Hmmmm, gezellige familie dat ze een verASSING (=crematie) hebben geregeld voor oma dr verjaardag Verder moeilijk. Aan de ene kant zou ik zeggen, laat het. Ze moeten je blijkbaar niet en als het contact al nihiel is , dan zegt dat genoeg lijkt me. Aan de ande kant, het is toch je oma... Ik heb zelf jaren geen contact gehad met mn oma. De andere kleinkinderen waren belangrijker. Ging ze wel altijd naar toe en kregen dure cadeau's. Vond het prima, totdat ze op sterven lag. Mijn vader is er ook al die jaren niet geweest en heeft haar nog 1x in het ZH gezien. Hij had spijt dat hij niet eerder gegaan is. Ik heb haar alleen gezien toen ze al dood was. Heel stom maar het deed me meer dan ik dacht. Mn zusjes daarintegen vonden het prima zo. Die zijn ook niet op de begravenis geweest.
Damay77, die moet ik ff onthouden. Het is gewoon zo tegenstrijdig. Aan de ene kant denk ik ik hou het alleen bij de verjaardagen. Aan de andere kant wil ik zo graag de waardering die ik nooit heb gekregen en die ik ook nooit zal krijgen. Ze heeft maar 4 kleinkinderen. Waarom kan ze niet trots zijn op alle 4.
Met mijn ene oma heb ik altijd veel contact gehad (was voor mij mijn tweede mama) mis haar ook nog steeds heel erg. Met mijn andere opa en oma niet super veel contact gehad, kwam voornamelijk omdat mijn oma meestal ziek, zwak of misselijk was (manisch depressief) uiteindelijk met mijn opa wel een band opgebouwd (stierf in mijn examenjaar) met mijn oma is het daarna even wat beter gegaan maar de laatste jaren vertelt ze de raarste en meest verschrikkelijke dingen, ook over mij. Ga persoonlijk liever naar haar tweelingbroer daar heb ik wel altijd een band mee gehad. Als klein meisje zelfs geprobeerd om aan mijn andere oma te koppelen! (mijn opa van die kant was al vroeg overleden)
Ik heb ook al een hele tijd geen contact meer met mijn oma. Het is een onplezierig hypocriet mens. Natuurlijk heeft ze ook haar leuke kanten, maar de rottigheid overheerste. Mijn vader (haar zoon) en ik hebben nooit een goede band gehad en al de helft van mijn leven geen contact met elkaar. Uiteindelijk heb ik de achternaam van mijn moeder aangenomen. Mijn oma is daar woedend over en wil mij niet meer zien. Good riddance denk ik, want contact met haar én haar zoon brengt mij alleen maar verdriet en ellende.
Nou dat vind ik ook zo moeilijk. Ik was vroeger wel vaak bij haar. Gingen vaak ergens heen. Maar ik weet diep van binnen dat ik voor haar nooit goed genoeg zal zijn. Mijn andere oma, die is al 7 jaar overleden dat was een echte oma. Een schat.
Ik zou het contact verbreken, uit deze relatie krijg je niks dan gekwetste gevoelens. Hoe voelt je zus zich hieronder? De ouders van mijn vader zijn overleden toen hij zelf nog geen 20 jaar was en de ouders van mijn moeder heb ik nooit gekend. Die wilden teveel hun wil opleggen (eigenlijk hetzelfde doorgaan als voordat mijn vader erbij was) en mijn ouders accepteerden dat niet. Toen ik iets van 11 jaar was werd ik wel nieuwsgierig en wilde hun leren kennen. Mijn ouders vonden dat prima, dus ik bellen en toen kreeg ik van mijn "opa" het antwoord: vertel maar aan je moeder dat dat feestje niet doorgaat.
De ouders van mijn vader hebben ons zoveel aangedaan waardoor ik al meer dan 15 jaar geen contact meer heb. Van omkoping tot op ons schieten met een luchtbuks... En over de rest zal ik verder niet beginnen. Zelfs op de crematie van mijn vader (uit goed fatsoen uitgenodigd) bewees 'opa' dat zij niets zijn veranderd. Ik zie ze dan ook al heel lang niet meer als opa en oma. Gelukkig heb ik wel leukere herinneringen van toen ik nog heel klein was.. Helpen op de boerderij etc.. Maar daar houd het dan ook bij op. Gelukkig heeft ons kindje wel een fijne opa en oma van beide kanten. Jammer genoeg zijn mijn opa en oma van mijn moederskant overleden en van mijn man's kant ook.. Dat is wel weer een groot gemis.
