Ik zit al de hele tijd met een gewetensprobleem waar ik niet uitkom Daarmee wil ik zeggen, doe ik wat mijn gevoel ingeeft of bezwijk ik onder wat anderen denken? Ik heb een heel goeie relatie, een mooi eigen huis en sinds een jaartje een wolk van een baby. Ik heb een leuke job die ik 3 dagen in de week doe, als ik werken ben gaat het bij een onthaalmoeder omdat de grootouders hadden aangegeven liever geen wekelijkse oppas te zijn. De andere dagen ben ik dus thuis met mijn babytje. Dit scenario lukt ons aardig en geeft ons ook nog genoeg tijd voor andere zaken, zoals hobbys en sociale contacten. De grootouders zien we geregeld (minstens één keer per week komen zij hier op bezoek of gaan wij naar daar). Maar net daar wringt het schoentje. Er wordt langs alle kanten (figuurlijk dan) aan mij getrokken om mijn babytje overal te gaan uitlenen. Om het even heel grof te zeggen; ik heb soms het gevoel dat het me niet in dank afgenomen wordt dat ons alles zo goed lukt en we zelden op iemand beroep moeten doen om ons te helpen. Om wat voorbeelden te geven : dat we zelf onze huidige verbouwingen doen, staat de grootouders niet aan, ze komen het liever zelf doen want zo heeft opa ook wat te doen. Dat we ons huis zelf poetsen, kan toch ook niet laat oma dit nou doen. Dat we ons kind overal mee naartoe nemen is toch ook niet goed neen, laat het liever achter bij de grootouders, kunnen zij er op passen. Ik begrijp dit gewoon niet. Een positief woord horen we zelden over hoe we het doen, neen, enkel heel veel zagen en dan vooral over het feit dat we onze baby als het ware aan iedereen zouden moeten uitlenen om hen een plezier te doen. Het is niet dat de grootouders onze zoon niet te zien krijgen, maar ik krijg de indruk dat voor hen dit enkel quality time is als wij, de ouders, er niet bijzijn. Mijn man en ik hebben bij de komst van onze baby de beslissing genomen dat ik minder zou gaan werken, net om meer bij ons kindje te zijn, maar op de dagen dat ik dan thuis ben, zou ik constant ons kindje aan iedereen te leen moeten geven. Ze hadden zelf voor de komst van de baby aangegeven geen vaste oppas te zijn (voor ons ook absoluut geen probleem want ook wij zagen dit niet zitten), en ons kindje is heel gelukkig bij de onthaalmoeder en doet het daar heel goed. Nu denk ik wel dat ze spijt hebben van hun beslissing, maar het is nu zo. Wij, het gezin, zijn heel blij met deze regeling. Ik begrijp het gewoon niet, de grootouders zien ons kindje meer, dan toen ikzelf kind was. Toen zag ik mijn grootouders heus niet wekelijks. Maar nu de rollen omgedraaid zijn, is dit plots niet meer voldoende. Ze zien ons kindje heus wel voldoende, maar neen, we voelen niet de nood om het bij de grootouders een weekend te logeren te leggen, op reis te laten gaan of op daguitstap mee te geven. Ik zeg niet dat dit nooit zal gebeuren, maar voorlopig toch niet. Zijn wij hier dan zo verkeerd in? Wij voelen ons goed bij deze situatie, maar toch krijgen we constant tegenkantingen. De grootouders zien ons kindje, naar ons mening, meer dan genoeg, waarom moeten we het dan tegen onze zin op onze vrije dagen dan nog eens mee geven aan de grootouders, terwijl dit nergens voor nodig is? Ik heb het er hier op het forum al eens over gehad en de band met voornamelijk mijn ouders dan, is niet wat het zou moeten zijn, maar ik word er gewoon zo moe van
Zeggen je (schoon) ouders het zelf of is het de omgeving erom heen? Als de opa's en oma's het verder prima vinden zoals het gaat, lekker van je af laten glijden dat commentaar. Anders met opa en oma even om de tafel om duidelijk te maken dat jullie voor deze situatie hebben gekozen en het voor jullie en je kindje prima werkt. Ik heb ook wel eens een periode gehad dat er schoonfamilie regelmatig aanbood om een dagje onze oudste (best wel aanwezige drukke peuter) onder hoede te nemen, terwijl ze zelf al 2 handenbindertjes hebben. Het gaf me in het begin het gevoel alsof ze dachten dat ik hem niet aankon, maar dat heb ik inmiddels losgelaten. Ze hebben ook nooit hoeven oppassen.
