Goed dat je de stap hebt genomen en hulp hebt gevraagd. Hopelijk voel je je snel weer wat beter! Veel sterkte toegewenst.
Knap van je dat je hulp hebt gezocht. Dat is een grote stap. En voel je niet schuldig. Ik kan me niet voorstellen dat het bij veel mensen elke dag een roze wolk is. En het tijd geven, ja dat kan, maar als je je echt niet goed voelt heb je de juiste stap genomen. Heel veel succes en probeer van je kindje te genieten waar het kan.
Ik heb nooit een roze wolk gekend, denk dat die pas na 6 maand begon te komen en dan nog vindt ik het vreselijk zwaar. Helaas staan dit soort dingen niet in ze zwangerschapsboeken..
Ook hier geen roze wolk na de eerste. Vond het moeilijk te accepteren omdat we er net als jij veel moeite voor hadden gedaan en ik uiteindelijk met ivf zwanger was geraakt. Bij mij werd het na drie maanden een stuk beter. Maar ik had geen pnd dus weet niet of je hetzelfde mag verwachten. Hoe dan ook, ik zeg altijd maar: er komen veel verschillende wolken voorbij. Sommige gitzwart, en als je geluk hebt ook een paar roze. En de ene persoon heeft wat meer roze wolken dan de ander. Ook nu met de tweede geen roze wolk voor mij. Ik weet nu alleen dat het over een paar maanden wrs makkelijker zal zijn en dat geeft me kracht (hoewel ik vandaag even flink heb zitten janken) om het vol te houden.
Hoi meiden, Lees dit onderwerp nu pas anders had ik eerder gereageerd. Ik heb ook totaal geen roze wolk gezien. Alleen maar hoosbuien. Ik heb een zware PND gehad en ben 2x 6 weken opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. 1x met zoontje en 1x zonder. Heb nu nog 2 dagen dagbehandeling. Ik weet wel dat mijn leven nooit meer hetzelfde gaat worden. Stukje bij beetje gaat het beter. Ik ben nog steeds niet in staat om 5 volle dagen alleen voor mijn zoontje te zorgen. Trek aub op tijd aan de bel. Ik zat 2 weken na mijn bevalling al bij de huisarts maar heb toch nog te lang thuis aangemodderd. Toen mijn zoontje 4 maanden was is de bom gebarsten en moest ik opgenomen worden. Mochten jullie vragen hebben stel gerust, ik ben een open boek
Ik vond het heel erg moeilijk om bij een wildvreemde eerlijk te zeggen dat ik het allemaal zo leuk niet vind. Dat de zorg af en toe door iemand anders moet worden overgenomen omdat het me zwaar valt. Dat ik neerslachtig ben en op dit moment niet heel gelukkig met hoe mijn leven eruit ziet. Pfff wat viel dat zwaar. Maar wat heb ik het lang ontkent. Ook voordat ik zwanger werd. Gelukkig heb ik een ontzettend fijne hulpverlener die me niet veroordeeld. Toen ik vertelde dat mijn schoonmoeder zo rustig en lief met mijn zoontje om kan gaan en dat ik daar best jaloers op was zei hij dat niet iedere moeder dat tuttelende hoefde te hebben. Misschien had mijn zoon wel meer aan andere dingen die ik hem kon bieden. We hoeven niet allemaal ontzettende knuffelmoeders te zijn. Natuurlijk heeft hij dat ook nodig, begrijp me niet verkeerd, maar iedere moeder is daarin ook weer anders. De 1 heeft het meer dan de ander. Het feit dat ik nu hulp heb (met huiswerk wat erg helpt , ontzettend veel steun en begrip van mijn man en soms de ontlasting vanuit de omgeving maakt dat ik al iets meer kan genieten. Als mijn zoontje even opgevangen word mis ik hem ook echt en ben ik oprecht blij dat ik hem weer zie en op kan halen. Maar die rustperiodes blijf ik wel nodig hebben. Het gaat op dit moment op en af. De ene dag is het een stijgende lijn om de volgende dag er weer compleet doorheen te zitten. Heel frustrerend, maar ik moet gewoon accepteren dat dit op dit moment gewoon zo is.
Jammer dat veel moeders op deze manier eigenlijk in 'het geheim' moeten lijden. Ergens begrijpelijk dat de omgeving het niet allemaal begrijpt. Zijn zij blij met de komst van een kleinkind, neefje/nichtje.. en kunnen van een afstandje meegenieten, dragen niet de verantwoordelijkheid, voelen niet wat jij voelt. Maar het maakt de drempel wel heel hoog en kan voor een hoop eenzaamheid zorgen. Ik moet ineens weer denken aan mijn schoonzusje die soms heel direct iets kan vragen. In de week dat ik weer thuis was met mijn zoontje uit het ziekenhuis vroeg ze me hoe gelukkig ik nu was, op een schaal van 1 tot 10.. Zij weet hoe lang ik heb moeten wachten op een (gezond) kindje. Ik dacht van binnen aan een plekje ergens ver onder het nulpunt, maar ik maakte er netjes een 8 van met de mededeling dat ik me vast helemaal happy zou voelen wanneer ik niet meer zo moe was... Echt té moeilijk om toe te geven dat er een gitszwarte wolk om mijn hoofd heen zat.. en om eerlijk te zijn heb ik tot nu toe alleen mijn huisarts vorige week (na 9 maanden) eerlijk verteld welke nare gedachten ik met regelmaat had. Nu ben ik er vooral zelf verdrietig om, ik wilde dat ik meer had kunnen genieten want nu ik achterom kijk zijn de eerste maanden echt voorbij gevlogen en voelt het alsof ik van alles gemist heb door die mist in mijn hoofd...
