Even OT; wij hadden (en hebben) ook een erg pittige, energieke baby/kind. Rond 9 maanden stond hij 's ochtends vroeg tegen de voordeur te rammen omdat hij naar buiten wilde. Wat was ik blij met de AH hier om de hoek die om 8 uur 's ochtends open ging.. Hij moest er ook echt uit, de achtertuin was niet genoeg. Ga veel met haar naar buiten. Eendjes voeren, pak melk halen, winkelcentrumpje waar ze kan lopen (en neem daar dan de tijd voor, dus niet om zelf boodschappen te doen, maar om haar de wereld te laten ontdekken), koffie drinken (en daarmee meteen een uurtje hulptroepen inschakelen en zelf even tot rust komen). Zoek een koffiecafeetje wat vroeg open is, dat soort dingen. Als het een beetje vergelijkbaar is, gaat het namelijk niet veel uitmaken wat je in huis haalt, na een week is ze daar toch weer op uitgekeken ben ik bang..
Loopfiets lukt misschien wel. Mijn dochter was ook zo onwijs energiek en snel. Liep met 8 maanden en kon zelfstandig op de loopfiets met 9 maanden, zie foto Keek er zelfs tv op en zapte dan haha..
Ik vind 'mensen' nou niet zo'n geweldige referentie om te weten of ze echt zo snel is. Jullie gaan niet naar het CB he? Dat is om deze reden dus wel weer jammer: je mist zo echt wel even de professionele referentie over waar je kind nu echt zit in de ontwikkeling. (En ja, ondanks al je ervaring is dat dus wel handig om van iemand objectief te horen: je eigen kind bezien is toch echt heel anders dan andere kinderen bezien). Ik vind het persoonlijk wel meevallen eigenlijk. Met het lopen is ze erg snel idd, maar voor de rest klinkt het erg herkenbaar en gewoon als een kind dat veel wil.
Mensen denken ook dat mijn meisje, volledig in het roze, roze Dooky, roze maxi cosi, roze bekledening van de kinderwagen, een jongen is.... Wat ik bedoel te zeggen is dat ik niet af zou gaan op 'mensen'. Ik lees hierboven dat jullie niet naar het cb gaan. Als dat zo is is het misschien wel eens fijn om wél te doen. Het klinkt misschien een beetje lullig zo bedoel ik het niet, maar misschien worden jullie dan een beetje met beide voeten op de grond gezet, misschien ook wel niet maar woe weet hebben ze wat tips voor jullie. Ik denk namelijk (buiten het lopen) dat jullie meisje écht niet voorloopt maar gewoon zoals de meeste kinderen van 9 maanden langzaam de wereld aan het ontdekken is.
Een pittig kind maar volgens mij niet een uitzondering. Ik vind mijn dochtertje ook een pittige meid. Ze is motorisch gemiddeld maar ik heb het idee dat ze wel meer zou willen dan ze kan. Lekker driftig en graag aandacht willen. Volgens mij is dit een vrij normale ontwikkeling van kinderen. Ik maak mij er niet al te druk om. Ik zorg dat ik vaak wat te doen heb, blokje om, boodschappen, op visite, fietsen enz. Muts wil ze ook absoluut niet en doet ze af, niet om mij te pesten of uit te proberen (veel te jong voor) maar omdat ze het niet fijn vindt. Nou dan niet, ik ga geen worstelpartijen voeren. Verder alle tips die genoemd zijn. Succes en vergeet niet van alle leuke dingen te genieten! Ook al zie je die soms minder goed.
Ik zou sowieso niet zo vasthouden aan 'ze is 9 maanden dus moet ze dit en noet dat'; volg haar! Ze kan heel goed aangeven wat ze wil. En het lijkt me dat ze vooral haar energie kwijt wil. Geen speeltuintje in de buurt? Dan ga je gewoon naar buiten. Daar zijn ook stoepjes, trappetjes etc, genoeg te ontdekken voor zo'n kleintje. En af en toe maar wat verder reizen om naar een park, bos of speeltuintje te gaan; zij heeft dat nodig, dus ga je daar toch gewoon in mee? Ook al is ze 'maar' 9 maanden. Ik vind wat je schrijft ook eigenlijk heel typisch voor een gefrustreerd babytje/dreumesje dat meer wil dan mogelijk is. Daag haar uit! Begeleid haar bij haar ontdekkingstochten! Ik heb erg het idee dat ze nu geremd wordt eigenlijk, omdat ze volgens jullie 'te jong' is... Verder zou ik aan niet eten of drinken nooit consequenties gaan hangen die met eten/drinken te maken hebben; niet drinken is geen eten? Nee, dan creeer je echt een machtstrijd die in de toekomst alleen maar erger gaat worden. Geef gewoon een sappige peer, biedt drinken aan, eet ze de peer wel maar drinkt ze niks? Nou ja, volgende keer beter. Ze heeft ook echt de leeftijd voor zulk gedrag, zeker omdat ze ook borstvoeding krijgt; hoort ook bij eenkennigheid. Let it go, wordt vanzelf beter. En laat haar lekker borstvoeding drinken wanneer het wel kan, ook dat zeker niet gaan ontzeggen ofzo. En over dat mutsje; zijn er serieus kindjes van 9 maanden die zoiets poeslief laten zitten? Hier nooit hoor, nog steeds niet. Er over strijden wordt alleen maar vermoeiend en frustrerend; wederom los laten, dan maar een koud kopje eventjes, misschien dat ze 'm dan een dag later wel op laat.
