Dat klopt wel. Maar heb n miskraam gehad met 9 weken en een met 15weken. Kan pas genieten als ik over die grens zit.
Bb nee geen oorzaak voor gevonden. Heb bijna alle onderzoeken hier in NL l gehad alleen het chromosomenonderzoek hebben we niet gehad. Alles was goed volgens de gyn en een chromosomenonderzoek vonden ze voorheen niet nodig. Vorige week stelde een andere gyn ons wel voor om zo'n onderzoek te laten doen.
Wat jullie schrijven is ook zeker zo en dat ervaar ik ook zo. Maar ook toen ik wel een goed gevoel had, bekropen me de negatieve gevoelens en toen heeft me dit erg geholpen. BB en MoesCH, ik hoop dat jullie gevoelens niet uitkomen en dat het mooie kindjes gaan worden.
Snap je helemaal. Hier met ruim 17 weken. Het begin is onzeker en spannend. Deze weken vanaf 12 tot aan 18 een regelrechte zenuwramp. Nog een week tot echo. En vandaag ineens weer zin in koffie en niet meer misselijk. Fijn, leek me dat.. Maar ik ben weer zo onzeker en labiel als wat..
Madelein, Ik snap je wel. Misschien is het ook goed om even wat afstand te houden. Je bent met heel andere dingen bezig nu. En die zijn heel belangrijk om door te gaan. Maar probeer je niet te verliezen in 'jaloezie' zeg maar (klink beetje zwaarder dan ik bedoel, jaloezie klinkt altijd zo negatief) hoe begrijpelijk ook. Hier kan en mag je je hoop putten! Hier gebeuren wonderen en is iedereen zich daar bewust van. Idd geen vage berichten in de 'oeps, pil vergeten en kijk nu..' trant. Toen ik mijn dochter verloor met 17 weken heb ik me vastgebeten in oorzaak vinden, of in ieder geval oorzaken uitsluiten. Ik was juist alleen hier te vinden. Hier hield en kreeg ik hoop. Maria raakte toen in verwachting en misschien moest ik heus even slikken, maar ik dacht ook.. wauw! Het is gewoon gelukt. Dan zijn de kansen voor mij ook nog lang niet verkeken. Niet dat dat ook maar enige garantie gaf overigens. Het uit de weg gaan hielp mij iig niet. Wel merk ik dat ik irl veel te snel ben doorgegaan. Mijn omgeving zag dat ook het liefst. Veel makkelijker dan een verdrietige Alf. Eng! Neem de tijd om echt goed te verwerken. Het is nog maar 3 maanden terug! Ik hoop dat je er wat aan hebt. Probeer hoop te houden. Juist hier, juist door mee te lezen en kracht te putten uit de succesvolle strijd van anderen. Ik zal bij mijn posts mijn hysterisch blije banner ->) weglaten. Dat is misschien ook fijner voor al degene die het (nog) niet zo getroffen hebben als ik..
@Alf: ik vroeg me al af waar je banner was. Ik vind dat jij die niet weg moet laten. Ik vind dat jij ook mag laten zien dat je weer zwanger bent. Het is jou ook van harte gegund.
Thnx Hoopje, maar is kleine moeite hoor . Handtekening kan per post aan/uit. Liever weg en dat iedereen zich welkom en ontspannen voelt dan dat iemand wegblijft omdat het niet comfortabel voelt. Ik merk dat ik zelf weer gespannen ben en dat dit de enige plek is waar ik me lekker voel. Andere topics kunnen zo (jaloersmakend!) tralala naïef zijn. Ik trek dat nog even niet.
