Ik heb ook haar waar je de krant door kunt lezen zo dun. Heb het eigenlijk nooit echt na laten kijken, oma had het ook zo en eigenlijk ga ik er vanuit dat het erfelijk is. In het begin kreeg ik ook wel eens opmerkingen maar toen ik (om een heel andere reden) gebruik moest gaan maken van krukken/rolstoel/scoot vragen de mensen er niet meer naar (schijnbaar wordt dun haar geaccepteerd als je een paar krukken hebt ofzo). Ik heb het altijd proberen te verstoppen door lang haar te hebben, vorig jaar heb ik het er helemaal kort af laten knippen door een moeder van een klasgenoot van mijn zoon. Nu heb ik het bijna net zo als Tabitha Coffey https://www.google.nl/search?q=tabatha+coffey&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=TkwYU_WtHcmAywOE_oLYBg&ved=0CAcQ_AUoAQ&biw=1400&bih=905#imgdii=_ Alleen dan in een koper kleur
Wat een dom wicht! "Op tv kunnen ze het wel, waarom bij jou niet?" Man, gaat lekker op de maan zitten met je tv. Je kunt altijd zeggen: "dat is privé". Of: "Ik heb een haarziekte". Als je je zekerder voelt die dag, dan moet je gewoon lullig terug doen. zij: "Wat wordt je haar dun!" jij: "WAT? serieus!? Dat wist ik niet! OMG! NO ... WAY !!" *paniek* zij: " .... "
haha precies!!! @ts, je hoeft echt niet altijd vriendelijk te blijven hoor, ik vind zulke vragen gewoon echt onbeschoft. Als het nou een goede vriendin is die zoiets vraagt oke, maar vage kennissen, pffff.
Poeh, wat een onbeschoft mens! Op tv kunnen ze het ook, ja daag. Kan me voorstellen dat je hier erg mee zit en dat dit soort reacties het niet beter maken. Ik had als puber vrij veel puistjes (net geen acne) en dan waren er ook altijd "lollige" opmerkingen over. Puistenkop was normaal, maar er was ook een keer een jongen die zijn vinger precies naast mijn neus hield en zei: Hier heb jij ook een aandoening. Waarop ik zei: Jouw hele hoofd is een aandoening. Heel puberaal inderdaad, maar sommige mensen snappen vriendelijkheid/beschaafdheid echt niet. Je kan bijvoorbeeld zeggen "dat is prive", en als ze dan toch doorgaan ze gewoon alleen aankijken en niets zeggen. De meeste mensen kunnen daar niet goed tegen.
Het is natuurlijk altijd makkelijk praten vanachter je laptopje op de bank, maar als ik de guts had zou ik zoiets zeggen als "Nee joh! ik heb een hele mooie weelderige bos haar, jij bent gewoon steken blind!". Of misschien zeggen dat het een hele besmettelijke ziekte is en dan je hoofd vlakbij haar hoofd houden en zeggen "Zo nu heb jij het ook!". Ik vind dat je ook best wel een beetje lomp mag zijn naar zo'n persoon toe en desnoods mag vragen naar zijn of haar gebreken, bijvoorbeeld zoiets als "mag ik dan nu even vragen waarom jij nooit iets aan die grote gok van je hebt laten doen? - op tv hebben ze daar van alles tegen hoor"
O dat is wel een leuk kapsel. Ik ga het zaterdag weer laten knippen, door iemand die het al vaker leuk heeft gedaan en aan huis komt. Ik ben nog super erg aan het twijfelen hoe ik het ga laten doen. En een kleurtje erin, zoals jij, dat lijkt me wel leuk. Maar daar maak ik mijn haar toch alleen maar vlassiger mee, lijkt me? Of heb jij een goede verf die kapot haar niet verder kapot maakt?
Ik lees dat meer mensen het onbeschoft vinden. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij is het niet echt kwaad bedoeld. Meer verwondering of nieuwsgierigheid ofzo... Tenminste, zo komt het over. En ik laat ook echt niet goed merken dat die opmerkingen me pijn doen, waardoor ze door blijven vragen. Misschien toch proberen om het meteen af te kappen met een bijdehante opmerking de volgende keer
Omdat ik het steeds zelf kleurde, en lekker vaak van kleur wisselde was mijn haar inderdaad vlassig geworden. Daarom hebben we ook de schaar erin gezet, nadat we uitvoerig korte kapsels bekeken. Na een jaar kort was mijn haar weer gezond (het is alleen van voren heel dun bezaait) en durfden we het weer aan om er een kleur in te zetten (dicht bij de kleur die ik vroeger als kind had en die nu grijs begint te worden). Het kapsel zelf hebben we uitgezocht omdat het haar van achteren naar voren wordt gekapt zodat het van voren wat voller lijkt.