ook de nacht, daarna weigerde ze haar wieg en wilde dus enkel naast me slapen, tja bear gevaarlijk. Inderdaad wat je noemt, je hebt geen luisterend oor of schouder om op te steunen.

Desalniettemin probeerde ik te genieten van alle mooie momenten in het leven mst haar, al haar nieuwe dingen, en in m'n hoofd wist ik wel dat m'n man er ergens nog was. Ik heb het maar op mij af laten komen, meer kon ik ook niet.

Hoop heel erg dat alles gaat meevallen meis, en je heerlijk kan genieten.

 

Ik heb geen ervaring met alleenstaand ouderschap, wil je in ieder geval op voorhand sterkte wensen.

Tip: niet eigenwijs zijn en gewoon je rustmomenten pakken op het moment dat je kindje ook slaapt. En dan niet eigenwijs toch nog even snel de huishouding gaan doen, omdat je toch je handen vrij hebt.

 

Ik ben er ook een beetje bang voor.

Op dit moment woon ik nog even bij mijn moeder in omdat mijn appartement nog niet klaar is, maar hoe blij ik ben dat ik straks mijn eigen plek heb hoe bang ik ook ben om alles alleen te doen. Als mijn dochter nu veel huilt ben ik blij dat mijn moeder het soms kan over nemen. Dat zal straks niet meer kunnen.

Ik lees even mee

 

Hele wijze tip en ook zeker doen! Ik slaap ook nog net m'n dochter mee, zeker ivm de zwangerschap..... Maar deed het ook toen ik niet zwanger was....

 

Ik ben 2 weken per maand alleen, (ivm werk vriend)

Ik probeerde de eerste 3 maanden ook nog vaak te slapen. Ik gaf bv, dus meestal vielen wel samen weer in slaap na een voeding. Ik zelf vond het huishouden heel zwaar. En dan met name de was. Niet doen is geen optie, dus ik deed het vaak in delen, en het wegruimen deed ik pas als ik het tijd/zin in had.
Verder denk ik dat je hulp moet vragen als je het niet red. Vragen even te stofzuigen, of juist even voor de baby te zorgen zodat je zelf (uitgebreid) kunt douchen. Daar word je een leuker mens van, en dus een meer ontspannen moeder.

En.. eten! Ik vergat dat altijd. Ik vroeg mn moeder om me re appen als het tijd was om eten te gaan maken, en ze appte dan 20 minuten later of ik al begonnen was. Soms at ik om 11 uur pas ontbijt, en dat werkt niet voor mij.

 

Ik was vorig jaar ook alleen. In het begin was het even aanpassen maar opzicht zit je heel snel in het ritme. Het was alsof ik nooit anders gedaan had. Redde het prima in mn eentje! Kreeg wel hulp van mijn moeder. Maar zij werkt veel dus 's avonds kon zij het wel eens even van mij over nemen zodat ik eventjes wat tijd had om andere dingen te kunnen doen. 2 maanden na mn bevalling kreeg ik een nieuwe relatie en nu ben ik 6 weken zwanger van de 2e! Nu vind ik het juist raar dat ik alles moet bespreken, de naam niet alleen kan kiezen, zijn nog aan het strijden waar ik ga bevallen vl wil in het ziekenhuis en ik wil graag thuis. Maar hier hebben we gelukkig nog een paar maanden de tijd voor.

 

