Ik heb een vraag aan moeders met twee of meer kinderen. Ik heb me rot gezocht naar een topic waar deze vraag al aan bod is gekomen, maar heb het niet kunnen vinden. Mocht er toch al een topic zijn met deze vraag, bied ik bij deze alvast mijn excuus aan Vier maanden geleden zijn wij de trotse ouders geworden van een prachtige dochter. De zwangerschap verliep soepel, ondanks de welbekende kwaaltjes die allemaal wel een keer de revue zijn gepasseerd. De bevalling verliep wat minder makkelijk. Ik werd ingeleid met 40+5 en met 41+0 is onze dochter uiteindelijk met een keizersnede ter wereld gekomen, omdat de ontsluiting niet wilde vorderen. Het begin was moeilijk. De verantwoordelijkheid die ineens op mijn schouders kwam te liggen als moeder zijnde voelde als een zware last. Toen ik een week na de bevalling ook nog eens werd opgenomen werd in het ziekenhuis ivm complicaties was de roze wolk heel ver te zoeken. Toen het fysiek met mij beter ging bleek onze dochter een huil- en refluxbaby te zijn. Toen we na een aantal maanden de juiste medicatie hadden gevonden keerde de rust een beetje terug en langzaam aan kwamen we in een lekker ritme. Inmiddels vind ik het moederschap heel leuk, in tegenstelling tot het allereerste begin. Ik geniet volop, maar wanneer er weer eens een sprongetje oid is denk ik ook regelmatig: pfff, ik vind het toch ook wel zwaar! Om een lang verhaal kort te maken: het moederschap is zwaarder dan ik vantevoren dacht, maar ook véél en véél leuker dan ik vantevoren dacht. Mijn vraag aan moeders met twee of meer kinderen: vonden jullie de overgang van nul naar één kindje makkelijker dan de overgang van één naar twee kindjes? De wens voor een tweede is bij ons overigens niet in de nabije toekomst aanwezig. Maar ooit zouden we wel een tweede willen en ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn.
Ik vond de overgang van 1-2 erg heftig. Bij 1 hoef je niks anders dan voor je ene kind te zorgen. Elk spaarzaam momentje is voor jezelf. Bij 2 moet je ineens je aandacht delen. Je denkt t wel te weten met babys, maar ineens overvalt t je weer. van 2-3 ging heel makkelijk en natuurlijk. Dus dat was echt t makkelijkst. Het heftigste weet ik dus eigenlijk niet. Bij 1 is alles uniek, maar ook voor t eerst die neverending verantwoordelijkheid. Maar bij twee dus dat delen.. hm lastig. maar ik zou ze geen van 3 willen missen
Ik vond de overgang van 0 naar 1 kindje groter dan die van 1 naar 2 kindjes. Ik vond/vind dat de 2e er gewoon makkelijk tussendoor gaat. Van 0 naar 1 kindje vond ik dus overschakelen, omdat je niet zonder enige voorbereiding de deur uit kon stappen. Bij een 2e is dat natuurlijk net zo, maar daar was ik dus aan gewend geraakt
Bedankt voor je reactie! Wat jij beschrijft, zo'n idee heb ik er inderdaad ook van... Totdat ik zelf moeder werd heb ik misschien twee baby's vastgehouden in me hele leven.. werkelijk alles was nieuw voor mij. Bij een evt. tweede is dat 'nieuwe', 'enge' en 'onhandige' er niet meer... Kan me wel voorstellen dat de zwangerschap bij een tweede wat zwaarder is omdat je niet altijd de gelegenheid hebt om te rusten als het nodig is.
ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen zwaarder dan van 2 naar 3. Ik had het idee "die derde doe ik er wel even bij" hahaha. Alles gaat gewoon vlotter, sneller, makkelijker.
Overgang van 1 naar 2 vond ik juist veel minder zwaar dan van 0 naar 1. Van 0 naar 1 is alles nieuw, alles wennen. Ik was daardoor erg onzeker. Bij 1 naar 2 weet je wat je kunt verwachten. Ik wist van de gebroken nachten en hoe dat voelt. Ik wist hoe borstvoeding werkte. Ik had ideetjes wat te doen als een baby huilt. Was veeeeeeeeeeel minder onzeker! De tweede deed ik er gewoon bij zeg maar. Het ging gewoon in ons ritme mee. Ik vind het nu pas zwaarder worden met twee kinderen die om mijn aandacht vragen, vooral nu Finley ook erg ondernemend aan het worden is. Kom soms handen tekort!
