Goh om nu meteen te zeggen dat TS overdrijft... Vind ik niet eerlijk. Ik herken het allemaal wel. Mijn dochter is niet zo snel met praten, maar het is wel een hevig ding. Als ik dan rond me keek naar andere baby's, werd ik heel onzeker. Waarom slaapt ze niet overdag? Ze zit nooit stil, is dat normaal? Ze is zo driftig, komt dat wel goed? Ik wist niet goed hoe ik daarmee om moest, omdat het bij iedereen anders zo veel rustiger verliep... Keyword was hier: acceptatie. Van zodra ik gewoon accepteerde dat ze overdag niet slaapt, dat ze heel hevig is, en luid... Is alles beter gegaan. Ik weet nu dat ik haar elke dag moet 'uitlaten', omdat ze anders met haar energie geen blijf weet. Ik weet dat ik geen kleine speelgoedjes moet kopen, want dat ze die kapot gooit. Ik weet dat ik haar niet in bed hoef te steken omdat het 'tijd' is, maar dat ik gewoon moet wachten tot ze doodop is. Het is gewoon een kwestie van je kindje erkennen, en volgen.
Ik denk niet dat iemand vindt dat TS overdrijft. Dat haar dochter voorloopt met bepaalde dingen is een feit. Maar niks anders willen drinken dan uit de borst is normaal op deze leeftijd dat is echt niet voorlopen hoor en de driftbuien die erbij komen omdat t toch "aangedrongen" wordt is in mijn ogen ook normaal. Hier had ze ook met 9 mnd al driftbuien. In mijn ogen hebben veel baby's dat al, wanneer hun iets niet lukt of wanneer mama/papa ze niet snapt. En ja een andere baby van 9 mnd heeft misschien nog geen driftbuien. Maar dat is toch ook karakter afhankelijk ? En niet eem voorsprong van maanden. Mijn dochter zingt al een paar maanden liedjes. Ze zong voor ze 1 was al isje isje isje (visje visje in het water) op de goede melodie. Is ze met praten wat sneller dan een ander van 20 mnd ? Ja dat denk ik wel, maar voorsprong, vast niet. Ze is gewoon gemoddeld met bijna alles en met sommige dingen wat sneller
En om TS beter advies te kunnen geven is het misschien handig dat ze verteld in wat haar dochter allemaal een voorsprong heeft. Zo kunnen wij vertellen dat het misschien toch normaal is of inderdaad een voorsprong. En dan kunnen we ook beter zeggen wat wij in die situatie doen en dan kunnen ts en haar vrouw kijken of het wat is.
Ik denk niet zo zeer dat je kindje voorloopt op andere kinderen van 9 maanden. Mijn dochter was ook altijd veel sneller met dingen leren of doen, dan andere kinderen. Ze is nu 16 maanden en praat hartstikke goed, kan heel veel dingen wat ik andere kindjes van 16 maanden nog niet zie doen. Maar dat betekend niet dat mijn dochter voorloopt. Ja, ze is met sommige dingen wat sneller, maar voorlopen, nee.
Helemaal mee eens..en dat constant benadrukken van "voorlopen" dat maakt het er niet beter op. Sowieso is daar nog amper sprake van op deze leeftijd.
Klopt en de ander kant op werkt het net zo. Mijn dochter was motorisch heel traag op die leeftijd juist, ze is met 9 maanden pas gaan rollen..voor die tijd helemaal niks....nu is ze 5 en merk je geen enkel verschil met leeftijdsgenootjes.
Ik denk dat het in dit geheel helemaal niet gaat om waar ze in voorloopt en wat normaal is of niet. Ik denk dat het probleem ergens anders ligt. Het is van belang om grenzen te stellen, of ze nou voorloopt of niet. Wanneer het hier net zo aan toe zou gaan als bij ts dan zou het een zooitje zijn met 3 kinderen. Ik heb het idee dat ts heel erg onzeker is over het opvoeden en haar dochter met haar al pittige karakter hier alleen maar gebruik van maakt en overal om gaat lopen gillen. Ik word al moe als ik de beginpost lees en begrijp al helemaal dat ts uitgeput moet zijn. Niet dit willen, niet dat willen en dan gaan lopen gillen. Ik zou haar lekker in haar sop gaar laten koken en negeren, of ze nou 9 maanden of 6 jaar is en voorloopt of achterloopt.. dat doet er niet eens toe.
