Ze zeggen wel eens dat januari de maandag van het jaar is. Nou....voor mij is dat februari. Vier jaar geleden kreeg ik op 6 februari het telefoontje van mijn vader dat mijn moeder in het ziekenhuis lag want ze had een acute hartstilstand gehad en ondanks reanimatie toch zuurstofgebrek opgelopen. Elk jaar weer zit ik op 6,7 en 8 februari geregeld een potje te janken. En vorig jaar op 16 februari is een hele goede collega overleden aan een hersenbloeding, ook hij heeft nog eerst een tijdje aan de apparaten gehangen. Hij was, toen ik nog bij dat bedrijf werkte, mijn Jut en ik zijn Jul, we hadden vaak de grootste lol en leerden ook van elkaar wat betreft het werk, en als de ene ergens mee zat (werk of prive) was de andere er. We luisterden dezelfde muziek en we hadden dezelfde visie wat werk betreft. Onze lijnchef noemde ons dan ook Jut en Jul want waar C ging, ging ik en waar ik ging ging C. En heel soms gingen we met een klein groepje collega's en eventueel partners naar een concert. Toen ik van zijn vriendin het bericht kreeg dat hij was overleden kon en wou ik dat niet geloven, voelde me zelfs schuldig om mijn gevoelens erbij, ik mocht niet zo overstuur zijn want wij waren 'maar' collega's. En nu nog voel ik me wel eens schuldig als ik verdrietig ben omdat ik het contact met hem mis. Ik denk dan:"Dat kan ik niet maken, ik was niet zijn partner of zijn kind." Maar ik vraag me dan ook wel eens af; wie bepaalt hoeveel verdriet je om een verlies mag hebben? Is het raar dat ik er soms nog verdrietig om ben? Wat ik hiermee wil? Soms heb ik wel eens het idee dat anderen mijn gevoelens en gedachtes niet snappen en dat ik met niemand er over kan praten want het voelt soms alsof men het niet wilt horen. Wat ik eigenlijk wil weten is of ik de enige ben die zo denkt en voelt in zo'n situatie?
Tuurlijk mag je daar om rouwen en je heel verdrietig voelen Je collega's op het werk zie je gemiddeld meer dan je familie thuis (fulltime werk in elk geval), dus vind ik het helemaal niet gek dat je je zo verdrietig voelt hoor! En los daar van. Al was het een vage bekende. Soms komen dingen gewon heel hard aan, wat daarvoor ook de reden is. Je gevoelens zijn je gevoelens en daar kan niemand aan tornen! veel sterkte!
Zo te horen hadden jullie een goede band, waarom zou je daar niet om mogen rouwen. Je kan op het werk een hechte vriendschap ontwikkelen doordat je veel samen bent. Ik vind het dan ook helemaal niet gek dat je de gesprekken mist en verdrietig bent. Daarnaast wordt ook jij er met regelmaat mee geconfronteerd dat hij er niet meer is. Sterkte.
Ik kan je alleen maar sterkte wensen deze periode en ik ben van mening dat iedereen op zijn eigen manier mag rouwen om wie het ook gaat.
Jij bepaalt zelf of jouw verdriet gepast is of niet! En niemand anders. verdriet kun je niet tegen houden, dat is er nou eenmaal! En wie zegt dat alleen familie mag rouwen om een overledenen? Jullie hebben veel tijd samen door gebracht! Het is juist mooi dat je iemand mist, niet dat dat prettig is maar het laat wel zien dat die persoon geliefd was en gemist word. sterkte ermee en probeer er over te blijven praten, anders weten andere zeker niet wat je dwars zit.
Waarom zou je er geen verdriet over mogen hebben, lijkt mij heel normaal vooral omdat diegene dicht bij je heeft gestaan (en daar hoeft diegene echt geen familie voor zijn hoor)
Dat vindt ik niet raar, verdriet is verdriet en niemand mag jou verdriet bagatelliseren.Besef ook goed dat je collega iemand is waar je heel veel uren mee doorbrengt in een week. Als je daarnaast ook nog bevriend ben dan is het toch heel goed te begrijpen. En andere lijken snel te denken dat je na 6 weken weer vrolijk verder moet gaan alsof er niets gebeurt is.