Ik weet niet...maar als ik naar andere kinderen van 9 maanden kijk zijn dat vaak echt nog baby's. Sara praat, communiceert, begrijpt vragen (schoenen pakken bijvoorbeeld als ik vraag of ze dat wil doen). Alles wat ze te pakken krijgt precies gebruiken waar het voor bedoeld is... Maar voornamelijk de manier waarop ze met iedereen communiceert. Ik weet het verder ook niet. Maar ik zie dat iets haar frustreert en in de weg zit. Dat ze misschien wel zichzelf in de weg zit. Ze is vrolijk, actief en gezellig en uit het niets slaat dat om in gillen en geïrriteerd doen.
En ik vind het, met de ervaring van onze twee meiden hier, dus helemaal niet zo bijzonder klinken. En ja: ik zie ook baby's van 9 maanden die weinig anders doen dan baby liggen zijn. Maar ik zie ook zat kinderen die zijn zoals de onze, of vlotter. Denk dus dat je niet in DE valkuil van elke ouder moet trappen en op basis van wat commentaar van ouders van langzamere kinderen concluderen dat jullie dochter daarom uitzonderlijk snel is. Het is op deze leeftijd volkomen normaal om helemaal tevreden te spelen en dan ineens ergens door gefrustreerd te zijn en helemaal om te slaan. Haar probleem, moet je vooral zelf niet al te ondersteboven van zijn en ik lees steeds dat jullie dat wel zijn, willen proberen om dat allemaal van haar weg te nemen, enz enz. Moet je niet willen, want kan helemaal niet. Die frustraties zijn ergens goed voor, dus laat ze voor wat ze zijn. Sommige dingen komen voort uit meer willen dan ze kan en dan zal ze toch 'geduld' moeten hebben, moeten wachten tot ze het wel kan. Sommige frustraties komen voort uit de grenzen die ze tegenkomt omdat sommige dingen nu eenmaal niet kunnen. Je kunt niet de hele dag bij je ouders op schoot TV zitten kijken en tegelijk eten. Jammer dan, als ze daarom huilt, dan huilt ze daarom. Laten gaan, ze herpakt zichzelf echt wel weer en komt echt wel weer iets tegen waardoor haar humeur ook gewoon weer omslaat naar juist wel weer vrolijk want ook die omslag kan zomaar ineens plaatsvinden, (uiteraard in balans: ze moet ook wel uitdaging en afwisseling hebben, maar ook dat is helemaal normaal op deze leeftijd). Als jullie niet stoppen met steeds alle frustratie weg willen nemen, gaat ze niet leren dat frustraties bij het leven horen en ga je een heel vervelend kind krijgen.
Indd Rozmijrijke ik vind ook dat kid moet leten grenzen te hebben en tr stellen en geduldig zijn. Of die zogenaamd te slim is of te slom etc. Heeft niets te maken maar als ouders onvoorwaardelijk opvoeden maar steeds tegen problemen aanlopen (gezien tig topics) dan moeten puders het accepteren de bijkomende schade nu en later en niet zeuren of andere aanpak kiezen Ik heb hier erg druk en erg pittige ding hier. Cb/kdv/andere zeggen dan ze erg alert is, slim, doet dingen die andere niet doen etc. Groot verschil met sommige met sommige niet. Is echt niet bijzonder is wel niet vaak. Later kan het uitwijzen op hb of adhd of lichte autisme etc. Maar dat pas later allemaal. Maar ik heb het geacepteerd en ik heb hiet voorwaarden. Huilt ze? Ja dan huilt ze gewoon. Ik kan niet elk 10 min iets anders met haar doen. Hele dag zit ik hier te dansen te zingen rond lopen, op wc mag niet mag dat niet dit niet. Ik heb ook leven ik doe gewoon wat ik wil en pas haar aan mijzelf. Niet altijd leuk want ze krijgt niet wat ze wil maar zo is het leven ze went er aan.
