Helemaal mee eens! Ik zie dit gedrag ook alleen bij Nederlandse vrouwen. Ik heb t nooit begrepen. Mijn zoontje mocht als baby bij ieder een zitten die dicht bij ons staan hoor (met uitzondering van de eerste weken). En hij is echt niet zielig
Hier laat ik hem ook niet zomaar bij iedereen, als we op verjaardag gaan dan mag hij zeker bij overgrootoma/oma/opa maar voor de rest ziet hij tantes en ooms etc niet zo vaak dus hij gaat dan echt niet de kring rond. Mijn zoontje is ook heel gevoelig voor prikkels (nu veel minder dan in het begin). Kan me verder ook echt niet schelen wat iedereen denkt, zij zien niet dat ik een overprikkeld kind heb 's avonds doordat hij teveel aandacht heeft gekregen.
Mijn ouders en schoonouders broer en zwager en vrienden die heel dichtbij staan mogen mijn kinderen altijd oppakken als ze wakker zijn. Mijn zoon vond het als baby wat minder fijn door alle prikkels en daar gebeurde het ook minder bij. De mensen erom heen dachten dus niet aan zichzelf maar aan mijn zoon. Dochter daar en tegen is een echte zen baby en heeft amper last van prikkels. Zij zit rustig even bij iedereen op schoot. Zoals bijv. gister; even bij oma, opa vriendin van opa en oom. Ik kijk wel naar mijn kinderen of ze het fijn vinden of niet. Ik kan er juist van genieten hoe ontzettend geliefd mijn kinderen zijn door anderen en dat ze graag die liefde willen uiten en overbrengen. Je moet als ouder doen waar jij je goed bij voelt. Wil je niet dat ze opgepakt of doorgegeven worden dan is dat je goed recht en stel je je totaal niet aan! Een gelukkige ouder is vaak ook een gelukkig kind en anders om. Liefs Chocotof
Dat heb ik precies hetzelfde. En daarnaast heb ik ontdekt dat het hier heel goed werkt om pro-actief te handelen. Ik geef niemand de kans om de kleine uit de wagen te pakken. Ik pak hem er zelf uit en geef hem dan bij iemand op schoot. Ik laat me wat dat betreft gewoon niet verrassen
Ik heb er ook moeite mee. Bekijk het eens van jezelf. Jij wil toch ook niet bij iedereen op schoot zitten?? Het is natuurlijk niet zo dat niemand haar mag knuffelen. Maar als het zo druk is net als bij een verjaardag bijvoorbeeld,dan zien we dat ze al die aandacht en gepluk aan haar snel zat is. Dan leggen we haar op de grond met wat speeltjes en dan is het ook goed.
Ik heb daar totaal geen moeite mee (en ja ik ben NL'se). Zolang hij niet huilt vind ik het prima hoor dat iedereen hem even vast heeft. Ze zijn allemaal dol op hem, nou leuk toch! Heb ik ook lekker mijn handen vrij. Als hij helemaal overstuur zou raken is het anders maar dat is niet het geval en zo went hij ook aan andere mensen. Ik wil geen kind dat constanf aan mij geplakf zit wanneer wij ergens op verjaardag zijn of wat dan ook.
Hier dat probleem nooit zo gehad..de oudste vond het nl ge-wel-dig!! Had er ook nooit last van. De jongste is veel terughoudender en als hem iets niet zint...ook toen hij een paar maanden was zette hij het op een brullen..en dan geven ze hem snel terug hoor
Ik ook hoor Zijn nu voor werk tijd in Marokko en hier zit echt IEDEREEN aan je baby, wel even wat anders dan in NL waar je eerst netjes moet vragen of je alsjeblieft even de baby mag zien ... Maar dat is natuurlijk lang niet bij iedereen in NL
Ik ben het met je eens hoor ... de enige uitzondering in mijn optiek is als een kindje ziek is, prematuur, met "geweld" op de wereld is gekomen. Mijn meisje is met een vacuum geboren, en het advies van de kinderarts was om de eerste dagen even zo min mogelijk haar op te pakken (en dat gold ook voor ons). Maar verders vind ik ook dat soms te spastisch ermee omgegaan wordt. Als ik ook zeg "joh, wil je haar even vasthouden?", dan staan ze me met grote ogen aan te kijken . Sja, ik kan ervan genieten.
Geen problemen mee gehad, in tegendeel zelfs...vond het juist leuk die interesse en vond het ook lekker m'n handen vrij te hebben op een verjaardag en zoontje had er ook geen problemen mee.
Ik had er geen problemen mee als de mensen die mijn zoontje goed kenden en die hij veel zag het deden (opa en oma, mijn zussen), maar verder gebeurde het niet hoor. Natuurlijk mochten anderen hem ook wel eens vasthouden, maar als ie bij een voor hem onbekende oudtante had gezeten, dan had tante 2 toch echt even pech. Hij kwam dan gewoon weer bij mij (of 1 van de andere bekende gezichten).
Omdat M.aaike een huilbaby was, wilde ik haar niet nog meer geprikkeld hebben door andere mensen. Dus hebben al snel de afspraak gemaakt dat niet meer dan 2 mensen haar op de arm mochten (2 'andere' naast papa en mama). Hier moesten we vaak op attenderen. Maar het werpte wel zijn vruchten af. Zo hadden wij 's avonds geen enorm overprikkeld kind. Nu maak ik me er niet druk om. M.aaike geeft het nu zelf wel aan of ze het wil of niet .
