Het maakt me wel een beetje nerveus allemaal. Maar ja, ik heb niet voor niets zolang zelf lopen sukkelen, ik was hier allemaal al bang voor. Ook al zijn er ook positieve verhalen, ik ben nu toch weer erg aan het twijfelen of ik het niet op een andere manier kan aanpakken.
Hier in BE wordt psychologische hulp niet terugbetaald en is het ook sneller om rechtstreeks te gaan (voor zowat eender welke specialist). Ik ben dus in 't verleden bijna altijd rechtstreeks gegaan. Mijn huisarts snapt toch niks van mijn problemen. Op 't moment dat ik mijn diagnose van autisme officieel in handen had, heb ik hem een kopie gegeven voor mijn dossier. Hij wist niet wat hij er mee moest aanvangen en "had het toch echt niet in mij gezien". Toen ik echt diep zat en anti-depressiva nodig had, ben ik overgestapt naar zijn nieuwe collega in de groepspraktijk. Hij snapte evenmin iets van mijn problemen, maar schreef gewoon voor wat mijn psychologe aanraadde. Mijn directe omgeving (partner, mijn ouders, mijn zus) weet mijn problemen, maar voor de rest hoeven weinig mensen het hele verhaal te weten. Ik heb bovendien zo al genoeg andere medische troubles.
Overigens was ik echt wel dood en doodnerveus toen ik mijn (nieuwe) huisarts effectief om AD moest vragen. Ook al vond mijn psych het niet 5 voor 12, maar 12 uur. Ik lag echter al jaren te klooien zonder dat ik ook maar één stap vooruit ging en ik ging alleen maar verder de dieperik in.
Dat ligt er denk ik wat je klachten zijn en wat de heftigheid er van is. Sommige dingen zul je bijvoorbeeld ook met een maatschappelijk werker, coach of counselor kunnen oplossen, maar voor andere dingen zul je meer naar een psycholoog moeten kijken. Ik denk ook dat als je 1 keer voor 1 ding naar een psycholoog gaat, je dat echt niet zo maar je hele leven achter volgt. Dat is in mijn ogen ook niet iets wat je op het cb/creche of school hoeft te zeggen. Voor mijn gevoel zou je zelfs niet helemaal uit hoeven wijden bij de huisarts, maar gewoon kunnen zeggen: ik wil graag een verwijzing naar een eerste lijnspsycholoog want er zijn wat dingen die ik daar mee wil bespreken.
Het wordt misschien in de toekomst er wel eens bij gehaald bij klachten, maar dat doen ze wel bij meer hoor. Ik ben met pds gediagnostiseerd (oorzaak staat ook in mijn dossier, mijn darm is langer dan normaal wss door een groeistoornis), dit wordt regelmatig erbij gehaald, toen ik van 35 tot 39+6 weken met weeën om de 10min zat, werd het daarop geschoven, toen ik blindedarmontsteking had hebben ze het 3 weken daarop gegooid (ontstekingswaarde werken niet goed, bleek daarvoor ook al), toen mijn spiraal verzakt was gooide ze het erop, ga maar door. Ik heb psychologische hulp gehad voordat ik de diagnose pds had, dus dan zeggen ze nogal makkelijk dat het tussen je oren zit. (De psychologische hulp was vanwege een negatieve ervaring verwerken?!) Daarbij ben ik al meerdere keren geopereerd aan klachten die niet bij mijn leeftijd passen. Volgens mij is het ook meer een optelling van alle zaken ipv alleen de psychologische hulp.