Mijn man heeft ook al zo'n 15 jaar geen contact meer met zijn oma. Daar is teveel voor gebeurd in het verleden en bracht alleen maar verdriet, ergernis en negativiteit. Moet er wel bij zeggen dat hij heel die kant van de familie niet ziet. Is nou niet bepaald een frisse en gezellige familie. Hij heeft ook totaal geen behoefte om naar haar toe te gaan of contact op te nemen. Heel hard misschien, maar hij heeft in zijn ogen 1 oma (van moederskant) en die is helaas overleden.
Hier ook al jaren geen contact meer met mijn oma,ik mis haar niet meer.Vroeger veel logeerpartijtjes maar als je ouder bent dan doorzie je haar. Rare en vervelende verhalen over mijn ouders,onheus bejegenen en mijn ouders hebben ook al jaren geen contact meer met haar. Ook altijd de andere kleinkinderen voortrekken net als haar ene dochter,misselijk gewoon. Nu heerlijk rustig zonder al die familieleden waar ik ook geen contact meer mee heb. Mijn andere lieve oma is veel te vroeg overleden,die was fantastisch.....
Heel af en toe ga ik nog naar de moeder van mijn moeder. Ze is niet echt lief geweest voor mijn moeder en nog niet. Ze word 84 in juni en zit in een verpleegtehuis. Ik ga dus nog af en toe een uurtje. Voor de rest heb ik geen opa.s en oma meer.
De moeder van mijn moeder ontloop ik, nu is dat niet al te moeilijk omdat ze een uur van zowel mij als mijn ouders afwoont. Er zijn teveel dingen gebeurt. De moeder van mijn vader zie ik soms, ondanks dat ik de eerste kleindochter ben, is de 3e kleindochter haar favoriet. Alle kadotjes die mijn nichtje afwees, kwamen bij mij of andere nichtje terecht van, 'alsjeblieft, echt iets voor jou' om later te horen van tante en nichtje dat ze t niet hoefde.. En dan heb ik nog een 3e 'oma', was vroeger 2e huis van mijn vader Het is een schat van een vrouw, en ondanks dat ik al 10 jaar weet dat t niet mijn echte oma is, is het voor mij altijd mijn oma! Van de 2 laatste oma's zijn de opa's overleden De eerste is gescheiden toen mijn moeder 18 was, en ik heb de man t laatst gezien toen ik 1 was, hoop hem ooit te ontmoeten, maar wacht even af hoe het contact opgroeit tussen mijn moeder en hem
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn vaders moeder. Zijn vader was al dood voordat ik geboren werd. Mijn ouders hebben heel bewust gebroken met mijn vaders moeder. Ze kleineerde heel erg en was het er niet mee eens dat mijn vader met mijn moeder was getrouwd. Ze heeft veel nare dingen in zijn jeugd gedaan en op een gegeven moment was er de druppel. Ik mis der niet en ze toont ook weinig interesse in mij of mijn zus. Dus het is goed zo
Ik heb al zo'n 10 jaar geen contact meer met de moeder van mijn vader en ik vind het prima zo. Ze heeft nooit van me gehouden, dus ze heeft het recht geeneens om te weten dat ze een achterkleinzoon heeft.
Hier ook geen contact meer. De eerste keer, na de scheiding van mijn ouders. Vader werd met de grond gelijk gemaakt, en m'n moeder werd verbannen nadat zij aangaf voor haar man/huwelijk te willen vechten. Ze moest eerst maar leren normaal te doen. Ik vond beide acties onacceptabel (was toen in de 20, dus geen klein kind meer) en koos voor beide ouders. Tijdens de zwangerschap van de eerste, geprobeerd weer contact te leggen. Geen gefeliciteerd, vriendelijk woord of wat. Slechts een "Mja het zal er wel bij horen zeker, kinderen krijgen" en vervolgens opscheppen over dat ze grootmoeder mag spelen voor de kleinkinderen van der nieuwe vriend. 5 weken in het ziekenhuis gelegen, voordat onze kleine geboren werd, en naderhand nog 2 maanden ziekenhuis voor onze kleine, en nooit wat van der gehoord. De ene na de andere smoes kwam ze mee op de proppen. Om uiteindelijk af te sluiten, met dat zij niet belde, zij VERWACHTTE gebeld te worden. Ja dan kan je lang wachten. Sindsdien definitief geen contact meer. Ze is manipulatief, achterbaks, hoop koude kak en geen lief woord kan ze opbrengen voor anderen. Alles moet draaien om haar en haar gevoelens. Tegenwoordig hangt ze nog steeds het slachtoffer uit, heeft ze het ineens goed gemaakt met m'n vader, zijn ook dikke maatjes. En word ik aangemoedigt om het toch maar weer bij te leggen, want het is tenslotte wel m'n oma en het zou me geen windeieren leggen. Ik bedank daarvoor.
