Ik weet niet precies of dit nu wel het forum is waar ik lotgenoten kan vinden, maar ik ga het toch maar proberen. Waar veel moeders leven op die verschrikkelijke mooie roze wolk na de geboorte van hun eerste kind is bij mij het tegenovergestelde het geval. In het begin dacht ik dat het gewoon wennen was. Het is overweldigend zo'n kleintje. Je leven staat volledig op zijn kop natuurlijk, maar de baby blues zijn bij mij helaas niet weg gegaan. Ik hou verschrikkelijk veel van mijn kind, maar ik kan op dit moment niet genieten van ons gezinnetje en daar voel ik me verschrikkelijk schuldig over. Inmiddels heb ik aan de huisarts een verwijzing voor een psycholoog gevraagd, want alleen kom ik er denk ik niet uit. Zijn er moeders die dit herkennen en hoe ben je hier mee om gegaan? Gr. Roos
Ik heb ook niet echt op een roze wolk gezeten, inmiddels begint het iets meer te komen. Ik vond het vooral heel erg zwaar en dan ook nog die dekselse hormonen die maar steeds om de hoek komen kijken, helpen ook niet echt. Ik heb veel tranen gelaten en onzeker geweest (ben ik eigenlijk nog steeds), ik vind het ook niet altijd even leuk, zo'n kleintje. Als je denkt dat je er niet in je eentje uitkomt, heb je een goede beslissing gemaakt om naar een psycholoog te gaan. Ik hoop dat je er snel bovenop komt en lekker kan genieten van je kleintje.
Na de bevalling van mijn eerste heb ik een pnd gekregen, vrijwel direct na de bevalling. Die roze wolk? Die was nergens te vinden, alleen een grote grijze donderwolk. Na de bevalling van de tweede ging ik 'voorbereid' erop in (herhaling pnd is nl erg groot) en daar heb ik een puntje van die mooie roze wolk gehad. Maar niet de echte roze wolk waar je sommige over hoort praten. Toch heb ik toen veel meer kunnen genieten. Als je er meer over wilt praten, je mag mij een pb sturen.
Een roze wolk? Nee absoluut niet. Dochter is ruim 10 maanden en het wordt nu pas leuker en makkelijker. Het is pas sinds kort dat we ervan kunnen genieten. Man, wat heb ik me schuldig gevoeld We wisten dat een baby ons hele leven op zijn kop zou zetten, maar dat het zo ontwrichtend zou zijn dat hadden we nooit kunnen bedenken. We hebben ook geen normale start gehad helaas. Reflux, huilbaby, zeer slecht slapen tot een paar weken geleden. Een baby die niet kon ontspannen, die niet geknuffeld wilde worden en urenlang krijsen. Zo sneu... Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Het wordt echt beter. Als je het fijn vindt mag je me pb-en voor wat steun en begrip
Ook hier geen roze wolk. Heb me daar ook ontzettend schuldig over gevoeld. Goed van je dat je een psycholoog hebt ingeschakeld. Hoe oud is je kindje? Mijn ervaring is dat het na verloop van tijd 'vanzelf' over gaat en voor je het doorhebt het genieten ineens is begonnen. Sterkte meid! Het kom allemaal goed!
Bedankt voor jullie reacties. Enerzijds 'fijn' om te weten dat ik niet de enige moeder ter wereld ben die zich zo voelt. Mijn man en ik zijn via IUI zwanger geworden, wat het schuldgevoel eigenlijk alleen nog maar erger maakt. 2 vriendinnen kunnen niet zwanger worden. Eentje heeft al 3 keer een miskraam gekregen en de 2de gaat het ICSI traject in. Ik weet dan ook dat ik verschrikkelijk blij zou moeten zijn. Zij zouden er alles voor geven om in mijn schoenen te staan, maar ik kan het gevoel niet negeren. Gelukkig heb ik een man die ontzettend veel begrip toont, maar nu wel heeft gezegd dat ik hulp moet zoeken. Mijn kindje is nog maar 2 weken en een dag, dus ik weet dat veel mensen zouden zeggen dat ik het tijd moet geven. Probleem is echter dat ik me ook voor en tijdens de zwangerschap zo heb gevoeld. Helaas herken ik mij ook in veel symptomen van een postnatale depressie, al denk ik dat ik al jaren kamp met een lichte depressie en nu besef dat ik er iets aan moet doen. Maandag mag ik in ieder geval naar de HA en oma is gelukkig bereid om een ochtendje in de week op te passen zodat ik ook iets van afleiding kan zoeken. PB'tjes maak ik graag gebruik van. Bedankt!
