Het lijkt de nieuwe trend in onze kennisenkring. Uit elkaar gaan. Ik word daar best angstig van... niet dat het mijn leven beheerst hoor, maar vraag me nu wel geregeld af of het ons ook kan gebeuren... Beetje naïef misschien, maar toen ik ml leerde kennen dacht ik, dit is hem, dit is voor altijd! Nooit bij stilgestaan dat het anders zou kunnen zijn... Nu zijn we nog steeds dolgelukkig samen hoor, dus maak me verder geen zorgen. Toch laat de vraag me niet los hoe zoiets nou toch kan gebeuren... En is het te voorkomen? Wie wil mij eerlijk vertellen waarom ze bij iemand weggegaan zijn of waar het op stuk liep?
Ik ken het wel die angst. Ik heb dat ook gehad toen het hier hot item was. Van onze "groep" zijn wij het enige stel wat nog samen is en gelukkig is. Hier waren er veel redenen van ontrouw tot verschillende verlangens is bed (serieus)
we zijn met 7 stellen in de vriendengroep en 5 zijn er gescheiden. lijkt wel een trend te worden hier soms ook wel wat minder maar met praten en leuke dingen doen en eigen dingen redden we het altijd wel weer
In onze vriendengroep is het eerste stel zojuist na 5 jaar uit elkaar gegaan. Ik hoop dat de rest wel bij elkaar blijft! Het ging stuk omdat hij aan de volgende stap toe was, en zij niet.
Het is hier gelukkig met relatietherapie weer goed gekomen maar zijn wel op het punt van scheiden geweest. Waarom? Niet genoeg open communiceren. Steeds meer langs elkaar heen leven, de ander van alles in stilte verwijten, dingen voor elkaar invullen. Op een gegeven moment deelden we bijna niks meer en hadden we een heel vertekend beeld van elkaar. Wat geholpen heeft is praten. Op een open en respectvolle manier. De therapeute kon beide heel goed een spiegel voor houden. Tijd voor elkaar maken om (kleine) dingen weer samen te doen. En het idee loslaten dat alles perfect moet zijn, de amder, de relatie etc.
Ik hoor het ook wel om mij heen. Ik denk dat ze het 'bij de buren is het gras groener' syndroom hebben. Vaak na 5-7 jaar heb je een dip. Die heeft iedereen. Is dit het nou, wil ik zo mijn leven zien, enz enz. Dan zien ze dat het bij een ander nog zo happy, blij, gelukkig is en willen dat ook weer. Een deel komt door die periode heen en andere niet.
Bij ons was de basis niet goed. Mijn ex en ik kregen een relatie nadat ik een heftige periode achter de rug had. Hij had eigenlijk weinig diepgang en we hadden weinig om over te praten maar op het begin was dat wel heel rustgevend. En toen raakte ik eigenlijk meteen zwanger. Dus toen hebben we het wel geprobeerd ook al wist ik achteraf wel dat het niet goed zat. Tijdens de zwangerschap was ik heel on gelukkig maar daar gaf ik de zwangerschap de schuld van. Later toen mijn zoontje er was werd ik steeds ongelukkiger. Mijn ex ging op een manier met mij om die niet respectvol was zowel tijdens als na de zwangerschap. Maar toch heb ik toen heel erg gevochten voor de relatie. Maar toen mijn zoontje een jaar was ben ik weggegaan. (Dit is natuurlijk de korte versie van het verhaal) Voor de buitenwereld leek het net of onze relatie wel klopte. We hadden een huis, hij had een baan ik studeerde. Mijn zoontje deed het goed etc etc. Maar ik was dood en dood ongelukkig.. Hiermee wil ik zeggen dat het niet altijd is wat het lijkt.
Tja er zijn zoveel redenen om uit elkaar te gaan. Gevoel dat weg is n niet meer terug komt. Een ander in het spel. Etc tc etc.. Ik ben er niet bang voor als zoiets gebeurd, gebeurd het toch wel. Edit: Ik ben bij een ex weggegaan omdat mijn gevoel weg was écht weg weg en hem meer zag als broer. ( dit kwam misschien ook omdat hij nooit s*ks wilde ofzo )
Ik ben er niet bang voor.. In mijn vorige relatie zag ik het al wel gebeuren en dat gebeurde ook Er zijn diverse redenen, vreemdgaan, de een een kinderwens en de ander niet, te verschillend van elkaar, geen gevoel meer voor elkaar of iets anders nog..
Mijn eerste huwelijk is stuk gegaan doordat hij niet met mijn depressiviteit om kon gaan. En ik verdacht hem er van dat hij verliefd was op mijn toenmalige beste vriendin en zij ook op hem, maar geen van beide heeft da dat ooit aan mij toegegeven
ik ben er ook 'bang' voor.. ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en heb eens een keer gelezen dat de kans dan groter is dat die kinderen dan ook 'sneller' kunnen gaan scheiden..
