Jawel, genoeg tips gehaald uit de eerste pagina's en daar ook wat mee gedaan. Maar de laatste pagina's is vooral fouten benoemen die ik volgens mij helemaal niet maak. Maar nogmaals, kan net zo goed zijn dat ik ze wel maak maar het gewoon niet zie. Dus ik ga er eens op letten.
Nou nou nou wat zitten er pittige reacties tussen. Waarom vraag ik me wel eens af. Maar goed. Een kind dat loopt met 9 maanden loopt WEL voor. Of je dat nou belangrijk vindt of niet. Waarom is dat zo erg om toe te geven? Tuurlijk kan je kindje extra gefrustreerd zijn door dingen die ze nog niet kan en wel wil. En natuurlijk word je daar onzeker van. Dat geeft allemaal helemaal niets. Je bent een moeder en die willen gewoon het beste voor hun kind! Dat maakt alles lekker extra moeilijk. Als je kindje zo snel is met alles, en zoals je zegt al praat en communiceert, dan heeft ze ook heel snel door wat jullie bedoelen en wat ze voor elkaar krijgt. Dit is een echte uitprobeerfase en echt ze hebben HEEL veel door. Als ze gilt en doet (en dit heb ik al vaker gelezen) kun je inderdaad even benoemen dat ke snapt wat ze wil, maar dat dat gewoon niet gaat. En dat moet dan ook zo zijn. Daarna kun je haar iets anders aanbieden. Als ze toch kiest voor boos zijn, dan kun je inderdaadweglopen en haar zelf even laten "leren" hoe ze daar mee om moet gaan. Dat is juist erg goed. Moeilijk, want je wil haar het liefste helpen. Maar door even niets te doen help je ook. Groetjes een veel plezier ook! Je hebt een kind met karakter!
Maar dat benoemen doe ik al. Benoemen en accepteren dat ze boos is zonder haar toch haar zin te geven. Dus ik begrijp niet wat ik dan anders moet doen?
Behalve haar dan even boos laten zijn en met rust laten. Dat doen we nog niet, kunnen we wel gaan doen.
Het punt is ook vooral dat het er niet zo toe doet of ze voor- of achterloopt; volg je kind! Kinderen ontwikkelen zich allemaal zo anders, geen enkel kind is daarin hetzelfde, dus je zal altijd je aanpak aan het kind moeten aanpassen. Of ja, het hóeft niet, maar een kind forceren en een bepaalde opvoedmethode gaat hoe dan ook tot frictie leiden, dus waarom niet dat loslaten en gewoon naar je kind kijken ipv naar andere kindjes van dezelfde leeftijd? Daag haar uit, laat haar de wereld ontdekken, begeleid haar. In de metro mag je niet lopen, maar buiten kan dat wél; in de metro dus even dikke pech, maar in het park lekker los!
Inderdaad, soms ben je gewoon boos, dat gaat niet weg als je weet wat het is, dat moet er gewoon even uit. Dus boos mokken als iets gewoon niet kan, dat mág, is heel menselijk. Net zoals verdrietig zijn, dat mag ook en daar moet je ook ruimte voor hebben. Soms moet dat er gewoon even uit. En ook in geval van frustratie; dat is soms nodig om tot een volgende stap te kunnen komen. Tijdelijk niet leuk, maar zodra je iets nieuws kan was het het helemaal waard.
Ja en dat bedoel ik dus ook. Ik wil je niet aanvallen ofzo, dat is het niet. Maar het beeld wat ik van jouw berichten krijg is dat je er erg bovenop zit, dat je heel erg reageert op alles wat ze wil of doet of niet wil of niet doet. En dat er dan een wisselwerking ontstaat tussen jullie 2.
