Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde, en zeker ook meer dan 1. Onze lieve kleine man is nu 14 maanden en zo zoetjes aan begin ik te denken aan nummer 2. Maar, ik merk dat ik toch best wel wat angsten heb hierover. Ten eerste vond ik de zwangerschap behoorlijk pittig, de premature geboorte van mijn zoon een hel (waar we bij een tweede ook verhoogde kans op hebben) en het eerste half jaar was ik echt mezelf niet en was ik enorm gespannen. Kortom, als dat een voorspeller is van hoe het weer zou kunnen zijn, dan zie ik daar nogal tegenop... Daarnaast vraag ik me af hoe je twee kinderen in hemelsnaam moet combineren?! Nouja het schijnt te kunnen, want er schijnen meer mensen te zijn die t overleefd hebben Als ik t hier over heb met mijn man zegt hij dat t ook wel bij 1 kunnen houden. Maar dat wil ik ook weer niet, ik zou t gezellig vinden met meerdere kinderen. Ik ben gewoon niet zo'n baby-moeder. Zijn er dames die zich in mijn verhaal herkennen? Hoe gaan jullie hiermee om? Kwamen je angsten ook daadwerkelijk uit?
Ik herken het. Ik wéét dat ik een tweede wil, maar ik ben zo bang voor die babytijd. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik ben al geen baby-mens, en dan kwam er nog KMA, reflux en nauwelijks slapen bij... Kon ik maar gewoon het eerste jaar overslaan, dan deed ik het meteen
Absoluut herkenning. Na mijn premature zoon een pnd gehad. Toen dat weer beter ging zelf veel medische problemen gehad. Vond de babytijd niet heel fijn. Tweede zwangerschap weer veel drama. Mijn dochter zou, als ze in mijn buik overleefde, te vroeg komen. Veeeel controles gehad >50 echo's bijvoorbeeld en vanaf 28 weken om de dag een Ctg. Mijn ex was er ondertussen ook nog vandoor dus die zwangerschap was loodzwaar. Uiteindelijk is mijn dochter pas met 38 weken geboren. Wel klein, niet helemaal gezond. Eerste jaar was zwaar maar ik heb absoluut geen spijt. We redden ons prima met ons drietjes. Nu is de rust terug gekeerd. Ex buiten beeld dus ik betaal zijn schulden af maar alles om verder te komen.
Ik herken het ook wel. Mijn kraamtijd was verschrikkelijk met veel antibiotica etc. Toch zou ik het zo weer doen. Die kleine babytijd is voorbij voor je het weet. Hier is het probleem dat manlief echt maar 1 kind wil. En overtuigen lukt nog niet erg...
ik herken het hoor! Bij nummer 1 zware zwangerschap en bevalling.. herstel was moeilijk en baby was een stevige huiler. Ik heb mezelf de tijd gegeven; ging het ooit nog kriebelen dan kwam er een nummer 2 en anders niet. Pas na 2,5 jaar was ik de angst en de pijn van de zwangerschap en bevalling een beetje kwijt en kwamen de kriebels weer terug. 3 maanden later was ik zwanger van nummer 2. Stom genoeg heb ik vanaf het begin af aan het gevoel gehad dat dit een stuk makkelijker ging worden. De zwangerschap was zorgeloos, de bevalling was makkelijk.. ik was zo weer op de been en ons tweede kindje doet het geweldig en huilt tot nu toe nauwelijks (even afkloppen ) Ik voel me nu bijna schuldig dat ik zolang gewacht heb en er zo tegenop het gezien. Maar het is ook heerlijk natuurlijk dat het nu zo goed gaat en dat ik het allebei heb mogen meemaken! Dus ik zou zeggen, gun jezelf de tijd om over je angst heen te groeien. Er is nog tijd zat voor een tweede kindje! Wij hebben nu 3,5 jaar leeftijdsverschil, voordeel is dat mijn oudste zindelijk is, goed kan praten, zichzelf kan vermaken. En straks als hij naar school gaat heb ik weer veel tijd voor de baby.
Dát dus.. En ook de zwangerschap dan aub. Nouja, het tweede trimester was wel leuk Ach, het zijn misschien ook wel luxeproblemen..
Hihi ik zit ook aan nr 2 te denken hoor... ik ben alleen juist wel een baby-mama maar dus niet echt een dreumes -mama... moest er niet aan denken om er NU al een baby bij te hebben, want het is elke dag strijd met eten, dingen die haar niet lukken, boos doen, met dingen gooien het was zoooveel makkelijker toen ze nog een baby was nu komt ze ook opeens meerdere keren per nacht weer, zit ze rechtop in dr bed te huilen, voel me elke dag meer en meer moe... en toch wil ik een tweede!! verklaar het maar, het gevoel is gewoon ontzettend sterk, en zo'n kindje is er niet binnen een week gelukkig
Dat is een reden waarom ik zo ontzettend blij en gelukkig ben dat we er twee in één keer kregen! Wel dubbel zo zwaar nu, maar alles maar één keer! Ben ook echt geen baby-moeder en zit op sommige dagen af te tellen tot ze één zijn (nog 5 mnd...). In elk geval kan ik je vertellen dat het lukt met twee kinderen Een tweeling is natuurlijk wel anders omdat ze in dezelfde fase zitten, maar twee ukken is te doen! Succes!