Echt niet? Ik heb nooit therapie gehad, en ken zat mensen die nog nooit therapie gehad hebben, kan me niet voorstellen dat ik en de mensen die ik ken de enige in nederland zijn On topic: ik denk dat het je altijd blijft "achtervolgen". ofwel een huisarts die je niet serieus neemt, ofwel voor een verzekering, hypotheek etc. Ik heb zelf met mijn vroegere ha gehad toen ik middenin mijn scheiding extreem vermoeid was en daar dus elke week over kwam klagen dat ik dat niet meer trok te horen gekregen dat dat kwam door de scheiding, bla bla bla. Gezegd dat dat absoluut niet zo was, aangezien ik dolgelukkig was dat ik van mijn ex af was na een paar maanden heeft ze op mijn verzoek op pfeiffer geprikt, en dat was de boosdoener. De huisarts die ik nu heb gooide 2 mnd geleden alles op dat ik het overlijden van ons kindje niet verwerkt heb en daarom zo misselijk was en buikpijn had en beroerd was, bla bla bla.... Toch maar even aangekaart dat ik daar ook heel verdrietig over ben, maar dat dit er toch echt los van staat, foto's in het zh laten maken, bleek ik compleet verstopt te zitten. Ik vind het heus wel goed als huisartsen goed opletten of sommige dingen niet psychisch zijn, maar niet alle klachten van mensen met een psychisch verleden zijn dat ook. Ook deze mensen kunnen nl gewoon lichamelijk ziek worden, net als ieder ander.
GGZ plakken stempels en werken ook uit het boekje. Wat nog wel aardig voor mij werkte was mindfulness, maar de psychologe zelf bleek mij ook nogal 'plat' te benaderen, in bepaalde kaders. Het is niet zo dat ik er niks aan gehad heb hoor, veel nuttige oefeningen etc gekregen.. maar het kan ook anders, is mijn ervaring nu: Als je iemand wilt die jou ziet als persoon en als geheel dan zou ik het buiten de GGZ zoeken in ieder geval. Maar je wordt niet als labiel aangezien als je hulp vraagt hoor, hulp vragen is juist heel knap (zouden meer mensen moeten doen). Het betekent dat je bereid bent naar jezelf te kijken en bereid je leven een andere wending te geven, niks om je voor te schamen hoor!
Ik heb twee en een half jaar hulp van psych gehad en aan zware medicatie gezeten. In het begin vond ik het heel moeilijk maar later merkte ik dat ik het echt nodig had. Ik werd zelfs voor 100% afgekeurd. Dat was wel een enorme domper. Ik moest stoppen met werken. Ik kreeg van heel veel mensen om me heen alle keren de vraag wanneer ik weer te werk ging.. dat waren echt alle soorten mensen. Familie, vrienden, buren enz. Gek werd ik er van. Toen kreeg ik echt het gevoel dat ik een dikke stempel had. Ik wist niet wat ik moest. Maar heb toch doorgezet. Nu na bijna 3 jaar heb ik weer een baan en een kleine op komst en zit weer lekker in mijn vel. Het was een moeilijke weg maar wel de goede voor mij geweest. En idd ze geven alleen info door als JIJ daar toestemming voor geeft.
Sorry, maar ik vind hier toch echt nogal rare adviezen gegeven worden. Als je psychisch wat mankeert. Zou het je dan een worst wezen of je een zogenaamde 'stempel' krijgt zeg? Nogmaals, sorry hoor. Maar hier word iemand die het misschien wel nodig heeft oprecht ontmoedigd om de hulp te zoeken die ze misschien wel nodig heeft. Je kan zelf gaan dokteren met mindfullness of snt Janskruid bijv. en misschien heeft heb je er baat bij, maar goh. Iemand er ook wel eens bij nagedacht dat het allemaal niet kan helpen en dat TS dan in zak en as kan komen door deze opmerkingen. Juist omdat ze nu dan wel geen gespecialiseerde zorg wil zoeken uit angst dat dit haar blijft achtervolgen? In mijn ogen is het geen 'degelijke' psycholoog die zorgt dat je geen stempel krijgt. Maar een normale. Mijn gegevens werden naar de HA gestuurd omdat ik dat wou en waarom ook niet? Ben een grote meid en als ik vind dat mijn lichamelijke klachten serieus genomen moeten worden dan worden ze dat ook. Liever 10 keer teveel dan 1 keer te weinig. Goed te hanteren motto en de HA zal het vast beamen. TS; mijn advies? Zoek gewoon de hulp die je nodig heb. Klaar. Stempel of geen stempel. Je problemen zijn je nu eenmaal niet onbekend. Net zoals een longontsteking in je dossier zou verschijnen, doet dit het ook. Daar is niets mis mee, maar iets waar wel rekening gehouden mee kan worden mocht het nodig zijn. Ook psychische problemen zijn medisch. Ook al zit het enkel tussen je oren.