Dit heeft bij ons ook het beste gewerkt. Alle emoties benoemen en toelaten, en niet proberen om de emotie te onderdrukken (dus constant afleiden, opvrolijken, troosten enz) Hier mochten ze best boos zijn, we benoemen dat vooraf en proberen om de emotie bespreekbaar te maken. (bij een klein kind is dat natuurlijk vooral eenzijdige communicatie). Maar je mag best boos zijn als je je zin niet krijgt, zou ik ook zijn. En je mag best verdrietig zijn als iets niet lukt, huilen mag bij mama op schoot, maar ik ga een verdrietig kind niet expres opvrolijken. Want wie ben ik om te zeggen dat een kind niet boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn.
Ik denk dat dit wel een goed plan is. Boos zijn mag! Of, als dat niet werkt, afleiden, zodat je haar ook een uitweg uit de gevoelens van frustratie biedt. Ik ben ervan overtuigd dat en opvoedmethode bij zowel de ouders als bij het kind moet passen, en niet alleen bij het kind. En ach, uiteindelijk doe je wat werkt, toch? Ik vind het jammer dat sommige reacties in dit topic niet het karakter van positieve communicatie hebben... We zitten allemaal in het zelfde schuitje, we proberen een mens op te voeden. Wij moeders zouden elkaar moeten steunen, ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens.
Dit heb ik vandaag nog gedaan; ze mocht een krentenbol en geen croissantje... Brullen natuurlijk! Dus ik; ja je mag best even brullen... En ik loop met volle duowagen door de supermarkt met een jammerend en brullend kind... Haar probleem
Ik denk dat dat inderdaad de kern is. Nogmaals, ik herken heel veel in je verhaal, want ook wij hebben veel te veel er bovenop gezeten en probeerden onze dochter altijd rustig en tevreden te houden. Maarrrr.... dat kan gewoon simpelweg niet en het is voor niemand goed (ouders en kind). Sinds we er niet meer zo mee bezig zijn gaat het voor ons en onze dochter een stuk beter. Soms is het even brullen, vloeken, tieren, krijsen, maar dan heeft ze even pech en zo leert ze wel met de frustraties van het leven om te gaan. En ze leert dat de wereld niet ten onder gaat als ze een keer haar zin niet krijgt en dat haar ouders niet altijd alles voor haar kunnen en willen oplossen (en dat ze soms dus zelf naar een oplossing moet kijken). Welkom in opvoedland!
Maar nou toch een situatie vanmorgen die niet goed voelde. Mijn vrouw is werken dus ik gaf Sara een beker gekolfde melk. Ze houd niet zo van melk uit een beker, blijkbaar wil ze het liever vers uit de borst. Ze pakt de beker wel heel enthousiast aan maar drinkt vervolgens bijna niet. Uiteindelijk kreeg ik honger en ging ik een boterham halen. Zij kwam achter me aan en vroeg niet maar begon gewoon meteen gillend aan me te hangen. Nou moet ik niet zeggen dat ze eerst moet drinken, dat weet ik. Maar hoe zit dat dan met gillen? Als zij gilt om een boterham en ik geef haar die boterham dan beloon ik haar toch in feite voor het gillen, want ze krijgt waar ze om gilde? Maar ik kan niet zeggen dat ze eerst moet stoppen met gillen voordat ze een boterham krijgt. Dus wat dan?
Eten samen is goede oplossing en voraal hetzelfde. En als niet moet jij aan tafel eten en haar even babytv aanzetten of zo of speelgoed geven. Hier gilt ze altijd als ik begin koken ze hangt aan mij en gilt. Ik zeg 100x dar ze geduld moet hebben wachten. Wil ze gillen dan gilt ze lekker door. Ik bied haar ook iets voor afleiding bijv. Trek ik onderste la open ze kan daarin spelen in keuken. Of ik trek voorraadkast open mag ze ook spelen. Wil ze niet, gaat ze door dan 1 keer zeg ik het nog maar daarba negeer ik het. Ze snapt dat niet maar voor het orde is een goede om zo iets te zeggen. Ik zorg dat ik dagschema heb zo weet ik waneer ik kan koken en tijd voor heb en mijn man komt altijd om 17.00 dan hij is met haar bezig en ik kook. Overdag is gewoon snel-snel zodat ze niet te lang gilt Uiteraad als ik zit te eten zelf wil ze dat ook het is ook logish. Ook al heeft ze geen honger gaat ze gillen voor eten dan en afpakken. Ik zorg bijv dan dat ze altijd even wafeltje heeft geef ik dan steeds kleinere stukjes aan.
