Het antwoord is ja. Het is alleen aan je zelf hoe je er mee om gaat. Ben van mening blijft eerlijk dat andere instanties beter op de hoogte zijn van wat je mankeert. Mijn bps mensen zien toch wel dat ik soms anders kan reageren dan het gemiddelde mens wat op aarden rond loopt. Dan meteen maar eerlijk zijn. heb blijft toch staan beide ha of andere instantie. Wel moet je voor je zelf op komen als je dat nodig vind. Maar blijf beleeft en ga niet gelijk eisen stellen als je al wat mankeert zullen ze dat alleen maar tegen je gebruiken. Van de week heb ik mijn complete dossier aangevraagd van bij het ggz. Mijn behandelaar is er niet blij mee en probeert mij over te halen om het niet te doen. Maar ik ga met haar daar verder over in gesprek als ik het echt wil kan ook zij mij niet tegen houden. Schreef gisteren ga niet vertellen wat mijn rechten zijn maar uit eindelijk heb ik het recht om mijn dossier in te zien. /wat ze er ook van vind. Ze bedoeld het goed hoor omdat de kans bestaat dat ik er over gaat piekeren en malen maar wie weet gebeurt het niet. Dit soort dingen bepaal ik uit eindelijk zelf.
Ik heb niet het hele topic gelezen maar wil er wel mijn mening over kwijt. Zelf zou ik ook niet naar een psycholoog of iets dergelijks durven stappen. De reden daarvoor is dat mijn moeder Borderline heeft, alsook mijn beide zussen. En ik daar dus niet mee om kan. Zelf heb ik het gelukkig niet. Maar al die jaren voordat er een diagnose was gesteld heb ik moeten leven in een gezin waar alles in psychiatrie zat. Voor mij heeft het dus een stempel gezet en wil ik absoluut niks, maar dan ook niks meer te maken hebben met psychiatrie. Ooit zat ik zelf zo in de put (nee geen depressie) omdat mijn moeder en zussen me continu kleineerden, verweten, mishandeling enz... Op een gegeven moment raakt bij iedereen het emmertje wel eens vol en loopt het over. Er is ook een groot verschil tussen je niet goed in je vel voelen en een depressie. Ik zocht het even voor jullie op: Wanneer heb je een depressie? Je hebt een depressie als je langer dan 2 weken constant somber bent. Dit somber zijn verstoort je dagelijkse functioneren. Je hebt nergens geen zin meer in, en voelt je constant ongelukkig. Zelfs als iemand die depressief is dingen gaat ondernemen die hij normaal gesproken plezierig vindt, voelt hij daar niks bij. Het liefst wil je de hele dag in bed blijven liggen. Naast deze hoofdklacht kan iemand last hebben van: Constant moe zijn Weinig energie Weinig of juist veel eetlust Slaapstoornissen Angsten Concentratieproblemen Gedachten over de dood Zelfdoding Ik denk dat er nog heel wat taboe rond psychiatrie hangt. Wel moedig van je dat je het hier durft neerzetten.
Beroepsgeheim. Tja. Nu werk ik zelf in de zorg dus ik weet een beetje hoe het gaat. Tussen hulpverleners onderling vatten veel mensen hun beroepsgeheim zo op, dat ze wel dingen delen met andere professionals die ook een beroepsgeheim hebben. Als je allebei met dezelfde patienet te maken hebt, anders is er natuurlijk geen noodzaak voor. Het is vrij normaal om met andre disciplines open te overleggen over een patient. Ik heb in functie nog nooit te maken gehad met een instantie die zegt, nou ik heb een beroepsgeheim. Dan moet ik er wel bij zeggen dat ik weinig te maken heb met psychiaters en psychologen. Maar wel artsen (specialisten), huisartsen, maatschappelijk werk, thuiszorg, ciz, welzijnswerk, casemanegers, fysiotherapeuten, apotheek. Maar daar hoort dan wel weer bij. Alles wat ik in functie te weten kom over mensen, dat blijft bij mij. Dus tegen mensen die er niks mee te maken hebben, of mijn man bijvoorbeeld, zal ik nooit iets zeggen.
Heel erg herkenbaar. Ik was ook alle dagen hondsmoe (4 jaar geleden). Bloed wel meteen laten prikken, kwam een (iets) vertraagde schildklier uit. HA weet het aan dat het iets psychisch was en heeft me naar het GGZ gestuurd. Vond ik echt heel erg raar, maar goed... Dus ja, denk zeker wel dat er een stempel op wordt gedrukt.
Ontopic; ik denk inderdaad ook dat het blijft plakken. Mijn man is een aantal jaren geleden twee keer deperssief geweest. Dat blijft wel steeds terug komen. Laatst ook weer toen ik mijn dochter ging inschrijven voor de basisschool krijg je weer die vragen van, 'zijn er ooit instanties bij het gezin betrokken geweest', 'heeft 1 van de ouders gezondheidsproblemen, dan wel psychische klachten', 'is er ooit een cursus gevolgd'. Denk ik ook jeetje zeg. Je zal maar ooit naar maatschappelijk werk zijn geweest, of opvoedondersteuning. Dat achtervolgd je een leven lang?
Versta je hier ook psychologische hulp onder (bij een psycholoog?), daarbij heb ik niet ervaren dat dat je blijft achtervolgen. Ik heb psychologische hulp gehad na mijn zwangerschap, maar daar ben ik daarna nooit meer op aangesproken door de ha oid.
Dit mag nooit! Ik vind trouwens de gegeven definitie van depressie veel te kort door de bocht. Twee weken? Dat vind ik erg kort om gelijk te spreken van een depressie.
