Hallo allemaal, Ik moet even van me afschrijven, weet niet wat te doen. Sinds 7 maanden moeder van een mooi mannetje. Ik raakte ongepland zwanger, was ons verteld dat het op dat moment niet kon wegens vele bloedingen e.d. en dus zat het ook niet in de planning. Van begin af aan stond mijn vriend er wat negatief tegen over, want ja, hoe moet dat dan met werk-opvang-zijn hobbies.. We zijn er toch volledig voor gegaan, hadden ook geen andere keus aangezien ik al bijna 5 maanden zwanger was toen we er achter kwamen.. Na de geboorte was hij in de zevende hemel, want wat was zijn zoontje toch lief en schattig. Helaas veranderde dat al snel omdat onze zoon nogal onrustig is. Reflux, Kiss, van alles hebben we al gehad. En dus ook de nodige slapeloze nachten, die ik er meerendeel uit ga, in het begin vanwege de bv en nu omdat meneer gewoon niet wakker wordt of er niet uit wil. Ik merk nu dat de irritaties steeds hoger oplopen, het is niet leuk meer thuis en ik ben bang dat mijn zoontje dit ook gaat merken. We schreeuwen of zo niet in zijn bijzijn hoor! Maar ze voelen alles zo goed aan die kleintjes.. Maar om een simpel iets te noemen zoals badderen, nooit doet mijn vriend dit. Alleen als ik er al meerdere keren om heb gevraagd. We zijn begonnen met brood geven, als ik uit mn werk kom en vraag hoe ging het, oh niet gedaan.. Als ik geen kleren klaarhang voor die dag, houdt hij gerust zijn pyjamatje aan de hele dag.. Hij ziet de kleine volgens mij ook nog steeds meer als een belemmering dat iets prachtigs. Want ja, het is zo lastig om even snel weg te gaan en het plannen van rijdagen (hij rijdt motor op circuit) is ook niet makkelijk meer. Ik geniet enorm van de kleine man, maar voor mijn gevoel vrijwel alleen. Dat soort dingen beginnen mij zo te ergeren! Twijfel nu wat ik moet doen, weggaan of blijven.. Maar wat doe ik mijn zoontje dan aan. En wat ga ik dan doen.. Ik werk wisselende tijden dus lastig met oppas. Nu brengt de een en haalt de ander. Ook geen ouders die in de buurt wonen.. Sorry voor het lange verhaal iemand tips misschien?
Ik vind dit eigenlijk nog geen reden om het op te geven. Bedenk goed waar je aan begint als je het op zou geven. Je moet het dan financieel helemaal alleen zien te redden en dat is in deze tijd helemaal niet makkelijk. Dan heb je niet alleen iemand die oppast en het niet op jouw manier doet, dan heb je helemaal geen oppas. Je weet niet hoe hij zou reageren op uit elkaar gaan. Scheiden doet altijd pijn. Je laat hem dan echt los en dan kan hij ook gaan en staan waar hij wil met andere vrouwen enz. Hoe ga je het regelen met omgang tussen je kind en papa, denk je dat jullie het daar over eens kunnen worden? Ik denk dat je er nog niet klaar voor bent om deze relatie te verlaten. Dat je dit gedrag op de lange termijn niet gaat pikken vind ik wel logisch. Het siert je vriend dat hij er niet luchtig ("positief") op reageerde dat je zwanger was. Hij lijkt me een verantwoordelijke jongen, een goeie vent dat hij bij je is gebleven. Ik denk dat communicatie de sleutel is, over hoe jullie beiden vinden dat er voor een kind gezorgd moet worden (bijv. een baby slaapt veel overdag, dus je doet een baby niet echt kwaad door zijn pyjama aan te laten, dat is meer een kwestie van meningsverschil dan van verwaarlozing). Praat met elkaar! (als in: aangeven wat jij graag zou willen en vooral open staan om te luisteren) Probeer tot een comrpomis te komen over hoe jullie dingen aan willen pakken. Kom je er echt niet uit, dan gaat het desnoods de ene dag op zijn manier en de andere dag op jouw manier.
Wat ik wel erg belangrijk vind en wat ik nog wel eens mis bij adviezen in dit soort topic is 1 vraag. Hou je van hem. Zo ja, vecht er dan voor. Praat met elkaar en zoek oplossingen. Vertel hem hoe jij je voelt en wat jij ziet en vind. Misschien heeft hij het niet door. Als je niet van hem houd is het in mijn ogen simpel. Ik heb altijd een gruwelijke hekel gehad aan de reden "we blijven bij elkaar voor de kinderen" Dat is iets wat in mijn ogen echt niet goed is omdat in een hoop gevallen (op een enkele uitzondering na) de kinderen toch de spanning (gaan) merken tussen de ouders. Scheiden doet inderdaad pijn en als je zover zou komen zou er inderdaad een hoop op je afkomen. Het is net wat wasmachine daarover zegt. Maar je kindje is wel pas 7 maanden en ik geloof niet dat hij er zo jong veel van mee krijgt. Wat je ook beslist, denk er goed over na want dat er dingen moeten en gaan veranderen is zeker. Zeker als je niet gelukkig bent zoals het nu gaat.