Natuurlijk mag je rouwen om iemand die geen familie is. Zo te lezen was hij gewoon een hele goede vriend geworden, ook al zagen jullie elkaar misschien alleen tijdens het werk. Logisch dat je hem dan mist. Niemand kan voor een ander bepalen hoe die persoon met een bepaald verlies omgaat. Dus laat anderen maar kletsen... Veel sterkte!
Zo te lezen waren jullie naast collega's ook vrienden. En waarom zou je niet om vrienden mogen rouwen? Of om collega's? Niemand anders bepaalt om wie je verdriet mag hebben. Niemand anders voelt het gevoel wat jij hebt. Jij mist nu je maatje. Als jij het nodig hebt om te rouwen, moet je dan doen. Ongeacht wat een ander daarvan vindt. Jij hebt het nodig.
Wat anderen misschien niet aan jou begrijpen is dat je zelf niet duidelijk bent. Een gemis van een dierbare hoeft geen familielid te zijn. Het kan iedereen zijn. Het is toch logisch dat je iemand mist? Misschien als jezelf dat stuk leert te accepteren zul je merken dat anderen p jou ook beter begrijpen en je gevoel respecteren. Heel veel sterkte deze maand..
Dank jullie voor de lieve reacties! Ergens weet ik ook wel dat het niet raar is....maar ik denk dat het inderdaad een stukje acceptatie is. En erover praten probeer ik wel, en ik probeer het dan wel eens als we bij een bevriend koppel.zijn (die ik ook ken via dat bedrijf) omdat de mannelijke helft van het koppel (wist even niet hoe ik het anders duidelijk moest neerzetten...) die vriend ook kende. Maar hij kapt het af en dan denk ik weer dat hij het niet wilt horen, wat best kan zijn hoor, terwijl ik er echt niet altijd over heb. Alleen als het me echt hoog zit kan ik bij mijn vriend terecht, maar dan moet het zodanig zijn dat hij ziet dat ik even uit mijn lood geslagen ben. Ik kan dus niet echt bij iemand (buiten de psychologische verpleegkundige van RIAGG) terecht.
Wat een nare periode moet dit voor je zijn. Natuurlijk mag jij rouwen ondanks dat het geen familie is. Jullie hadden een goede band samen. Je moet het verdriet een plekje geven en dat doe je door te rouwen. Sommige mensen willen er over praten, andere mensen willen juist alleen rouwen. Waarschijnlijk snapt die vriend gewoon niet goed dat jij er nog steeds veel verdriet van hebt. Heb je geen goede vriendin waar je mee kunt praten? Het is iets wat je moet verwerken en wat een beetje moet slijten, dit is niet zomaar iets wat je van de een op de andere dag vergeten bent. Gewoon lekker hier je hart luchten, dat is al hartstikke knap van je!
Ja hoor, dat mag best! Ik heb gerouwd om iemand die ik helemaal niet kende, maar wel gereanimeerd heb. Helaas niet succesvol. Ik heb mijn eigen gevoelens heel lang opzij geschoven, want zijn overlijden was toch veel erger voor zijn ouders en familie en zelfs voor zijn juffen en vriendjes dan voor mij. En dat is ook zo: zij hebben hem gekend en missen hem dus. Terwijl ik hem buiten dat kwartiertje nooit gekend heb. Maar dat hun verdriet groter en erger is, betekende niet dat mijn verdriet er niet mocht zijn. Het heeft voor mij lang geduurd voor ik dat kon accepteren en echt kon rouwen. En wat ik daarvan geleerd heb, is dat het 'uitstellen' of onderdrukken van verdriet en rouw niet verstandig is. Dus hoe raar het ook klinkt: accepteer je verdriet gewoon. Hij heeft iets voor jou betekent. Jullie hadden een band en je mist hem. Daar mag je zeker om rouwen! En dat er mensen zijn die hem misschien meer missen, staat daar helemaal los van. Het is geen wedstrijdje ofzo. Hun verdriet maakt jouw verdriet niet minder en omgekeerd. Veel sterkte! Heb je trouwens nog aandenkens aan hem? Ik heb het nu niet meer nodig, maar de eerste jaren heb ik nog regelmatig gekeken (en gehuild) naar de foto en andere aandenkens. Ik denk toch dat dat helpt.
