Onze zoon van een jaar wil amper alleen spelen momenteel. Hij heeft deze fase al eerder gehad en het leek een paar weken beter te gaan. Zodra ik hem neerzet om te gaan spelen, is het al snel huilen en naar mij toe. Gaat dan echt op z'n knietjes voor me zitten met zijn handjes in de lucht. En maar huilen.... Soms speelt hij 10 minuutjes goed, lekker zelf. Maar dan houdt het ook wel op. Maar ja, ik kan ook niet heel de dag bij hem gaan zitten of hem heel de dag optillen. Weet niet zo goed wat ik ermee moet. Negeren, toegeven. Ik heb het allebei consequent geprobeerd. Weet ook niet zo goed waar het aan ligt. Of hij puur aandacht vraagt en dus zijn eigen willetje wil hebben of dat hij mijn aandacht echt nodig heeft. Het is ook niet zo dat hij zich heel de dag zelf hoeft te vermaken. Ik speel vaak met hem, trekken er samen op uit, kletsen, doen spelletjes. Hij heeft op die momenten ook geen honger/dorst en is ook niet moe. Lichamelijk zit hij momenteel ook goed in zijn vel (wel tandjes, maar die zijn nu eigenlijk allemaal door). Wat ook opvallend is: op het kinderdagverblijf is er niks aan de hand. Ik zet hem neer en neem afscheid en hij speelt heel de dag heerlijk. Behalve als hij de leidster niet meer kan zien. Maar goed, dat is bij hem altijd al zo geweest. Hij vindt het niet fijn als er geen volwassene in zijn buurt/zicht/hoorafstand is. Oja: zodra ik hem optil is het ok. Meneer is dan ook gewoon vrolijk. Neerzetten betekent huilen. (niet altijd, gaat soms wel even spelen, maar meestal dus wel...) Tips???
Goed gedrag belonen en "slecht" gedrag negeren. Mijn dochter heeft hier momenteel ook een handje van. Als ze doorheeft dat ik naar haar kijk, dan komt ze jengelend naar me toe met haar armpjes de lucht in. Als ik erop inga dan stimuleer ik dat gedrag alleen maar. Natuurlijk knuffel ik lekker met haar en pak ik onze momentjes samen, maar dan wel als ze "lief" is. Dus als ik haar aan kijk en zij heeft mij door, dan ga ik op dat moment gewoon weer lekker verder met wat ik aan het doen ben. Meestal zwaai ik eventjes naar haar of iets dergelijks. Maar als ze dan vervelend gedrag gaat vertonen dan ga ik haar echt niet oppakken of vertroetelen. Op deze manier merk ik dat zij nu al doorheeft dat ze juist met "lief" gedrag meer aandacht krijgt dan met dat "vervelende" gedrag.
Leer hem alleen spelen. Samen opstarten en als hij lekker bezig is even afstand nemen. Dan weer snel inhaken. De periode van even uit het spel gaan steeds langer maken. Sommige kinderen kunnen dit van nature lijkt het wel, andere kinderen hebben daar veel meer moeite mee. Mijn zoontje kan ook (nog) niet zo heel lang alleen spelen. En opzich is het ook echt niet vreemd dat zulke jonge kinderen dat nog niet kunnen.
Gekke is dat het heel erg wisselt. Hij kán het dus wel! Ik probeer inderdaad in te haken op de positieve dingen. Of met hem te spelen juist als hij goed speelt. En dus niet als hij op negatieve manier aandacht vraagt. Maar momenteel gaat hij echt over zijn toeren. Als ik hem negeer/ niet optil raakt hij compleet overstuur. Hij houdt dit gerust 20 minuten vol.
Is een draagdoek een idee? Als mijn zoontje zo'n bui heeft knoop ik hem op mijn rug, na een minuut of 10 begint hij wat te pruttelen en dan zet ik hem op de grond bij zijn speelgoed en vermaakt hij zich prima.
Draagdoek wil hij niet meer. Heeft echt een ronde kont zeg maar. Is ook geen kindje dat lekker bij je op schoot een boekje komt lezen....