Omdat op de voorgaande pagina's iedereen het erover eens was dat een kind van 9 maand dat nog niet snapt. Ik zou haar gewoon in de stoel gezet hebben, en dan wachten tot het moment dat ze stopt met gillen, dan 'goed zo' zeggen en de boterham geven.
Ik zal wel een hele simpele ziel zijn en het verkeerd begrijpen, maar ik zou haar gewoon die boterham geven en daarna laten drinken. Ik ben daar niet moeilijk in, maar mijn dochter eet en drinkt altijd goed, dus bij ons is dat ook nooit een issue. Ik vind het een heel verschil maken hoe ze loopt te gillen. Is het echt boos/drammerig of is het van de honger, dus vragend? Als het boos is zou ik er waarschijnlijk wel een punt van maken, maar misschien heeft ze gewoon echt honger? Ik bedenk me vaak dat gillen en schreeuwen ook een manier is van communiceren en als ze dat doet om aandacht te trekken, omdat ze honger heeft, zou ik die boterham wel geven. Je kindje is nog zo klein en aan het ontdekken hoe ze kan communiceren en ze zal het echt nog niet altijd goed of volgens de gewenste maatstaven doen. Ik zou dan wel uitleggen dat ze de boterham krijgt, maar dat het niet de bedoeling is dat ze er om loopt te gillen. En dat steeds herhalen elke keer als ze gilt. Bij mijn dochter werkt dat prima, die weet nu dat ze het gewoon rustig kan vragen en het gillen wordt steeds minder. Ze wist gewoon niet beter. Kijk goed naar haar en bedenk waarom ze het doet en probeer daar dan op in te gaan. Maar nogmaals, misschien zie ik het verkeerd...
Dat punt is indd ook zo maar wat hier ook is met eten ze heeft geen honger ze zit/hoort dat ik in keukem ben gaat gewoon alvast hangen en gillen/huilen etc. In stoeltje is nog erger. Maar afleiding helpt vaak gewoon iets nieuws geven geen messenla of zo maar pan/deksel/rookworst in verpakking etc ) Ik geef hier ook niets voor etenstijd maar dat indd eerst beker dan boterham snap ik ook niet hier gewoon eten en drinken naast als ze wil maar geen regela in volgorde
Ik weet niet waarom ze gilt... Het klinkt een beetje zeurderig, alsof ze wil zeggen: schiet op mama, ik wil het NU! Maar zeggen dat ik ermee bezig ben en dat ze nog even moet wachten begrijpt ze niet en ze blijft gewoon gillen. En haar vervolgens terwijl ze gilt die boterham geven voelt niet goed. Want zo leert.ze toch dat gillen werkt om iets te krijgen?
Je kam zorgen gewoon dat eten klaar staat al voordat ze moet gaat eten dan is opgelost. Hier met fruit eet ze altijd rond 10uur ik zorg dat het klaar is dan ook ga halfuur ervoor als ze nog vroolijk het maken
Oh ja, maar dat is bij ons ook zo, als ze loopt te gillen om het gillen moet ze het bij mij ook maar even uitzoeken (ze laat zich dan vaak niet afleiden). En vlak voor het eten krijgt ze ook niets, maar Kleine Sara had het over een boterham in de ochtend. Ik heb heel vaak achteraf gedacht dat ik had moeten snappen wat mijn dochter bedoelde en dat ik anders of sneller had moeten handelen. Ik ben door trial and error ietsjes wijzer geworden (ga nog steeds vaak zat de mist in, haha) en ik denk dat dat voor iedere moeder geldt! Kleine Sara, je hoeft het niet perfect te doen en altijd meteen te snappen wat er aan de hand is, geef jezelf en je kind de ruimte voor fouten en elkaar goed te leren kennen! Komt echt goed!