Voel je niet schuldig naar anderen! Jij kiest er niet voor om je ongelukkig te voelen. Een pnd komt door aanleg (als je al eerder een depressie hebt gehad is de kans vergroot op pnd) en door de hormoonschommelingen. Een pnd is iets wat je overkomt, niet waar je voor kiest! De manier van zwanger worden hoeft niets te zeggen en ik snap je gevoel naar anderen, maar zorg nu voor jezelf. Je kunt, in mijn ogen, niet vroeg genoeg voor zoiets aan de bel trekken. Hoe langer je wacht hoe erger het KAN worden. Dus heel goed dat je maandag naar ha gaat.
Op het moment dat je moeder wordt heb je je eigen moeder meer nodig dan ooit. (Mijne is overleden voor ze oma mocht worden) En wanneer familie last heeft van depressies heb je zelf ook meer kans. Bij de eerste heb ik nooit echt een roze wolk gehad, maar kon ik na een langere periode wel genieten. De roze wolk is ook maar net wat je ervan maakt hoor!
Nee hier was ook geen roze wolk te bekennen. Sterker nog, het eerste half jaar heb ik eigenlijk helemaal niet kunnen genieten... En dat na jaren wachten + een miskraam eindelijk een kindje in mijn armen. Ik voelde me ook schuldig maar ik weet nu dat ik er niks aan kan doen. Ben ernstig ziek geweest tijdens de zwangerschap en moest daarna dus herstellen waar je niet aan toe komt met zo'n kleine. Zeker niet ons zoontje die eerst maanden dag en nacht huilde (door wat later koemelkallergie bleek) en pas rond 6 maanden overdag ook eens wilde slapen. Hij is nu 8,5 maand, dus het licht begint hier nu door te breken en ik kan eindelijk van hem genieten. Hier heeft het ellendig voelen vooral lang geduurd omdat ik alles in mijn eentje heb uitgevochten en er niet over kon praten.. schaamte en schuld denk ik inderdaad. Want ik wilde toch zo graag een kindje... Ik kan het dus alleen maar toejuichen wanneer je de hulp aanpakt die je kunt krijgen! En ik wil je ook op het hart drukken dat je je er echt niet schuldig over hoeft te voelen, maar dat het normaal is dat zo'n enorme verandering in je leven je uit balans kan brengen. En dat het helemaal niks af doet aan de liefde die je hebt voor je kind!
Dat was ook altijd mijn manier van verwerken. De omkeer kwam toen mijn man mijn zoontje mee nam om een stukje te rijden omdat hij het niet kon aanzien hoe boos en gefrustreerd ik werd van zijn huiluurtje. Voor dat mannetje ben ik verplicht er iets aan te doen. Gisteren hebben we mijn schoonouders ingelicht en zij willen waar ze kunnen doordeweeks als mijn man werkt bijspringen in de zorg. Dat is ook niet iets waar je trots op bent. Je wilt het immers alleen doen, maar ik denk wel dat ik het nu nodig heb.
