Deze reactie wilde ik er ook even uitpakken, dit is helaas ook erg herkenbaar voor mij Met 26/28/31 weken ben ik met complicaties opgenomen in het zh. En toen had ik inderdaad dezelfde gedachtes.. Wat als het mis gaat, dan zoek ik in ieder geval gelijk een plekje voor mezelf. Natuurlijk hoopte 99,99% van mij dat alles goed zou komen en dat kwam het ook, maar ik had er hetzelfde idee over als jij hier beschrijft.. En daar voel ik me ontzettend schuldig over. Het zou zo'n 'makkelijke' oplossing zijn... Erg herkenbaar ook dat jij je niet jezelf voelde bij je toenmalige partner. Ik voel me op mijn werk mijzelf, bij mijn vrienden ook, maar thuis niet. Eerder een psycholoog/verzorger/alleenstaandemamavan4ipv3. Fijn dat het bij jou goed is gekomen door weg te gaan bij je partner. Ik hoop dat jij nu wel oprecht gelukkig bent, dat gevoel wil ik ook zo graag.....
Koud, kil. Toont weinig interesse in ze en vindt ze zo druk. Vindt het moeilijk om bij ze te gaan zitten als ze spelen, blijft liever zelf op de bank. Is 'opgelucht' als ze slapen. Mijn kinderen zijn gewoon op hun hoede, ze vragen hem steeds minder om te komen kijken, zijn heel stil als hij thuis is. Als ik alleen thuis ben wanneer hij werkt is het zo gezellig druk, maar dat verandert zodra hij thuiskomt. Ik heb het idee dat ze een vaderfiguur missen. Ik heb meer vrienden dan vriendinnen, en hierbij zijn ze wel zichzelf. Ze tekenen zichzelf ook spelend met vrienden van me ipv met hun eigen papa. En dat doet pijn. Zo verd*mde herkenbaar.
Vreselijk inderdaad. In ieder geval goed in de gaten houden mits je de relatie überhaupt nog voort wilt zetten. Ik heb ook een vader met Asperger en ik heb het zelf ook. Mijn vader had hele leuke kanten maar ook totaal geen gevoel als het om bepaalde dingen ging en was/is in bepaalde opzichten extreem egoïstisch. Als dochter met ook Asperger heb ik wel veel hiervan geleerd, maar het was waarschijnlijk veel beter geweest als hij veel minder in mijn leven was geweest toen ik opgroeide. Als je denkt dat je kinderen er alleen maar slechter van worden zou ik de relatie verbreken. Ik vraag mij namelijk vaak af waarom mijn moeder dat nooit heeft gedaan, ik heb geen idee hoe dat in jou leven verlopen is overigens. Misschien herken je wel wat. Sterkte in ieder geval, in PB ben je altijd welkom. Mits je daar behoefte aan hebt.
Zolang er van zijn kant af een wil is om nieuwe dingen aan te leren of jouw te helpen in het dagelijks leven is er hoop op een betere toekomst. Zodra hij alle hulp gaat weigeren en niks wil veranderen is het ben ik bang einde oefening. Dan gaat het namelijk ten koste van jou en dus ook van de kinderen. Kies in dat geval voor jezelf en je kinderen. Overigens heb ik zelf een flinke tik (nooit onderzocht wat het nou eigenlijk is) en manlief hoogstwaarschijnlijk asperger (wel benoemd maar niet officieel getest) Hier in huis is het dan ook vaak een bende. Ik kan me niet altijd tot dingen zetten en vl heeft dat dus ook. Zo hebben we bijvoorbeeld een badkamer waar we in kunnen douchen, maar voor het raam staat piepschuim omdat ik de raamkozijnen niet kan schuren, en vl heeft altijd zoveel aan zijn hoofd dat hij eerst dat wil wegwerken en hij dus niet aan het schuren toe komt. Er zijn voor mij wel ergermomenten. Maar die heeft hij net zo goed. Overigens hebben we bijna nooit ruzie. Zit bij ons beiden niet in het systeem.
