Hier ook 1 die wakker wordt en blijft net zolang het woordje Pap herhalen tot ik t maak. Huilen voor honger heeft ze ook heel lang gedaan hoor echt normaal. Dus gewoon je dochter uitleggen dat je broodje maakt voor haar en ze even moet wachten. Uit eindelijk snapt ze t wel. En bv is dan wel heel voedzaam maar dat is toch geen echt ontbijt. Snap wel dat ze gilt als ze wel echt ontbijt ziet. Eten doe ik tegelijk met dochter en als ik dat niet doe dan hapt ze gewoon van mij mee hoor, gezellig .
Wat zou ze moeten vragen dan? Mama mag ik alsjeblieft een boterham? Jullie moeten er niet zo bovenop zitten... Is ze boos prima is ze boos, laat haar dan even door het goed proberen te maken word het vaak alleen maar erger En met die boterham... Tsjaa kindergedrag.. Zeg dat je snap datze een boterham wil dat je die nu gaat maken en dat ze kan gillen wat ze wil maar dat ze even moet wachten en fie boterham echt wel krijgt Negeer ondertussen het gegil(want erop ingaan maakt t wss alleen maar erger) smeer die boterham en ga eten Daarna zal het wel weer over zijn Jullie blij, kind blij Niet achter alles wat kinderen doen zit een gecompliceerde psychologische gedachte, analyseer dus niet alles Soms zijn kinderen net kinderen en gedragen ze zich ook zo Doe gewoon je ding, betrek haar, leg uit en ga niet zo op alles in
Hier kan ik alleen maar met grote ogen naar kijken. Rennen naar de kraan, gillende kinderen bij het uit bed komen.. Verder sluit ik me helemaal bij sam20 hier boven aan.. ik denk dat ik op dezelfde golflengte als haar zit. CHILL OUT mensen, echt wat ik hier lees in het topic. Ik heb 3 heel verschillende kinderen waarvan 2 met een aardig pittig karakter, maar no way dat kinderen gillend aan mn been hangen en gillend als een sirene uit bed komen op die leeftijd omdat ze wel nu willen drinken. En daar ben je als ouder helemaal zelf bij hoor, tenzij het kind een bepaalde psychische achtergrond oid heeft. Ja wel gejengel om een broodje maar echt niet dat me dat gaat raken hoor, waarom zou je überhaupt. Het is een kind van nog geen 1 jaar oud wat gewoon even moet wachten.
Moehaha verder helemaal met je voorgaande stuk eens en vraag mij af wat hun mannen er werkelijk van vinden, want mijn man heeft geen hele bijzondere opvoedideeen hoor..laat het meeste aan mij over omdat het natuurlijk een stukje werk van mij is. Net zo goed dat ik hem niet vertel hoe hij onze financieen moet doen. Maar als ik hem vertelde dat het doodnormaal is dat hij voor onze 9 maanden oude baby in 3 seconden naar de kraan moet rennen om een flesje te maken..dan gaat tie denk een dokter voor mij bellen.
Had een heel ding getypt maar per ongeluk op het kruisje gedrukt. Tja, ben ook maar een customer service advisor oei oei. Hoe dan ook, hier is ze 10 maanden en ze schreeuwt ook alles bij elkaar als ze haar fles niet METEEN krijgt. Huilen, gillen, naar adem snakken van het huilen en als ze de fles ziet is het gelijk stil. Denk ik soms "krijg je geen eten of zo lieverd?!"
Mijn man had (en heeft nog wel een beetje) weinig geduld met de kinderen, hij is er nu ook wel achter dat snel boos worden, willen haasten of snel willen voldoen en bepaalde behoeftes niet de oplossing is. Hier wordt dus ook het meeste aan mij over gelaten, en dan loopt het ook allemaal het beste thuis. Niet dat ik van dag 1 met een huilbaby al direct zen was hoor, maar ondertussen heb ik dat echt wel geleerd. Beter voor de kinderen, beter voor je bloeddruk. Maar dat is denk ik een knop die je moet vinden.
Doen we ook, meestal moet ze nog wachten voordat de fles is afgekoeld ook. En maar gillen en gillen en gillen. Heerlijk.
Umm dan heb jij ook geluk dat je kinderen niet zo gillen toch? De een doet dan wel en de ander niet, hoe je ermee omgaat kan verschillen, maar of je snel of wat langzamer loopt daar gaat het gillen niet door stoppen en daar laten ze het de volgende keer ook niet door want dat verschil merken ze niet eens.