Dat idd. Als ouder is het je taak aan te sluiten bij je kind. En niet om een opvoedmethode te kiezen die jij nu zelf zo fijn vindt en daaraan stug vast te houden als blijkt dat het niet werkt. Dat idee heb ik bij kleinesara wel een beetje, dat ze het licht gezien hebben met UP en dan komt de kleine sara en die wil veel meer dan ze kan en vraagt mijns inziens om hele duidelijke grenzen, voorspelbaarheid en uitdaging, en dan botst dat ineens met kleinesara's idee van UP en werkt het dus ook niet (meer). We hebben hier twee meiden die heel verschillend zijn. Op Thirza zou ik UP heerlijk los kunnen laten. Bij haar heb ik veel emoties benoemd, kan ze nu dus ook zelf goed benoemen (en dat ook al een hele lange tijd, daarin was ze andere kinderen echt een heel eind voor) en dat is een kind dat weinig straf krijgt, zich goed laat sturen en vooral steeds onze steun en nabijheid zoekt bij het ontdekken van de wereld. Zo niet Caitlyn. Die wil zelf de wereld in, wordt boos als wij daarin grenzen stellen en laat dan de klassieke driftbuien zien van gillen en op de grond laten vallen. Tja, dan kan ik emotie benoemen wat ik wil en steunen en weet ik wat: komt allemaal OF niet binnen, OF ze wordt er bozer van. Als ik beide meiden op MIJN manier zou willen opvoeden, daarin dezelfde methode zou willen handhaven, dan zou ik vreselijk in de knoop komen en worden we allemaal doodongelukkig. Aansluiten bij de meiden dus, op die vlakken waar ze een verschillende benadering vragen. Thirza steunen we dus meer en zijn we dichterbij. Bij Caitlyn zoeken we waar de ruimte is om het zelf te mogen doen en hoe we grenzen stellen op zo'n manier dat ze niet de hele dag door gefrustreerd is.
Precies Rozemarijke. Mijn middelste is vrij makkelijk en die benader ik dus anders dan mijn dochter, die erg pittig is. De jongste zit er een beetje tussenin. Wanneer ik de oudste als de middelste zou behandelen of andersom, dan zou het inderdaad niet erg gezellig zijn hier thuis.
Hier sluit ik me volledig bij aan, maar ook gevoed door het feit dat ik er ook 3 heb rondlopen. Aandacht voor hoe ieder kind is, per kind nuances aanbrengen in hoe je er mee om gaat en wat je ze aanbiedt, maar tegelijkertijd liefdevol grenzen stellen. Ik heb 3 kinderen die erg pittig zijn, en waarvan er 2 ook niet achterlopen, zal ik maar zeggen. Dus hier wordt elke dag ook wel een kleine oorlog uitgevochten over waar de grenzen van het toelaatbare zijn, gevoed door frustratuie over dingen willen die niet altijd kunnen of mogen. Het is niet anders.
Nou ze zegt toch zelf dat door ze voorloopt ze niet weet hoe ze haar moet behandelen. Of ze haar moeten behandelen als een baby van 9 mnd of een dreumes van zoveel maanden. En verder hebben de mama's het toch zelf in de hand dat hun meisje haar zin door drijft en krijgt. Want dat is nu eenmaal hun opvoedstijl. Die meid mag in zoverre bepalen wat er gebeurt. Hier kijkt ze geen tv. En daarom vraag ik en ik denk vele ons af in wat ze voorloopt. Want wat ze haar openingspost zet vind ik echt heel normaal en niet voorlopen. Dus in mijn ogen behandelen als baby van 9 mnd en lekker negeren.
Het beste is gewoon kijken naar je eigen kindje en niet naar de maanden Dylan is met de grove motoriek lekker chill. Loopt volgens de fysiotherapeute zeker 3 a 4 maanden achter. Met de kleine motoriek is hij dan weer "normaal" tot goed En qua denken loopt hij dan weer voor Ik kijk gewoon naar Dylan, kijk naar wat hij wil en nodig heeft. Hij heeft een hele rustige aanpak nodig en durft niet zo heel veel. Dus dan ga ik hem niet pushen met leren optrekken, lopen enz,....dat laat ik hem zelf uitzoeken. Hij is ook heel onzeker. De fysiotherapeute merkte ook dat Dylan echt bang was om zelf stapjes te laten zetten op een manier dat hij het meeste werk dan zelf zou moeten doen. Dus dan ga ik dat manneke ook niet pushen. Doe ik dat wel dan duurt het allemaal nog langer. En de zondag trok hij zich ineens op alsof hij het al maanden kan. Durft hij nog maar op 1 plaats meer ik ken hem dus ik ga hem niet pushen het op andere plaatsen te doen maar ik juich en klap in mijn handen en doe heel happy als hij het doet en dan juicht hij mee en doet hij het nog eens. En zo moet ik mijn zoontje aanpakken. Dus echt naar je kindje kijken, kijk naar wat ze nodig heeft. Elk kindje heeft een andere gebruikersaanleiding
Je spreekt me uit het hart! Maar toen mijn dochter 9 maanden oud was had ik dat ook nog niet door en was ik heel onzeker over haar pittige gedrag (laten we het zo maar noemen ). Ik dacht continu dat ik iets fout deed en ze daarom zo licht ontvlambaar was, maar nu ze 1,5 is zie ik dat ze er soms gewoon gebruik van maakt en wij er met ogen open in zijn getrapt. En met ons streven haar alles naar haar zin te maken hebben we haar gedrag op den duur alleen maar verergert. Het is niet verkeerd om ze vaker zelf hun boontjes te laten doppen, maar dat is een leerproces waar je als ouder en als kind doorheen moet.
