Sorry voor de iets wat vreemde titel misschien,maar vroeg mij af of dit herkenbaar was? Het is net of iets in mij,soms het overneemt van mijzelf. Ik denk dat die hormonsters een groot deel de oorzaak zijn,maar ik kan soms zo ineens vanuit het niets gewoon geen geduld meer hebben,bozer te worden op mijn zoontje vanuit het niets. Perfectionisme wat ineens op de loer ligt... Het is gewoon een ontzettend kl*te gevoel... vandaag was echt een dag met een zwart randje,de meest nare gedachtes kwamen in mij op,iets wat ik helemaal niet wil. Zoontje die hetzelfde karakter heeft als ik,en we versterken elkaar dus af en toe behoorlijk,maar ik kan er soms gewoon niet tegen... Alsof ik ontplof... Is dit herkenbaar? En hoe en wat kan ik hiermee en aan doen? Ik hoop zo wat handvatten te krijgen waar ik iets mee kan doen,want dit is soms echt niet leuk... Ben zo bang dat het onze band verslechterd,en dat zodra de baby er dan is,mijn zoontje zich helemaal ongewenst voelt.. terwijl hij juist mijn allesje is.... *verdrietig*
Oh ja,ik weet gedeeltelijk wel waar het vandaan komt.. Slecht slapen,wordt soms wakker met het gevoel nog naar bed toe te moeten. Misselijk en beroerd zijn,waardoor er niet echt fut is voor ondernemende dingen,of waardoor de dag ineens anders loopt...
Heel vervelend,als het te "zwart" word zoek contact met de ha. Straks zit er een depressie op de loer.
Ik herken het in een lichtere vorm wel een beetje.. Bij mij kwam het later in de zwangerschap. Ik sliep erg slecht en was helemaal op. Mijn zoontje heeft best wat aandacht nodig en die kon ik niet altijd geven zoals hij gewend was.. Wat mij hielp was mijn zoontje af en toe naar opa en oma te brengen zodat ik wat kon opladen en er weer beter tegen kon ( voor even ). En wbt een verslechterde band met je zoontje als de baby er is. Hier was ik er ook bang voor, maar nu onze dochter is geboren loopt het vanzelf. Als dochter op bed ligt krijgt mijn zoon mijn aandacht, en andersom. Maak je daar niet te druk om.. En als je het echt te zwaar krijgt, vraag optijd om hulp! Blijf er niet mee lopen, je moet nog een poosje..
Hey meis, Ik herken het niet in combinatie met zwanger zijn (hormonen) en al een kindje hebben. Misschien toch verstandig om even contact met de huisarts op te nemen. Eventueel je zoontje even ergens naartoe brengen (oppas, familie)zodat jij uit kunt rusten en/of slapen. Voel jezelf niet schuldig hoor, want je houdt ontzettend veel van je mannetje, en dit kan inderdaad een combinatie van alles bij elkaar zijn (zwangerschap, moeheid, hormonen etc.). Ik wil je even een dikke knuffel geven! En als je even je hart wilt luchten, dan mag je me altijd pben.
Wat zijn je gedachtes precies? Het kunnen idd je hormonen zijn, maar ook een beginnende depressie. Zou, als t langer aanhoud toch even de huisarts bellen. Hier ook bekend met vervelende gedachtes, gevoed door een depressie / angststoornis. Weet wel: HET GAAT OVER!!
probeer niet te streng te zijn voor je zelf. ik ben ook z.n moeder die zich zelf regelmatig aan kijkt van kan dat niet wat liever of tactvoller. vorige keer zij de psy wat ben jij streng voor je zelf. En ik ben gaan op zoeken wat dat een beetje betekend. En hoort wel een beetje bij perfectionisme ( en depressies) En van af dat moment voor het eerst in jaren zeg ik soms van oje wat ben ik streng voormijn zelf. Ze gaan niet dood van af en toe een grom van mij. ik ben z.n typ dat zich zelf dan straft van wat ben ik een slechte moeder en waarom kan het nou nooit anders. mijn tip niet te streng willen zijn. Hoe moeilijk dat ook is en als niks werkt schakel op tijd hulp in. Hulp zoeken is moeilijk te laat hulp zoeken maakt je schuldig. Wat daar tussen komt ( juist niet) knuf.
Wat verdrietig dat je je zo voelt! Ik herken het een beetje. Ik ben erg moe en lig veel vaker op bed dan normaal. Ook huil ik sneller. Soms lijkt het alsof ik mijn zoontje alleen maar 'mama papen' of 'mama huilen' hoor zeggen. Dan voel ik heel erg schuldig en bezwaard, alsof ik hem echt tekort doe op dit moment. Maarja, ik doe wat ik kan en ik ben ervan overtuigd dat dit voor jou ook geldt. Ik heb heel veel steun (emotioneel en praktisch) aan mijn vriend, hierdoor is het aantal uitvallen op 1 hand te tellen. Kun jij je hart luchten of huishoudelijke taken aan anderen laten? Mij helpt dat heel erg. Veel sterkte!