Haha dat is de mijne ook niet! Maar als ik maar blijf bewegen vind hij het heerlijk, meestal ga ik dan even afstoffen of afwassen en anders de katten bekijken of in de spiegel gekke bekken trekken.. Vindt hij het dan ook niks? Een muziekje opzetten, samen dansen (niet oppakken) en dan zelf laten spelen? Dat werkt hier ook wel. Succes
Ja lastig. Ik ben wat dat betreft hard, maar ik vind dat hij nu wel op een leeftijd is gekomen waarbij hij niet altijd zijn zin hoeft te krijgen. Hoe vaker jij toegeeft hoe meer hij het als vanzelfsprekend gaat zien: Ik begin te huilen -> mama pakt mij op. Soms moet je dat patroon even doorbreken. Maar iedere ouder staat daar natuurlijk anders in, en sommige ouders vinden het helemaal niets als hun kindje overstuur is. Het is natuurlijk ook maar een fase, maar naar mijn idee leg je met zulke "probleempjes" wel al de eerste bouwstenen van het opvoeden. Je kunt misschien ook proberen om hem op zulke momenten iets interessants te geven om mee te spelen, waardoor hij zijn aandacht niet meer op jou heeft gericht.
Dat helpt soms een beetje... Maar ook dat wisselt enorm. Het is ook lastig uit te leggen. Hij wil gewoon echt continu mijn aandacht/ aanwezigheid. Soms gaat het even goed (vooral s morgens als hij net uit bed komt speelt hij goed alleen). Als ik uit het zicht ben raakt hij echt overstuur, maar dat vind ik wat anders. Hij is me dan kwijt en dan begrijp ik het huilen wel en dat hij daarna bij me wil zijn. Maar als hij lekker aan het spelen is vraag ik me echt af wat hij dan van me wil. Want het is ook niet zo als ik hem optil dat hij bij me wil zitten. Misschien moet ik wat "harder" zijn en hem meer negeren. Zo lastig, want eigenlijk is er het afgelopen jaar altijd wel iets (lichamelijks) aan de hand geweest als hij veel huilde of jengelde. Nu vind ik het dus ook moeilijk inschatten of het negatieve aandacht vragen is, of dat er weer iets aan het "rommelen" is.
Afleiden met iets anders probeer ik ook. Dan wordt hij op sommige momenten echt woest. En dan vind ik het ook minder lastig, omdat ik dan echt het gevoel heb dat hij een loopje met me neemt. Dan kan ik hem wel negeren. Ik moet idd misschien harder zijn daarin. Ik denk dat je namelijkj gelijk hebt dat je nu de bouwstenen legt voor later. Ik vind het ook niet moeilijk om consequent te zijn als hij bijvoorbeeld dramt of met zijn bord gooit of wat dan ook. Dan ben ik consequent. Klaar is ook klaar. Maar nu komt het denk ik vooral omdat ik niet goed in kan schatten of hij dus een loopje met me neemt of dat er weer iets speelt....
Ja ik snap je helemaal, dat precies hebben wij nu ook. Alleen doordat ik er nu naar handel en haar niet haar zin geef, heeft ze nu wel door dat het geen nut heeft om te huilen om mijn aandacht. Het is niet zo dat ik haar bij voorbaat al negeer. Ik leg het wel altijd uit, ik ben namelijk wel van het praten: "N. ik wil nu dat je even zelf speelt, strakjes gaan we weer samen spelen". Als ze vervolgens gewoon doorgaat, dan negeer ik haar wel. En inmiddels heeft ze al goed door dat het niet werkt.
Dat vind ik inderdaad ook belangrijk. Spiegelen en verwoorden waarom wel of niet. Ik ga het toch maar proberen. Hoe lastig ook.... Hopelijk snapt hij het op den duur. Dit werkt opdook niet, hij raakt er zelf ook gefrustreerd van. Dus misschien dat duidelijkheid hem juist wel helpt en hem minder frustratie geeft. Zal wel even tijdje nodig hebben denk ik.
Ja geef het gewoon even de tijd en probeer jezelf er ook niet te druk over te maken. Hij mag best boos en gefrustreerd zijn, daar is niets mis mee. Als jij zelf er gewoon rustig onder blijft, dan wordt hij dat vanzelf ook en dan krijgt hij het echt wel door.
Ik denk ook dat dit gewoon weer een fase is. Het is erg herkenbaar... Mijn zoontje speelt de laatste tijd ook weinig alleen. Bij de gastouder kan hij lange tijd achterelkaar zich prima vermaken op het speelkleed, maar thuis wil hij het liefst continue onze aandacht, stoeien, gek doen, drammen ook... Ik ga er dan ook vaak met hem op uit de laatste tijd, lekker wandelen buiten, winkelen, op visite...
jeetje het lijkt wel alsof je over mijn zoontje van anderhalf praat.ik lees daarom even aandachtig mee