Mijn excuses als het in het verkeerde subject wordt geplaatsts. Om eerlijk te zijn vind ik het best moeilijk om dit te schrijven, heel moeilijk zelfs..Voornamelijk omdat het absoluut niet was zoals ik dacht en ik had me iets veel anders voorgesteld. Sommige mensen hebben wellicht mijn curetage post in Miskraam gelezen, ik was er van overtuigd dat ik een curetage zou krijgen, zo kwam het namelijk sterk bij mij over, ook dat het die woensdag, 19 feb, zou gebeuren. Nu kwam ik daar en was het ten eerste slechts een gesprek, en helemaal geen planning tot curage! Er werd mij verteld dat ik moest gaan bevallen om een operatie uit te sluiten. Wellicht hebben sommige mijn topic "Zo bang" ook gelezen, dat ik juist heel bang was/ben voor het bevallen ivm voorgaand bloedverlies, dat was dus een grote grote shock. Vorige week donderdag was het dus zover, de bevalling werd opgewekt en dat was het vreselijkste wat me tot nu toe gebeurd is..Niet de pijn van de krampen maar de belofte "Je zult je kindje niet geboren zien worden om trauma tegen te gaan.." nou ja, kan ik wel begrijpen..Opzicht. Na ongeveer 4 uur zijn heen en weer gelopen op de zaal voelde ik iets van onder, ik riep de zuster en zij keek even van onder maar zei dat ze niets zag zitten (ik riep namelijk "de baby is hier denk ik..") dus ik ging rustig plassen. En toen, in een keer..Een piepklein babytje van 12 weken..Die zo..Tussen mijn benen hing op de wc. De bel was aan de andere kant van de wc dus moest ik met het kindje tussen mijn benen naar de bel lopen. De zuster kwam en ik zei "Ik zei het toch! De baby is hier." Ik moest op het bed liggen en ze hebben toen de navelstreng doorgeknipt, ik kreeg het kindje nog even te zien...Maar toen moest ik alweer verder lopen om de placenta te laten komen. Met lopen bedoel ik overigens echt lopen (door de zaal heen) Na een uur was er nog steeds geen placenta dus kreeg ik zo'n prik in m'n bovenbeen ("Hey, die herken ik nog van de eerste keer...Nu komt dat ding vast binnen een paar minuten" dacht ik nog) en weer: lopen lopen lopen...Twee uur verder: niets. Na 4 uur werd hij eruit getrokken, verloor ik een piepklein beetje bloed en twee uur later mocht ik naar huis.."Want lichamelijk ging het prima met mij" Ja, lichamelijk gaat het ook best, na twee dagen (nu dus) zit ik op m'n werk (want na zo'n bevalling hoef je slechts 24 uur te rusten) en veel bloed verlies ik *denk* ik niet. ik hoef niet elk halfuur me te verschonen in ieder geval en verlies geen tennisballen aan stolsels.. Maar oh wat een verschrikking..Het kindje was helemaal compleet..Hoofdje, mondje..Handjes..Voetjes, armpjes teentjes alles! En zo klein..Hooguit een centimeter of 8..Misschien iets groter..Ik had dit liever niet mee willen maken, dat je je kindje kwijt bent is een ding maar dat je er dan ook nog van moet bevallen..Natuurlijk weet ik dat er veel vrouwen bevallen van kindjes die ouder zijn en dat lijkt mij nog vele malen erger maar alsnog kan ik niet beschrijven hoe dit voelt. Nogmaals, mijn excuses als het in het verkeerde subject geplaatst is en sorry van de lange post.
Jeetje wat een verschrikkelijk verhaal. Ik weet niet goed wat te zeggen maar wil je wel veel sterkte wensen.
Allereerst heel veel sterkte met dit verlies. Ik was met ongeloof aan het lezen en het riep bij mij herinneringen op: In okt. 2012 gingen wij voor een vlokkentest omdat we een hele slechte uitslag hadden van de combitest. Tijdens de echo hiervoor bleek het hartje niet meer te kloppen. Net als jij was ik angstig om het kindje te zien dus zou ik gecurreteerd worden. De dag van de curretage moest ik thuis s'ochtends cytotec nemen om de baarmoeder alvast te verweken. Nu blijkt dus dat ik heel heftig hier op reageer. Dus binnen een uur weeen. We hebben hierop eerder als de afgesproken tijd ons in het ziekenhuis gemeld. Daar werd ik naar een gewone verpleegafdeling gebracht (zonder mensen met enige verloskundige ervaring) en werd verteld dat we pas over 4 uurtjes de geplande curretage had. Ondertussen zat ik in een weeenstorm en kwam er een andere verpleegkundige vragen of ik iets zachter kon doen want de andere patienten hadden last van mij. Uiteindelijk is er een gyn gebeld, maar die constateerde telefonisch dat ik geen weeen had. Uiteindelijk ben ook ik op een toilet op de gang van een ziekenhuis bevallen. Een kwartier later was de o.k. Vrij en werd ik alsnog (onnodig) gecurreteerd. Op de o.k. werd toen ik helemaal in paniek raakte van een infuus wat ze wilden prikken ook nog eens verteld dat ik me niet moest aanstellen. Daarna zijn we direct naar huis gestuurd zonder enige vorm van nazorg. Wat ik je wil zeggen met dit verhaal is dat mijn laatste zwangerschap uiteindelijk met 21 weken ook dmv cytotec en bevallen is opgewekt, maar deze ervaring totaal anders was, ondanks de termijn en dat dit eigenlijk psychisch nog zwaarder was. Ik heb hier psychologische begeleiding gekregen en daaruit bleek dat ik nog zeer getraumatiseerd was door de eerdere ervaring. Zij hebben mij geholpen dit te verwerken. Ook werd ik in dit ziekenhuis door de gyns serieus genomen. Ik sta nu dar onder behandeling en daar ben ik erg blij om. Het ziekenhuis heeft ook in jouw geval grove fouten gemaakt en steken laten vallen. Bij mij heeft mijn eigen verloskundige een klacht ingediend bij het ziekenhuis. Misschien wil jij ook wel een klacht indienen. Als je wilt kan ik je trouwens via pb wel de contactgegevens laten weten van de dame die ons heeft begeleidt met de verwerking van dit (zij is maatschappelijk werkster in academisch zknhs en gespecialiseerd in zwangerschappen/bevallingen).
