Zeg eens eerlijk....

van te voren allerlei verhalen gehoord over dat je leven voorbij is, dat het straks niet meer leuk is en dat soort dingen. Je werd echt een beetje bang gemaakt

maar zl is nu 6 maand en ik vind het fan-tas-tisch!!!! Zit nog steeds op een wolk haha. Heerlijk 'snachts er om de 2 uur uit om bv te geven, lekker kunnen troosten als hij verdrietig is. Ik neem overal alle tijd voor en laat me niet opjagen. Ook als ik 's ochtend op tijd weg moet, dan sta ik toch gewoon een uurtje eerder op, dan is het ook niet zo'n gehaast.

Ik heb er maar 1 keer helemaal doorheen gezeten en dat was toen ik zelf heel erg grieperig was, zl dus uiteraard ook en hij ook nog een sprongetje had, dan is het wel heel erg zwaar.

Ik heb ook totaal geen last dat ik behoefte heb aan 'tijd voor mezelf' of dat soort dingen...

 

dit vind ik ook

zwwarder maar zoveel mooier.
en zo verschrikkelijk veel liefde voelen (pas na de eerdtr heftige maanden hoor)

 

Kinderen krijgen vind ik het mooiste wat er is. Maar zeer zeker ook het zwaarste.

Het geef zo veel verschillende emotie.s.. Maar had het voor geen goud willen missen.

En het gezegde vind ik wel waar dacht ik met kleine kinderen wat een zorgen als ze groter worden worden de zorgen zwaarder en ook heel anders. Eerst kon je ze nog vast houden en dan komt er een tijd dat je ze wel vast kunt houden maar te gelijk ook moet los laten omdat ze hun eigen keuze.s steeds meer naar voren gooien.

Dus van alles en nog wat.


En toch zeg ik het denk wel er zijn er die een roze wolk kennen ik heb ze niet gehad bij geen van de twee kinderen die roze wolk heeft moeten groeien en besef wel welke momenten roze zijn.


Klinkt zwaar he. ! Zo ervaar ik het ouderschap soms ook. Maar het kan echt niet tegen op een glimlach van een kind. Doet je beseffen dat je leeft een glimlach van een kind dat nog een leven voor zich heeft... Snik. Ik zing dit liedje vaak omdat het zo treffend is hoe ik het voel met mijn kinderen.

 

Nu is het zo mooi als ik had verwacht, maar het eerste jaar was veel zwaarder als wat ik me van tevoren kon indenken door alles wat er aan de hand is geweest!

 

Ik heb alleen even van het moederschap mogen proeven en dan ook nog eens niet thuis, dus of het zwaar(der dan verwacht) is kan ik nog geen oordeel over geven.

Maar wat je voelt voor je kindje.. Dat had ik echt nooit verwacht. Ik zag het zo ongeveer hetzelfde voor me als bij m'n broertje en neefje van wie ik enorm veel hou.. Maar het is nog zoveel meer dan dat, echt bizar!

 

het is een heel stuk zwaarder dan ik had verwacht, dit komt in mijn situatie voornamelijk omdat mn zoontje bijna 5 jaar is maar door zijn geestelijke handicap en autisme anders is en denk-en ontwikkelingsvermgen heeft van een baby van 10 maanden, maar zijn lichaampje is wel groot... dus veel tillen en aankleden, voeren, verschonen... gelukkig is wel mijn hele huis aangepast om het voor ons te verlichten... maar nee dit had ik niet van te voren gedacht nee, al is het wel zo dat ik levi NOOIT meer kwijt wil...... Levi is Levi en mijn lievelingetje

 

Zwaarder: had van tevoren nooit bedacht dat ik PTSS zou krijgen door de bevalling en daarbij een huilbaby door pijn van zijn koemelkallergie en reflux. Daarbij heeft het herstel van mijn bekken instabiliteit en de keizersnede ook erg lang geduurd....

Mooier: het is echt zo fantastisch mooi om een eigen kind te hebben, je bent zo ongelooflijk trots als hij er iets bij leert en alleen al om het feit dat je voor zo'n mooi wonder mag zorgen. De momenten dat hij met je komt knuffelen of alleen al je hand beetpakt omdat hij zich dan veiliger voelt zijn niet te beschrijven hoeveel dat met je doet.
Je kan ontzettend verliefd zijn op je partner, maar de liefde voor je kind is nog vele malen groter!!

 

Same here!