@Warboel, ik had het bericht in eerste instantie verkeerd begrepen, daarom ook m'n laatste zinnen. Stempels worden in de GGZ sowieso gegeven, dat zijn diagnoses, maar denk dat TS idd bedoelde een stempel in de zin van dat ze onstabiel is en mensen daar iets van denken.. Mijn psychologe heeft zelfs psychische hulp gehad, dus denk dat TS best de schaamte voorbij mag durven gaan. Mindfulness wordt trouwens gegeven door de GGZ hoor, maar het is niet zo 'uit het boekje'. Het is een wat algemenere cursus, die ook niet lang duurt (8-12 weken) Bij mij bleek achteraf dat ik minstens 3 verkeerde diagnoses heb gekregen door GGZ'ers die uit dat boekje werkten. Dus daarom ben ik zelf klaar met de GGZ en gun ik mensen natuurlijk iemand die naar de persoon zelf kijkt en niet naar een 'stoornis'. Maar ik snap je punt wel.. TS kan t beste weten wat ze nodig heeft, samen met haar huisarts.
Reken maar dat dat kan. Naar de HA gaan en zeggen dat je het verwijderd wil hebben. Feitelijke onjuistheden dienen op verzoek van client te worden verwijderd. On topic: ja, het kan je achtervolgen, maar het hoeft niet. Wees niet al te specifiek als je je laat doorverwijzen en vraag je psych om het vaag/algemeen te houden in de verslaggeving naar de ha. Bij hypotheek weet je adviseur wel wat slim is om in te vullen. Dit kont onwijs vaak voor namelijk. En ga vooral wel hulp zoeken als je die nodig hebt!
Het hangt in mijn ogen ontzettend af van je huisarts. Veel klachten waarvoor mensen bij de huisarts komen kunnen ook zeker door stress oid komen en als je dan een stempeltje hebt gekregen zullen sommigen daar eerder naar verwijzen. Alleen een goede huisarts zal zeker verder kijken dan dat stempeltje. Mijn vorige huisarts was zo'n niet leuke en achteraf gezien een ontzettend slechte sowieso. Degene die ik nu heb vraagt bij sommige klachten wel hoe ik verder in mijn vel zit, maar kijkt absoluut verder. De kraamhulp heeft gevraagd of ik ooit een diagnose heeft gekregen, heb gezegd dat dat zo was, maar dat ik nergens last van heb. Het staat in het dossier en mochten er klachten opspelen, dan kunnen ze er rekening mee houden. Verder loop ik zelf eigenlijk nergens tegenaan.
Ja, dat meen ik serieus. De rest van je verhaal vind ik dus ook echt niet herkenbaar. Ik heb 2 stil geboren meiden gekregen en mijn jongste is ook onder nare omstandigheden geboren. Ik ben daarna een week opgenomen geweest maar ik heb nooit dat als ik bij de huisarts kom dat mijn klachten op stress of iets afgedaan worden. Denk dat je dan gewoon een slechte huisarts treft.
Bedankt voor alle reacties dames. Ik heb een aantal bruikbare tips voorbij zien komen. Na de eerste schrik voel ik me vandaag weer iets rustiger en ben opnieuw tot de conclusie gekomen, dat het echt beter is om naar de huisarts te gaan. Uiteraard verzekeringstechnisch gezien, maar ook omdat zij mij hopelijk in de goede richting kan wijzen, naar welke vorm van hulp ik het meest gebaat ben. Ik zal mijn angst voor een stempel met haar bespreken en hopelijk krijg ik de juiste personen voor me, die daar onbevooroordelend en discreet mee om gaan. Het is zo'n ontzettende drempel! Enerzijds ben ik heel bang dat deze ene stap verkeerd gaat uitpakken en me de rest van mijn leven gaat achtervolgen. En aan de andere kant zou het misschien zoveel kunnen schelen. Zoals wanneer je voor de eerste keer een bril krijgt en je verbaasd rondkijkt omdat je niet (meer) wist dat je zo scherp kon zien. Ik hoop er maar het beste van.
Wat bizar van jullie dokters. Alsof een psychisch probleem je resistent maakt tegen infecties en andere ziektes. Tuurlijk joh.. nee het vergroot juist de kans om echt ziek te worden. Wanneer leren ze dat nou eens?