Oh Marjol! Vreselijk zeg..Ja, klinkt zo bekend helaas. Nu waren de zusters wel vriendelijk (hoewel ze wel steeds aan moesten geven dat ik zo bang was ja vind je het gek...) maar hoe het gegaan is is nog steeds nie goed te praten in mijn ogen. Enige nazorg die ik kreeg was "een week niet sporten, de eerste 24 uur rustig aan doen. Geen seks tot je stopt met bloeden geen tampons en niet zwemmen, voor de rest mag alles" wel even wat anders dan de bevalling van mijn dochter (mocht niet dit mocht niet dat, eerste 6 dagen niet eens de trap op..) En natuurlijk ben je nog getraumatiseerd door de eerste ervaring, is niet zo gek! Hopelijk gaat het nu wel wat met je en kan je het verlies een plekje gaan geven. Dank voor de contactgegevens maar ik zit helaas in Engeland dus het lijkt me niet dat ik daar iets aan heb
jemig... Ik ben hier even stil van. Zo totaal niet meer van deze tijd wat je meegemaakt hebt!!! Wij hebben onlangs een vroeggeboorte meegemaakt. Onze Sam* is echter bij ons gebleven tot we het ziekenhuis verlaten hebben. Voor we weg gingen is hij opgehaald door de begrafenis ondernemer. Wat vreselijk hoe dit gegaan is. Alsof het allemaal niet moeilijk genoeg is... Heel veel sterkte meis met het verwerken van je verlies, en de gebeurtenissen in het ziekenhuis
Dank jullie allemaal ): En ja Madelein, dat klinkt aan de ene kant beter maar ik wou van het begins af aan het kindje niet zien! Daarom was ik ook best wel geschrokken dat het een bevalling werd en geen curetage. Ik kreeg een folder waarin stond dat het kindje gecremeerd wordt door het ziekenhuis en dat het as begraven zal worden, maar waar daar zal ik over moeten bellen, dat wil ik ook doen maar nu eigenlijk nog niet.
O oke, dat had ik even gemist... Nu je het zegt weet ik het weer, sorry! Even een praktische vraag. Word je kindje alleen gecremeerd of met andere kindjes? Als je dat niet aangegeven hebt zou ik nog even bellen voor de zekerheid!
Ik heb werkelijk geen idee, ik zal morgen even bellen ja. Of denk je dat het al "te laat" is en dat hij al gecremeerd is? Dank je Wintersun, was vooral erg omdat ik alles in m'n eentje mee moest maken ):
Dank je ): Ik had, als dat oke is, nog wat vraagjes. Het is een bevalling geweest maar uiteraard anders en korter dan de eerste. Daarom vraag ik me af hoe lang bloeden normaal is? De zusters zeiden dat als je geen stolsels zo groot als een pruim verliest dan dat alles goed is. Maar ik heb alsmaar een grote sliert (sorry..) helder rood bloed, daar komt ook het bloed vandaan dat in 't maandverband komt. Stolsels verlies ik bijna niet, alleen dus die sliert..Is dat oke? Verder heb ik af en toe wat matige krampjes en voel ik soms het bloed druppen (maar dat kan ook mijn verbeelding zijn want als ik dan check is er niets..) Ik verschoon me ongeveer om de 2-3 uur, soms 4 en ik lek dan niet door, dus het bloeden lijkt niet al te veel te zijn?
Sorry dat ik je daar nu mee lastig viel, maar zou het erg vinden als ik niks zeg en het blijkt dat je kindje al gecremeerd is ( en je de as dus niet meer zelf uit uitstrooien). Ik zou zeker bellen. In ons ziekenhuis werden de kindjes eens in de 3 maanden gecremeerd..
Klinkt niet raar hoor meis. Ik heb ook geen grote stolsels verloren, maar wel veel bloed ( als ik perste op de wc gutste het er echt uit). Maar ik had een placenta rest wat het overmatige bloedverlies kon verklaren. Als je echt weeen achtige buikpijn krijgt even aan de bel trekken, zolang het lichte kramp is is dat wel normaal volgens mij. Sterkte!!
Ach nee, ik vind het wel fijn dat je me daar heb aan laten herinneren, ik weet dat de as wordt begraven en dat wil ik ook (eigenlijk wou ik dat het lichaampje zelf werd begraven..) Dat van persen op de wc herken ik, had ik twee dagen ook maar nu niet meer..Wel kan ik niet poepen, of hoef ik nog niet te poepen heb er geen drang voor.
Heel veel sterkte om dit te verwerken. Ik was al op je andere topic gaan kijken hoe het met je ging. Wat klote zeg. Stelletje middeleeuwse barbaren daar in Engeland. Sterkte met je verlies.