 

Een beetje van allebei... Het is aan de ene kant veel geweldiger dan ik had verwacht. Had nooit verwacht dat ik zo emo kon worden van een lachje, of de eerste keer dat ze 'mama' zei enzo. Ben meestal vrij nuchter...
Aan de andere kant valt het me soms ook wel zwaar. Je weet het allemaal wel, van die gebroken nachten, dat een bevalling ook geen uitje is en dat je een deel van je vrijheid kwijtraakt maar met momenten valt het me wel tegen. Maar gelukkig overheerst het enorme gevoel van blijheid dat ze er is en kan vol trots kijken naar ons kleine gezinnetje!
Juist die wisselwerking tussen al die emoties, dat maakt het zó speciaal!

 

Echt? Misschien zat je wel in een heel andere situatie hoor, maar ik had vanaf het moment dat ik m'n kinderen voor het eerst vasthield een bizarre liefde voor ze... En dat is nooit meer weggegaan (alleen soms tijdens het avondeten of om 2:00 snachts )

 

Ik voel meer liefde dan ik ooit had gedacht, zo'n oerinstinct ofzo.

Verder is het wel aardig wat ik had verwacht, mn zwangerschap en kraamweek viel alleen zwaar tegen met hg en pnd mja

Oja 1 ding, het valt me tegen dat je af en toe niet heel erg egoistisch op de bank kan hangen als je moe bent ;D dat kan alleen op momenten dat je juist niet moe bent haha. Maar die neem ik maar voor lief

 

Zwaarder omdat je je van te voren niet kan bedenken wat het inhoudt dat je 24/7 oproepbaar bent. Ook als je zelf niet lekker in je vel zit of ziek bent. Zwaarder omdat je zelf pas uit jan rusten als ze op bed liggen. Ik werk en heb drie kinderen. Ik werk om de schooltijden heen wat inhoudt dat als ik vrij ben de kids om me heen heb. Na mijn werk is het rennen, vliegen van school naar sporten en van vriendjes naar huis om te koken. Bij het krijgen van kinderen denk je er bijvoorbeeld niet bij na dat je twee jaar lang 2x pw naar zwemles moet. Ook had ik niet verwacht dat onze zoon goed zou kunnen voetballen en daar veel tijd in gaat zitten. Ook nooit gedacht dat onze dochter zou gaan paardrijden en daar ook nog eens talent voor heeft. Natuurlijk kun je het zelf zo gek maken als dat je wil maar wij zijn van mening dat de kinderen ook moeten kunnen doen waar ze goed in zijn en plezier in hebben. Daardoor lopen wij een tandje harder, geen probleem.

Mooier....wanneer ik na een drukke dag een kus van mijn dochter krijgt die zegt je bent de liefste! Of als ik wakker word en de jongste zingt een liedje in bed of de oudste zegt mam ik ben trots op jou. Dan denk ik, het is het allemaal waard. Ze geven je zo veel liefde, het is altijd gezellig thuis.

 

Hier ook pas na een aantal maanden hoor, ze was een huilbaby, ik pnd. Nu geniet ik zó van haar. Het eerste jaar was ontzettend zwaar, vond het een ware hell.
Het was zeker zwaarder van verwacht. Natuurlijk weet je dat het zwaar is van te voren, maar hoe je je er daadwerkelijk onder voelt, weet je niet. Ook elk kindje is anders. Je bent inderdaad 24/7 oproepbaar, snachts, als je zelf ziek bent enz. Het is zwaar! Maar ben echt verliefd op mijn meisje.

 

Het is zwaarder, omdat je jezelf niet in kunt denken dat alles maar dan ook echt alles om je kinderen draait.
Mama, ben je 24/7.
Als ze even niet bij je zijn (oppas), dan denk je nog aan ze.
Die zorgen blijf je houden.
Maar ik moet zeggen dat het in het begin (de eerste 3 maanden) het besef en de acceptatie er nog niet geheel waren.
Ik heb best wel een lange periode terug gedacht aan het leven wat wij hadden voor de kinderen.
Inmiddels is het nu wel vanzelfsprekend en kan ik me niet meer voorstellen hoe alles eerst was.

Mooier is het omdat je mama mag zijn.
De liefde en het gevoel voor je kinderen, is gewoon niet uit te leggen.
Ik zou zo mijn leven voor ze geven.
Ze maken alles compleet en geven mij zoveel geluk.
Prachtig om die kleine, mollige armpjes om je heen te hebben en natte kusjes te krijgen.
Het is echt een verrijking.

 

Ik vond het tegenvallen dat je nooit meer zorgeloos door het leven gaat, dat mis ik soms en dat had ik niet verwacht dat dat zo overweldigend zou zijn.