Het is beiden eigenlijk. De ouders van mijn man zeggen dat soms wel eens dat ze wel willen oppassen, maar daar blijft het dan wel bij. Zij passen ook wekelijks meerdere keren op de kinderen van mijn schoonbroer, dus die zijn wel al redelijk volgeboekt... Mijn ouders daarentegen laten het heel duidelijk merken dat ze onze zoon bij hen willen hebben, en dat gaat soms wel ver hoor... Bv. men moeder heeft reclame gezien voor een nieuwe film die uitkomt, belt me op met de boodschap "gaan jullie daar maar naar kijken en laat de kleine dan maar hier slapen", terwijl we dit zelf helemaal niet gevraagd hebben. En zo gaat het wekelijks wel een paar keer. Alles wordt er bij gehaald om toch maar op hem te kunnen passen.
Dat is het hem nu net, hier hoeven ze dat ook niet te doen, we vragen hen dat niet. En net dat is het hel juist, ik krijg hier toch redelijk wat commentaar op, van zowel de grootouders als de omgeving. Zo te horen zijn we wel "enig in ons soort". Iedereen vind het hier raar dat we onze zoon nooit zomaar eens meegeven aan de grootouders, of hem een weekend te logeren leggen of op reis laten gaan. Maar is dit dan echt zo raar? Wij vinden het niet nodig, waarom moet het dan?
Niet raar. Wat niet nodig is niet doen, denk dat bijna alle schoonouders zo wel zijn! Ze zijn trots op hun kleinkind en willen er natuurlijk graag tijd mee doorbrengen. Ik ben daarin een harde, gewoon een keer duidelijk zeggen, als we oppas nodig hebben dan laten wij het weten, voor nu hoeft het niet. Maar dank voorziet aanbod. Moet eerlijk zeggen dat wij in het weekend wel af en toe oppas nodig hebben als wij een feest of verjaardag ofzo hebben. Dan gaat onze zoon dus naar een van de omas en opas.
Ik vind het niet raar! Mijn schoonvader maakte al de opmerking 'laat hem maar af en toe bij ons, want samen wat doen is ook belangrijk' toen ik nog zwanger was! Ik heb nog geen dag die behoefte gevoeld. Ik vind het heerlijk om nu gewoon met elkaar als gezin dingen te ondernemen en hoef helemaal niet mijn kind uit te besteden. Net als 'even je handen vrij hebben' als je op visite bent. Ik vind het leuk dat anderen lekker met hem kunnen koetelen, maar ik geef hem niet weg 'om mijn handen vrij te hebben'. Het krijgt dan meteen zo'n negatieve lading. Een keer uiteten of de film komt vanzelf wel weer. Nu zijn we gezellig met z'n 3tjes en dat is prima zo!
Ik denk dat het vooral lief bedoeld is. Ze willen graag voor hun kleinzoon zorgen en omdat jullie het niet uit jezelf vragen komen zij met opties zodat ze een keertje kunnen oppassen... Daarbuiten staat dat als jullie het niet willen het dus gewoon niet gebeurd. Punt uit. Probeer ook aan te geven dat als jullie een keertje oppas nodig hebben je het aan zult geven en gelijk aan hun zal denken.
Bedankt al dames voor jullie reacties! Ik ben heel blij te horen dat ik niet alleen sta met dit 'gevoel'. Het is ook zo moeilijk aan te geven wat het nu net is he... Maar inderdaad, zo denken we er ook over, wat niet is, hoeft ook niet. Ik erger me vooral aan de houding van mijn omgeving, want velen van hen vinden dat ik hiermee heel wat ontzeg aan de grootouders. Klaarblijkelijk moeten er hier nieuwe ongeschreven regels zijn die zeggen dat grootouders nu ook wekelijks recht hebben op "alone-time" met mijn zoon. Vroeger was het simpel (toen ik kind was): was er opvang nodig dan zorgden mijn grootouders hier voor, maar nooit ging ik zo maar logeren om te logeren, of op reis met hen zo maar,... Maar nu hoort dit klaarblijkelijk wel zo of wat? Nah, dan ben ik maar ouderwets...
