Als ik deze maand niet zwanger ben starten we volgende maand met IVF en ik moet zeggen dat ik er best tegenop zie... Vorig jaar ben ik een keer spontaan met clomid en ovitrelle zwanger geworden maar ging het met 7 weken mis, hierdoor geloofde wij er nog enigszins in dat het natuurlijk zou lukken, clomid was echter geen optie meer door de bijwerkingen. Hierna hebben we het nog een jaar geprobeerd maar zonder resultaat helaas, nu na 2.5 jaar kinderwens beginnen wij met IVF. Nu gaan we dus volgende maand beginnen, ik weet niet precies waar ik bang voor ben, laatst had ik bijv gedroomd dat de embryo's van mij en een andere vrouw waren verwisseld of dat her verkeerd gaat met het eitje of sperma ofzo... Herkennen jullie je hierin? Normaal gesproken hou ik graag de controle over dingen wellicht heeft het daar mee te maken... Het hele traject lijkt me overigens ook zwaar.
Hallo Pearl, Wat vervelend dat je het ivf traject in moet. De verhalen zijn erg verschillend. Ik vond het spuiten, de punctie etc meevallen. Wat ik spannend en het vervelendst vond was te horen of er bevruchtingen waren en de wachtweken. Zoveel vrouwen die ivf etc doen, zo weinig misverstanden
Ik heb er ook tegen op gezien. Ik heb 2 jaar geleden een miskraam gehad en door onkunde van mijn jonge gyn ben ik niet goed opgevolgd. Daardoor verklevingen in mijn eileiders gekregen. Wij waren voor een derde dus aangewezen op ivf. We hebben dik een half jaar de wens voor een derde van ons afgezet, omdat we ook bang waren voor ivf. Toch de stap genomen in september vorig jaar. En ech, ik heb me druk gemaakt om niets. Super begeleiding gehad, geen last van de medicatie, weinig problemen gehad met de punctie. Verder had ik echt mazzel met het aantal follikels en wonder boven wonder is onze laatste cryo blijven zitten. Ik romantiseer het echt niet hoor, maar vond het alles meevallen. Kijk, je doet het liever niet, het brengt de nodig spanning met zich mee, er wordt veel aan je gefriemeld op plekken waar je dat eigenlijk niet wil en het kost veel tijd. Maar goed, ik ben nu wel zwanger
Ik begrijp je volkomen ook ik zag er als een enorme berg tegenop en er veel over gedroomd. Achteraf vond ik het ook meevallen. Fijn is wat anders en kan niet ontkennen dat het niet zwaar is maar had het allemaal erger verwacht. Ook ik vind het wachten en de uitslagen tussendoor van groei bms, groei van eicellen, bevruchtingen, ontdooiing zwaarder als de lichamelijke belasting van de hormonen(overstimulatie zelfs), punctie en uiteindelijk de terugplaatsing. Mijn gevoel gaat wat op en af heb dagen dat het me zwaar valt en dagen dat ik me kiplekker voel en alles aankan. Maar iedereen ervaart dit traject weer anders. Ik zou zeggen ga het aan en probeer je niet gek te laten maken door al die horrorverhalen. In ieder geval wil ik je veel succes wensen!! En wie weet deze maand.. Je zou niet de eerste en de laatste zijn.
Bedankt meiden voor de reacties, denk ook dat ik best onzeker ben en ik bang ben dat ik controle uit handen te geven, maar inderdaad IVF wordt zo vaak uitgevoerd kans op fouten zijn minimaal. Ik hoop het van harte deze maand maar toch denk ik dat ik aan het IVF traject moet geloven, paar dagen terug heel erg misselijk etc geweest en moe en nu gaat t wel weer.