Je kunt juist trots zijn op jezelf Roos. Je hebt de keuze gemaakt om voor jezelf te zorgen en hulp te regelen. En daarmee kun je dus ook een betere moeder zijn. Het is niet makkelijk, I know, maar je doet het goed
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik voelde me de eerste weken best rot. Het was allemaal zo vermoeiend en er was geen ruimte om de bevalling te verwerken. Mijn omgeving dacht ook aan een pnd en ik was er zelf ook bang voor, want ik zag niet hoe de situatie zou kunnen verbeteren. Bij mij is het verbeterd toen ik de draagdoek ging gebruiken. Mijn zoontje ging (wanneer het lukte) lekker slapen in de draagdoek en voor mijn gevoel had ik even vrij, zonder dat ik hem alleen liet. Neem ook de tijd voor jezelf. Het huishouden is niet het belangrijkste en je evt. werk straks ook niet. Belangrijk is dat je goed voor jezelf zorgt, daar heeft je kindje ook veel aan! Sterkte
Iedereen denkt altijd dat het fantastisch is om zo'n kleintje te hebben. De waarheid is dat het in meerendeel van de gevallen gewoon kei zwaar en doodvermoeiend is in vooral de eerste drie maanden. Ik ben enorm dankbaar voor mijn kindjes en hoop dat er nog een derde bij mag komen maar die eerste 3 maanden zie ik nu al tegenop. Het is loeihard werken met weinig tot geen slaap tussendoor. Maaarrrrrrrr...... HET KOMT GOED!!! Alles is een fase (dat roep ik nu nog steeds met bijna 2 jaar hihi. Alleen met een goede nacht slaap kun je het allemaal veel beter aan.
Hoi, Herkenbaar hoor. Ik wil je veel sterkte wensen! Ons zoontje is bijna 2 maanden en ik ervaar ook geen roze wolk. K ga binnenkort ook langs de psycholoog om erger te voorkomen. Want ik wil graag een stabiele moeder zijn.
Zeker herkenbaar, hier een paar weken terug nog een topic over geopend onder Baby en Dreumes. Die roze wolk, die bestaat in veel gevallen dus echt niet. Alleen jammer dat we elkaar zo verplichten om lekker "op die roze wolk" te zitten en "ervan te genieten"... Je schaamt je haast als je dat niet doet en ook nog je verhaal kwijt wil hierover. Ik hoor gelukkig in mijn omgeving steeds vaker dat mensen er niet van genieten of er niet van genoten hebben. Tis gewoon zwaar! Zeker wanneer je kindje ook geen kindje volgens het boekje is! Zowel bij de 1e als bij de 2e geen roze wolk gezien. Mede door het minder goed slapen van beide ukkies. Hier overigens ook naar de HA geweest ook voor mezelf. Maar daar heeft ze niets mee gedaan, maar ik moet ook zeggen dat het langzaam aan wel wat beter met mij gaat en ik wel een beetje kan genieten (maar roze wolk, nee nog steeds niet). Maar zwaar is en blijft het! Heel goed dat je hulp zoekt en idd af en toe naar de oppas is zeker nodig om lekker ff bij te tanken!
Heel herkenbaar, na de geboorte van mijn eerste kindje heb ik echt op een roze(blauwe) wolk gezeten, heb echt heerlijk genoten van de kraamtijd. Maar na mijn tweede bevalling heb ik echt op een zwarte wolk gezeten, vreselijk. Ik had toen een zware PND. Ben er net, na meer dan een jaar, weer een beetje bovenop gekrabbeld, en begin mezelf weer een beetje mezelf te voelen. Gewoon de Huisarts bellen en zij kunnen je verwijzen indien nodig, en als jij, of een ander er eens over wil praten mag je me altijd een privebericht sturen. Je bent echt niet gek, of de enige, al denk je dat in zo'n situatie meestal wel.
Bedankt voor jullie reacties! De eerste stap is gezet. Via de ha een afspraak bij de psychiatrisch verpleegkundige. Het klonk als een pnd, alhoewel er ook meer dingen meespelen. Ik hoop dat ik over een tijdje kan zeggen dat ook hier die roze wolk een beethe tevoorschijn komt. Gr. Roos
Heel goed en moedig van je. Ik hoop echt met je mee dat gesprekken jou verlichting gaan geven en dat er zo weer adem komt. Maar daar heb ik alle vertrouwen in.