Dit is een verhaal over het avondeten. De afgelopen anderhalf/twee jaar kookte ik bijna elke avond voor ons, maar sinds januari (half december de laatste vakantiedagen opgenomen) zit mijn partner tussen twee banen, dus is het zijn beurt om te koken. Lijkt me logisch en dat is ook best logisch. Hij sputtert op het eerste gezicht ook niet tegen. Nou mooi, zou je zeggen. Maar man man man man man man... Vandaag kwam ik rond half zes/kwart voor zes thuis en terwijl ik mijn mooie kind knuffelde (die ik ontzettend heb gemist) kreeg ik een berichtje van een vriendin: ...en wat staat er bij jullie op het menu vandaag? Ja schat, wat staat er bij ons op het menu vandaag? En ik voelde al wel weer dat dit de 48000ste nutteloze discussie ging worden, zoals hij al weken doet (6 tot 8 weken om precies te zijn). Ik had alweer spijt van mijn vraag. Alle irritante eigenschappen komen boven drijven wanneer de man iets moet doen wat hij liever niet zou willen. "Weet ik veel", en hij stond op en ging eens in de koelkast kijken. Dit tot groot overmaat van ramp voor mijn frustratiegevoel, want 'toen ik het zelf deed', besloot ik dit 's ochtends al om kwart over 8 al, zodat ik de benodigdheden uit de vriezer kon halen, ingrediënten bijkopen als dat nodig was of gewoon een lekker nieuw recept googelen. In de koelkast liggen ingrediënten voor een dag of 3/4. Vlees, aardappelpartjes, groentes, pasta in de voorraad. Ik heb alles van zevenhonderd potjes kruiden tot room of crème fraiche. Blikken soep, toast, knakworstjes, goulash, aardappelgratin... Nou ja, the works. En het benauwd me enigszins dat hij zijn eigen manier van handelen (niet-handelen?) heeft, maar ik laat het los en kijk wat het doet. Ik heb bijna twee jaar lang elke avond het avondeten klaar gezet en op het moment dat hij binnen kwam hij zo aan kon schuiven... Dat vond ik ook lang niet altijd even leuk. Ik zocht manieren om er lol in te houden door nieuwe recepten uit te proberen; nieuwe technieken toe te passen etc. Maar hij wist het niet vanavond en hij moest nog beginnen. De smoesjesregen begon alweer - en wat baal ik daarvan. Ah, maar schatje, ik weet niet hoe dat moet, jij vind het leuk om te doen, ik moet ook ALTIJD maar koken (hij kookt 3x per week met de grootste moeite en smoesjes en teveel discussies waar ik moedeloos van word en dus de overige 3 dagen kook en de 7e dag een pizza/patat/brooddag verklaar), jij maakt het zo lekker, ah schatje, toe nou, ik weet niet wat ik moet maken. Maar ik blijf bij mijn standpunt vandaag. Hij trekt de koelkast open en hij ziet de roerbakgroenten. "Die gaan binnenkort over de datum hoor, ze zijn goed tot 4-2-2014, daar moet JIJ toch echt iets mee doen, hoor, zonde!" Ondertussen haalt hij kipkrokantschnitzels (blegh) uit de koelkast en zegt hij: ik maak aardappelpartjes, maïs en schnitzels, oké? Waarop ik hem attendeer dat het vandaag 4-2-2014 is en dat hij het groentepakket mag gebruiken. Dus ik leg hem uit: je kunt wraps maken, spaghetti, macaroni, nasi, bami, couscous en ik noem een serie van gerechten op om zijn fantasie/smaak te prikkelen. Maar tevergeefs... "Ik kan dat allemaal niet, en jij moet het doen, kom dan bij me staan in de keuken, ik heb liefde nodig en knuffels en aandacht Ik gooi het groentepakket wel gewoon weg" Waarbij ik zei dat hij een mooie josti was en dat hij dan maar fijn zelf nieuwe groentes gaat halen. En hij gaat met een pruillip en een hangsnoet met het gehakt en de groenten naar de keuken toe en roept dat ik hem dan toch ook echt moet gaan helpen. Hij heeft potverdikkie 3 jaar op zichzelf gewoond, is een volwassen man van 26 jaar; woont in een huis met *kijkt achterom* 12 kookboeken (waaronder een 'voor dummies'-boek) en hij kan nog geen macaroni maken... Maar ik weet dat het onzin is. Het is verdraaide onzin; want hij riep ook altijd dat hij geen aardappels kon schillen zodat ik het deed. Dat was smoes nummer 1 waarbij