Heel dapper dat je hulp gaat zoeken! Ik heb niet het idee dat 'de stempel' me blijft achtervolgen. Ik heb in het verleden een zeer intensief traject gevolg in de psychiatrie. Mijn huisarts is in die periode ook op de hoogte gehouden (ik heb daar toestemming voor gegeven en ik denk ook mijn ouders toen ik nog minderjarig was) van diagnoses, behandelplan en medicatie. Mijn huisarts heeft dus ook bericht gekregen over mijn uitschrijving (ik heb die brief zelf ook) en een korte samenvatting over hoe het er op dat moment voor stond qua klachten (welke niet meer aanwezig zijn of in remissie). Ik heb een aantal jaren geleden neurologische klachten gekregen en ik heb geen last gehad van mijn 'stempel' (slikte toen nog wel antidepressiva), wel hebben ze rekening gehouden met bepaalde vormen van medicatie (mij voorgelicht over mogelijke bijverschijnselen bij mensen die bekend zijn met depressies). Ook tijdens de zwangerschap, waarbij ik onder controle stond van een gynaecoloog, heeft het me niet achtervolgd. Wel ben ik extra in de gaten gehouden omdat de kans op pnd groter was bij mij. Dat was ook bekend bij verloskundigen en kraamzorg. Echter zagen zij dat het verder goed ging en is er geen informatie over mijn verleden naar het cb gegaan. Het enige dat me blijft achtervolgen is mijn eigen gevoel van schaamte en een schuldgevoel naar mijn familie (edit: waarmee de band heel goed is), al weet ik verstandelijk gezien dat dit niet terecht is. Ik had heel graag mijn jeugd en adolescentie anders gezien. Wel ben ik blij met wat ik overwonnen heb, wat ik bereikt heb en hoe het nu met me gaat. Heel veel sterkte met je verdere beslissingen en ik hoop dat je een vorm van hulp vindt die bij je past.
ik heb inmiddels een behoorlijke psychiatrische achtergrond en heb nog nooit last van een stempel gehad. ( kom blijkbaar toch nog aardig normaal over) Mijn huisarts is helemaal op de hoogte maar heeft het nog nooit zomaar op stress geschoven. Sterker nog hij heeft gezegd toen ik zei dat ik er al weer was, dat ik ook elke wat heb en dus duidelijk niet voor niets kom.
ik weet trouwens wel dat het voor mij heel lastig is om een bijv. een levensverzekering voor bij een hypotheek kan krijgen. Wij wilden een spaarhypotheek en ik moet een hele hoge premie betalen. omdat mijn man 2 jaar ervoor hogdekin heeft gehad ging het helemaal niet door. Gelukkig kregen we toen voor de executiewaarde van het huis een aflossingsvrije hypotheek en hadden we genoeg spaargeld om het huis te kopen. Inmiddels lossen we zzelf trouw af maar een ander huis kopen wordt toch lastig.
Ik ben dus naar de huisarts geweest en heb een verwijzing gekregen. Ik heb zelf ook een beetje aangedrongen op een bloedonderzoek, om eventuele lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Je hoort nog weleens over vit B tekorten en schildklierafwijkingen na een bevalling. Blijkt dus dat mijn schildklier te traag is. Dit verklaart niet alle problematiek, maar de huisarts zei zelf ook, dat het wel het een en ander versterkt. Ik vertel dit nog even, voor vrouwen die iets soortgelijks meemaken en toevallig op dit onderwerp stuiten; vraag om een bloedonderzoek. Zaken als vermoeidheid, concentratieproblemen, neerslachtigheid enz worden na een bevalling snel op het kersverse moederschap gegooid, terwijl vaak lichamelijke problemen eraan bij kunnen dragen, maar niet standaard nagekeken worden.
Wat fijn dat je nu iniedergeval weet wat er aan de hand is/was. Krijg je nu Thyrax voorgeschreven? Weet je ook de waarden van je TSH en FT4? 3 jaar geleden was de TSH bij mij 4,8 (niet noemenswaardig laag) en toch zit al ik 3 jaar aan het medicijn.