Wat naar het schijnt ook helpt is om geen open vragen te stellen Niet vragen of hij naar de psycholoog wil maar vragen van "ga je volgende week om 9u of de dag erna om 11u?" Als je weg wil gaan vragen of hij eerst wil winkelen en dan naar de bioscoop of eerst naar de bioscoop wil en dan gaan winkelen. Dan heeft hij toch het idee dat hij er zelf voor heeft gekozen en doet misschien iets minder moeilijk
Ik zie veel goede tips voorbij komen. Maar wat mij een beetje tegen de borst stoot is dat jij bijv niet op wilt schrijven dat hij jou een knuffel moet geven.. Je verwacht dat hij dat uit zichzelf doet en anders niet? Nou dan heb je aan je man een verkeerde en dat is ook gewoon een onrealistische verwachting van je man. Blijkbaar kan hij dat niet. Net alsof hij normaal moet doen en je anders geirriteerd raakt, terwijl hij een andere gedachte heeft over 'normaal' doen of zijn. Probeer anders samen met hem een leuke hobby of bezigheid te vinden. Dat kan hem helpen om wat minder down te zijn. Dit kan ook gewoon lekker thuis in zijn eentje. Ik vind jouw blik op zijn situatie erg negatief overkomen. Heeeel erg negatief. Ik heb zelf pdd-nos (alle syptomen van asperger behalve de extreme taalkundigheid dus vandaar pdd-nos) en mijn partner heeft pdd-nos maar is heel anders dan ik en heeft moeite met andere dingen dan ik. Verder ben ik het eens met dirksmama en de anderen die tips gegeven hebben.
Zo verschrikkelijk herkenbaar. En een partner moet dat willen en kunnen want anders komen er irritaties die alleen maar oplopen en oplopen en oplopen tot de bom barst. Wanneer beide de situatie accepteren en beide inzet tonen (ook al is dat voor de 1 pas na duidelijke instructies en geplande handelingen ipv spontaan) kan het ook zeker heel erg goed werken. Ik zelf haal heel veel voldoening uit de relatie met mijn partner en hij ook. Ookal gaat het wellicht anders dan bij anderen. Wij zorgen heel erg voor elkaar en genieten daarvan, ookal is het op instructies en planningen gebasseerd.
Wat knuffels en aanrakingen betreft: ik vind dat ook niet altijd fijn. Als ik al in een overprikkelde bui ben moet mijn vrouw me echt niet aanraken, dan word ik helemaal gek en stuur ik haar weg. In het begin vond ze dat heel moeilijk en voelde ze zich afgewezen. Maar nu begrijpt ze wat Asperger inhoud. En dat ik haar niet wegstuur omdat ik haar afwijs maar omdat ik me zelf niet goed voel. Oftewel, als ik haar wegstuur ligt het probleem op dat moment bij mij en niet bij haar. En één belangrijk ding van Aspergers is een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Dus zodra ik me goed voel krijg ik last van schuldgevoelens en maak ik die knuffels wel weer goed . Dat bedoel ik met een stukje acceptatie. Asperger is een lastige aandoening en mensen met Asperger zitten zelf vaak heel erg met zichzelf in de knoop. Ik heb dagelijks momenten dat ik het zelf ook allemaal niet meer weet en dat ik mezelf helemaal niet begrijp. Dan kan niemand op zo'n moment van mij verwachten dat ik doe wat er van me verwacht word. Hoe kan ik begrijpen wat een ander wil, voelt of denkt als ik mezelf niet eens begrijp? Dat kost dan even tijd om alles weer te schakelen, te sorteren en weer op een rijtje te zetten. En dan kan ik weer. Als partner van iemand met Asperger moet je weten dat dat zo zit en dan kun je er denk ik makkelijker begrip voor tonen. Het is niet een afwijzing van jou of de kinderen, het is een moment in rust en eenzaamheid om jezelf weer te begrijpen zodat je weer even verder kunt.
