Hihihi Zal binnenkort eens een foto posten hier.. misschien Trusten, hoop dat je snel in slaap kunt vallen!
Nee moest er vandaag om 9 uur al uit! Te vroeg voor mij.. Slaap super slecht de afgelopen dagen dus heb maar 4 uurtjes gepakt vannacht! Maar morgen blijf ik ook weer lekker lang liggen! Lekker hè
Neeee, geen onwil hoor. Ze zouden in april komen, maar dat zit er financieel niet in (maar ze zouden ook eigenlijk in april komen in plaats van februari, om te baby te bewonderen, maar nu was het om de baby te begraven, dus ja, dat het niet en/en lukt snap ik ook wel weer, al is het jammer dat het zo verdeeld is, want ik was eind december ook al daar, dus nu was het heel kort op elkaar en daarna weer superlang ertussen). In november vanwege mijn bruiloft, maar dan is m'n zus uitgerekend. Voor mijn vriend natuurlijk geestelijk, voor mij eerder lichamelijk. Ik zou het liefste nu alweer beginnen, want maakt niet uit hoe lang je wacht, de pijn gaat niet weg en de angst tijdens de zwangerschap zal altijd blijven, maar ik heb veel paniekaanvallen en vaak duizelig/het gevoel weg te vallen. Nou is er wel onderzoek gedaan waar niets is uitgekomen 'dus het zal wel een reactie zijn op je mentale toestand', maar ik ondervind er dus lichamelijk de last van. Had liever nonstop jankbuien gehad maar wel de mogelijkheid even naar de supermarkt te lopen zonder angst dat ik neerval.. Maarja, ik heb het tijdens de zwangerschap ook niet makkelijk gehad, dus ik denk dat een combinatie van dat van nu EN dat van een zwangerschap niet erg bevordelijk zal zijn, dus eerst dat maar eens op orde zien te krijgen. Voor de rest is het herstel prima, maar dat was vanaf het begin al zo.. Geen enkele beschadiging van binnen, niet uitgescheurd, placenta er in 1 keer uit en geen restanten meer in baarmoeder (het protocol was drie dagen in het ziekenhuis blijven, ik moest vijf dagen blijven, maar niemand wist waarom wanneer ik het vroeg ), er komt vrijwel geen melk meer uit m'n borsten en ik word weer gewoon ongesteld, dus dat is verder allemaal prima..
Haha ja na 10 pagina's ben ik alweer vergeten wat er op de eerste 5 stond. Klein drankje op dus dat werkt ook niet echt bevoordelijk. Wel fijn dat je je lichamelijk wel goed voelt. Even een vraagje aan jou.. Ik merk dat de "klap" bij mij de laatste paar dagen pas komt. Ik ben op werken na gelijk weer doorgegaan met mijn leven hoe het eerst was. Veel stappen en vooral afleiding zoeken. Alles weg lachen en vooral niet laten zien wat ik voel of denk. Nu wordt er mij van alle kanten aangeraden om er eens over te gaan praten met professionals, maar daar twijfel ik heel erg over. Hoe doe jij dat? Ben jij naar iemand toe gegaan? Ik weet het allemaal gewoon ff niet meer.
Ik zie er als een berg tegen op om weer te gaan werken. Het is zoveel in een keer. Zou het raar zijn om nog langer thuis te blijven? Misschien eerst een dag in de week te komen om te kijken hoe of wat? En dan langzaam weer op te bouwen? Ik hoop niet dat jullie het vervelend vinden om mijn gezeur aan te horen, maar zit er de laatste dagen best mee
Oh gelukkig maar, het is dan idd alleen niet goed verdeeld over zo'n jaar... Maar voor je het weet is het weer augustus! Fijn dat je herstel van de bevalling zo snel ging, maar dan ben je er nog niet he. Vind het altijd verbazingwekkend hoeveel effect je gemoedstoestand kan hebben op je gezondheid. Na zo'n heftige ervaring dus ook niet gek dat je er nog heftige lichamelijke reacties bijkrijgt. Al zouden flinke huilbuien makkelijker zijn, de energie die het hele proces kost moet er toch op 1 of andere manier uit denk ik (dit klinkt heel zweverig, als ik zo terugkijk, maar zo bedoel ik het eigenlijk niet). Ik hoop maar dat je je snel beter voelt en jullie weer voor een kindje kunnen gaan. Het is wat je zegt, het zal de pijn en het verdriet niet minder maken en het zal ongetwijfeld een hele beproeving worden om die 9 maanden 'uit te zitten', maar dan kun je daarna die energie en liefde kwijt bij een broertje of zusje voor Misha. Maar stap 1 is natuurlijk goed voor jezelf zorgen!
Wat een moeilijke keuzes waar je voor staat. Ik denk dat je vooral moet kijken naar wat voor jou een goed tempo is om het weer op te bouwen. Misschien beginnen met een ochtendje koffie drinken op je werk, kijken hoe het voelt? Ik kan niet vanuit mijn eigen ervaring praten, maar mijn schoonzusje is een paar jaar geleden plotseling overleden en ik zie wat dat met mijn schoonmoeder heeft gedaan en nog steeds doet, hoe moeilijk en lang het proces is waar je in terecht komt en hoe lastig het is om uit dat gat te klimmen. (Overigens was mijn schoonzusje begin 20, dus waarschijnlijk niet de juiste vergelijking) Het hangt denk ik ook wel van je persoon af, als je iemand bent die geneigd is om in een depressie te raken, wat in deze situatie niet gek zou zijn, zou ik zeker professionele hulp in schakelen. Zo niet zou ik zou goed mogelijk naar je gevoel proberen te luisteren en mischien gewoon eens een afspraak maken om te kijken hoe je het vindt, als je daar de behoefte voor voelt.
