Er werd laatst nog letterlijk gezegd "ik vind je irritant". Daarna vond iemand anders me betuttelend. Dat ligt dan toch echt wel aan de manier waarop ik schrijf volgens mij. Ik snap ergens ook wel waar dat vandaan komt. Ik leer graag, het liefst zit ik de hele dag met mijn neus in de boeken om over dingen die ik interessant vind van alles te leren. En als er dan een vraag of onderwerp voorbij komt over iets wat ik ooit geleerd heb (en met mijn fotografisch geheugen heb opgeslagen) dan gaan er bij mij een soort van remmen los en als je me niet stopt praat ik overmorgen nog steeds . En dat gebeurt hier ook. Ik denk dat mensen dat irritant vinden. Maar aan de andere kant denk ik: andere mensen strooien toch ook met informatie? Waarom zijn die dan niet irritant?
En respect dat je dit topic opent! Je gooit je in het diepe met je verhaal en dat is heel moeilijk! En kijk eens naar de reacties! Alleen maar positief
Je kan alleen maar mensen irritant vinden als mn zelf ook soms irritant is. Je kan alleen maar mensen betuttelend vinden als je zelf ook best een betuttelend persoon bent. Echt waar! Heb zoiets ooit eens gelezen, de dingen waar mensen zich het meest aan ergeren zijn de eigenschappen die je zelf ook hebt. Dus dat zegt meer over anderen dan over u. Ik zei je letterlijk dat ik vind dat je onzeker overkomt en het lijkt alsof je graag aan iedereen wil laten weten hoe je dochter voorloopt op ontwikkeling Raad eens,...ik ben ook een onzeker persoon en als mijn zoontje iets nieuws heeft geleerd dan laat ik het iedereen weten Wat ik hier zeg klopt niet helemaal maar wel in de grove lijnen
Ik vind dat niet onzeker maar gewoon trots. Als mijn dochter iets nieuws heeft geleerd wil ik dat ook het liefst aan iedereen vertellen, uit trots. Ik vond dat altijd heel normaal eigenlijk. Maar goed, ik vind wel vaker dingen normaal die andere mensen niet normaal vinden dus misschien is het inderdaad niet normaal .
Ben helemaal verbaasd over je topic. Had dit niet bedacht. Ik vind je namelijk helemaal niet irritant. Er zitten hier zoveel mensen met een uitgesproken mening die ze soms hardnekkig volhouden. En nee dan ben je niet meteen irritant hoor. Is ook eerder het probleem van de respondent die het als irritant ervaart dan aan jouw boodschap of manier van brengen. Je hebt gewoon goed nagedacht over de zaken. Kan ik het niet eens zijn met wat je zegt, kan ik je misschien niet overtuigen van mijn mening, maar echt daar ben je hier helenaal niet alleen in hoor , bomvol hier Dat je hier in het echte leven tegenaanloopt lijkt me heel moeilijk. Misschien dat je iets met de tips kan van de ervaringsdeskundigen. Enneh ondertussen hier gewoon lekker doorgaan met discussiëren
Denk dat ik wel snap waar het over gaat een beetje. Van de week het topic over je dochtertje en je hebt daar wel idd op een bepaalde manier geschreven. Was niet tegen mij. Vind het ook knap dat je dit topic durft te openen. Zelf kennis of inzicht vergt al veel moet. Als ander dat vinden kun je twee dingen doen. Afwegen of er een kern van waarheid in zit of denken van wat kletsen ze nu uit hun nek. Kies je de kern. Dan kun je alleen je best er op doen. kies je voor van laat maar kletsen zal je er niks van leren. Wat je ook mankeert wat het ook is. Aan je zelf werken is het moeilijkste wat er is. Open staan voor adviezen kan alleen maar goed uit pakken. En van opbouwende kritiek kunnen de meeste mensen leren. Toen ik jonger was koos ik vaker voor de directe aan val, Nu probeer ik kritiek via twee kanten te bekijken. Niet altijd makkelijk. We zijn nooit te oud om te leren en wat we ook mankeren. Meer dan je best kun je niet doen en vinden andere je daarna nog irritant dan is het uit eindelijk hun eigen probleem. Heb absoluut de waarheid niet in pacht, Misschien wel wat meer ervaring met op mijn ( bek gaan).