Lief,jullie reacties! Het is een opeenstapeling van dingen merk ik wel. Bijvoorbeeld de tip van breng je kind weg en doe iets voor je zelf.... Dat kan maar zelden. Ik zit nu thuis,en elke dag zitten wij op elkaars lip zo te zeggen. Hij staat op de wachtlijst voor de PSZ,dus dat zou al iets schelen natuurlijk. Want hij is een kind wat uitgedaagd moet worden,en ik kan hem dat soms niet geven,door vermoeidheid en/of beroerdheid.. Ik heb bijvoorbeeld al geen mensen die hem vaak even kunnen hebben,mijn moeder werkt heel veel,en andere mensen hebben zo ook hun dingen. Daarnabij voel ik me vaak al schuldig als ik het vraag omdat ik weet dat mijn moeder bijvoorbeeld liever rust ipv met hem een dag doorbrengt.. zo ook denk ik dat te weten van andere mensen. Het is ook een gedachtenspinsel van mezelf,geef ik doe. Ik ben alleenstaand (bewust!) maar soms is het even teveel,als ik zelf niet lekker in mijn vel zit,en hij dus ook niet,botst dat soms dus enorm. Andere dagen kan ik juist weer heel goed relativeren,de boel de boel te laten en afleiden.. maar zo'n dag als vandaag zorgt ervoor dat ik me echt ontzettend rot voel,me de hele dag schuldig voel tegenover hem.. omdat ik weet dat het niet goed is wat ik doe,maar er op dat moment gewoon niet mee kan stoppen. Die stomme hormonen maken alles een beetje erger lijkt het wel!
Het ongeduld herken ik wel: was deze zwangerschap met drukke baan en kind ook steeds heel erg moe en daarmee minder geduldig naar mijn dochter toe. Slapen zodra het kon hielpen: uitgeruste mama is leukere mama. Maar zwarte of negatieve gedachten heb ik niet, houd die inderdaad wel in de gaten, je hebt straks nog meer energie en flexibiliteit nodig dus moet je nu al alle mogelijke psychische en fysieke ondersteuning regelen zodat je niet in een depressie wegzakt. Dus trots overwinnen en wel hulp vragen, al was het maar een paar uurtjes. Op veel kinderdagverblijven kunnen kinderen ook al halve dagen terecht en is er geen creche zonder wachtlijst? Neem je gevoelens serieus maar wees ook niet te streng voor jezelf: uit hoe je je over je kind uitdrukt spreekt veel liefde, dus kan mij niet voorstellen dat je een waardeloze moeder bent: je voelt je soms waardeloos en dat kan hormonaal zijn of vermoeidheid, als het maar niet erger wordt. Veel sterkte.
Dat is het denk ik vooral... het loslaten. Het willen bewijzen dat je het allemaal prima red alleen,soms TE veel ballen in de lucht hoog willen houden. Misselijkheid en beroerd zijn gooien heel wat roet in het eten,en als ik dan een goede dag heb,wil ik alles wat ik niet kon,in 1 dag goed maken... en dat gaat dus niet... Dat besef ik me nu vooral heel erg. Ook het je verhaal kwijt willen,het iets te doen voor jezelf nodig hebben. Daarmee moet ik echt mee aan de slag,zorgen dat ik hier niet in ga verdrinken.. Dankjullie wel dames,dankzij jullie ben ik wel tot een inzicht gekomen. Super dus! Hoop van harte dat die rot hormonen straks weer gezakt zijn,en anders na de bevalling,weer lekker mezelf zijn,lekker slapen en geen beroerdheid meer! Wel weer wat extra zorg,maar dat kan ik gelukkig goed loslaten,want dat loopt vanzelf. Baal er gewoon zo van,neem het mezelf zo kwalijk dat ik op het moment geen leuke moeder ben.. dat verdient mijn kereltje gewoon niet,die verdient de leukste mama op de hele wereld! Maargoed... loslaten dus
Wees maar wat minder hard voor jezelf. Zo'n kleintje is gewoon pittig en die stomme hormonen werken ook niet altijd mee. Ik ben dan niet zwanger, maar zo rond de menstruatie ben ik ook een tikkende tijdbom. Ik vind het verschrikkelijk. Mijn arme schat moet dan ook weleens mama haar chagrijnige bui uitzitten. Ze snapt er niets van en raakt gelukkig ook niet overstuur. Ze zit echt te kijken van wat moet ik hier nou weer mee. Maar ik schaam me dan wel enorm en krijg een schuldgevoel en hoop maar dat ze zich toch veilig bij mij blijft voelen. Stom ook, want ik sta altijd voor haar klaar. Je hebt het in ieder geval wel door en durft het ook op het forum te melden en dat vind ik goed van je. Blijf er ook met je partner over praten. Schaam je niet.