Aan de andere kant ben ik weer ontzettend blij met de persoonlijke groei die ik heb doorgemaakt dankzij mijn kinderen en er is niets op aarde waar ik zoveel van hou, ik kan ze wel opvreten

 

Nee, ik had echt een roze wolk verwacht. Al tijdens de zwangerschap van de oudste voelde ik me niet echt zwanger, had nergens last van. Dus dat bewust zwanger gevoel was er al niet.
Tijdens de bevalling complicaties opgetreden waardoor het "magische" moment, die eerste minuten, totaal niet verliep zoals het hoort aan te voelen.
Ruim een jaar tegen een pnd aangezeten, het ging mondjesmaat beter.
Bij de 2e was de zwangerschap heel zwaar door complicaties. De bevaling daarentegen verliep zo relaxed, die heeft een hoop goedgemaakt tov de vorige. Ik had wel verwacht dat het echt heel zwaar zou zijn met 2 van die stuiterballen, maar dat is gelukkig meegevallen. Mede dankzij de hulp van manlief die en stuk geduldiger is dan ik.

 

Ik vond het erg moeilijk om me er een voorstelling van te maken. Wel leek zwanger zijn erg mooi om mee te maken en gelukkig bleek dat helemaal zo te zijn. Wat een superervaring en ik ben zo gelukkig dat ik dat tenminste één keer in mijn leven heb mogen meemaken.

Wat betreft het krijgen van een kindje: achteraf is de bevalling me mee gevallen. Het zal nooit mijn hobby worden, maar het was minder erg dan waar ik bang voor was.

Ik schreef eerder altijd in geboortekaartjes de tekst "geniet ervan!". Nu achteraf schaam ik me dat ik dat er altijd in heb gezet (onwetendheid), want er is de eerste paar weken (m.u.v. de kraamzorgperiode) weinig genieten aan. Toen ik daar eerlijk in was naar de buitenwereld hoorde ik van veel meer (jonge) moeders dat ze de eerste weken loodzwaar vonden. Misschien had ik dat nog wel liever van te voren willen weten dan er door overvallen willen worden. Dan kun je je erop voorbereiden (en kan het altijd meevallen). Maar goed, ik vond de eerste 8-10 weken loodzwaar. Nou hadden wij het ook niet makkelijk met een refluxbaby, borstvoedingsproblemen en uiteindelijk een ernstig overprikkelde baby.

Pas ergens rond de 10-12 weken namen de krampjes wat af, sloeg de medicatie echt goed aan en kwam er door de flesvoeding ritme en regelmaat in ons huishouding. Vanaf dat moment kon ik écht genieten van de baby. En dat genieten neemt alleen nog maar toe.

Vandaag haalden we onze zoon op bij opa en oma (want hij had daar een nachtje geslapen) en toen ik hem zag en hij tegen mij begon te glimlachen werd ik overspoeld door een enorme golf van moederliefde. Met als gevolg dat ik de eerste 10-15 minuten volledig door mijn mini in beslag werd genomen en met hem hem zitten keuvelen, knuffelen en lachen. Die allesoverheersende liefde is zó anders dan de liefde die ik heb voor mijn man en familie (begrijp me niet verkeerd: het is niet minder ofzo.... maar gewoon.... anders) en zó mooi! Dit had ik me nooit van te voren kunnen bedenken....

Ik heb dus de eerste periode enigszins onderschat en na 3 maanden valt het me mee Mijn partner denkt er iets makkelijker over, want hij is altijd al wat rustiger geweest. Ik merk wel dat hij minstens zo gek is met onze zoon als ik ben. Hij is dan ook onze grote steun en toeverlaat Zonder hem had ik het nóg veel zwaarder gehad.

 

Het is fijner dan ik had verwacht. Ik vind het nog steeds bijzonder hoe ik op haar ingespeeld ben en haar met een half woord begrijp. De liefde die je voor je kind voelt is niet vantevoren te bevatten!

 

Ik vind het moederschap fantastisch. Het is zo mooi en puur. Ik had het voor geen goud willen missen. Ik vind het niet zwaarder dan ik had verwacht. Een kindje kost nou eenmaal veel tijd, je moet meer regelen en rekening houden met... maar dit had ik van te voren ook verwacht en ik was er helemaal klaar voor. Ik ben zo trots en gelukkig. hij is mijn alles!

Partner had minder het gevoel van te voren. Hij wou wel papa worden maar ik had nooit echt het idee dat hij zich druk maakte wat het in zou houden etc. Soms heb ik wel eens getwijfeld of hij er klaar voor was

Maar hij is serieus zo'n lieve zorgzame papa. Hij is zo gek op M. en doet alles voor hem. En hij zit nog steeds na 2 jaar op die wolk. Die 2 zijn elkaars grootste vriend