Begrijp me niet verkeerd, het is ook absoluut niet dat ik Wil opgeven hoor. Tuurlijk blijf ik liever samen en zorgen we samen voor onze kleine man. Ik merk alleen dat het mij veel moeite kost dat ik altijd alles maar moet doen. Als we eindelijk eens samen een dag vrij zijn, dan komt het erop neer dat ik met de kleine bezig ben (wat ik niet erg vind, alles behalve dat), maar het zou zo leuk zijn om eens gedrieën wat te doen, of hij samen met de kleine. Ik denk dat het er voor nu inderdaad op uit komt dat we het dan allebei op onze eigen manier doen..
Ja, ik hou nog van hem, al lijkt/ is het op sommige dagen minder. De combinatie werken & moederschap valt mij ook zwaar, omdat ik van partner regelmatig negatieve reacties krijg dat het allemaal zo lastig is door mijn werktijden. Helaas is het niet zo'n prater en ik zet ook niet door om hem aan het praten te krijgen. Misschien toch beter mijn best doen, we kunnen het namelijk soms ook echt wel leuk hebben samen...
ook ik herken mezelf in het verhaal.... het ging bij ons van kwaad tot erger... vergat hem een schone luier te geven, vergat de fles te geven, aankleden deed ie niet, in bad was veel te veel moeite, naar bed brengen was mijn taak enz.... en van 1x in maand stappen, werd dat 1x in de week en uiteindelijk toen ik hem had gezegd te kunnen kiezen stapte hij 2 a 3 x in de week tot in vroege ochtenduurtjes waarop hij de hele dag verder met een kater lag op de bank... altijd liep ik alleen in een dierentuin, zwembad, park of kinderboerderij enz zelfs relatie therapie gehad om de dingen duidelijk te krijgen helaas werkte dat dus ook niet en ben ik ermee gestopt na 3 jaar slikken .... er viel een last van me af ben een jaar alleen geweest en nu een nwe lieve vriend en ik verbaas me een beetje hoe hij papa is voor mijn zoontje en alles met hem doet... zijn vader ziet hij nu 1x in de week meestal 3 uurtjes, verder is hij druk met werken en zijn sociale leven, maar ik vind het wel goed zo
Ik herken mezelf ook in je verhaal dus ik lees even mee. Mijn vriend doet ook totaal niks voor ons zoontje. Hij ziet hem ongeveer 2 uur per dag voor hij naar z'n werk gaat, hij heeft altijd avonddienst en is om 12 uur thuis maar moet dan eerst nog 2 uur tv kijken en komt pas om 11 uur zijn bed uit. In plaats van dat hij is een keer meteen naar bed komt en mij s'ochtens is een keer kan helpen. Zoals tijdens het koken, dan ben ik aan het koken voor hem en daarna zijn brood inpakken voor het werk, gaat hij gewoon buiten staan roken in plaats van wat aandacht aan zijn zoon te geven die in de kamer zit te huilen waardoor ik er weer zelf naartoe moet. Hij is ook zo vreselijk kinderachtig zoals vandaag hij was geïrriteerd dat ik nog geen cadeautje voor zijn verjaardag had gekocht en dat ik dat vandaag maar is even voor hem moest doen. en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het ergste vind ik nog dat hij als hij thuis is alleen achter de tv zit in plaats van iets te doen met z'n drieën.
Herken veel in je verhaal. Hier is t nog veel sneller stukgelopen.. met 2 weken al, 3 weken officieel. met 6 weken was t dan ook de laatste x dathij mn dochter zag. Liefde werkt aan 2 kanten, als jij er alles aan doet en hij niet, werkt het niet. Probeer misschien samen nog therapie of welke vorm van hulp dan ook. Knoop een goed gesprek aan. Heb je echt alles gehad en werkt t nog niet? dan zou je weg kunnen gaan. Ik weet als geen ander hoe een kind alles aanvoelt, heb t bij mn eigen dochter gezien. PB maar hoor. Hier heeft ex zelf de handdoek in de ring gegooid. Ijskoud zei hij dat ik een andere vader moest zoeken want hij vertrouwt me niet, geen gevoelens meer enjaloers op dochterlief (ja letterlijk alleen ff ingekort ) Ik zeg. volg vooral je gevoel. Misschien dat t helpt als jijje verhaal kwijt kan bij een maatschappelijk werkster, wellicht heeft zij nog tips.