Ik herken het helaas maar al te goed. Ik heb een hormoonafwijking waarbij mij hele lichaam continu ontregeld is. Hierdoor heb ik dus ALTIJD 'last' van hormonsters - zoals ze hier genoemd worden. Mijn omgeving merkt er gelukkig bijna nooit een donder van omdat ik er al zo lang mee rond loop - maar ik kan gerust al een week suïcidaal zijn. Die zware nare gedachtes heb ik al sinds ik een jaar of acht was en menig arts heeft mij chronisch depressief verklaard en als het ware afgeschreven. Het gaat met de jaren gelukkig alleen maar beter omdat ik het met mijn gezond verstand kan rationaliseren. Toch blijft het een verschrikking wanneer je er midden in zit. Inderdaad; zolang het te lang duurt raad ik je aan om hulp te zoeken en voor de rest blijven schoppen om je hoofd boven water te houden. Altijd tot 100 tellen, elke uitlaatklep gebruiken die je kunt vinden en wanneer je denkt dat je niet meer verder kunt; nog een keer tot 100 tellen en dan komt er wel weer een nieuwe dag. Zelfs als je je zo rot blijft voelen, is het leven niet voorbij. Ook zonder lichtpuntjes kom je een eind (ik heb het tot mijn 20ste gedaan). En met je mooie kindjes heb je altijd ergens een groot lichtpunt zo groot als een vuurtoren!
ja, best herkenbaar hoor. Mijn oudste was tijdens de zwangerschap van de tweede ook nog eens verschrikkelijk aan het peuterpuberen dus dat hielp ook niet mee. Toen moesten we ook nog verhuizen... drama... maar wat ik wel altijd deed, was even excuses maken, vertellen dat ik heel chagrijnig was en dat ze er heus niks aan kon doen. Dan wisten we allebei weer even bij wie het probleem echt lag. En tijdens de goede momenten knuffelde ik haar even extra en ik probeerde het ook vaak zo gezellig mogelijk te maken. Vaak samen in bad geweest en in bed chipjes gegeten met een filmpje erbij. Ze is ook wat vaker bij oma geweest en met papa uitstapjes gemaakt in het weekend. Kon ik weer even opladen.. Ook heb ik een poosje hulp in de huishouding gehad en mijn moeder is hier wat komen helpen. Achteraf gezien ben ik wel wat depressief geweest hoor, ook na de bevalling nog wel. Er waren nog meer dingen die speelde en het was gewoon teveel... als je het echt niet trekt zeker niet twijfelen om om hulp te vragen!
Herken het niet van tijdens mn zwangerschap, wel van de eerste 8 weken na dr bevalling. Ik was zo ontzettend moe dat ik snel geirriteerd was en weinig fut om iets te doen. Reken daar een peuter bij op die niet weet wat haar gebeurd: opeens een broertje. Ik dacht de de band nooit meer goed zou komen en heb daar veel verdriet van gehad. En nu? Sinds een maand is er weer ritme in het gezin en heb ikmn beste vriendinnetje weer terug. Het mooiste: ik hield al zoveel van dat meisje dat nog meer van haar houden onmogelijk leek. En toch ben ik nog meer van haar gaan houden. 2 jarige uk en zo zorgzaam voor haar broertje, mn hart maakt iedere keer een sprongetje als ik haar stiekem bekijk vanuit de keuken terwijl ze in de box staat te kijken en hem over zn hoofdje aait.
Misschien kan ik je helpen!? Ik weet dat je in de buurt woont. We kennen elkaar natuurlijk alleen van hier, maar als ik je kan helpen, zodat jij kan uitrusten, dan mag je hem best een keer naar mij brengen hoor. Ik kan me voorstellen dat dat voor jou misschien geen fijn gevoel geeft, maar als het je helpt dan is het voor mij geen probleem. Er lopen er hier al 2 rond, dus 1 extra erbij is geen enkele moeite voor mij .
Wat een lief aanbod Niekepiek! Denk alleen niet dat mijn zoontje dat meteen geslaagd vind als ik meteen weg zou gaan zonder je te kennen haha! verder wel fijn dat het redelijk herkenbaar is.. en ook wel raar,de ene dag is er echt niets aan de hand,en de andere dag is het ineens bonje.. Toch opzoek naar iets van verandering te zoeken,misschien wat meer mensen om wat heen te gaan,dus Niekepiek ;Lijkt het je leuk om een keer wat te gaan doen? Ben normaal niet zo'n held hoor haha
Sorry meis dat ik nu pas reageer, de meiden zijn vandaag 1 geworden dus druk geweest. Het lijkt me hartstikke leuk om iets af te spreken! Ik pb je morgen even want zit nu op mijn telefoon.