ik hem een paar maanden geleden op heb betrapt. Ik werk me drie slagen in de rondte wbt huishouden, school, baby, tentamens en huiswerk en hij kan geen aardappels schillen. Dus ik was het zat en heb tijdens de kerstvakantie na zijn 'ik-kan-het-niet-relaas' een pan gepakt, aardappels en twee aardappelschilmesjes en heb hem achter zijn hobby weggetrokken. "Wat doe je?" - Ik ga je leren aardappels schillen "Wat? Nee! Ik kan dat niet" - Precies, dus vandaar dat ik het je ga leren "Nee, nee, ga weg, ik doe het al, oké? :x" Sindsdien kan hij dus op miraculeuze wijze perfect aardappels schillen. Dus ik trap echt totaal niet meer in zijn sluwe onzin waarbij hij mij voor het karretje probeert te spannen. Ik zeg tegen hem: pak boter en rul het gehakt. "Wat is rullen?" En ik whatsapp met die vriendin die zegt: dit is een list, hij gaat heel dom doen en stuntelen. Waarbij ik zeg: i know, i am prepared! "Je gaat het uiteindelijk toch zelf doen omdat kijken zwaar frustrerend is". Nou; ik, dames van zwangerschapspagina, ik heb geweigerd! Ik heb geen vinger uitgestoken en ben mooi (met mijn zoon) in de keuken gaan staan en heb enkel orders uitgedeeld. Ook toen hij net deed alsof hij de pasta in de koekenpan wilde gooien. Ook toen hij de groentes door het rauwe gehakt wilde doen. Zelfs toen hij met een pruillip zei: wil jij de knoflook doen? Ik weet niet hoe dat werkt en ik vind dat niet leuk! De knoflookpers na dik 6 minuten te hebben gestunteld eindelijk eens in elkaar gezet te hebben. Geroepen hebben dat er niks aan de zijkant uit kwam en de knoflook op de grond belandde. Toen hij de tomatenpuree in de pan deed met dezelfde spatel waarmee hij door de macaroni roerde... Ik heb zelfs geen woord gezegd toen het fornuis bijna overstroomde omdat hij 18 liter kokend water had voor een kwart zakje macaroni. Ik heb hem zijn gang laten gaan en enkel gezegd: Provençaalse kruiden, laurier... Kom op, een beetje opschieten, ik heb honger (om half zeven 's avonds; toen hij zei dat de macaroni nog minstens een uur op het gasfornuis moest staan). En ik heb toen de baby even in bed gelegd voor zijn korte slaapje van 20 minuten. Ik heb mijn schouderklopje vandaag verdiend! Ik heb mij ook niet in laten pakken door zijn gevlei: maar schatje, je leid me af, je bent zo sexy en ik hou zoveel van je, je bent zo mooi En wat denken jullie? Het eten was superlekker!!! Ik verschoonde de baby na het avondeten en ik zei: schat, kun je me even komen helpen? Waarbij hij kwam aangesneld en ik besloot al zijn commentaar wat betreft het avondeten in te zetten: "Ik weet niet hoe het moet... Hoe moet dit?" Waarbij ik de schone luier over het hoofd van de baby deed. Toen zei ik: ik weet niet hoe dat werkt met zijn slaapzak. Waarop hij zei: ja duh, leg de baby op de slaapzak. Waarbij ik de baby over dwars op de mouwen van de slaapzak heb gelegd en vervolgens de ring van de speen om zijn teen heb gedaan. "Ja sorry schat, ik weet niet hoe dat moet. En jij kan het toch echt veel beter! Jij bent er zo goed in, maar schatje, jij bent mijn knappe stoere man!!! Help mij?! Ik heb liefde nodig, en knuffels en aandacht! Ik vind dit niet leuk om te doen, ik moet het ALTIJD doen, jij moet het maar doen!" En ik ben daarbij met een pruillipje staan stampvoeten terwijl mijn vrolijke baby-meneer keihard moest schaterlachen om de luier die op zijn hoofd zat en de speen tussen zijn tenen. Ik ben het gewoon zat om ELKE dag dezelfde discussie te hebben over het avondeten. Waarom is het vanzelfsprekend dat ik elke avond maar het eten op tafel heb staan? Ik leef niet om te dienen ofzo AAARRGGHHH. Hij zegt nooit recht voor zijn raap dat hij niet wilt, hij 'kan' het gewoon niet. Tenzij hij er echt zin in heeft en dan verzet hij hemel en aarde binnen tien minuten. Ik ben er soms echt klaar mee aan het eind van de dag! Dan maar conditioneren; maar pfffff, wat een moeite! Uiteindelijk helpt het wel, toch?
