Even een vraagje. Hoe ervaren jullie precies een paniekaanval? Wat gebeurd er dan met je en waar gaat het precies om/over?
ik heb geen facebook, maar heb wel een pnd gehad, wie er behoefte aan heeft, mag een pb sturen! Altijd fijn om over te praten
Als ik last heb van een paniekaanval gaat het vaak over verschillende dingen; - Bang dat de kleine ziek word - Bang dat mijn man vreemd gaat - De kleine niet door iemand anders laten vast houden. Gebeurt dit wel dan raak ik ook in paniek. Dus alleen door mij en mijn man. En nog veel meer. T is echt een zooitje in mijn hoofd Ik ga dan ook vaak hyperventileren, huilen, boos worden. Bij mij heeft t denk ik ook te maken met wat ik zelf heb mee gemaakt toen ik jong was. Heb het echt niet makkelijk gehad toen ik thuis woonde. Ik ben zelf seksueel misbruikt door mijn broer. Hij kreeg ook altijd de aandacht en ik altijd de schuld terwijl t mijn schuld niet was. Altijd namen mijn ouders het op voor mijn broer. Ik was ook altijd bang voor mijn ouders. Ik werd veel geslagen. Mijn vader en soms ook mijn moeder waren vaak dronken en ik was altijd degene die ze dan uit elkaar moest halen. Ik weet nog heel goed dat mijn broer ruzie zat uit te lokken en toen zij ik daar wat van. Mijn moeder werd echt heel erg boos en keek me toen recht in mn gezicht aan en schreeuwde naar me; ik haat je! Met slijm uit dr mond. Ik heb trouwens geen contact meer met mijn ouders, met mn moeder niet meer sinds vorig jaar omdat ze t WEER opnam voor mijn broer. Hij werkt niet en zit al jaren thuis en doet echt geen ruk. Zit echt alleen maar binnen en komt nooit buiten. En roept al jaren dat ie zn rijbewijs gaat halen terwijl ie er niks aan doet omdat ie te lui is en geen zin heeft. Dus nu was ik gewoon eerlijk en gezegd dat ie t toch niet ging halen, mijn moeder werd dus gewoon echt boos toen ik dat zij. toen ik een vroege miskraam had gehad vertelde hij ook dat mijn man maar een pilletje in moest nemen omdat zn zaad dan misschien beter zou werken, want dat van hem was super na t gebruik van zo n pilletje. Sorry??? Ik was helemaal in shock en mn moeder vond t gewoon grappig terwijl ik net een vmk had gehad. Toen ik daarna zwanger werd zij die dat hij dan de volgende was. En toen heb ik ook eerlijk op een normale manier gezegd dat t toch niet ging gebeuren omdat ie niet eens een vriendin heeft en hij kan zich zelf niet eens verzorgen,laat staan een baby. Hij was heel erg verdrietig hoorde ik, maar mijn lieve mamsje (ahum) nam t weer op voor hem. Tuurlijk, zoals altijd! Iedére keer als ik op visite ging zat ie me uit te dagen, geen idee waarom. Denk gewoon omdat ie geen leven heeft. Ben al eenmpaar keer boos weg ge reden, en nu ben ik er gewoon klaar mee. Toch kaarten blijven sturen. Ook heeft ze via via gehoord dat de kleine geboren is en ook nog geboorte kaarten sturen. Ik heb niks met die kaarten gedaan maar wel even ge mailt dat ik niet gediend ben van kaarten en dat ze eerst maar eens wat aan zich zelf moeten veranderen. Maa dat doen ze toch niet. Pfff sorry hoor, zal wel erg onduidelijk zijn maar t lucht wel even op. En ik heb nog niet eens alles verteld! Dr s gewoon nog veel meer
Gister avond weer een paniek aanval. Kon er ook echt niet van slapen. Maar dat niet slapen kwam dan meer omdat mijn man me niet begrijpt. Terwijl hij echt wel alles weet. En soms denk ik dan dat ik alles voor niets vertel, terwijl t me zo veel energie kost al die verhalen T gaat over een vakantie van volgend jaar... We moeten een soort van verplicht mee. Met zn 8en in 1 huisje een week lang terwijl ik mn rust echt nodig heb. En een huisje voor ons zelf is te duur. Hartstikke gezellig en erg leuk maar ik ga dat echt niet trekken. Daar denk ik nu zo over, misschien volgend jaar wel anders. Maar ze wilde nu alweer een groter huisje huren voor volgend jaar, maar dan moesten ze wel zeker zijn of wij mee gaan. Misschien gaat mijn man dan wel alleen met de kleine als ik t nog steeds niet aan kan? Hoe werkt die fb pagina eigenlijk? Heb er niet zoveel verstand van. Best raar van iemand die wel altijd erg actief is op fb
Och meid, wat herkenbaar. Wij hebben vandaag onze vakantie afgezegd voor deze zomer met mn ouders en zusjes! Heel jammer, maar ik trek het gewoon niet. Zie er gewoon vreselijk tegenop om naar Duitsland te gaan! Je krijgt van mij een link, en dan kun je je zo aanmelden bij die groep op Facebook.. Is heel makkelijk. Lukt het niet, dan voeg je mij eerst maar toe, dan help ik je even. Je mag me PB-en hoor!