Ik heb aan 1 kant een oma waar ik geen contact mee heb. Het contact met mijn moeder en haar is jaren verbroken geweest daardoor heb ik ze ook jaren niet gezien. De reden voor die breuk begrijp ik nog steeds volkomen. Het contact tussen mijn moeder en mijn oma is bij het ziek worden en overlijden van opa redelijk hersteld. Ik heb echter geen band met haar en zij niet met mij. Ze was vroeger al een nare oma. Ik heb dus geen toenadering gezocht en laat dit ook zo. Komt ze te overlijden ga ik wel maar dat als steun voor mijn moeder.
Mijn ene oma is al 10 jaar geleden gestorven, en de andere zie ik al 9 jaar niet meer. Mijn vader heeft het contact met me verbroken, en 3 jaar lang ben ik toen elke week nog naar mijn oma gegaan. Op een dag belde ze om te zeggen dat ze me niet meer wilde zien omdat het haar teveel pijn deed omdat ik geen contact meet met mijn vader wilde. Ik was een beetje perplext, en kon er nog net uitkrijgen dat het juist andersom was: dat mijn vader mij uit zijn leven had gebannen, omdat ik hem teveel aan het verleden deed denken, en zijn verleden was niet leuk. Nou ja, ik heb er niet echt veel moeite mee gehad, maar het laatste jaar denk ik wel regelmatig aan haar (de moeder van mijn vader). Mijn oma aan moeders kant is echt mijn heilige, wat een schat van een mens was dat, maar met deze oma heb ik toch ook wel gezellig contact altijd gehad. Ik weet wel dat ze nog leeft, en onlangs is ze 90 geworden. Er is een groot feest gegeven. Ik heb aan die kant van de familie met niemand meer contact. Ik heb 2 nichten die in het buitenland wonen, en ik en mijn broer zijn haar enige 4 kleinkinderen. Maar mijn broer is overleden. Ik ben de enige die in de buurt woont en ik heb in de weekkrant gelezen dat ze een groot feest heeft gekregen. Toch heeft me dat wel erg pijn gedaan. Dan voel je je toch wel een verstotene hoor. Ik ging elke week naar haar toe, gingen we samen koffie drinken, een boodschapje doen, ik reed haar naar de dokter of ik haalde haar op om een dagje bij ons door te brengen. Altijd leuk en gezellig en op haar verzoek praatte we nooit ergens over. Voor mij kwam die beslissing dus ook totaal onverwacht, maar heb er wel vrede mee. Totdat je zulke gebeurtenissen leest in het krantje. Als ze overlijd, ga ik er ook niet naar toe.
Ik mag mijn oma ook niet echt (moeder van miin vader).. heb haar nooit gemogen en zal ook niet goed komen. Zie haar 1 of 2 keer in hte jaar en dat is meer dan genoeg.. ik ben niet de enige kleinkind die haar niet mag dus dat zegt wel wat over haar.. Laats is ze geopereerd en ben toen bij haar op bezoek geweest samen met mijn man, mijn tantes waren er ook en die feliciteerden ons omdat ik verwachting ben van ons 1ste kindje.. mijn oma wist ook dat ik zwanger ben, ben nu 12 wkn en nog geen gefeliciteerd gehoord van haar kant.. dit was het laatste wat mij irriteerde aan haar, en elke keer als ik haar zie komt er iets nieuws bij.. echt jammer zulke oma's
Jullie verhalen sterken mij wel. Ik heb heel lang gedacht dat ik iets niet goed deed. @Lioness74, zo voelde ik mij ook een beetje. Ik heb geen contact met mijn oom en zijn gezin, maar het is ook mijn oma die 80 jaar is geworden. Of ik nou van haar hou of niet. Uit fatsoen hadden ze mij, mijn zusje en mijn moeder uit kunnen nodigen. @Babylo, dat ik niet leuk als ze je niet eens feliciteerd. Toen mijn zusje zwanger was na heel veel moeite, ging ze met haar 1e echo naar oma om het haar te laten zien. Oma reageerde niet eens, ze liep regelrecht naar de computer om de echo te vergelijken met die van onze nicht. Hoe dom ben je als oma zijnde
Ook ik heb geen contact meer met beide oma's. Die van mijn moeders kant zie ik ook echt nooit, mijn moeder heeft daar zelf ook geen contact meer mee, dus makkelijk om ze niet te hoeven zien. van mijn vaders kant zie ik dus heel af en toe nog wel op verjaardagen bij mijn vader. Maar dan sta ik er ook ver boven. Ben blij dat ik geen contact meer heb met hun. Ze brachten alleen maar negatieve energie en dat mis ik dus voor geen meter.