Klopt precies! Ik heb een extreem eigenwijs en pittig kind en ben inderdaad in de loop van de tijd steeds wijzer geworden TS: naar mijn idee heeft jouw dochter een grote vorm van vrijheid nodig om de wereld te ontdekken. Maar juist deze onstuimige kinderen hebben ook hele duidelijke grenzen nodig, dat hoeven er niet veel te zijn. Bepaal samen met je partner wat echt niet mag en houd je daaraan. Je doet je kind tekort door geen grenzen te stellen. Kinderen hebben ze nodig om zich veilig te voelen en ik denk dat jouw dochter nu de weg kwijtraakt door alle onzekerheid in onduidelijkheid bij jullie. Dat is niet eerlijk naar haar. Ze heeft recht op duidelijkheid. Wanneer er geen duidelijke regels zijn, heeft een kind de hele tijd het gevoel te moeten zoeken naar grenzen. Dat kost energie en daar wordt ze echt nog drukker van! Geef haar veel ruimte binnen jullie marges en kijk niet naar wat snel of minder snel is. Maakt namelijk niks uit. Wil zij klimmen, ga dan klimmen. Wil zij rennen, laat haar rennen. Leeftijd heeft daar geen invloed op. Laatste tip: laat haar ook even met rust. Heb je topics gelezen en ik zou eerlijk gezegd een beetje knettergek worden van al die aandacht die jullie geven. Een kind moet ook leren zelf te spelen en naar oplossingen te zoeken van eigen frustraties. Geef har ruimte en relax een beetje
Ik heb het idee dat het allemaal niet goed begrepen word. Dat heb ik wel vaker, blijkbaar ben ik onduidelijk als ik typ? Maar ze heeft zeker grenzen en krijgt absoluut niet altijd haar zin. Ik vind het ook wat vreemd dat dat uit mijn tekst gehaald word. Maar dat zal er dan wel mee te maken hebben dat ik me niet goed kan uiten op schrift? Of ik ben heel blind en zie mijn eigen fouten niet..
Ik heb niet al het voorgaande gelezen dus misschien is het al genoemd. Maar heb je wel eens aan haar voeding gedacht? Klinkt misschien stom maar overgevoeligheid voor bepaalde producten kan heel veel doen met mensen dus ook kinderen. Het zit natuurlijk ook een gedeelte in de aard van de persoon maar door overgevoeligheid wordt het wel extra aangewakkerd. Bijvoorbeeld met ADHD (zeg niet dat ze dat heeft! Maar als voorbeeld) reageren kinderen heel sterk op o.a. suikers en vaak nog wat meer dingen. Wanneer je dat weg gaat laten heb je een heel ander kind. Mijn tip zou dus zijn, ga langs een goede natuurgeneeskundige/orthomoleculaire therapeut/Bioresonantie therapeut of iets dergelijks bij je in de buurt en laat haar testen. Al is het maar om uit te sluiten dat de voeding het niet erger maakt. De meeste overgevoeligheden zitten vaak in; suiker, gluten, lactose of e-nummers.
Nee maar met aandacht e.d. wordt ook bedoeld dat je continue blijft benoemen hoever ze wel niet voorloopt..zulke dingen projecteer je onbewust ook op je kind. Je moet op deze leeftijd niet denken aan voor of achterlopen..maar gewoon aanbieden waar ze behoefte aan heeft.
Maar wat bedoel je dan? Zit er dan werkelijk niets tussen de reacties, waar je iets aan zou kunnen hebben?
Ok, dan geef je wel grenzen aan maar stop dan met het constant analyseren van elke beweging/stap die ze maakt. Laat haar ook dingen doen zonder dat je bedenkt of dat goed/normaal/snel/langzaam/ etc is.. Ook al gaat ze snel, ze blijft een kind en is geen buitenaards wezen. Die constante aandacht voor haar gedrag lijkt mij haar geen goed doen.