Haha Ooooooh nee dat werkt niet bevordelijk inderdaad Ik heb om eerlijk te zijn geen idee of ik de klap al heb gehad of dat die nog komt.. In het begin had ik nog wel eens als ik de roltrap af ging richting de metro, ik opeens dacht 'Oh shit, ik ben de koeltas met flesjes vergeten' om me vervolgens weer te realiseren dat ik niks meer om te leveren heb en niets meer om naartoe te leveren.. Dat is nu gelukkig wel weg. En natuurlijk veel huilbuien enzo, maar verder lijkt het allemaal zo goed en makkelijk te gaan.. Eerst ging ik ook elke dag wel tien keer naar de woonkamer, met het belletje rinkelen (ik had zo'n zwangerschapsketting, die gebruiken we nu naast een foto van haar om 'haar aandacht te trekken' en daarna te praten), het papiertje met haartjes een kus te geven, de foto een aai over haar wangetje te geven en/of ook een kus en dan had ik hele verhalen.. Nu loop ik er misschien nog twee keer per dag naartoe, en dan is het rinkel, kus, aai/kus, goeiemorgen en rinkel, kus, aai/kus, slaaptrusten en klaar.. Heb dus het idee dat ik het langzaam maar zeker achter me begin te laten, maar daartegenover heb ik geen moment gehad dat ik het extra moeilijk had met alles.. Ben dus echt heel bang dat zoiets nog komt.. Ik heb in het ziekenhuis een aantal keer met een psycholoog gesproken, maar dat is echt niets voor mij. Op zo'n beetje alles wat ik vertelde, was het antwoord: 'Ja, het is ook heel moeilijk, het is geen grappige situatie dit' om me vervolgens afwachtend aan te staren of ik eindelijk verder zou gaan met m'n verhaal. Ze stelde ook altijd dezelfde vragen en uiteindelijk ging het zelfs over chocola halen in de supermarkt omdat ik toch iets moet eten, omdat ik zei dat ik daar niet altijd even goed op let Maar ik ben sowieso niet zo'n grote fan van psychologen.. Nu praat ik veel met m'n vriend, af en toe met familie of ik plaats hier op het forum iets, maar voor de rest hou ik het allemaal maar wat voor mezelf.. Maar dat is allemaal zo persoonlijk, misschien had ik gewoon geen klik met deze psycholoog en had een ander me wel heel goed kunnen helpen, en misschien heb jij er juist wel baat bij om met iemand te praten die er volledig buiten staat! Je mag natuurlijk ook altijd naar mij toe komen om te praten, maar ik weet niet in hoeverre ik een hulp ben, haha..
Ik persoonlijk zou het opbouwend doen ja, en zodra het niet gaat gelijk aan de bel trekken! Ze hebben maar rekening te houden met je, is niet niets waar je doorheen gaat en als je meer tijd voor jezelf nodig hebt, dan is dat zo.. En nee meis, absoluut niet! En het is ook echt geen gezeur, echt niet! <3
Ik ben afgelopen dinsdag weer voor het eerst op bezoek geweest op mijn werk. Het voelde op zich wel goed aan. Het probleem is dat ik op een buitenschoolse opvang werk. Je moet rekening houden met het aantal kinderen dat er die dag is en zoveel pedagogisch medewerkers zijn er. Ik kan dus niet zeggen na een uurtje het gaat niet ik ga naar huis. Ik ben redelijk gevoelig voor een depressie. Heb dat echt van mijn vader (familiekwaaltje). Maar ik weet van mezelf dat als ik eenmaal ga ik maar door blijf gaan tot het echt teveel wordt en dat wil ik juist vermijden. Diep van binnen weet ik dat het eigenlijk nog te vroeg is om weer vollop aan de slag te gaan en dat ik er eigenlijk ook met een buitenstaander over moet praten. Maar ik ben altijd degene die zo sterk is en maar doorgaat en op de een of andere manier, hoe gek het ook klinkt, voelt dit dan als zo'n enome zwakte.
Ja heb je gelijk in hoor! De dagen lijken, afzonderlijk van elkaar, zo langzaam te gaan, maar ik zat me er net enorm over te verbazen dat het alweer vrijdag is, dat het alweer bijna half maart is.. Denk dat straks met de poes erbij de dagen wat sneller zullen gaan en dat ze hopelijk ook een stukje positiever gestemd zijn! Ja maf he.. In eerste instantie geloofde ik ze niet, ik heb zelfs gehad 'Haal me alsjeblieft helemaal binnenstebuiten, er MOET iets mis zijn, straks ga ik dood en is m'n vriend HELEMAAL alleen, dat kan echt niet hoor', maar ik ben gaan lezen en alles wat ik heb kan inderdaad 'gewoon' door dingen aan je hoofd veroorzaakt worden.. Echt heel maf! (Al blijf ik stiekem nog wel een stukje angstig hoor ) En ja, heb je helemaal gelijk in! Dat hoop ik ook! Het gaat echt allesbehalve leuk worden (ik vond de vorige zwangerschap al vreselijk, en toen was ik nog zo onwetend en naief en dacht ik dat dat in ieder geval het ergste zou zijn en dat ik er binnenkort weer vanaf zou zijn), maar ik ga mijn uiterste best doen om er alsnog zoveel mogelijk van te genieten! Ik ga ditmaal ook een stuk meer hulp en onderzoek eisen en veel sneller aan de bel trekken.. Zullen ze blij mee zijn, maar jammer dan.. Dit trek ik niet nog een keer, dan is het voor mij echt klaar.. Maargoed, daar gaan we niet vanuit natuurlijk, beetje positief blijven haha Dankjewel!