Spastisch? Ik heb ook zo vaak gehoord 'ach, daar moet ze maar aan wennen'. Nee dus, als je kind het niet kan handelen, dan houdt het op. Dat komt vanzelf en anders maar niet. Voor haar 18de zal ze andere mensen vast wel leuk gaan vinden. Begrijp niet zo goed wat daar spastisch aan is eigenlijk? Edit: nog zo'n mooie: 'als je zelf wat makkelijker wordt (wie zegt dat ik niet makkelijk ben? ), vindt je kind ook alles prima'.
Ik vind het juist alleen maar fijn. Heb ik even mijn handen vrij. Mijn ene dochter is wel iets eenkenniger , en moet eerst altijd even de kat uit de boom kijken, maar dat weet inmiddels ook iedereen. Ik vind het logisch dat de opa's oma's, ooms en tantes ze graag even vast willen houden. Ik ben van mening, dat het maar net is hoe je er zelf mee omgaat. Je kan jezelf er druk om maken en je mateloos irriteren, jij wordt gestrest en uiteindelijk je baby ook. En dan krijg je vaak van die verhalen, dat een baby zo gevoelig en eenkennig is terwijl het 9 van de 10 keer met de ouders te maken heeft. Uitzondering vind ik inderdaad wel premature baby's of als ze ziek zijn.
Ja, daar was ik dus vrij pittig in als dat nodig was, dat kwam overigens vooral pas toen ze paar maanden ouder was. Maar als ik t genoeg vond, pakte ik haar gewoon terug en liet haar ook niet zomaar oppakken uit box of maxi cosi ofzo. Smoeder had er nog wel eens een handje van en die heb ik een paar keer moeten terugfluiten. Kwamen we binnen op een verjaardag en pakte ze haar hup over en binnen een minuut had ze haar al aan een vriend gegeven die ook op visite was. (ik was ondertussen mijn jas aan t uitdoen). Zat mijn kleintje met grote schrikogen ineens bij die man die ze nooit gezien had. Dan werd ik echt boos en pakte haar meteen terug. Kleintjes kunnen echt overprikkeld raken en als ze wat ouder zijn gaan er ook angsten meespelen. Ik vind het niet meer dan normaal dat je je kindje daartegen beschermt. Werd wel eens sip gekeken als ik dat deed, maar dat kon me niks schelen. Ik ben de mama en ik beslis.
Ik ben zelf daar een beetje wisselend in haha. Met mijn kant van de familie heb ik daar geen moeite mee, ben er zo mee opgegroeid dat de kleintjes gewoon lekker bij anderen op schoot kunnen zitten. Ik doe het wel pas als we al een tijdje ergens zijn, niet meteen als we binnenkomen bijv (behalve als oma even helpt met de jas uitdoen ofzo).. maar.. Bij mijn schoonfamilie dus echt niet. Alleen bij oma, opa en tante af en toe en dan kort. Maar we liggen elkaar niet zo, de laatste tijd zijn er wat ruzies geweest en er heerst daar altijd zo'n opgefokte sfeer. M'n zoontje wordt daar heel onrustig van (en ik ook, zal elkaar ook wel versterken). We komen er ook niet zo heel vaak. M'n zoontje kreeg met twee maanden al een soort van stempel 'eenkennig' en 'hij moet er maar aan wennen'. Nou echt niet, hij wordt onrustig van hen en is bij mijn familie juist heel relaxt. Zij gaan ook heel anders met hem om. En zo'n jonge baby hoeft nergens aan te wennen vind ik Dus ja ik geef hem wel uit handen maar hangt echt af bij wie en wat het effect daarvan op hem is. En zodra hij onrustig wordt, lekker terug naar mij of ml.
Ook geen moeite mee hoor. Als mijn kind het echt niet leuk vindt dan pak ik haar wel over, maar voor de rest. Het is maar een middagje, leuk juist dat iedereen zo enthousiast is. Opa en oma zijn gek op hun kleinkind, prima toch. Als ik lees dat een kindje door niemand vast gehouden mag worden de eerste 4 maanden maar alleen door mama vind ik dat vreemd. Het is geen gebruiksvoorwerp, oké, maar dat familie het leuk vindt om je kindje vast te houden vind ik logisch, zeker als ze ze niet wekelijks zien. Maar goed, ieder zijn eigen opvoeding
Hier sluit ik me bij aan.. Ik kan er ook echt van genieten als iemand lekker met mijn kindjes zit te knuffelen. Dat een kindje van zoveel mensen liefde krijgt, mooi toch.. Mijn zoontje mocht in het begin ook niet veel getild worden (hij had een hersenbloeding gehad) maar vanaf het moment dat ik merkte dat het beter met hem ging mocht hij lekker bij iedereen liggen hoor. Als hij het niet meer leuk vond begon ie wel te brullen en dan willen mensen zo'n baby maar al te graag weer aan mama geven Mijn dochtertje is gewoon een knuffelkont, die knuffelt met iedereen die ze lief vind en anders loopt ze gewoon weg. En toen ze kleiner was ging ze ook gewoon huilen als ze het zat was.
Ik herken je! Jij bent de mama en jij bepaalt! Mijn zoontje is erg gevoelig voor veel prikkels, is een mannetje wat overal bij wil zijn en alles mee wil maken. Als ik hem 'rond' zou laten gaan, zit ik de rest van de dag met de gebakken peren. Op een verjaardag waar het druk is, gaan we redelijk snel weer weg zodat hij zn normale slaapjes kan doen. Dat een opa en oma je kind vast wil houden is normaal, maar niet iedereen hoeft dat hoor! ( mijn ouders hielden mn zoon na de geboorte pas op de tiende dag vast) eerder kwam het er niet van. ( zoon lag op kinderafdeling paar dagen) Als hij thuis rustig in de wieg lag, bleef hij daar liggen... Sorry voor t hele verhaal. Soms mijden wij ook zulke 'drukke' momenten.....