ik vind dat niet raar hoor. gevoelens en de manier van verdriet hebben kan een ander niet bepalen voor je. je had een goede band met die collega en dan mag je gewoon verdriet hebben dat is echt niet gek.. het maakt niet uit wie het is of op welke wijze je contact had met deze persoon als je verdriet erom hebt dan heb je dat en dat mag. daar kan een ander geen mening over hebben het is jouw gevoel en jouw verdriet
Soms lijkt het wel alsof ik bij niemand terecht kan. Mijn broers en vader praten niet eens meer over mijn moeder, ze is dood en basta, doei de ballen. En als ik het over C wil hebben krijg ik ook een muur, vandaar dat ik dan ga denken dat het raar is om verdriet te hebben om hem en om na een bepaalde tijd nog te praten over mijn moeder. *ja ik denk soms iets te veel na* Maar waarom reageert men dan zo? Willen ze er zelf niet meer aan denken? Is het hen te pijnljjk? Geen idee want ik krijg er niks uit. Van mijn vriend weet ik waar het aan ligt, hij kan niet goed overweg met emoties en weet ook niet hoe hij dat moet doen, dat is ie wel aan het leren en aan het proberen. Maar van familie en vrienden verwacht je toch ook steun? Zeker als je hen ook in moeilijke tijden hebt bijgestaan.
Ieder rouwt op een andere manier. Dat jouw familie het niet vaak meer over je moeder heeft, betekent niet dat ze haar vergeten zijn of geen verdriet meer hebben. Het is hun manier van rouwen. Ik kan me wel voorstellen dat het voor jou erg moeilijk is als je wel over haar wilt praten. Maar het is niet zo dat de ene manier goed is en de andere fout ofzo. Misschien kun je wel proberen deze situatie een beetje te doorbreken. Want als jouw manier is om juist wel veel over haar te praten en hun manier juist om niet (veel) te praten, krijg je onbewust misschien een soort 'strijd'. Jij gaat het steeds maar weer proberen en zij gaan zich er zich steeds meer tegen verzetten omdat ze dat (nog) niet willen. Jij wilt ze misschien aan het praten krijgen omdat jij denkt/voelt/vindt dat het goed is om over je verdriet te praten. Maar zij vinden het juist beter om niet te veel over je verdriet te praten en zullen misschien proberen om jou te ontmoedigen omdat ze denken dat het voor jou ook beter zou zijn, Probeer eens -hoe moeilijk dat ook is- om een tijdje in hun bijzijn niet over je moeder te praten. Bewaar dat even voor andere mensen. Misschien dat als je het over een tijd nog eens probeert, dat het dan beter gaat. Dat ze wel over je moeder willen praten als ze niet het gevoel hebben dat het te veel is.
Ik weet dat er in mijn familie haast of totaal niet gepraat wordt over zulke dingen. Als ik wou praten over wat mijn broer had gedaan met mij (seksueel misbruik) moest ik het er niet meer over hebben en me er overheen zetten. Toen mijn moeder voor het eerst een zelfmoordpoging deed werd ook daar niet over gepraat, hoezo ik had er moeite mee? Ik was toch niet degene die zelfmoord wou plegen? Dat verklaart zeer waarschijnlijk waarom ik al gauw denk dat het raar is om te rouwen om het verlies van een vriend. Ik durf er niet meer over te praten. En deze conclusie trok ik afgelopen dagen (en door de reacties hier), ik heb nog eens goed nagedacht over waarom ik zo denk....men heeft het me zo geleerd. Maar hoe kan ik het nu anders aanpakken?
Je hebt gelijk dat het wel normaal is om erover te praten. Maar dat is lastig als je het niet gewend bent. Ook bij ons gezin was het niet gebruikelijk om over gevoelens te praten. Maar daardoor kun je uiteindelijk behoorlijk in de knel raken. De oplossing is om toch erover praten, maar niet met de mensen die je afwijzen. Je zou kunnen bellen met stichting Korrelatie.