Ik heb een pnd gehad na de geboorte van m'n zoontje en t duurde een tijd voor ik t in de gaten had. Bij mij hielp medicatie heel erg, heb die omhoog gegooid en na een week of 4 ging t beter. Dat is mijn stok achter de deur nu ook, ik ben 11w5 dagen en ben ook angstig op het moment, spuug veel en ben veel ziek. Mocht ik niet beter worden maar depressiever dan is het verhogen van medicatie m'n redmiddel. Ik slik het al 14 jaar, heb er veel baat bij maar toch als ik weer paniekaanvallen krijg dan ben ik steeds bang dat het toch niet gaat z'n werk gaat doen. Ik moet wel zeggen dat van alle dingen die ik heb meegemaakt, en dat zijn er behoorlijk wat, ik een depressie en paniekaanvallen toch wel het ergst vind. Het beïnvloed alles, het is net alsof je tot je middel in drijfzand staat en niet vooruit komt en je bent zo ontzettend alleen. Niemand kan je helpen en het si helemaal klote als de mensen. Naast je het ook niet begrijpen.
He meiden, Bij mij is van de week ook pnd vastgesteld maar als ik al jullie verhalen lees, herken ik mezelf er helemaal niet in. Ik schrik wel van jullie verhalen. Wil jullie ook allemaal sterkte wensen. Ik zou graag willen weten of jullie mijn verhaal herkennen? Ik heb er heel veel moeite mee om zwangere buiken te zien. Mijn bevalling is heel snel en plotseling geweest en ik heb zo geen afscheid kunnen nemen voor mijn gevoel van mijn zwangerschap. Hier ben ik nog steeds heel erg verdrietig om en kan ik om huilen als ik hiermee geconfronteerd wordt. Huil nu over het algemeen sneller dan eerst. Verder merk ik wel dat ik een kort lontje heb en dat ik het thuis zijn wel fijn vind. Voel me vooral klote als vl en ik weer ruzie hebben gehad. Heb het idee dat we dan op een ander niveau zitten en hij me niet begrijpt. Hier hebben we ook hulp in gezocht. Dus daar wordt aan gewerkt. Heb wel last van concentratieproblemen. Maar voel me verder oké. Geen moeite om dingen te ondernemen, gewone eetlust, normaal moe, zin in dingen als feestjes en visite, geniet van mijn kids en mijn vriend. Zou ik nu echt een pnd hebben? Zou moeten starten emt ad maar nog niet gedaan ivm dat het niet goed voelt. De diagnose is mi te snel gesteld. In een half uurtje waar ik door een eerder gesprek al overstuur in ging. Niet erg betrouwbaar. Wat denken jullie? Zou het graag willen horen. Alvast kei bedankt meiden!!
Ik trek die zwangere buiken ook erg slecht en huil veel als ik erbij stil sta. Maar bij mij wordt het geen PND genoemd, maar een reactieve depressie door hoe de zwangerschap is verlopen - en de problemen daarna met ons kindje. Ik heb hierover een apart topic met als titel iets als 'hoe een moeilijke zwangerschap verwerken'. Herken je daarin wellicht wel iets meer? Sterkte!