Lekker nog even wachten. Mijn zoon en dochter schelen 2 jaar en 9 maanden en dat is echt een prima leeftijdsverschil. Dochter kan al veel zelf en snapt ook al veel. Is het beter te doen, denk ik. Hoewel ik geen ervaring heb met een kleiner leeftijdsverschil.
Ik herken het wel, die twijfels. De zwangerschap en bevalling (van zowel de 1e als de 2e) waren makkelijk (de 1e wat minder, erg lang en pijnlijk maar verder niets bijzonders in medische termen, de 2e vloog eruit!). Maar de babytijd heb ik bij de 1e als erg zwaar ervaren, een nog onrustig en prikkelgevoelig kind, en daardoor veel huilen en weinig slapen. Ik ben ook niet zo'n baby-mama en ben blij wanneer ze ouder zijn. De 2e doet wat betreft onrust en slapen zijn oudere broer na, doet het overdag wat beter en in de nacht (helaas) wat slechter. Maar toch, heb begint al wat meer te wennen en na een verschrikkelijke eerste weken ga ik nu zo langzaam aan wat meer genieten (ik durf het bijna niet te zeggen). Veel sneller dan bij de 1e. En de combinatie is ook goed te doen. Helaas begint de 2e nu ook wat te spoken 's-nachts, die fase (het is een uitprobeerfase) heeft hij al eens gehad en nu begint hij weer. Helaas heeft hij een lange adem en is dus een echte doorzetter (is natuurlijk ook een goede eigenschap voor later). Verder is de 1e een redelijk makkelijke peuter nu, dus daarom is het denk ik ook wel goed te doen. Ik kan hem gewoon alleen laten spelen terwijl ik het huishouden doe of met de baby bezig ben. Dus ik zou zeggen, gewoon doen! Als het kriebelt dan kriebelt het! Hoe sneller je begint aan een 2e (en mogelijk 3e) hoe sneller de gebroken nachten ook tot het verleden behoren!
Hoi, Hier gelukkig wel voorspoedige zwangerschap/bevalling/kraamtijd. Maar toch vond ik het allemaal wel erg heftig als ik terugkijk. Vooral de 1e 3 maanden met die kleine...pffff: "Waar is de gebruiksaanwijzing????" Nu ons meisje een half jaar is, vind ik het steeds leuker worden. Tuurlijk was ik ook gek op haar als pasgeboren baby, maar alles is nieuw de 1e keer, je leeft in een soort bubbel waar je maanden later pas uitkomt. Al je dingetjes zoals hobby's, moet je tijdelijk laten vallen en je bent enorm gebonden aan huis. Nu het makkelijker word met meenemen/voedingen en slaap is het leuker om met haar weg te gaan. Maar toch, kan niet wachten tot de tijd dat ze lekker kan kruipen, zittend kan spelen en we sámen leuke dingen kunnen doen. We hebben een boerderij(koeien) en hoewel ze het leuk vind om mee gesleept te worden in buggy als ik onze kalfjes ga voeren, verheug ik me enorm op de tijd dat ze kan lopen en kan helpen(op haar dreumes-manier dan, hihi). Of lekker samen een dagje dierentuin, zonder dat ze na een paar uurtjes al moe is van alleen al de autorit, het gehannes met de autostoel en buggy, hihi. Nee, baby's vind ik lief en schattig, en wil het nog 1x mee maken, maar vanaf een half jaar vind ik het nog veel leuker(én makkelijker) worden!
PS; ik wil de 2e pas als onze 1e zo rond de 2 á 3 jaar is. Dan is ze al een stuk zelfstandiger met eten/drinken, spelen, lopen, praten. Tuurlijk zal er dan ook wel weer een fase zijn wat niet makkelijk is, maar ze begrijpt dan al wel dat ze zich soms even moet vermaken omdat mama de baby moet verzorgen. En daarbij, op die leeftijd kan ze mama ook helpen. Wat is er nou leuker dan je kleine broertje/zusje de fles geven?! Zwanger en bevallen zijn niet mijn favoriete bezigheden, maar voor onze kleine meid heb ik het over, ik gun haar een broertje of zusje!
Oh, wat ik vergat. Bij de 2e voel je je een stuk zelfverzekerder en daarom ontspannener, want je weet wat je wel/niet wil en hoe je het wil doen met je baby. Je hebt een visie op de opvoeding en kent de trucjes hoe je situaties oplost. En je wordt makkelijker: soms moet het maar even anders dan in een boekje staat en je bent niet meer zo gevoelig voor kritiek/tips van anderen. En dan kom je er achter dat het allemaal goed komt. Hoewel mijn 2e wel heel makkelijk en lief is! Ik vind trouwens baby's wel leuk (maar kan begrijpen als anderen de voorkeur geven aan een andere fase).
Tja elk leeftijdsverschil heeft voor en nadelen. Hier schelen broer en zus 2.5 jaar. Als er een 3e bijkomt is dat niet eerder dan de jongste 4 is. Dat komt ook omdat de jongste nogal pittig was en veel huilde als baby,en daarbij ook nog een peuter is mij best zwaar gevallen dus hier wachten we tot beide naar school gaan.