Geen ervaring mee maar ik wil even zeggen dat ik het superstoer vind dat je zo snel hulp hebt gezocht en dit met beide handen aanpakt. Kan niet anders dan dat jij en jullie hier straks sterker uit gaan komen! Zet hem op meis
Ik heb een groep op Facebook aangemaakt voor mensen die een PND hebben (gehad), nav een ander topic over PND! Voor de link, PB me maar.
Bij de eerste heb ik ook geen roze wolk gehad hoor.. Net als jij het tegen over gestelde. Ik dacht ook dat ik moest wennen aan de nieuwe situatie en heb me veel te laat gerealiseerd dat het mischien wel een depressie was. Nu na de 2de bevalling is alles zooooo veel leuker. Nu kan ik genieten van mijn kleine mannetje en is het verschil zo duidelijk. Je moet je zeker niet schuldig voelen, je kunt er niks aan doen dat dit jou overkomt. Sterkte en nog gefeliciteerd
ik heb me tijdens de zwangerschap altijd voorgenomen. 1 dag bijna dood gaan (bevalling) en daarna 3 maand overleven. voor mijn gevoel bestaat de echte mega roze wolk niet. al geniet ik wel erg van de kleine. verder je complimenten roos dat je hulp zoekt. dat is het beste wat je kunt doen, niet schuldig voelen, wat je nu doet is het beste voor iedereen
Ups and downs. De afgelopen weken waren verschrikkelijk. Paniekaanvallen, huilbuien, hyperventilatie. De zorg voor mijn zoontje is nu ook gedeeltelijk overgenomen. En alhoewel ik hem verschrikkelijk mis als hij er niet is, weet ik dat het beter is. Mijn man voelt zich vooral zo machteloos omdat hij me niet kan helpen. Vandaag is dan weer een betere dag. Ik ben inmiddels doorverwezen naar een psycholoog. Wat ik wel bijzonder vind is dat er best veel mensen in je omgeving zijn die hier in meer of mindere mate mee te kampen hebben gehad. Ik ben er namelijk vrij open in. Het praten erover met lotgenoten doet me goed. Ik wil mijn oude zelf weer terug. En niet morgen of vandaag, maar gisteren. Rationeel weet ik ook dat er niets is waarom ik me zo zou moeten voelen, maar toch is het zo.
Wat piitig meid! Ik heb zelf ook wel wat psychische klachten gehad en ook mijn dochter wel een paar dagen uitbesteed en dat was heel goed voor me. Ik heb ook gewoon een rot kraamtijd gehad, wat vooral bestond uit slaapproblemen van mezelf, ziekenhuisbezoekjes en onzekerheid richting mijn dochter. Ik moet zeggen dat het nu echt veel beter gaat. Heb het gevoel weer meer mezelf te zijn en mijn dochter is vandaag voor het eerst naar de opvang geweest om te wennen. Ik begin over 2 weken weer met werken, heerlijk Denk en hoop dat je je over een paar weekjes echt wel beter gaat voelen. Goed dat je er open over bent. Probeer ook echt te genieten van de kleine dingen, de lachjes, de zon, wat er wel goed gaat op een dag etc. Dat helpt mij ook wel Veel sterkte!
Gelukkig komen er ook steeds meer momenten dat ik intens van hem geniet. Misschien wel meer dan normaal omdat die momenten zo kostbaar zijn. Ik hoop ook dat werken me straks weer wat meer regelmaat en structuur gaat geven en het me goed zal doen. Na 2 redelijke dagen vandaag weer een mindere dag. Ik word gek van die ups and downs, maar ik weet dat het erbij hoort en het straks echt wel weer beter gaat. Mannetje is nu 1 dag in de week bij familie en blijft af en toe bij oma slapen (doet zelfs de nachtvoedingen). Ik zou dat onder normale omstandigheden nooit met een baby van 6 weken doen, maar ik weet ook dat het voor hem niet goed is om constant bij me te zijn als ik me zo down voel. Nu is hij tenminste ook bij me als het beter gaat en word hij omringd door mensen die gek op hem zijn.
Oh meid, zo herkenbaar! Wat voel je vooral als je down bent? Het gevoel dat het nooit meer goed komt? Dat je nooit meer kunt genieten? Sterkte, en het komt goed.
4 Dat ik nooit meer van iets kan genieten inderdaad. Dat mijn leven helemaal zo leuk niet is. Dat ik vast zit, niet weg kan. Heel irrationeel, want rationeel weet ik dat er niets is waarom ik me zo zou moeten voelen. Ik heb een kanjer van een man, een prachtig en heel makkelijk kind, leuke vrienden, een goede en leuke baan. Maar toch voel ik me soms doodongelukkig. Wil ik alleen maar heel hard wegrennen.