Haha dan zijn wij en velen anderen ouderwets! Jammer voor opa en oma dan hoor. Het is ons kind en wij beslissen wat ermee gebeurd. En zoals er gezegd is, het is nu veel leuker en gezelliger om wat samen als gezin te doen toch! Le hebt tenslotte geen kind gekregen om hem altijd weg te brengen
Ze bedoelen het toch gewoon goed? Voor grootouders is het leuk om de kleinkinderen te verwennen zonder dat de ouders op hun vingers kijken. En ouders hebben vaak de neiging om te veel hooi op hun vork te nemen, en dan is het soms handig als de omgeving hen eraan herinnert dat het mag om je kinderen eens even weg te brengen. Je moet daar toch niet meteen het slechtste van maken?
Dus jullie vinden niet dat ik de grootouders hiermee iets ontzeg? Want vooral mijn ouders dan (jaja, het zijn eens NIET de schoonouders... ) kunnen me de oren van men kop zagen wanneer hij eens bij hen alleen zal zijn. Oma belt me meerdere keren per week met steevast dezelfde vraag "wanneer moeten we nu eens oppassen, wanneer blijft ie eens slapen...". Bah, ik word er gewoon moe van. Ik zeg niet dat het moment nooit zal komen dat we eens iets willen samen doen, maar momenteel voelen we beiden absoluut die behoefte nog niet. Maar in mijn omgeving zijn we echt een unicum. Mijn schoonbroer gaat bv. minstens één keer per weekend nog uit, resultaat, kinderen worden altijd bij de grootouders gedropt. Wijzelf vinden dit geen normale situatie, maar dit wordt ons niet in dank afgenomen.
Ik begrijp jouw opmerking Shakes, echt waar! Maar ik ken men ouders heel, heel goed. En ze kunnen het nog zo mooi brengen als ze willen, ik weet heel goed dat het hen absoluut niet gaat om ons te 'ontzien', maar enkel vanuit het feit dat ze hem bij hun willen. En dat wordt dan gebracht met de verpakking "dan hebben jullie eens een avond voor jullie alleen".
Ja, dat bedoelde ik ook. Voor grootouders is het leuk om hun kleinkind te verwennen. Voor vrienden (want je had het ook over de rest van je omgeving) is het vaak 'neem voldoende rust'. En daarmee bedoel ik niet dat je je ouders die alleen-tijd moét gunnen, alleen dat het volstrekt normaal is dat ze dat willen.
Nee je ontzegd opa en oma echt niks! En zeker niet als jullie er niet aan toe zijn en niet willen. Ik zou het pas echt erg vinden als je je kleine daarheen gaat brengen omdat hun dat willen. En als je kind nou 4-5 jaar zou zijn en er zelf om vragen vind ik het ook anders. mooi lekker zelf van je eigen kindje genieten dus, en wat je schoonbroer doet moeten hun weten, ieder zn eigen manier van leven en opvoeden toch?
Heb je al eens een goed gesprek met je ouders hierover gehad? En heb je voor jezelf ook duidelijk wat je precies vervelend vind? Irriteert het je alleen maar dat ze zo vaak vragen? Of dat ze je het idee geven dat zij denken dat je het niet aan kan? Je doet heel erg je best om aan te geven dat alles supergoed gaat en goed geregeld is. Maar ik lees dat je 3 dagen werkt en bezig bent met een verbouwing, waarbij je ook alles zelf wil doen (opa hoeft echt niet te helpen), en je je huishouden ook zelf doet. Ik wil best geloven dat jullie de boel op orde hebben, maar ik geloof er niks van als je zegt dat je nooit moe bent, of zin hebt om een uurtje met jullie tweetjes ( of alleen) iets te gaan doen. (Of niets te gaan doen). Hoe fijn het ook is met de kleine, je vrienden hebben wel gelijk als ze zeggen dat je ook af en toe tijd voor jezelf en/of met je man alleen nodig hebt. Waarom wil je eigenlijk je kind niet uit handen geven? Geloof me, ik ken het gevoel hem altijd bij me te willen hebben. Of is het meer dan dat? Zou je er wel vertrouwen in hebben als je ze laat oppassen? Of is het alleen maar dat je zelf liever de tijd die je thuis bent met de kleine wil besteden? Misschien kun je met ze tot een compromis komen? Dat je bijvoorbeeld een keer de baby brengt en dan de zaterdag boodschappen gaat doen (waarbij je dan aangeeft dat je het voor hun doet, en dat het voor jou eigenlijk alleen maar meer werk is, dan wanneer je hem mee zou nemen naar de winkel).