Ja dat is nou precies wat ik bedoel. Denken jullie dat het zou uitmaken wat betreft je dossier en het blijven plakken ervan, om in eerste instantie de huisarts over te slaan en rechtstreeks naar een psycholoog te gaan? Afhankelijk van zijn of haar bevindingen, kunnen er altijd nog derden bij betrokken worden (bv in het geval van medicatie). Maar misschien hoeft het wel helemaal niet. Dan blijft de informatie geïsoleerder toch? Alleen hoe kies je zelf iemand uit..
Je kunt bij het nip Website Home - NIP - Nederlands Instituut van Psychologen kijken. Rechts kun je in groen zoeken. Als het probleem verholpen is, zou ik op vragen in formulieren overigens nee zeggen bij de vraag naar psychische problemen. Ik vat dat altijd op als een vraag naar het nu.
Mijn psycholoog stuurde alles door naar m'n huisarts. En toen ik m'n implanon eruit liet halen (want ik ging weer met pil verder) zei ze meteen zorg je er wel voor dat je niet zwanger raakt ivm je psych verleden. Terwijl ik alleen maar niet lekker in m'n vel zat
Ik denk dat dat wel kan, maar dan moet je het wel zelf betalen, zonder verwijsbriefje. En sinds dit jaar kunnen huisartsen alleen een verwijsbriefje maken voor een onder de dsm vallende diagnose. Dus dan heb je al snel een depressie of iets lijkt me....
Ik ervaar het niet zo. Maar ik weet dat psychische klachten veel lichamelijke klachten kunnen geven. Er wordt rekening mee gehouden - maar er wordt ook verder gekeken. Maar dat komt in mijn geval misschien ook omdat ik in het verleden wel ernstig ziek geweest ben en als gevolg daarvan kunnen nieuwe klachten/ziektes ontstaan. Daar wordt dus altijd rekening mee gehouden. Verder zijn ze hier vrij nuchter tot nu toe: Zoveel mensen hebben weleens wat hulp nodig op psychisch vlak. Er wordt tegenwoordig behoorlijk veel van mensen verwacht. Dus ik ben eigenlijk nog nergens raar aangekeken ofzo. Alleen positief dat ik er niet mee blijf aanmodderen. Oók toen ik tóch weer begon met m'n anti-depressiva kreeg ik alleen positieve reacties (ook bij cb en schoolarts bijvoorbeeld). Feit dat er aan gewerkt wordt, wordt als positief gezien merk ik.
Ik heb al 1,5 jaar psychologische hulp. Ik ervaar dat niet zo. Ik ben er ook best open in naar mijn familie, vrienden en collega's. Wel vond ik het moeilijk om de stap te nemen.
Ik ben trouwens zelf opgenomen geweest op een psychiatrische afdeling 2 jaar geleden voor een paar dagen, maar het is nooit blijven plakken. Huisarts of wie dan ook heeft het daar nooit over.
JA altijd en overal. Wat er hier ook al werd gezegd, je kan blijkbaaar geen fysiek probleem meer hebben. Zelfs als je met een open beenbreuk aankomt zeggen ze nog dat het van de stress is:x Daar heb ik iets heel erg rond meegemaakt met vorige HA. Ook op CB steeds problemen. Vorige keer kom ik met nr3 en begint de verpleegster direct over mijn psychische problemen. Heb ik geen behoefte aan, ik kom voor een prik en een weegbeurt van mijn kind. Ik draai er een beetje omheen, zegt ze "ik merk dat je er niet wilt over praten" en hup extra aantekening in het dossier. Dat ik door de vraag overdonderd was en dat er nog een secretaresse zat te telefoneren in het zelfde lokaal was blijkbaar normaal. Werk idem dito: ik krijg geen extra verantwoordelijkheden omdat ze denken dat ik dat niet aankan. Kan dus ook geen extra toelage krijgen of eventuele een promotie maken. Familie/vrienden idem dito: Ben ik beetje down dan is het direct of de wereld vergaat. Je ziet de angste gewoon in hun ogen. En manlief vind dat ik bij een ruzie altijd ongelijk heb. Ik ben immers het psychisch geval, hij NIET.
On topic: ik heb het nooit zo ervaren. Heb meerdere episoden psychische hulpverlening gehad, ben als puber tegen het depressieve aan geweest, daarna ben ik in mijn leven 3 keer overspannen geweest (met ook duidelijke aanleidingen). Juist met die hulpverlening mijn leven weer snel op de rit gekregen, goede keuzes kunnen maken. Ik heb hier nooit geheimzinnig over gedaan en nooit ervaren dat iemand mij hierdoor 'vreemd' aankeek of niet serieus behandelde. Terwijl huisarts, verloskundige, verschillende bedrijfsartsen het wisten. Veel succes TS, ik hoop dat het je gaat helpen!
ja helaas ik ben eerder naar ha geweest voor drpressie nu krijg ik bij elk klacht, dat het psychisch is. Dus dat ik denk dat ik pijn heb en krab allemaal psychisch daar wordt je moe van
Hier ook. Er was zelfs een zkh wat niet wilde dat wij kinderen kregen! Twee mensen daar dan. Ik denk dat hún knettergek zijn en niet ik. Toen ik zwanger was heb ik dat ook niet gezegd en ben meteen naar een ander (normaal) ziekenhuis overgestapt.
Meer dan wat voor medicijnen ik gebruikte is er nooit doorgegeven, naar mijn weten mag dat ook niet..