Oké, ik ga even terug naar de titel... Onze zoon is 5,5 maand en ik vond (en vind nog wel eens) ook dat moeder-zijn soms best zwaar is. O, wat was (ben) ik soms onzeker als hij weer eens niet doet wat ik wil of denk of verwacht. Voor ons DE gouden tip kwam van de buurman (zijn kinderen zijn inmiddels puber). Hij zei: "wat ik achteraf het meest moest leren toen ik vader werd, was niet leren met mijn kinderen om te gaan, maar hoofdzakelijk leren met mezelf om te gaan." ... En zo is het! ... We zeggen het nog vaak tegen elkaar, met de nodige humor, als het weer eens anders gaat dan verwacht en de stress toeslaat. Misschien kun je met deze nuchtere opmerking iets, mij heeft het in elk geval geholpen.
mijn jongste gilt om alles als hij de kans krijgt, dus ik weet echt waar ik over praat. Maar je leert het een kindje niet af als je maar overal gelijk aan toe geeft. Zodra hij mij in de keuken ziet of bij de eettafel komt tie al aan geschuifeld en soms gepaard met grote gillen, maar weet dondersgoed dat hij netjes moet wachten, hij is niet alleen zijn zus is er ook nog. En ook al was hij alleen dan hoeven we ook niet 24-7 aan zijn grillen toe te geven. Maar als een kind krijsend wakker wordt en niet stopt tot het eten krijgt...dat vind ik volstrekt logisch met 3 maanden, maar met 9 maanden mag het echt wel leren even te wachten.
Maar als u zoontje ook nog af en toe of regelmatig gilt heeft hij het dus nog niet afgeleerd. Ook al geef je een goede opvoeding. Hij zal minder lang gillen als toen hij 3 maanden was maar het zit wel nog in zijn systeem. U zoontje, mijn zoontje en andere kindjes gillen/grommen/jengelen veel minder naarmate de tijd maar ze doen het wel nog. Dylan gromt alleen nog maar als hij zijn eten ziet (hhgrmmm) en knijpt in zijn handjes en hapbewegingen maar toch doet hij het nog. Maar hij heeft zich nooit echt boos gemaakt, dat zal ook wel puur het karakter zijn, als ik moet wachten tot hij zich zelf meld eet hij niet veel, als hij zijn eten ziet meld hij zich pas. Andere kindjes gillen nog extreem maar ze kunnen er denk ik niet veel aan doen, maar ooit en hopelijk snel zal dat eruit groeien voor de moeders en vaders Ik zou proberen er geen aandacht aan te schenken, geen negatieve maar ook zeker geen positieve. Gewoon flesje maken op normaal tempo en flesje geven zoals ik zou doen als hij niet zou gillen.
Hier konden ze echt wel gillen hoor, als baby al. Punt is gewoon dat ik daar echt niet tegen kan, mijn man regelmatig nachtdiensten draait en ik vroeg op ben met de kinderen en we heel gehorig wonen met buren boven en onder ons. Ik wil gewoon geen gegil. Gillende baby's aan mn been kan en wil ik hier niet hebben. Ik heb (vooral de derde) aardig wat tijden laten jengelen in bed, mede omdat het niet anders kon en ook omdat hij zou leren dat hij soms even geduld moet hebben. Ook in de kinderstoel bijv wanneer ik met de andere kinderen bezig was. Gillend aan mn been hangen heeft dus al helemaal geen zin.
O mijn tweede heeft ook genoeg gehuild of gegild en ik vind gillen vreselijk, kan 100x zeggen hou op, dat helpt toch helemaal niet. gillend kind achter je benen, zet ik 10x op het speelkleed maar zit er meteen weer. Tja is niet dat het dus in alles toegegeven word ofzo. kijk, wel als ze drinken willen maar niet met speelgoed ofzo. Ja ik geef toe soms wel maar ik moet ook leren maar dat van jouw vind ik te zwart/wit.
Denk je dat ik het niet weet. Mijn oudste daar heb ik wat te stellen mee gehad wat betreft het openbaar vervoer. Als baby begon hij al te gillen( lag dan te slapen) als ik maar een voet over een drempel zetten van een winkel. Werd gelijk wakker en begon te gillen. Hij was 5/6 maanden was mooi weer eerste kinderbijslag gehad buggy gekocht met zoon winkel in wist echt niet meer waar ik het zoeken moest met hem hoor whaha. Dus ja nu jaren later. En na dochter ben ik makkelijker geworden ze wachten maar even en soms schreeuw ik lekker terug van whahahaha.
ik bedoel ook niet dat een kindje niet mag gillen...dat is natuurlijk ook een vorm van communicatie tot ze echt kunnen praten. Maar hier wordt wel gelijk duidelijk gemaakt dat we daar dus niet op in gaan en wordt het dus stukken minder. Als je aan het gillen toegeeft door meteen naar de kraan te rennen zullen ze dat nooit afleren. En verder lees ik bij piccolina en ts dat ze de meisjes alleen rustig krijgen achter de tv of met eten in hun handen...dat vind ik zorgelijk. En dat heeft mijn inziens ook weinig te maken met voorlopen, maar meer met opvoeden. Het ene kind is gewoonweg pittiger dan het andere...maar de regels zijn voor allemaal hetzelfde.
Ik dacht echt dat het om papa ging. Weet niet waarom ik dat denk. Ergens in het stukje stond mijn vrouw is weg ?? en weet er ook niet meer mee om te gaan. Of ben ik nu gek geworden?