Hierin verschillen wij wel hoor. Mijn schoonouders springen altijd in als wij met 1 van de jongens bijvoorbeeld naar het cb of naar het ziekenhuis moeten. Eigenlijk zijn zij altijd de enige oppas voor ons en komt het hun ook altijd wel uit. Het is meer de omgeving eromheen die ook graag wel een keertje wil komen oppassen ondanks dat zij een veel drukkere agenda hebben. Ik snap ook wel dat het allemaal heel lief bedoelt is, maar ik heb al heel veel moeite met mijn jongens los te laten De eerste keer dat we een uurtje weg moesten naar een bruiloftsreceptie en de oudste voor het eerst zonder ons bij opa en oma was, was een week voor zijn 2e verjaardag.
Ja, ik heb het hier wel al met hen over gehad hoor, dan gaat het even goed, maar het begint na een tijdje wel opnieuw. En tuurlijk leef ik niet in een utopie waarin alles op rolletjes verloopt, zeker en vast niet. Maar we redden ons en het lukt wel aardig. Misschien dat het daar ook wringt, ipv dat we daar in bevestigd worden, moet ik in de plaats daarvan ons vaak zitten verantwoorden waarom we geen hulp nodig hebben. Ik vind het daarom hier soms een wereld op zijn kop. En mijn schoonbroer bv. die dat wel allemaal vraagt, die wordt dan op handen gedragen... En heb ik moeite om hem af te geven? Ja tuurlijk! We hebben heel wat jaren achter de rug voor we pas zwanger waren, maar eindelijk is ie er. Voor ons is hij niet meer dan een regelrecht wonder. We genieten er zo enorm van dat ie in ons leven is, dus staan we er ook niet meteen voor te springen om hem zo maar uit handen te geven. Maar dit is spijtig genoeg iets waar er in ons omgeving absoluut geen begrip voor is. En waarom ook zo veel moeite met mijn ouders? Omdat ik, vooral met mijn moeder, absoluut geen goeie band heb. Ze heeft het me om allerlei redenen in mijn leven zeker niet makkelijk gemaakt, dus om mijn zoontje nu zo maar in haar handen te geven, daar zitten noch ik noch mijn man op te wachten. Ik hoop dat het hier allemaal wat duidelijker mee geworden is...
Ja, ik weet dat de grootouders er ook voor ons zullen zijn als we ze nodig hebben, en dat is ook leuk om weten. Ik heb het er gewoon moeilijk mee dat, vooral mijn ouders dan, gewoon dingen gaan uitvinden om toch maar op hem te kunnen letten. En dat laatste dat je schrijft, herken ik volledig hoor!
Sorry, ik kom hier weer wat zagen... Is al even geleden sinds mijn laatste post in dit onderwerp. Mijn man en ik waren nu van plan binnenkort als hij eens niet moet werken op zaterdag er nog eens met zijn tweetjes op uit te trekken. Zo hebben we even wat tijd voor onszelf en dan hebben de grootouders eindelijk hun oppasdagje waar ze al maanden voor aan het zagen zijn... Maar wat denk je nu? We hebben het aan beide grootouderparen gevraagd en ze hebben beiden geen tijd! Sorry hoor, maar dit slaat voor mij echt wel alles! Ze zitten hier al maanden voor tegen ons te zagen, en nu vragen we het en het gaat niet. Mijn man heeft slechts één zaterdag om de zoveel maanden vrij, en de grootouders zijn met pensioen (die hebben dus nog minder vrije tijd ), maar hebben toch "geen tijd". Achja... Ik heb het gevraagd. Hopelijk stoppen ze hierna ook wel met zagen over dit!
Dus omdat ze op pensioen zijn, hebben ze niet het recht om toevallig die zaterdag al iets gepland te hebben?