Wat jij omschrijft herken ik als een kind die héél graag zelf van alles wilt doen maar gewoon nog niet kan. Mijn oudste was ook ontzettend gefrustreerd omdat hij al meer wilde dan zijn kleine lijfje kon. Ik zou proberen het "ze moet dit", "ze moet dat" en "ik wil dat ze..." los te laten. Wilt ze niet drinken, jammer dan niet. Geef tussendoor ook niks anders, er zijn vaste eet- en drinkmomenten en tussendoor niet. Zo te lezen heeft ze dat echt wel (snel) in de gaten. Qua energie; veel wandelen, lekker maar buiten, uitdagen... Ik zei/zeg altijd voor de grap dat ik mijn oudste uit laat maar eigenlijk is het ook wel een beetje zo Nu gaat hij dan naar school maar in het weekend ga ik elke dag met hem een stuk wandelen of fietsen oid. Als ik een dagje lui binnen zit hebben we halverwege de dag een stront vervelend kind omdat hij zich verveeld én zijn energie gewoon niet kwijt kan.
Ik vind wel dat ze heel snel is, ik denk dat ze op sommige gebieden toch een maand of 5 voorloopt, op andere gebieden zal ze misschien wel 9 maanden zijn of wat langzamer. Waarom gaan jullie niet naar het cb? Vraag ik uit interesse Je kan er aangeven wat je niet wil hebben van hun maar ook waarbij je wel hulp wil hebben. Misschien hebben hun goede ideeën? Of vraag eens aan jullie huisarts om raad? Hoe jullie haar kunnen helpen? Want een gefrustreerd kindje is ook niet leuk, voor niemand niet en als de mama's weten waarbij ze geholpen wil worden zal het misschien veel gemakkelijker zijn? Fysiotherapie? Bestaat zoiets niet voor snelle kindjes? Jullie deden toch ook aan een speciale opvoeding he? Van geen complimenten geven maar ook geen straffen (in de toekomst) Doen jullie al dingen uit die opvoeding? Misschien is dat voor haar niet de juiste methode en heeft ze juist mama's nodig die haar de hele dat toejuichen als ze iets goeds doet maar ook mama's die zeggen dat bepaalde dingen echt niet kunnen. Voor zover dat kan bij 9 maanden Kan zijn dat ik fout zit maar ik dacht zoiets eens gelezen te hebben bij je
Ik vind persoonlijk dat jullie erg krampachtig omgaan met jullie dochter eerlijk gezegd. Laat haar los en volg haar tempo, geef haar grenzen en bied haar uitdaging. En dan zal het vanzelf ook wel goedkomen. Ik vermoed dat jullie dochter haarfijn aanvoelt wat er bij jullie speelt.
Dit!!! En daarbij geef haar ook rust, afgebakend, weinig en eenvoudig speelgoed, geen tv, samen boekjes lezen, samen kleien, koekjes bakken etc. etc....
