Ik ga er eenmalig heen en dan zal ik laten weten dat het eenmalig is. Voortaan moet ik alleen leren dat ik ook nee kan zeggen. Ben wel blij dat het niet aan mij ligt.
Hou je nog een beetje van me? Nee sorry, flauw. Lijkt me heel lastig dat men je alleen wil zien als je nodig bent en dat je dat dan niet kunt afwijzen..
Inderdaad, die tip heb ik ook eens gelezen en nu is dat bijna een tweede natuur geworden. Ik reageer altijd heel secundair en bedenk pas later hoe ik iets echt wil. Gewoon oefenen met ' Ik moet er even over nadenken, ik kom erop terug.' Nu wel gaan zaterdag, hoor, al was het maar om je extra motivatie te geven om het voortaan anders te doen. Plus het is heel irritant als iemand op zijn belofte terugkomt omdat hij in eerste instantie geen nee durfde te zeggen.
Ik heb dat ook. Moet best vaak ergens op terugkomen. Erg vervelend, ook voor de andere partij denk ik. Ik voel mij vaak bezwaard als ik ergens langer over na moet denken, alsof ik niet zeker weet of ik het wel de moeite waard vind, of dat ik het misschien niet leuk zou vinden. In het geval van TS snap ik het helemaal. Iemand heeft je hulp nodig en dat is moeilijk te weigeren. Maar Als je er zelf last van krijgt als je het doet, moet je het niet doen joh. En jou vragen omdat ze denkt dat je toch tijd zat hebt en het daarom maar gewoon moet doen vind ik erg denigrerend. Desnoods idd 1 keer doen en dan zeggen dat je het niet meer in je schema kan inplannen.
Dat zou ik ook zeggen, dat je dacht dat het eenmalig was maar niet voor vast. En dat degene die gezegd had dat je daar wel tijd voor had voortaan eerst even moet overleggen met je agenda. Ik zou echt not amused zijn als mensen voor een ander lopen invullen of ze ergens wel of geen tijd voor hebben en dan gelijk maar andermans agenda volproppen.
Ik denk dat me dat nog het meest irriteert. En al zou ik hele dagen vrij zijn, is het nog aan mij om te beslissen wat ik doe in die tijd.
Ik zou gaan, maar bijvoorbeeld wel vragen dat zij dan gelijk kookt voor jullie . Of ineens je partner ook uitnodigen om nadien daar te komen ten . Haar huishouden is gedaan en jij moet niet meer koken. Als er al kinderen zijn ... oma is de ideale babysit .
Maar je kunt wel boos zitten wezen op jezelf. Het lijkt mij kiezen of delen: OF je gaat hier wat aan veranderen bij jezelf en leren nee zeggen, evt met alle hulp van GGZ die je daarvoor nodig hebt, OF je gaat door met ja zeggen, maar zeurt er dan niet over. Als je iets niet wilt en/of kunt, dan doe je het niet.
Nee zeggen is soms inderdaad erg lastig. Ik heb jaren altijd maar JA gezegd, ja hoor doe ik wel, ja is goed ik kom eraan enz. nu ben ik daar gelukkig ''overheen'' en kan en durf ik gewoon NEE te zeggen, zonder dat ik me daar schuldig over voel. Zou idd echt proberen nee te gaan leren en durven zeggen, zoals Rozemarijke zegt kan dat bijv. bij het GGZ als het je zelf niet lukt.
Misschien een lijstje maken met redenen waarom je niet kunt. Bv. Ik werk 5 dagen in de week buiten de deur en dan nog mijn webwinkel....ik heb geen tijd! Wij hebben al een afspraak.(man en ik) Ik heb nog opdrachten van mijn werk liggen. Ik moet ergens heen. Ik heb zelf ook nog een huishouden!! Gewoon om je aan te leren nee te zeggen, na een tijdje beseffen ze hopelijk dat jij ook een leven hebt.
lieverd gewoon nee zeggen en proberen het te oefenen nee zeggen.. klinkt gek maar ik deed het voor een spiegel gewoon naar mezelf kijken en nee zeggen.. kreeg k als tip vn me psycholoog destijds toen ze dachten dat k me zelf liet verhongeren ;D en t heeft gewerkt durf nu nee te zeggen is nog wel lastig maar het werkt ;D
Het stomme is dat ze (als het goed is) weten wat ik allemaal doe.. maar er is altijd al een soort aparte band geweest. Die redenen bedenk ik me altijd als ik al opgehangen heb of weer naar huis rijd ofzo. Tijdens het gesprek kan ik alleen maar denken 'neeeee' en zeg ik dat het prima is.
Ik vond dat ook heel moeilijk. Ik heb van een personal coach geleerd om te zeggen "ik denk er even over na/ ik kom er later op terug". Dat gaf mij tijd om echt even na te denken of ik het wel of niet wilde. Heb ik zelf de touwtjes in handen en ik vind het dan eenvoudiger om toch nee te zeggen na die denktijd.
Juist geen verklaringen geven waarom je niet kunt. Die worden dan vast weerlegd gewoon zeggen dat je niet kunt. Punt. Lastig is dat. Ik herken het wel. Met de jaren gaat het beter. Inmiddels zeg ik vaak dat ik thuis in de agenda moet kijken en er op terug kom. Werkt heel goed.
Soms worden assertiviteitscursus ook vergoed door de zorgverzekering, al weet ik niet of het nog steeds zo is. Ik heb er een op school gehad en ook ik kreeg de tip om eerst te melden dat ik er even over na moest denken, of dat ik even moest kijken of ik wel kon maar dat ik mijn agenda niet bij de hand heb (of zoals in jouw geval dat je even niet weet hoeveel bestellingen je moet klaar maken), en dat ik er nog wel even op terug kom. Ik heb een jaar lang mijn ouders ondersteund (begrijp me niet verkeerd hoor hun zijn echt schatten en staan ook altijd voor ons klaar) Mijn moeder is inmiddels invalide en kon in aanmerking komen voor thuiszorg omdat mijn vader fulltime werkt. Mijn vader wilde geen vreemde in huis hebben die in zijn kasten zat te neuzen. Ik stond te klapperen met mijn oren, en heb hem letterlijk gevraagd, maar je verwacht wel van mij, dat ik met mijn eigen ziekte, hier alles kom doen? Dacht het toch echt niet, dan ga je zelf maar de volledige huishouding doen en ik kom niet meer. Nu 5 maanden later komt er 2x per week een schat van een vrouw bij hun schoonmaken en ze vertroeteld mijn moeder echt. Ze is zo lief dat ze laatst zelf aanbood om op mijn zieke dochter te passen zodat ik met mijn vader de weekboodschappen kon doen, hoefde ze niet mee door de stromende regen heen. Misschien deze keer nog naar je oma gaan, er een beetje helpen en dan tegen haar zeggen dat ze maar echt thuiszorg moet nemen omdat jij dit gewoon echt niet elke week kan doen en dat je het ook niet wil doen.
Dit! Echt geen excuses gaan maken, want zij verzinnen toch wel een reden waarom je wel kan en dan is het alleen maar nog moeilijker om nee te zeggen.