Ik geloof echt niet dat ze zomaar iets verwisselen hoor. Ik moet bij bloedprikken altijd zelf mijn geboortedatum controleren. Bij urine onderzoek altijd zelf alles noteren en stickers plakken. Bij echo's controleren ze je geboortedatum. En bij terugplaatsing en puncties wordt je gevraagd om naam en geboortedatum zelf te checken. We hebben 5 minuten na de punctie te horen gekregen hoeveel eicellen er waren. Je krijgt brieven mee over de hoeveelheid cryo's, dus nee, ik geloof echt dat ik ons eigen eskimootje in mijn buik heb
Maak je geen zorgen Pearll. Probeer alles stapje voor stapje te doen en niet het grote geheel te zien. De behandelingen en zeker de punctie vallen erg mee, de wachtweken na de terugplaatsing zijn het ergste. Ik begrijp overigens je verwisselgedachte wel hoor, ik had dat ook. Maar er zijn zoveel controles dat het bijna niet mis kan gaan. Heel veel succes meid!!
Ik vond het deels meevallen. Het spuiten was ik al gewend, dus dat was een eitje. Bij de punctie ben ik volledig platgespoten, dus ik heb er niet zoveel van meegekregen, haha! Het gedeelte dat ik niet mee vond vallen was het wachten.. Je zit voortdurend in de onzekerheid, daar heb ik me echt op verkeken. En ik was één van ongelukkigen om overstimulatie te krijgen, dus ik heb na de terugplaatsing nog erg veel buikpijn gehad, inclusief een ziekenhuisopname. Nou ben ik niet snel onder de indruk, maar hier schrok ik toch wel van! Mijn tip? Alles op je af laten komen. Niet teveel aan ervaringen van anderen hangen, maar je eigen weg volgen. En als je (op welke manier dan ook) hulp nodig hebt, durf het te vragen.
Veel vragen en doorvragen. Laat jezelf ook af en toe een rotbui hebben; het is zwaar en dan mag je best eens flink balen/huilen etc.
Ik kan me jouw gevoel heel goed voorstellen, ik had het ook. Natuurlijk kijk je er tegenop, het is ook niet niks! Het romantisch 'samen een kindje maken' is weg. Het vele wachten en de onzekerheid is killing.. Het spuiten vond ik goed te doen (al wordt het nooit mijn hobby). Ook de controles e.d. vond ik niet erg, maar de puncties hebben er bij mij wel behoorlijk ingehakt. Zo erg, dat ik na laatste (tweede) punctie heb besloten dat dat de laatste punctie was. Maar dit kan heel erg per persoon verschillen: ik heb vier dagen niet rechtop kunnen staan, anderen gaan 's avonds na de punctie rustig de nachtdienst in. Waarschijnlijk heb ik gewoon pech gehad Wat mij enorm veel rust heeft gegeven, is dat ik op mijn werk alle ruimte kreeg om naar de controles te gaan. Ik heb namelijk bij mijn vorige werkgever meegemaakt dat dat niet vanzelfsprekend is, en geen ruimte krijgen was voor mij een enorme stressfactor. Praat er ook over met je man, laat elkaar weten waar je staat. En huilen mag, inderdaad. Vooral doen! Hopelijk hoef je niet eens te starten en is het deze maand gewoon raak Ik ga voor je duimen! Maar mocht je wel moeten starten, houd er dan wel rekening mee dat het best kan zijn dat je nog twee maanden moet wachten voordat je daadwerkelijk gaat beginnen. Vaak moet je eerst nog een tijdje aan de pil, zodat ze alles zo goed mogelijk kunnen plannen. Hoe dan ook: heel veel succes toegewenst!
Bedankt voor de reacties meiden heeft me goed gedaan, ik ga het gewoon op mij af laten komen. Ik hoef niet aan de pil, ik ben onder behandeling in het buitenland en kan t doormiddel van de utrogestan zo plannen dat 2e of 3e dag door de week vallen. Ook zijn hier gelukkig geen wachtlijsten, de punctie wordt onder narcose verricht en na de TP moet ik om de dag bloed prikken, wel spannend allemaal, ik hou jullie op de hoogte over mijn traject, jullie reacties hebben mij goed gedaan.