Ik denk dat het meestal vrouwen zijn die een relatie verbreken, dat zij sneller zien dat ergens geen toekomst in zit. Ik heb het uitgemaakt omdat het gewoon niet goed zat. Hij waardeerde mij niet om de eigenschappen die ik in mezelf waardeer en was niet van plan om verantwoordelijkheid te nemen voor wat dan ook. Bovendien ergerde hij zich ontzettend aan dingen die gewoon door mijn jonge leeftijd kwamen (ik kon bijvoorbeeld nog niet zo goed koken maar als hij nou een paar jaartjes had gewacht.. tja his loss). Vanuit mijn kant kwamen er ergernissen die je denk ik op zo'n moment in je relatie nog niet hoort te hebben. Ik vond zijn eetgeluiden irritant, zijn muziekhobby, enz. Ik was zijn rebound. Wel heel snel zwanger geraakt. Gewoon onvoorzichtig geweest (maar alsof ik de enige ben die weleens een keer onvoorzichtig is geweest). Maar zwanger of niet, dat wat krom is kan ik niet recht strijken.
Een relatie is hard werken. Cliché maar zo waar. Wij hebben onze moeilijke periodes ook gehad en die zullen ook zeker weer komen, maar ik denk dat we ze aankunnen. We zijn beide bereid om open te communiceren, dingen te accepteren van elkaar en we beseffen ons dat geen een relatie perfect is. Vind je een ander? Ook bij diegene loop je tegen (vaak dezelfde) problemen aan. En het idee om alles 'weg te gooien' wat we samen hebben opgebouwd.. Zien we beide niet zitten. Dus maken we braaf regelmatig tijd voor elkaar en praten veel samen Je moet toch wat Nee hoor, na bijna 13 jaar zijn we nog steeds verliefd Maar goed, dit was met mijn ex nooit gelukt hoor. Mijn god, wat ben ik blij dat ik met hem geen kinderen heb gekregen..
Ik ben weg gegaan bij mijn man omdat hij na 2 jaar proberen nog steeds alleen aandacht had voor zijn computers en telefoon. Ook manipuleerde hij veel rond om geld. Als hij geen nieuwe laptop mocht kopen van 900 euro dan vergalde ik zijn leven enz. Ook kon hij erg boos worden, gooien met spullen en onze dochter in de strijdt betrekken. Het was een hele moeilijke stap, maar ik was zo diep ongelukkig. En ook voor mijn dochter was het niet goed meer. Ik zei we maken geeen ruzie waar zij bij is... hij zei dan ja wel want ik laat me niet door je belemmeren en ik mag zeggen wat ik vind. Ik liet daardoor over me heen lopen omdat ik geen ruzie ging maken waar zij bij was. Hij heeft het me heel moeilijk gemaakt met de scheiding, tegen houden enz. Uiteindelijk nu 2 jaar later is bijna alles rond! gelukkig! Heb nu een hele lieve vriend en samen hebben we een dochtertje erbij. Ik ben nu zo gelukkig!
TS ik denk dat je jezelf meer helpt met de vraag: waarom blijven wij wél bij elkaar? En dat kan van alles zijn. Omdat je elkaar trouw beloofd hebt. Omdat de ander jou aanvult en aanvoelt. Omdat je samen kinderen hebt die je heel graag ook samen groot wilt brengen. Omdat hij je beste maatje is. Omdat je niet probeert elkaar te veranderen. Omdat je geen al te groot issue maakt van dingen die dat niet waard zijn. Omdat je respect geeft en respect krijgt. Omdat liefde en trouw soms een verstandelijke keuze is dwars tegen je gevoel van dat moment in. Omdat... vul jouw eigen 1000 redenen maar in! Zolang je man en jij het daar samen over eens zijn en blijven (en je beiden je best voor elkaar blijft doen) denk ik dat je vooral niet teveel moet kijken naar degenen bij wie het misgaat, maar naar dat wat jou en jouw man verbindt.
Onze beste vrienden zijn begin dit jaar uit elkaar gegaan en bij ons loopt het ook al een poos niet goed. Verder maak ik weinig van de 'trend' mee. Redenen bij ons: - door anticonceptie heen zwanger geworden en er toen maar het beste van gemaakt zonder dat de basis goed was. - gebrek aan empathie bij hem. (asperger) - andere wensen/dromen/toekomstplannen - eerder het idee dat we als huisgenoten samen leven, gewoon geen 'klik' meer. Ik ga met hem mee naar therapie eind deze maand, we gaan het gewoon proberen al weet ik niet of er nog iets te redden valt . Maar ik wil er voor onze kindjes alles aan proberen te doen.
Bij ons toen ik er voor de tweede keer achter kwam dat vriend weer cocaine snoof. Dit is natuurlijk wel een extreem geval maar het kan echt iedereen gebeuren. Gelukkig na een periode van relatietherapie en dagen voor onszelf zijn we samen sterker dan ooit en inmiddels is hij 1 jaar clean !