Ik herken het.. Ik heb ook Asperger en je verhaal is herkenbaar.. Heb je in jou woonplaats geen speciale autismebegeleiding organisatie? Hier hebben we dat wel en ik krijg daar elke week begeleiding van. Ze geven ook cursussen zoals mindfulness speciaal voor mensen met autisme, speciale autisme groepjes zodat je samen wat kan ondernemen met mensen met autisme die het dus allemaal spannend vinden, speciale partner avonden waarbij de partner meer leert over autisme en hoe ermee om te gaan, etc.. Een hele boel dus! Ook persoonlijke begeleiding zodat een begeleider meegaat met dingen die je spannend vind is mogelijk.. Zoals bijvoorbeeld boodschappen doen of die speeltuin of consultatie bureau bezoek wat jij spannend vind. Alles is mogelijk qua begeleiding.. Ze leren je dan echt omgaan met bepaalde situaties. Heel fijn is dat! Word vergoed vanuit zowel het AWBZ maar ook via het PGB !
Ja, dat hebben we hier. Maar meer dan praten doen ze niet. Misschien komt dat ook omdat ik de diagnose nog niet zo lang heb. Ik ga er bij de volgende afspraak eens naar vragen, of ze ook bijeenkomsten hebben. Alleen wil ik dan wel mijn vrouw mee kunnen nemen... Ik moet iemand hebben die me een schop onder m'n kont geeft om ook echt erheen te gaan want anders zeg ik op het laatste moment af. Ik ken mezelf, helaas..
Anders op zoek naar een andere instantie! Zijn er meer dan genoeg! Weet niet waar je woont? Maar hier in Noord Brabant wemelt het ervan! Ik heb er in ieder geval superveel aan! Heeft me echt geholpen en nog steeds. Maar wat je zegt van op het laatste moment afzeggen.. Je moet het toch zelf doen.. Hoe moeilijk het ook is.. Verandering begint bij jezelf en je moet er wel echt open voor staan hoe eng je het ook vind anders verandert er helemaal niks en blijft het zo.. De stap is moeilijk, dat weet ik als geen ander, maar achteraf ben je er blij mee
Flink van je dat je dit openlijk bespreekt. Dat is inderdaad al een hele stap. Een forum heeft voordelen voor je (anonymiteit, rustig kunnen nadenken voor je post en zo) maar ook de bijbehorende nadelen: persoonlijk contact en lichaamsexpressie en intonatie spelen geen rol en zo kunnen dingen harder en kouder over komen. De enige tip die ik je kan geven is je reacties voor het posten rustig nalezen (en het bericht waarop je reageert ook: heb je het wel goed gelezen) en je dan tot slot nog even af te vragen of je reactie wel genuanceerd is. Daarmee bedoel ik dat je niet alleen je eigen mening geeft, maar ook begrip toont voor de mening of situatie van de ander. Er zijn altijd wel punten van overeenkomst en verschil te vinden, leg in ieder geval niet alleen de nadruk op het tweede. Misschien is het een stap in de richting van betere communicatie naar de buitenwereld: wellicht kun je een brief schrijven waarin je de situatie uitlegt om contact met het consultatiebureau te onderhouden. Dit zijn ook belangrijke dingen naar de toekomst van je kinderen toe: hoe komen die straks op school en hoe leren zij contacten aan te gaan. Dus nogmaals dappere eerste stap en blijf dingen proberen.
Rotterdam woon ik. Er is hier 1 organisatie waar ik van afweet en die is aangesloten bij een andere organisatie waar ik nu bij zit. Ik weet hoe moeilijk het is.. Ik heb er mijn hele leven over gedaan om de stap naar de huisarts te zetten en te vragen om onderzoek. Ik loop mijn hele leven al tegen alles aan maar pas in de zomer van 2012 heb ik de stap genomen om om onderzoek te vragen. Dat was toen enorm moeilijk maar nu ben ik er blij mee dat ik het gedaan heb. Maar de moeite met zulke dingen blijft. En dan ben ik blij met iemand aan mijn zijde die me af en toe een schop onder m'n kont verkoopt zodat ik het toch doe.
Knap van je dat je dit zo opschrijft! Hier identiek verhaal... Ook ik kan beter 'sociale' contacten hebben via het forum, maar word vaak onterecht verkeerd begrepen en verkeerd bestempeld. En dat doet ontzettend veel pijn. Wat kan je er tegen doen? Naar mijn idee helemaal niks. Ik ben er in ieder geval nog niet achter. Wat betreft beperkingen in je dagelijkse leven.. Ik heb zelf in de loop van tijd mijzelf met behulp van anderen gedwongen dingen te doen. Ik ga naar de kinderboerderij, maar ga op een rustig plekje zitten zonder dat ik hoef te praten. Gesprekken bij huisarts, cb e.d. zijn heel moeilijk en ik word ook daar niet altijd goed begrepen omdat ik mondeling gewoon niet goed duidelijk kan maken wat ik bedoel. Maar ik ga. Ik zoek de situaties op zonder echt sociaal te hoeven doen, want dat kan ik gewoon niet. Ik ben blij dat ik dat aan mijzelf geleerd heb want als de kinderen eenmaal naar school gaan sta je een paar keer per dag op een vol schoolplein. Ik zou ook opzoek gaan naar andere instanties. Ik weet dat stichting MEE in meerdere regio's zit, wellicht ook bij jou? Die geven ook trainingen. Heeft de psycholoog intern geen trajecten voor autisten?