Ach, snelle ontwikkeling, langzame ontwikkeling... Op zich wordt daar teveel waarde aan gehecht. Ik liep pas toen ik 17 maanden was en ik ben toch echt beslist geen sufferd, haha! Wel kan ik mij voorstellen dat kindjes die op sommige gebieden verder zijn dan de meeste andere kindjes en op andere gebieden niet, sneller gefrustreerd raken omdat het tot ze doordringt wat ze nog niet kunnen. Ik lees kritiek op de onvoorwaardelijk ouderschapsmethode die Kleinesara en haar vrouw hebben gekozen voor Sara. Nu is dat ook niet mijn ding (wel natuurlijk ouderschap, onze keuzes liggen deels in de lijn daarvan) maar ik denk dat het ieders recht is om een opvoedmethode te kiezen die bij hun past. Veel topics openen is ook niet noodzakelijk een teken dat "de opvoedmethode niet werkt", maar wel een poging om het kindje wat ze hebben te begrijpen. Kleinesara is een ervaren moeder en heeft nu een kindje met een totaal ander temperament dan ze gewend is. Ik heb overigens respect voor mensen die durven te vragen en gebruik maken van de kennis, mening en/of ervaring van andere mensen. Goed, terug naar het onvoorwaardelijk ouderschap. Begrijp ik goed dat dit, net als natuurlijk ouderschap, werkt met het laten zien van natuurlijke consequenties van gedrag/acties binnen bepaalde veilige grenzen? Zo ja, dan is het misschien een idee om te werken aan het meer loslaten van ideeën van hoe iets zou moeten gaan. Je kunt honderd boeken lezen, maar uiteindelijk is er niets zo belangrijk om te "lezen" dan je eigen kind. Je kunt frustraties niet van haar wegnemen, wel kan ze haar frustraties bij jullie op een veilige manier ervaren. Mag ze geen TV kijken van jullie en wordt ze daar boos om? Je kunt begrip tonen voor de boosheid van niet krijgen wat je wilt, zonder haar meteen haar zin te geven. En waarschijnlijk is ze op deze leeftijd ook nog erg makkelijk af te leiden. De beste stuurlui staan overigens aan wal, mijn kindje is jonger en bij ons moet deze fase nog beginnen. *Zweet*
Daar ben ik het mee eens raket, maar je imo kies je een opvoedmethode dat bij het kind past ... en niet persee omdat de ouders er zo van gecharmeerd zijn Ik denk dat kleine Sara behalve een (gezonde) dosis frustratie ook vooral grenzen aan het opzoeken is, en dat het cout-que-cout vasthouden aan starre methodes haar die mogelijkheid geeft die te vinden en te overschrijden. Het verhaal van de muts bv. Als het belangrijk is om die op te houden, waarom dan toch vasthouden aan het dragen? Waarom dan niet een buggy? Opvoeding in de eerste plaats is flexibiliteit van de ouders. Lukt het niet op de ene manier, nou ... dan een andere.
Up upvoeden wil niet zeggen dat er geen grenzen zijn hoor. Ik ben ook wel van het volgen van mijn kind, maar grenzen zijn er zeker. Mijn dochter was een enorme driftkikker, omdat ze meer wilde dan ze kon, ze liep ook vrij snel ( nog geen 11 maanden) omdat ze zoo graag wilde. Maar leer je kind dat ze niet de hele dag op schoot tv kan kijken. Als ze dan gilt, tja dan gilt ze maar. Ik benoem daarna wel waarom ik denk dat ze gilt, en troost haar indien ze dat wilt . Muts verhaal zou ik denken, dan maar geen muts. Dochter wilde m vorig jaar nooit op, nou dan niet hoor. Dit jaar heeft ze bijna elke dag d'r muts op. Ondanks dat ik t bloedheet vond haha ze wilde m niet af.
Zo komt het inderdaad over ja als ik zo de topics lees, dat jullie te krampachtig zijn en teveel nadenken. Gillen doet elke baby en eerst drinken en dan eten snapt geen één baby van 9 maanden. Of ze nou snel is of niet, volg je kindje. Heb twee uitspraken die ik op het forum ben tegengekomen opgepikt: 'go with the flow en pick your battle', is die muts bijvoorbeeld nou echt zo belangrijk...succes en relax
Ik herken mijn dochter wel een beetje in dit verhaal. Dat is ook zo'n pittig ding met een behoorlijke eigen wil, haha. En of ze voor- of achterloopt, who cares?! Er is een behoorlijke marge waar kindjes qua ontwikkeling zouden 'moeten' zijn en als ik mijn dochter vergelijk met andere kindjes van haar leeftijd loopt ze met sommige dingen voor en met andere dingen achter. Kinderen zijn allemaal zo verschillend en hebben allemaal andere behoeftes en interesses, dat kun je zeker op deze jonge leeftijd nog niet met elkaar vergelijken. Ik heb het idee dat jullie een volstrekt normaal meisje hebben, dat waarschijnlijk wat pittiger is dan andere kindjes, dat zij snel gefrustreerd is en dingen graag zelf wil doen (ook al zal ze het vaak nog niet kunnen). Dat had en heeft mijn dochter ook sterk en het is zaak aan de ouders om daar invulling aan te geven en als het nodig is tegengas te geven. En om af en toe te accepteren dat het nou eenmaal zo is en dat de frustratie weer zal verdwijnen op het moment dat ze 'het' zelf kan... Adem in, adem uit, ga erin mee en probeer je niet te (laten) stressen. En mocht je echt denken dat er iets mis is zal je toch een gespecialiseerd iemand (cb, kinderarts o.i.d.) moeten raadplegen.
Dit dus precies. Ik heb het idee dat jullie haar zelf soort van dwars zitten door niet duidelijk te zijn. Wanneer je zo doorgaat zal het alleen maar erger worden.