Wat helpt is heel hard zeggen tijdens het eten: Mmmmmmmm wat ontzettend lekker. .. dat kan ik echt niet zo lekker maken! Dat mag je de volgende keer weer doen!
Ik heb 100 complimenten gemaakt en daarnet nog een extra bordje gepakt in de hoop dat het gaat werken
hahaha LOL Maar wat hierboven al gezegd wordt: prijs m de hemel in! Wat mannen zijn errug gevoelig voor lieve complimenten Het lijkt misschien alsof t m niet boeit, maar stiekem zijn ze dan toch wel trots en willen ze vaker gewaardeerd worden
"Zo die macaroni was echt lekker " - Ik zei toch dat de macaroni langer moest doorkoken! "Ja lieverd, je hebt echt gelijk, toppertje! Booohhhh" - Je zegt het gewoon omdat je wilt dat ik het vaker doe, hè? "Neeee, hij was echt hartstikke lekker!" - Oh ... Maarre, de macaroni was ook lekker!
Gewoon de volgende keer dat ie wil sexen zeggen: Nou als jij nog eens zo'n macaroni maakt...daar krijgt een vrouw wel meer trek van....
Die "oh" is heel goed Het moet even landen Zo door blijven gaan met veren in zn reet steken alsie iets doet
Pfffffffffff, ja ik koop morgen wel een Hema-taart voor hem Tjeeeuz, waar is mijn gouden medaille en complimentjesregen voor die twee jaar? Wanneer ik macaroni maak, zitten we aan tafel te eten. Zegt hij tijdens het eten: weet je wat ook lekker is? *noemt een totaal ander gerecht en eet de macaroni binnen 2 minuten op en duikt achter de computer* Whahahaha. Verdorie, ik heb ook liefde en aandacht nodig !
hihi Onthoud: om te krijgen, moet je t ook geven Dus eerst even heeeeel veel aandacht en liefde geven (think like a man ) en dan krijg je t hopelijk ook vast terug
Haha goed gedaan! Mijn complimenten Ik kan dat niet, maar mijn vent kan ook echt gewoon amper koken. Als hij moet koken: bijvoorbeeld (laatst) schnitzel met wortelen en pasta.. Ik kreeg iets zwarts wat iets weg had van schnitzel, pasta die rot gaar was en wortelen opwarmen moest hij toch ook nog vragen ik krijg er dus altijd echt de kriebels van waardoor ik het dus wel alsnog zelf sta te doen ik zeg in jou geval: ga zo door!
Hahahahaha, ik ga dit gedrag (en dus ook jouw tips) voortzetten. Uiteindelijk zal ik overwinnen Dreigen met een scheiding is lastig omdat we (nog) niet getrouwd zijn en hij volop leuke positieve lieve eigenschappen hebben waardoor ik nog wel te zijner tijd met hem wil gaan trouwen Dus om hem daarom aan de kant te schuiven is ook weer zowat. Daar is gelukkig nog wel veel meer voor nodig. Ik heb ook tonnen irritante eigenschappen - al kan ik die uiteraard niet benoemen van mezelf
Morgen gaat hij bijvoorbeeld het ringslot van mijn fiets open slijpen! Ik ben namelijk een sufkop en mijn fietssleutel kwijtgeraakt. Dus morgen de slijptol van een vriendin lenen en daarna richting school. Hij zit zich nu helemaal in te lezen over het wel en wee van een slijptol alsof het een studie geneeskunde is - hij wil mijn veiligheidsbril vanuit het laboratorium - en hij gaat het toch maar eens proberen. Toppertje! Maar macaroni is andere koek
Ach ja mijn lat. Hij kookt wel maar vraag niet hoe. Na 14 jaar weet hij nog niet wat te maken dan gele erwten aftreksel roti. Terwijl zijn 7 andere broers super lekker Surinaams kunnen koken hij heeft het niet zo goed geleerd. Begint nu pas na 14 door te krijgen hoe je aardappelen kookt hoe je ( Nederlands vleesbakt) snapt niet dat boter soms lekker de is dan in de olie bakken. Kook zelf wel gaat sneller en kost veel minder frustratie. Gelukkig heb ik nu een zoon die graag kookt. Maar aardappelen schillen dat kan hij nog echt niet( hij doet in elk geval dat hij het niet kan.) Toch maar eens verdere kook les van zijn moeder krijgen er bestaat meer dan in de pan roeren en het vlees bakken ( knulleke mijn zoon dan hwaha). Misschien te lang onder zijn moeders vleugels geleefd( ze kookte toch wel).