Ik ervaar niet dezelfde problemen als jij. Zelf ervaar ik vaker dat anderen moeite hebben met mijn bijna niet bestaande behoefte aan sociaal contact. Dus mensen in mijn directe omgeving hebben er meer last van dan mij. Ik kan ook uiterst sociaal zijn (of beter gezegt overkomen, voorkomen) als ik wil en ben in het algemeen vrij brutaal. Bij mij is het meer dat ik de behoefte ervoor niet voel en niks leuks uit sociaal contact haal, of een bepaalde voldoening. Ik kan je wel aanraden mensen op te zoeken met AS online. Bijvoorbeeld op het Asperger forum. Er zijn veel mensen met Asperger zoals mij, die de behoefte niet voelen. Maar ook zoals jou die wel degelijk een bepaalde behoefte hebben aan sociaal contact. Bij mij voelt het op een paar mensen uitgesloten altijd als een verplichting, meer niet. Sociaal contact blijft wel extreem vermoeiend voor mij, dit heb ik online minder. Daarom hou ik wel van een online praatje hier en daar, maar ik kan ook weken die behoefte niet voelen. Het kan ook zijn dat je een sociale fobie hebt naast je AS. Het komt veel voor dat mensen naast AS ook nog andere stoornissen hebben en etc. Ook moet je niet vergeten dat je naast Asperger ook nog een eigen persoonlijkheid hebt. Ik zeg niet dat je denkt van niet, maar ik wou het toch even zeggen. Ik zie vaak dat mensen zelf en de mensen eromheen namelijk vaak alleen nog de stoornis zien en de complete persoonlijkheid van diegene alleen nog maar daarop gebasseerd word. Dat je bang bent voor sociaal contact klinkt mij namelijk heel erg in de oren als een sociale fobie. De meeste mensen die ik ken met AS waaronder ik zelf zijn niet bang, maar voelen er gewoon niks voor. Vooral omdat je zegt dat je niet naar het CB gaat, terwijl je dit schijnbaar wel wilt doen en dus belangrijk vind. Maargoed, ik denk niet dat je veel hebt aan mijn bericht eigenlijk. Probeer vooral mensen met AS op te zoeken en trek je niet te veel aan van Neurotypische mensen, die kraken elkaar namelijk ook af. Ik vind je ook nooit irritant op ZP, dat mag je best weten.
het klinkt misschien TE simpel.. maar wat mij altijd geholpen heeft.. vooral in het begin toen ik pas de diagnose kreeg. was om te zeggen.. IEDEREEN doet het ! (alleen winkelen, alleen naar een verjaardag, feest. alleen met je kindje naar de speeltuin of het park.. alleen langs een groep mensen op de hoek van de straat (zonder helemaal om te lopen). iedereen doet het.. waarom ik dan niet? die mensen die je tegenkomt die letten niet op jou. die zien daar 100 mensen langslopen, waarom zou jij daar niet durven lopen.. GEWOON DOEN. en écht! hoe vaker je iets doet, met iedere keer gaat het makkelijker,.. iedere keer gaat het iets beter omdat je het eigenlijk 'oefend'. mensen met asperger 'acteren' heel veel.. dat moet je ook oefenen voor je het onder de knie hebt.. nu is bij ons het acteren om ons steeds iets fijner te voelen iedere keer dat je iets 'engs' doet.. nu na 7 jaar vind ik sommige dingen nog steeds eng.. maar ik doe ze wel ! en daarna denk ik alleen maar 'het viel weer reuze mee'
Dat acteren doe ik al mijn hele leven, dat is doodvermoeiend. Als het nou resultaat zou hebben... Maar dat heeft het niet, ik doe mijn stinkende best om een beetje normaal over te komen maar er is altijd wel weer iemand die toch even moet zeggen hoe vreemd ik toch ben. Het is niet zo erg dat ik helemaal niet bij mensen in de buurt durf te zijn. Ik durf best over een vol winkelcentrum te lopen bijvoorbeeld, geen probleem. Ze moeten alleen niet sociaal gaan doen. Ik wil ook best naar een verjaardag en dan wil ik ook best met de jarige (want die ken ik goed) even praten maar ik wil niet dat anderen dan ook met me gaan praten. Een zakelijk gesprek kan ik goed, bijvoorbeeld met ouders op mijn werk. Kort even dit, kort even dat. Even een korte bespreking en dat is alles. Gaat prima. Het is echt het sociaal babbelen waar ik moeite mee heb. Een sociaal babbeltje van 5 minuten kost mij al zoveel energie dat ik de rest van de dag doodmoe ben.