Ik bem weliswaar niet alleen maar miet wel de voedingen doen, zowel overdag als 'snachts, behalve in het weekend.
Dit hebben we samen afgesproken vanwege het werk van vriend.
Het is zwaar die gebroken nachten, maar ik weet dat het ook voorbij gaat.
Op een gegeven moment slaapt de kleine door en kan ik ook weer slapen.
Daarbij pak ook ik mijn rust als de twee kinderen slapen en kan ik bij tanken.
Wat ik heb gemekrt nu ik de tweede heb is dat ik bij de eerste vele malen onzekerder was en veel sneller in de stress schoot als dochter niet wou slapen 'snachts, nu weet ik hoe en wat en kijk ik vooral naar wat de kleine laat zien.
Voorbeeld: de kleine man had de eerste week behoorlijke krampjes en ik kon niet veel meer doen dan infacol geven en hem masseren en "fiets" oefeningen doen met zijn beentjes.
Totdat ik begon te merken dat hij veel rustiger was als ie op zijn zij lag tegen mijn buik.
Toen begon ik te denken, als je krampen hebt en op je rug ligt dan hebben de darmen minder ruimte om te "werken" en blijft het pijn doen, als je op je zij ligt hebben de darmen meer ruimte en heb je minder last van die krampen.
Conclusie; ik leg hem tussen twee rollen in op zijn zij, en het heeft geholpen.
Hij heeft nu stukken minder last en slaapt (met af en toe een avond huilen) de nacht door tot zijn volgende voeding.
Dus een tip die ik mee wil geven: kijk naar wat je kindje laat zien en kom je er niet uit schroom dan niet om hulp te vragen, hier genoeg mama's met ervaringen

 

Ik heb een paar heftige weken achter de rug.. Mijn ukkie was en is een huilbaby. Daarbij had hij veel last van krampjes (nu begint het eindelijk te minderen, gelukkig) en spugen (ook bijna niet meer nu dat ik hem zelf van de borst af haal na een x aantal minuten..). Allemaal dingen waar hij dan weer wakker van werd als hij eindelijk sliep. Ik vond met name de nachten wel eens zwaar, vooral als hij ontroostbaar was door die krampjes (Sab Simplex hielp niet). Zette dan wel eens de tv aan (niks leuks op s nachts maar toch) ook om mezelf rustig proberen te houden - als je bekaf bent is dat net ff wat moeilijker.
Hij is nu 7 weken en doordat de krampen minder zijn, en het spugen nagenoeg weg gaan de nachten ook al wat beter Ik heb inmiddels wel beginnende ontstekingen aan m'n pezen bij mijn handen/polsen/onderarmen door het vele vasthouden dat ik heb moeten doen (en nog). Hij wil niet neergelegd worden, is soms 6+ uur aan 1 stuk wakker - hij is heel alert en vindt alles interessant In het begin werd ik er wel eens een beetje moedeloos van.. kreeg geen twee minuten rust, kon me niet bewegen (dus ik ging de was ophangen etc met 1 hand, ukkie op mijn andere arm). Maar die tevreden glimlach die je krijgt als je kleintje tevreden is na een voeding maakt zoooveel goed. Ik smelt nog steeds elke keer als hij lacht Ik ga nu een draagzak/doek kopen, had ik achteraf gezien al veel eerder moeten doen. Mijn advies is dus ook als je merkt dat je kleintje veel vastgehouden moet worden meteen te kijken naar een draagdoek, want tja, we hebben nu eenmaal geen partner die het even over kan nemen en je hebt je handen/armen bij alles nodig en die pijn van een ontsteking is niet bepaald fijn..
En wat betreft de eerste nachten.. is er iemand (evt een vriendin/familielid) die misschien eens een nachtje bij je zou kunnen blijven. Al is het om samen wakker te zijn en wat te kletsen. Ik had daar wel behoefte aan merkte ik.. moet zeggen dat ik heb geboft en dat de eerste maand 1x per week mijn moeder kwam overnachten. Zij lette dan op de kleine in de woonkamer (zoals ik zei mijn ukkie had veel krampjes/is veel wakker) zodat ik naar bed kon om proberen wat te slapen. Natuurlijk is dat dan maar 3 uurtjes max tussen de voedingen (ik geef bv) maar toch.

 

Het is vast goed bedoeld, maar alleen doordeweeks alleen zijn of een paar wkn per maand is echt niet te vergelijken met alleenstaande moeder zijn en het dus altijd alleen moeten doen vind ik
Want dat vond ik persoonlijk nou juist zo zwaar; het altijd maar door moeten gaan. Geen zicht op: het weekend neemt iemand het van me over, of: nog een weekje volhhouden. Waar mijn vriendinnen soms totaal gefrustreerd na een huilbui even naar buiten konden gaan om af te koelen bleef ik er middenin zitten. En dat vond ik loodzwaar. Je kan gewoon niet weg, je kan geen kant op.
Er is 2 x iemand blijven slapen omdat ik echt kapot was. Mijn zoontje kwam 's nachts behoorlijk (eerste tijd om de 1,5 uur).
1 tip: ga overdag gewoon slapen als je moe bent, wees niet eigenwijs maar geef daar gewoon aan toe!

