Ik ben, denk ik, overbeschermend...

Je slaagt er al twee pagina's in de hamvraag van veel dames hier te vermijden: wil je binnen een jaar met een rotverwende peuterpuber zitten?

 

Deden jouw ouders dat dan ook: je bij elk huiltje oppakken? Kan me dat niet voorstellen en ik zou je zeer zeker aanraden om het anders aan te gaan pakken met je zoon, want je gaat op deze manier een kind krijgen dat EN verwend is EN ontzettend niet weerbaar wordt....

 

Oeii.. Denk inderdaad dat het voor je kleintje wel goed is om te leren dat er niet bij elke kreet die hij geeft er iemand aan komt rennen... Ze moeten soms ook gewoon leren dat het even duurt voor er iemand (kan) komen.. Daar worden ze echt niet slechter of minder sociaal van

 

Ik denk dat iedereen toch al aangegeven heeft dat je reactie begrijpelijk is. Maar je wil toch vooral dat je baby opgroeit toch een leuk kind dat zijn mannetje kan staan? Nou, daarvoor moet ie toch de kans krijgen om de wereld te verkennen. Je hebt al de luxe dat je zelf veel thuis bent, én dat de oma's paraat staan, én dat de onthaalmoeder familie is. Wow, ik denk dat veel mama's zouden tekenen voor jouw situatie.

Je tante gaat goed voor je kindje zorgen. En in ruil krijgt je kindje er een extra persoon op de wereld bij die hem dingen kan leren, die hem graag kan zien en hem kan zien opgroeien. Dat is toch vooral heel leuk?

 

Tsja ik denk dat niemand een vreugdedansje doet als de baby naar de opvang moet (ik heb nooit bij 1 opvang het idee gehad dat het perfect was..) maar zoals gezegd is overbeschermend opvoeden niet goed.

 

Een kind past zich erg snel aan is mijn ervaring. Hier thuis zullen ze altijd eerder huilen, boos zijn etc. Mijn 2 jongste gaan naar het KDV en ze komen beide lachend binnen. Ze zijn daar erg op hun gemak maar gedragen zich ook anders.

Denk dus dat je zorgen begrijpelijk zijn maar niet terecht.

Over dat oppakken herken ik wel maar spreek ook uit ervaring dat teveel niet goed is. Kinderen moeten leren zichzelf te troosten in bepaalde situaties. Hier hebben ze baat bij als ze later opgroeien. Natuurlijk niet als hij pijn heeft. Je moet ook niet nu opeens het heel anders gaan doen maar wel steeds beetje meer loslaten. Dat doe je ook voor hem. Hou dat in je achterhoofd en doe het stapje voor stapje

 

Ik denk van wel, mits je deze manier door blijft gaan. Maar de tijd zal het leren.
Uit ervaring weet ik ondertussen wat peuterpubertijd is en ik ben blij dat mijn oudste vanaf begin naar kdv is gegaan. Nee heeft geleerd en geleerd heeft dat huilen vaak niet het gewenste effect hoeft te hebben.

Ik troost mijn jongens altijd bij pijn of verdriet. Ik laat ze niet zomaar huilen. Bij frustratie laat ik het op zijn beloop. Dan leren ze dat ze soms moeten werken om iets te kunnen. Mijn oudste werd soms ontzettend boos omdat hij iets wou wat hij nog niet kon. Ik hield hem 1x en legde hem terug in de originele positie. Hij werd boos en deed het daarna zelf.
Een kind moet ook leren wat boos zijn is en dat je soms ook best boos mag zijn.


Je zegt dat men erg negatief reageert en dat je er niets aan hebt. Ik vind de reacties niet heel erg negatief, maar jij lijkt wel alles negatief te zien. Ook zeg je onzeker te zijn en ik lijk te lezen dat je niet goed met kritiek om kunt gaan. Misschien is dit ook uit een onderdeel van jouw opvoeding. Niet dat deze slecht is geweest, maar wil jij dat jouw kind(eren) ook onzeker zijn en niet tegen kritiek kan?

Ik wil jou als persoon of als moeder niet aanvallen. Je zal ongetwijfeld het beste voor hebben. Maar probeer jou gevoel eens even opzij te zetten en dan opnieuw te lezen wat men zegt. Moeders die 'spijt' hebben van hun keuze en jou ervoor willen waarschuwen.

En nogmaals probeer alle positieve dingen te zien, die een go (gastouder) met zich mee breng

 

Ik herken het. Ik ben ook heel overbeschermend; maar daarom heb ik juist een gastouder gekozen en breng ik hem daar ongeveer 20-30 uur per week naartoe zodat hij gewoon wat andere mensen/kinderen/drukte om zich heen heeft (dat is goed voor hem) en ik hem wat meer leer loslaten (dat is goed voor mij).

Maar ik begrijp wat je bedoelt; knulletje hier valt niet in slaap bij zijn vader (wel bij de gastouder, trouwens) en drinkt heel slecht bij papa (het ligt enkel aan papa, vrees ik) en ik heb over 2 weken op zaterdag een vrijgezellenfeest van 1 van mijn beste vriendinnen aan de andere kant van Nederland. Ik ben er dus niet. Dus moet papa het oplossen. Ik vind het hele idee ook drie keer niks. Papa laat hem gewoon een kwartiertje huilen als hij even geen zin heeft. Pfff pffff pfffffffff.