Bij het eerste kind verandert echt je hele leven. Inderdaad: die verantwoordelijkheid ineens. En ook dat je echt alles moet overleggen. Voorheen 'meldden' mijn man en ik het gewoon aan elkaar als we 's avonds weg waren of op een andere dag moesten werken. Maar nu moet de ander dan thuisblijven of oppas geregeld worden. Ook moesten we meer rekening houden met wie de auto 'mocht' hebben omdat je met een baby niks op de fiets kunt. Nu met een tweede zijn we aan die bovenstaande punten wel gewend. Dat scheelt dus een hoop. Maar het is in bepaalde zin wel 'een stap terug'. Voor de oudste hoefden we niks meer mee te nemen. Nu ineens weer een tas met luiers, doekjes, reservekleding, speen, slabjes. En het is dan ineens weer veel meer gedoe om weg te gaan. In het begin stond ik met klotsende oksels als ik alleen met de jongens weg ging. Oudste helpen met schoenen, jongste zijn jas aandoen, luiertas in de auto, kinderwagen in de auto, baby in de maxicosi, oudste achter zijn vodden aanzitten om zijn jas aan te doen, kinderen in de auto, eigen tasje niet vergeten mee te nemen... AAAAHHHH!! Haha. Maar ook daar zit al steeds meer routine in. Het verdelen van de aandacht vind ik niet zo moeilijk. Maar wij hebben misschien geluk: de oudste is absoluut geen moeilijk kind in de omgang en de jongste is helemaal bizar rustig en makkelijk. Ik geloof dat ik nu in drie maanden maar twee keer heb meegemaakt dat ze tegelijk huilden en me echt allebei even nodig hadden. Dat is dan even vervelend, maar lost zichzelf ook wel weer op. Al met al vind ik denk ik de stap van 0 naar 1 groter dan van 1 naar 2. Maar bij beide kinderen had ik eigenlijk na een paar dagen al een gevoel 'alsof het altijd zo was geweest.'
Ik weet het eigenlijk niet! Mijn dochter is geboren na een bevalling van 28 uur (2 nachten doorgehaald, ik was kapot). Ook huilbaby en heftige reflux, ik werd gewoon niet geloofd en stond er echt alleen voor (mijn man natuurlijk wel maar die is geen dokter). Pas met een jaar diverse onderzoeken en ja hoor ik had gelijk! pfff had dat eerder geluisterd!!!! Toen werd mijn zoon geboren (2,5 jr verschil) en wat een verschil!!!! Ook reflux maar goed onder controle te houden. Mijn zoon kon vreselijk veel slapen, heel ander kind dat mijn eerste geborene!!! Dus ik vind het lastig omdat we zo'n lastige start hebben gehad bij 0 naar 1. En dat maakte van 1 -2 weer goed!
Ik vond de tweede veel makkelijker. Ik stond er compleet anders in dan bij de eerste. Eerste was te vroeg geboren en een huil en reflex baby. Vond het echt pittig en voelde me net zoals jij omschrijft. De tweede vond ik zooooveel makkelijker. En bovenal, veel meer genieten. Ik was echt een blije zorgeloze mama. De slapeloze nachten waren iets minder maar ook dat was te doen. Je bent veel zekerder en de zorgen maken plaats voor genieten van je baby. Ik heb ze trouwens redelijk dicht op elkaar gekregen, ze scheelden 21 maanden. En straks als de derde er is heb ik 3 kindjes in ruim 3,5 jaar gekregen. Maar ik maak me niet meer druk om de babytijd. Heb er juist heel erg veel zin in
Ik vond de overgang van 1-2 juist veel groter. Je moet weer een heel nieuw ritme creëren tussen 2 kinderen. Gelukkig was m'n zoon al bijna 8 jaar en zat al hele dagen op school waardoor ik veel kon rusten in de zwangerschap maar ook tijdens de slapeloze nachten. Nu nummer 3 onderweg is zal het nog zwaarder worden,want dochterlief is net 19maanden als haar broertje geboren wordt en zal dan ook erg veel aandacht vragen,ze gaat overigens nog niet naar school/crèche! Maar uiteindelijk denk ik dat je snel je eigen ritme erin gaat vinden,het duurt alleen even.
Ik vind de overgang van 1-2 groter dan van 0-1. Het is echt de aandacht verdelen en dat terwijl mijn zoontje van 3,5 al best veel zelf kan.
Ik vond de overgang van geen naar 1 kind heavy. Maar dat komt ook door mijn ritme. Ik werkte avond nacht en weekend diensten, en leefde dus heel onregelmatig. Sliep lang uit. Deed alles wanneer ik zin had. En dan wordt een kleine geboren en heb je ineens een heel dag ritme! Phoe. Inmiddels werk ik overdag en nu met twee kids gaat het prima. Wij willen zelfs graag een derde!
Mijn oudste was ook een huil en reflux baby, was echt vreselijk. Toen ik zwanger was van de tweede zette ik me echt schrap, daar gíngen we weer! Maar de tweede was een droombaby en dat ging makkelijk. De overgang was helemaal niet zwaar, je bent al moeder. Nu denken we over een derde.. Ik weet nu dat het wel goed zal komen. Met ieder kind word je ook weer wat relaxer..