Ik mocht trouwens de eerste nacht echt niet alleen zijn omdat je blijkbaar ineens heel veel bloed kan verliezen en dan ineens weg kan raken. Dan ligt je pasgeboren baby alleen.. Mijn kraamverzorgster stond er echt op dat ik iemand regelde die bleef slapen. Toen ik geen onverwachts groot bloedverlies had mocht ik 's nachts gewoon alleen blijven, hier dus al de tweede dag.

 

En wat als je het bedje aan zijn hoofdkant iets verhoogt zodat ie niet zo plat ligt?
Heeft heel goed geholpen voor onze zoon die last kreeg van zijn maagje en maagzuur, dit komt door medicatie die hij nu even krijgt, hij krijste van 's morgens tot 's avonds als ie in zijn bedje lag, maar in de kinderwagen en op de arm sliep hij gewoon, totdat ik hem teruglegde in bedje (dat in tegenstelling tot de kinderwagen en de arm) recht lag.

@Chiggy
Natuurlijk is dat niet te vergelijken, ik maak maar een klein percentage ervan mee, maar juist daardoor kan ik heel goed begrijpen dat je het als alleenstaande moeder behoorlijk zwaar hebt.
En ik vind het knap dat jullie het kunnen!

 

Jeetje meid...ik stond er bij de geboorte van de eerste ook helemaal alleen voor, en maakte me toen ook zo zorgen, ik had ook geen kraamhulp,ik gaf dit aan bij de gyn toen ik zwanger was, en zei vertelde me, een hele mooie zin, iedere moeder word voor het eerst moeder, en het gaat vanzelf. Dat klopte, je weet niet hoe sterk je bent tot dat kleintje opeens in je armen ligt, je veranderd voor 100% zodra je kleine mensje er is, je kunt het geloof me, vertrouw op jezelf, je word voor jou kleintje de perfecte mama, en ook zal het wel eens moeilijk zijn, je intuitie verteld veel over je baby straks wat het nodig heeft.Veel succes straks en geniet van het mama zijn, het gaat echt lukken, mijn zorgen waren ook niet nodig merkte ik na de bevalling het gaat echt wel automatisch heel gek eigenlijk. liefs en n knuffel

 

Och het niet eten komt ook zo bekend voor. Was dat al vergeten haha. Gelukkig toen m'n dochter brood in de ochtend ging eten, en mee met de pot, toen was ik verplicht te eten en zodoende eten we samen. Maar ik heb maanden gehad dat ik vergat te eten! Soms zelfs m'n tanden te poetsen terwijl ik standaard erg zuinig op m'n gebit ben.

Ook vond ik het erg moeilijk te plannen. Dus alles rondom de slaapjes plannen want m'n dochter weigerde elders te slapen behalve in haar bed....

 

Hey, ik ben 5 maanden alleenstaand moeder geweest en vond het niet erg. Was ook niet onzeker om alleen te zijn met mijn dochter, ik vond het fijn om voor haar te zorgen. Natuurlijk zul je wel moe zijn want gebroken nachten is niet niks, en wat betreft het huilen, jij bent de moeder en bij jou voelt het kindje zich het veiligst. Neem inderdaad je rust, maar het is ook wel zo dat je hiernaar toe groeit, Op het moment dat het moet lukt het je, gewoon omdat je een moederinstinct hebt dat wil overleven.
Ook zul je de laatste weken van je zwangerschap al moeilijker slapen etc omdat je zo een dikke buik hebt. Vertrouw op je moeder instinct en wacht zeker niet met hulp vragen als je dat van iemand nodig hebt, en lucht gerust je hart hier op het forum als je het moeilijk hebt, want dat hoort er ook bij.