het is hoe jij erbij voelt maar ik vind wel in het eerste jaar dat je samen bent dat zwanger worden niet goed is je moet elkaar leren kennen en dat kan je niet in 1 23. Ook al is de communicatie goed en zit je op een goede golflengte. Kinderen krijgen in het eerste jaar vind ik niet ideaal
Hier leerde ik mijn man kennen met 26 jr en hij was de eerste man waarvoor ik mijn huis wilde opzeggen! We woonden binnen 2 mnd samen. Ik was 28 toen onze dochter geboren werd en onze zoon 31.
Ik was 20, hij was 23 toen we een relatie kregen. We hebben nu sinds 2 maandjes een mooie dochter en ik ben 27, mijn man 30. We waren trouwens een half jaar getrouwd voor ik zwanger raakte.
ik leerde mijn vriend kennen op 12-12-2012, en 4 maanden later bleek ik onverwacht zwanger te zijn. ( pco, 7 jaar geprobeerd met een ex zonder resultaat, ik had me erbij neergelegd en toen ik vriendlief ontmoette hadden we vrij snel toekomst plannen maar zeker nog geen kids erin) Dus na 4 maanden relatie zou er een baby komen ( ik 27, hij 33) en onze zoon is geboren op 12-12-2013, precies een jaar nadat wij elkaar leerde kennen ( ben inmiddels 28 en hij 34) Tsja we kennen elkaar nog kort, ik zie daar geen problemen in. Er zijn genoeg mensen die jaaaarenlang een relatie hebben en opeens na de komst van een kindje blijkt het niet meer te werken. In mijn ogen maakt het dus niet uit zolang je er allebei maar achter staat.
Ik ben 25, mijn man 30 We zijn 5 jaar samen, waarvan we 3,5 jaar een huis hebben gehuurd (Geen ideaal huis om een kindje in groot te brengen) Een halfjaar geleden getrouwd Bewust nu er pas aan begonnen aangezien we pas een huis hebben gekocht en ik nog maar van september mijn vast contract heb
wat een verhaal... wow Heel erg bedankt ook om het te delen en ik vind dat je gelijk hebt. Ik ken inderdaad koppels die al lang bij elkaar zijn en het niet meer redden een keer de kinderen er zijn.. ieder verhaal is anders dus. Maar het jouwe wel erg bijzonder.
Mijn man en ik waren 16 & 17 toen we verkering kregen. Bij ons duurde alles wat langer. We zaten nog op de middelbare school, gingen eerst allebei nog (thuiswonend) studeren. Daarna allebei nog lekker een jaar gewerkt en goed gespaard terwijl we thuis woonden voordat we gingen samenwonen. We hadden dus (ook) finacieel een goede start. Maar we wilden allebei nog wel wat langer werken voor we aan kinderen zouden beginnen. Uiteindelijk zijn er wat dingen voorgevallen (niet tussen ons) waardoor mijn kinderwens een tijd ergens diep onderin de vrieskist kwam te staan. Maar uiteindelijk kwam die wens terug en gingen we ervoor. Het duurde langer dan gehoopt voor we omze eerste zoon mochten verwelkomen. Toen was ik inmiddels 29. En een paar maanden terug is onze tweede zoon geboren en wat ons betreft is ons gezin compleet. Voor ons zat er dus zo'n 13 jaar tussen. Maar: we waren nog vrij jong toen wel elkaar leerden kennen en hadden ook andere toekomstplannen! Ik vind het logisch dat als je al ouder bent (toch in ieder geval volwassen) dat het verloop van relatie starten - samenwonen - kinderen krijgen (en eventueel ergens tussendoor nog trouwen als je dat wilt) allemaal wat sneller gaat. Sowieso moet iedereen het voor zich weten, maar als je zo achterin de 20 of in de 30 bent en je zou na één of twee jaar zwanger raken, vind ik dat absoluut niet gek ofzo. (Want dat is geloof ik je vraag ook een beetje toch?) Je bent dam volgens mij oud en wijs genoeg om te weten wat je wilt. Je hebt de fase van studeren / op jezelf gaan / werkervaring opdoen ook achter je. En die dingen zijn niet noodzakelijk om kinderen te krijgen, maar veel mensen vinden dat wel wenselijk. Het klinkt alsof jullie het wat dat betreft (dus 'organisatorisch' zeg maar) wel op de rit hebben. Dan is een goed moment om te beginnen gewoon als jullie er allebei min of meer klaar voor zijn. Ik weet niet of "helemaal klaar" vaak voorkomt. Het blijft een sprong in het diepe, niemand weet echt hoe het is om papa of mama te zijn tot je een kind hebt. Dus een sprankje onzekerheid blijft vaak toch wel. Het gaat erom of je er klaar voor bent om ondanks die onzekerheid wat je exact te wachten staat,toch samen bereid bent om die 'uitdaging' aan te gaan.
Wij hebben een relatie sinds we 20 zijn en waren 10 jaar samen toen we voor kinderen gingen (dat heeft toen nog dik een jaar geduurd). Persoonlijk zou ik altijd wel minimaal een jaar of 2 samen willen zijn voor je aan kinderen begint, zodat je ook echt samen bent geweest, voor je basis. Maar ik kan me voorstellen dat dit lastiger wordt als je elkaar op latere leeftijd leert kennen. Doe waar je je samen goed bij voelt.
Ik ben van mening dat de duur van je relatie niet heel belangrijk is hierbij.. Het is fijn als je elkaar door en door kent, maar ik vind het niet raar om na een jaar al te besluiten voor een kindje te gaan bijvoorbeeld. Wij waren 17 (hij 10 maanden ouder, 18 jaar) toen we elkaar leerde kennen, werden beste vrienden )) en kregen toen ik 19 was pas een relatie. Ik was 21 (bijna 22) toen Mira werd geboren.