Mooi opgeschreven Alf! We kennen hier allemaal alle mogelijke emoties veel te goed. Ik weet ook nog dat Maria inderdaad zwanger raakte, en als ik me goed herinner heeft ze ook nog de laatste 2 maanden fulltime in het ziekenhuis gelegen, toch? Ik hield toen bijna letterlijk mijn adem in, omdat haar zwangerschap voelde als "het kan toch echt bij mensen zoals wij" (alsof we een bepaalde diersoort zijn ). Zij was toen mijn hoop in bange dagen. Maar ook ik vind dat je gewoon je banner terug moet zetten hoor! Je mag na al die ellende het van de daken schreeuwen dat je goed zwanger bent nu. En Madelein; ik kan me nauwelijks voorstellen wat jij hebt doorgemaakt. Evenals de 17 weken van Alf en de 15 weken van Moesch. Ik kom er wat dat betreft elke keer "makkelijk"van af. Altijd rond de 6 weken, en altijd lost mijn lijf het op zonder ingrepen of pillen. Na zoveel weken alsnog afscheid moeten nemen.. dat moet gruwelijk zijn. Ik hoop dat je ons als uitlaatklep van je gedachten blijft zien, en je mag alles zeggen wat je denkt en voelt! ook als het minder prettig is Niemand kijkt hier gek op van welke emotie dan ook. Zal ik je nog eens een obsessie van mij vertellen? Ik ben inmiddels 35 en voel me ontzettend opgejaagd en achterna gezeten door de tijd. Als er ergens in een tijdschrift of op tv iemand zwanger is, bekend of onbekend dan zoek ik altijd uit hoe oud ze waren toen ze moeder werden en als dat ouder dan ik is dan haal ik ten eerste weer opgelucht adem en ten tweede ben ik dan gelijk fan van de desbetreffende actrice of schrijfster of wat dan ook. Ik kan die dwangneurose niet negeren. You see! crazy as a horse
Tammy, Is het allemaal goed gegaan vandaag?! Konden ze je nog wat vertellen over je ei? (weet niet of ze dan ook echo maken om te kijken of ie reeds gesprongen is?)
Die leeftijdsobsessie herken ik ook wel. Ook al ben ik nog maar 37. Maar, deze obsessie gaf mij ook de kracht te vechten. Ik moest drammen en liegen en mezelf er tussen lullen omdat ik geen tijd te verliezen had (vond ik zelf) Normaal liet ik me rustig met een kluitje in het riet sturen. 'kijk het maar een jaar aan mevrouwtje' (MCA) Ha! Mooi niet! En gelukkig maar, want zo -dankzij dit topic- heb ik me ongegeneerd bij Dr.E naar binnen gewerkt, alwaar een afwijking in mijn bm is geconstateerd waardoor ik als er niets aan werd gedaan ik waarschijnlijk een paar mk's later nog steeds met lege handen had gestaan.
Hi meiden, nou net weer terug van zkn en niet blij. Ik had al zo'n gevoel in mijn lijf dat het deze keer niet echt goed zat. Mijn slijm is niet zo dik bij afvegen. De vorige keer maakte de gyn nog een opmerking erover dat het zo mooi dik was en de timing dus perfect. Hier mag je pas een dag later komen. Ik weet bijna zeker dat dat voor mij deze keer te laat is geweest. Nu zag ze op de echo een rest zitten van de eisprong (zij was blij) en het bmsv was maar 8mm, bij mij is 12,13mm normaal. Verder was de IUI erg knullig. Weer de giga klem gebruikt. Waarom beginnen ze altijd groot en als je dan rood wordt vragen ze of je kunt ontspannen. Jaa, met een kleinere aub. Die grote werd er niet uitgehaald en ja hoor bloed. Nu weet ik van dr. P. dat bloed daar beneden niet echt een goed uitgangspunt is. In verband met de activering van de cellen. Heb ik er vertrouwen in, nee niet echt. Wel last van mijn borsten maar ik gebruik wel extra Utro. Dat fijne vredige gevoel van de Utro is er ook niet. En dat vind ik altijd zo'n fijne bijwerking. Dat je zeker weet dat je zwanger bent. Nu heb ik natuurlijk zelf van alles gedaan en wel een uur na de positieve test dus geef ik het niet direct helemaal op. Maar het superpositieve, het is zeker gelukt gevoel is er niet. Ik heb afgesproken dat ik toch volgende keer een echo laat maken. Dan maar een dag extra reizen. Dan kunnen we het wat beter inschatten. Mmm, hier werd gesproken over de zelfbescherming. Nou in die modus zit ik nu al. Balen!