Oja, en de tip met hobby's hierboven vind ik ook een goede. Mensen met Asperger hebben vaak hele sterke hobby's en interesses. Kies er eentje die jou ook wel trekt en ga erin mee. Ik heb bijvoorbeeld en enorme obsessie voor vliegtuigen en als ik eenmaal over vliegtuigen begin praat ik volgende week nog steeds over vliegtuigen . Mijn vrouw heeft ervoor gekozen om die interesse een kans te geven voor zichzelf door zich ook in vliegtuigen te gaan verdiepen. En nu staan we samen te vliegtuigspotten, vliegtuigen te kijken op youtube en de slaapkamer vol te bouwen met modelvliegtuigjes . Heerlijk om die momenten samen te kunnen delen en ook heel ontspannend voor mij maar ook voor haar.
Dit heb ik ook. Maar probeer het eens zo te zien. Hij blijft liever op de bank zitten omdat ze wellicht rustig spelen en hij dat niet wilt verstoren EN omdat het niet in zijn planning valt. Als je op voorhand papatijd gaat plannen samen met hem en dan opbouwen. Beginnen met 5 minuten per kind. Dan zal het voor hem op den duur een gewoonte worden. Je kunt dit soort dingen niet spontaan verwachten van hem. En opgelucht als ze slapen, ja dat ben ik ook altijd. Echt niet omdat ik niet van ze hou hoor. Ik ben alleen aan het eind van de dag helemaal overprikkeld. Dat is op zich toch normaal? Stel je eens voor dat bij jou de kinderen de hele dag zeuren, huilen, etteren en bananen in hun oren hebben.... Dan is dit voor jou ook heel vermoeiend. Een autist heeft dit al veel eerder. Maar het gevoel is hetzelfde. Als je niet kan accepteren dat je ALLES zal moeten plannen en begeleiden dan gaat het niet werken. Jij zult moeten accepteren dat veel dingen niet spontaan gaan. Als jij dat kan dan kan je hem ook beter sturen en begeleiden. Want ook dat moet in haalbare stapjes en geen onmogelijke dingen gaan eisen. Dus plan een knuffel als je thuis komt maar verwacht niet dat hij dat doet omdat hij dat zo graag wilt. Hij zal dat dan doen omdat het erbij hoort. Meer kan je niet van hem verwachten.
Je leeft al lang samen met je man, jullie hebben samen kinderen dus er zijn heel veel mooie momenten geweest, en jullie houden van elkaar. Alleen na een tijdje vallen je dingen op die je moeilijk vind, je vind er ook geen oplossingen voor want er veranderd niets. Maar nu heeft hij eindelijk zijn diagnose gekregen, en door die diagnose kunnen er nu eindelijk wel dingen veranderd worden, in positieve zin voor jullie beiden. Jullie kunnen weer leren om met elkaar om te gaan, om het weer leuk met elkaar te hebben en dat door zijn diagnose. Het woord asperger schrikt je af omdat je vader dat heeft en je er geen leuke herinneringen aan hebt. Maar he,...elke autist is anders! net zoals elke niet autist anders is Het word moeilijk! Vooral die eerste maanden want jullie gaan beiden veel bijleren en dingetjes moeten veranderen, maar het is niet onmogelijk. Vroeger waren jullie gelukkig samen, toen had hij ook asperger, net zoals nu. Alleen verplichte hij zichzelf misschien om zich aan u aan te passen en verwaterde dat. Nu kunnen jullie jullie aan elkaar aanpassen samen met hulp. Alleen zou ik hem wel verplichten om naar die afspraak te gaan! Echt verplichten! Dat heeft een autist soms nodig en zeker ivm dit. En eventueel een eigen kamer voor hem maken waar hij zich soms even in kan terug trekken als de kinderen thuis willen ravotten. Afspraken maken! 1 uur ga jij op je kamer maar lekker naar muziek luisteren maar daarna ga jij met de kinderen spelen enz,...