Ok dat snap ik dat heb ik zelf ook. Is het dan niet tijd om juist iets asocialer te worden. Inplaats van socialer. Je hoeft met niemand te praten.. als ik geen zin heb waarom moet je dan een gesprek voeren? Je kunt rustig in een speeltuin zitten en als iemand je aanspreekt een kort antwoord geven en de andere kant opkijken! Er zijn genoeg mensen die dat doen die gewoon 'normaal' zijn.. Ook op het schoolplein.. echt niet iedereen staat met een groep te kletsen.. Ik sta er vaak genoeg bij.. gewoon stil en op mn gemak... niemand die dat erg vind hoor...
Ja dat doe ik al. Ik ben gastouder, ik sta regelmatig op het schoolplein. En de speeltuin kom ik in de zomer ook niet onderuit. En ik wil daar best staan hoor, zolang ik verder maar met rust wordt gelaten. Als er andere ouders zijn vermijd ik oogcontact want ik weet dat als ze zelfs maar denken dat ik oogcontact maak ze een praatje komen maken. Als ze dan toch komen praten dan hoef ik niet eens moeite te doen om het af te kappen. Een sociaal gesprek voeren is heel moeilijk. Er kunnen dan twee dingen gebeuren. Óf ik praat als een spraakwaterval over mezelf, óf ik reageer heel kortaf op het verhaal van de ander. In beide gevallen is de ander zo weer verdwenen. Dat gaat vanzelf. Maar dat vind ik soms best jammer. Niet omdat ik graag sociaal wil zijn maar omdat ik soms wel behoefte heb om dingen te kunnen delen. Als mijn dochter een moeilijke periode heeft, ziek is, iets heeft meegemaakt, als we als gezin iets leuks hebben gedaan of gaan doen, enz. Dat zijn situaties waarin ik best sociaal zou willen zijn. Maar als het er dan op aankomt, dan praat ik eerst als een sneltrein een kwartier over mijn dochter, de ander vind mij vervolgens irritant, een opschepster, etc. en loopt vervolgens weg om niet meer terug te komen. Het is echt een soort dubbel gevoel. Aan de ene kant denk ik: blijf maar weg allemaal, het kost me anders te veel moeite. Aan de andere kant denk ik: ik wou dat ik wel sociaal kon zijn, dan hoef ik niet alles voor mezelf te houden maar kan ik gewoon eens wat twijfels, blije momenten of juist verdrietige momenten met anderen delen.
Ik begrijp wat je voelt, ik ben zelf niet goed in sociale dingen, 10 jaar geleden is er bij mij een sociale fobie vastgesteld, ben toen in groepstherapie geweest, 1 avond per week en heb antidepressiva gekregen. Ik heb zelf vooral moeite met groepen mensen, ook bijv. een verjaardag, of een groepswerkbespreking. Op een werkbespreking lijkt het wel of ik geen woord meer uit mijn mond krijg, terwijl ik eigenlijk best wat wil zeggen, heel frustrerend. Als ik in een wachtkamer zit voel ik me ook heel ongemakkelijk. Ik heb een familielid met pdd-nos, die kregen als gezin veel ondersteuning van de stichting MEE, is dat misschien een idee voor jou?, dat er iemand met je mee kan gaan naar bijv. het consultatie buro?. Of anders een familielid?.
Zie jij de mensen die dat soort dingen tegen je zeggen wel als "normaal"? Ik vind dat namelijk helemaal niet normaal om tegen mensen te zeggen of om mensen zo af te kraken. Eerlijk gezegd denk ik dat niemand echt 'normaal' is, iedereen heeft wel een afwijking of iets raars. Misschien zie je het niet meteen van iedereen, maar het is er wel. Misschien kan het helpen om 'normaal' los te laten en meer te kijken naar wat je wilt krijgen uit bepaalde contacten of bepaalde momenten en hoe je dat dan voor elkaar kunt krijgen. Als je bijvoorbeeld goede of slechte momenten wilt delen met bepaalde mensen, dan zul je toch een bepaald niveau van vriendschap moeten 'kweken' met iemand bijvoorbeeld. Je kunt kijken hoe je dat doet en je kunt ook proberen te experimenteren met bijvoorbeeld gesprekken oefenen op een vertrouwd iemand of om op een bepaalde manier te reageren. Ik vind dit wel grappig, wat is voor jou dan het verschil tussen een zakelijk gesprekje en een sociaal gesprekje? Voel je je meer gelijk op zakelijk niveau of oefen je dat oid? Misschien helpt het om een sociaal gesprekje meer aan te gaan zoals je in je werk zou doen.
Overigens heb ik zelf ook wel meer moeite dan gewoon is met sociale contacten, vooral met mensen die ik niet of niet goed ken.