Ik was 19 toen ik mijn man leerde kennen, hij 24. Getrouwd toen ik 23 was, en 2 jaar later proberen voor een kind. Uiteindelijk DL geboren toen ik 27 was, en 2.5 jaar later ZL
Ik ben bijna een jaar samen met mijn vriend en we zijn vanaf dag 1 onafscheidenlijk geweest, hij is bij me ingetrokken en heeft uit eindelijk zijn huisje na 2 maanden opgezegd We zijn bewust zwanger geworden. De 2e keer was het al raak. Ik wist meteen dat dit de man van mijn dromen was. Hij had al een kindje en ik wou ook super graag een kindje en hij stond daar volledig achter Ik werd er ook niet jonger op ben al 31
Ik was 16 toen we wat met elkaar kregen. Hij was 18, bijna 19. 10 jaar later, toen ik 26 was, ben ik gestopt met de pil en zijn we voor een kindje gegaan. Ik denk omdat ik nog jong was, dat we relatief lang gewacht hebben. Ik zat nog op de middelbare school en hierna ben ik gaan studeren. Wel zijn we samen gaan wonen op mijn 20ste en hebben we rustig alles opgebouwd. Ik weet zeker dat wanneer we elkaar pas op latere leeftijd hadden ontmoet dat het zeker sneller was gegaan. Mijn advies is: ga ervoor wanneer het goed voelt. Het maakt niet uit of je 1, 2 of 10 jaar samen bent. Hèt gevoel moet er zijn, meer niet !
2 maanden samen...niet in de planning maar meer dan welkom! Wij kenden elkaar ook pas 5 maanden....maar woonde van de 2 maanden relatie na 1 maand al samen en waren al vanaf moment 1 on af scheidelijk... Ook meteen geroepen na 1 week dit word de vader van mijn kinderen... Nu nog geen 2 jaar samen en gaan over 2 weken trouwen en voor een brusje... Het is echt het gevoel samen, zit dat goed....waarom niet dan?
Ik was 29 toen ik Vl leerde kennen, Vl was 41. We hebben allebei een lange relatie achter de rug. Hebben allebei de wens voor een kindje van ons samen en zijn dan ook sinds begin dit jaar daarmee bezig. We zijn overigens nu bijna een jaar samen. Wonen onofficieel samen, officieel pas vanaf eind dit jaar. Met mijn ex was ik bijna 4 jaar samen toen ik zwanger was van zl, zijn toen zl bijna 2 was uit elkaar gegaan, vind dus dat de duur van een relatie niet echt veel zegt. Je moet doen waar je je goed bij voelt. Wij hebben nu de beslissing genomen omdat we voelen dat het goed zit. En we natuurlijk allebei wat ouder zijn. Daarbij ik zorg al 3 jaar alleen voor zl waarvan het laatste jaar samen met Vl dat gaat ook goed, ondanks spanningen en stress betreffende de vader van zl, loopt dat goed en zover je het zo kan noemen op een natuurlijke manier. We vullen en voelen elkaar daarin haarfijn aan. Overigens heeft de omgeving er ook geen probleem mee, die zijn vooral blij om ons alle 3 gelukkig te zien en hebben al aangegeven dat ze het juist leuk zouden vinden als dat geluk bezegeld wordt!
Wij waren 4 jaar samen, woonden daar 3 jaar van samen. Uiteindelijk gelukt toen we 7 jaar samen waren, nu dus Ik was bijna 29 toen we begonnen, nu 32. Hij is anderhalf jaar ouder dan ik. Maar meid, het zijn maar cijfertjes! Het gaat erom: is dit de man die jij als vader ziet van je kinderen? Wil je met hem oud worden? Is het wederzijds? Ga ervoor dan!
Ik was 27-28 toen ik mijn vriend leerde kennen en hij 25-26. Hij studeerde nog. We zijn aan kinderen begonnen toen ik 31 was. Dus een kleine 4 jaar. Maar dat doet er niet toe. Je moet gewoon al alles op een rijtje hebben voordat je aan kinderen begint en dat is het belangrijkste. Ik ben het met tupp eens. Als je begin 20 bent is het normaal dat je wat langer wacht. Als je 30 bent hoeft dat voor mij niet meer. Mijn vriend reageerde eerst net als die van jou hoor. Ik ben ook vroeg over het thema kinderen begonnen en hij stelde het ook altijd uit. Tot puntje bij paaltje kwam en ik echt zei dat het nu wel goed was en nu is hij de liefste papa van de wereld. Maakt dus echt niet uit denk ik of je nu 5 jaar bij elkaar bent of 1 jaar. Mannen zijn vaker minder snel aan kinderen toe dan vrouwen. Je moet er gewoon over blijven praten. Én... ook zeker zijn dat jullie op dezelfde golflengte zitten qua opvoeden en zo. Een baby kan stress veroorzaken, wees daar op voorbereid.
Ik was 16 mijn vriend (nu man) 17. We besloten pas 19 jaar later, om mijn 35ste om aan kinderen te beginnen. Niet omdat we niet zeker waren van onze relatie, maar gewoon omdat we het nog niet eerder wilden. Nu ben ik (net) 36 en 21 weken zwanger.
Wij waren 19 en 22 jaar toen ik per ongeluk zwanger raakten van onze dochter. Wij waren toen 6 jaar samen. Dit was dus geen bewuste keuze, maar enorm welkom Op mijn 21 jaar en zijn 24e, nog net 7 jaar samen kwam de 2e Maar ik denk niet dat de lengte van een relatie of de leeftijd van de ouders een goede indicatie is of je eraan kan beginnen of niet. Ik denk dat het veel belangrijker is dat je eraan toe bent samen