Getsie wat een deceptie van je reis.. hopelijk heeft huiswerk het positieve werk al gedaan. Kan me voorstellen dat je van deze iui niet echt blij wordt.. Wbt de klemmen, ze zouden eigenlijk maandelijks zelf eens in de stoel moeten daar. Dan worden ze vanzelf voorzichtiger :x
@BB: ik ben 44 en voelde me toen ik 41/42 jaar was nog behoorlijk jong voor een kind. Waarom weet ik niet. Ik werd ook nog heel makkelijk zwanger. Vanaf 43 jaar zit er iedere keer een jaar tussen de zwangerschappen.Ik ben nu ruim 44 jaar en ik heb het een beetje losgelaten. Ik kan het gewoon nog niet helemaal loslaten. Veel vrouwen zouden allang gestopt zijn op mijn leeftijd,maar het lijkt of ik na iedere miskraam meer het gevoel krijg om toch door te gaan. Dat het in ieder geval allemaal niet voor niets geweest is. Ik hoop dus stiekem nog steeds op een zwangerschap.terwijl ik ook wel degelijk weet dat het voor mij niet meer weggelegd is. Misschien ook wel door dat ik blijkbaar nog het aantal eicellen van een 30 jarige blijk te hebben en een AMH waarde van 4,2(onderzoek in Gent) Mijn moeder was 43 toen mijn broertje geboren werd en mijn schoonmoeder 46 toen mijn man geboren werd. Dat alles bij elkaar geeft me nog steeds hoop...maar ohh wat voel ik me oud vergeleken bij jullie @Tammy: wat ontzettend balen! je gevoel zegt meestal genoeg. Uiteraard hoop ik dat je gevoel er naast zit en dat dit em toch gaat worden! @BS: succes morgen! Hoe voel je je nu? Nog buikgriep? @Madelein: ik kan jou ook goed begrijpen. Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ik zou zeggen: doe waar je je goed bij voelt.
Zit net TLC te kijken en daar was een vrouw van 57 (!!) zwanger In Amerika, en zonder dat ze het wist, dat dan weer wel..
Alf, zet alsjeblieft je handtekening terug! Ik put hoop en kracht uit de verhalen hier van al jullie dames die het nu wel gered hebben en zwanger zijn. BB en BS, MoesCH jullie zijn een inspiratie. Ik droom nu al van het plaatsen van mijn eigen banner! Lijkt me zo mooi! Ik had toen ook elke week een mail van hoe groot de baby was en wat er met jezelf gebeurde die week. Heel geweldig! En zwanger zijn moet je vieren. Ik ben zelf nog altijd intens dankbaar dat ik zo van mijn eerste korte zwangerschap heb genoten. Ik heb wat kleine dingen gekocht en liep de hele dag te lachen naar iedereen en met mijn handen over mijn buik te wrijven. Terwijl niemand er iets van wist. Ik was toen onbekommerd zwanger. Geen zorgen, zo fijn! Nu nog kan ik die intense vreugde terug oproepen (ik kan de zon op mijn gezicht voelen terwijl ik het vertelde aan een vriendin) en daar put ik kracht en hoop uit. Dat van die leeftijd doe ik al jaren. Gelijk terugrekenen. Ben ook een superfan van Sarah Jessica Parker, die op haar 42ste een tweeling kreeg middels draagmoederschap. Mijn droom, als ik de staatsloterij win. Ook heb ik voorbeelden van 'late' moeders (en een vader) en zie hoe geweldig dat gaat. Genoeg inspiratie voor mij dus en als ik het een keer niet trek dan kijk ik gewoon een tijdje niet. Ik moet zeggen dat ik me hier ook echt op mijn gemak voel. Vragen kan stellen en tips kan krijgen en wellicht iemand anders weer kan helpen. Bij de andere sites gaat het redelijk vanzelf en die staan er dan ook anders in dan ik. Daar ben ik een lastige, een buitenbeentje. Dikke knuffel voor iedereen, zwanger of nog niet zwanger!