 

Ik ken het maar al te goed. Ik pak zoonlief niet bij ieder kikje op. Hij moet wel eend wachten als ik net naar het toilet ben of de was in de machine, flesje aan het maken etc. Maar hem achterlaten bij een ander? Echt niet. Ik weet dat het niet goed is. In het begin kon ik hem niet eens allen met zn vader laten, terwijl die het ook perfect met hem doet. Ik ben mezelf gaan dwingen niet naar de babykamer te lopen als zn pa met hem bezig is en ik hoor hem huilen. Of ik ga nu (evn snel) naar de supermarkt en laat hem bij zn vader. Het is niet goed zo overbeschermd te zijn maar ik doe echt mijn best. Stapje voor stapje.

 

1 ding vraag ik me wel af: ik lees heel veel van mensen die zeggen 'ik breng mijn kindje naar het kdv / go, zodat hij leert om nee te accepteren enzo'

Maar volgens mij is dat toch juist ook een belangrijke taak voor de ouders? Waarom zo'n belangrijke opvoedtaak uitstellen en overlaten aan het kdv / de go ???

 

Ik denk dat er bedoeld wordt dat kinderen op het kinderdagverblijf of bij de gastouder in contact komen met andere kinderen en hierdoor sociale vaardigheden leren, zoals delen, samen spelen en wachten op hun beurt.. Lijkt me dat ouders zelf nee moeten leren aan hun kinderen idd

 

Ik was (en ben) vooral bij de oudste ook flink overbeschermend. En juist daarom ben ik zo blij dat ze naar het kinderdagverblijf is gegaan. Daar kreeg ze meer ruimte om dingen uit te proberen en kan ze met andere kinderen spelen. Op een gegeven moment moeten kinderen ook leren dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen, anders krijgen ze het later heel zwaar.

Als je graag wil dat je kindje bij een opvang ook veel aandacht krijgt, dan denk ik dat een gastouder de meest voor de hand liggende keus is. Ga eerst eens praten, wie weet is hij de enige baby en heeft ze (vrijwel) alle tijd voor hem? Bedenk wat jij het allerbelangrijkste vind en ga met haar in overleg wat zij kan bieden. Pas daarna kun je beoordelen of je het wel of niet wil. Maar ik neem aan dat je opvang nodig hebt en dat stoppen met werken geen optie is? Dan zul je toch concessies moeten doen, want er is niemand die het exact zo zou doen als jij zelf. (En ik ben van mening dat het heel goed is voor een kind om dat te merken en daarmee om te leren gaan, want ook dit is een vaardigheid waar je de rest van je leven heel veel aan hebt.)

 

Als je oa op mij doelt; thuis leren ze nee. Thuis ligt de opvoed basis. Maar icm andere kindjes wordt 'nee' ook op een andere manier duidelijk gemaakt. Nl dat niet alles van jou is, dat je niet zomaar mag afpakken etc. Met 1 kindje thuis kun je dat moeilijk(er) leren. En tussen broers/zussen gaat het ook anders

Ik doelde dus op de uitleg van missmara

 

Nee, ik bedoel niet persé 1 persoon. Het valt me in veel reacties in dit topic op.

 

Ik zeg doen! Ik had ook mijn twijfels bij een gastouder maar man wat vindt ze het leuk met de andere kindjes. En ja soms moet ze haar beurt afwachten of kan ze net niet spelen met het speeltje dat ze in gedachte had maar who cares want ze is dat ook zo weer vergeten door de afleiding. Liefde geven betekent niet alleen je kind bij elk kikje oppakken he? Liefde is ook grenzen aangeven.

 

Ik herken het van het zoontje van vrienden van ons waar ik 1x per week op pas. Ze vinden het heel eng en hem nog veels te klein om hem naar een go of een kdv te doen maar ze hadden geen oppas dus sinds 3 maanden ofzo pas ik 1x per week op hem.

Hij is inderdaad heel erg gewend om bij iedere kik te worden opgepakt en wordt er ook heel erg lui van, zo van ik hoef m'n best niet te doen voor dat speeltje want als ik ga huilen wordt hij toch wel voor mij gepakt. En met draaien/kruipen enzo ook.

Nu moet hij hier soms even wachten, als ik m'n dochter de fles geef kan ik niet opspringen en hem op z'n wenken bedienen, dat gaat steeds beter maar het is nog wel lastig.

Voor z'n ouders ook maar die snappen wel dat het soms even niet anders is, en dat hij er op deze manier langzaam aan kan wennen is ook wel weer prettig (als ik weer een baan heb gevonden en ik moet die dag werken houdt het ook op).

Maar misschien is het juist wel heel goed voor je kindje! In het begin zal je d'r misschien last van hebben dat hij wat mopperiger is maar uiteindelijk zullen jullie er beide baat bij hebben.

 

Het is de taak van de ouder om je kind voor te bereiden op de toekomst, op de volgende fase in zijn leven.

Je moet je kind nu dus gaan voorbereiden op de toekomst met de gastouder... want dat is hij nog niet. Dus lijkt het me logisch dat het tijd is om je kindje wat meer los te gaan laten. Niet meer elke keer optillen. Als het meevalt, gewoon een knuffel en aai over de bol. En zo afbouwen.