Ik herken het niet. Hier alleen maar goedbedoelende opmerkingen, ook nu ze begint te peuterpuberen en vaker laat merken dat ze het er niet mee eens is. Vaak begripvolle blikken van medeouders, of een oud dametje dat zegt: Nou nou meisje, heb jij het een beetje gehad? Dan kan ik me wel omdraaien met een chagrijnig hoofd, maar liever lach ik terug en begin een praatje, daar word ik zelf ook blijer van. En dat doet het goed, want zodra mijn dochter aandacht krijgt van een ander houdt ze vaak op met huilen Verder heb ik een keer een situatie gehad waarin ik eigenlijk iets had moeten zeggen. Een jongetje van een jaar of 3 was aan het huilen (heel zachtjes eigenlijk), en hij werd streng toegesproken door zijn moeder op ooghoogte. Niks aan de hand tot ze hem pets, een mep gaf op zijn wangetje. Toen begon hij harder te huilen maar nog altijd niet echt hard. Ik vond dat zoooo zielig. Daar had ik gewoon iets van moeten zeggen, want het was gewoon een rotgezicht. Ook al "ondermijn ik dan haar gezag".
Ik herken het nu al helaas... Begint vroeg... Nu huilt Eva op het moment eigenlijk nooit meer, maar ze heeft hele dagen gekrijst. 'Geef dat kind toch een fles, ze heeft honger', 'ze heeft vast een poepluier', 'geef niet meteen haar speentje' etc. Bah... :x Ik vind het knap lastig dat Eva het niet zo op andere mensen heeft, maar wanneer ze haar dodelijke blik geeft aan iemand die zo nodig zijn of haar hoofd in de wagen moet steken, ben ik er blij mee. 'Tja, dát vindt ze niet leuk'. Gnagna...
Ik heb het een keer gehad, ik haalde haar van de opvang op en dan heeft ze vaak honger. Zo toen dus ook. Maar ik moest toch echt nog wat eten halen bij de plus. Na een half uur in de rij wachten werd ze wat narig en begon te huilen.. Zit die cassiere me zuur aan te kijken en toen ik moest afrekenen zei ze kun je dat mormel niet stil houden! Ik zei pardon en probeerde me rustig te houden en heb gelijk de manager er bij gehaald. Die zei ook dat het niet kon en kinderen nu eenmaal huilen vooral als ze lang moeten wachten. Kreeg wel 30% korting dus was wel mooi meegenomen. Normaal zou ik echt uit mijn slof schieten wat denken ze nou wel niet.
Ja gewoon mormel niet eens je kind nee mormel! Nou ik kan zeggen dat mijn kind en uberhaupt alle kinderen geen mormels zijn.
Ik moet eerlijk toegeven dat mijn hoofd zich ook gelijk draait als ik gehuil hoor.. Als ik oogcontact maak met de ouder, werp ik ze een bemoedigende blik toe.. Maar ik zou niet snel iets zeggen.. Vind het al vervelend dat ik 'moet' kijken
Een loze opmerking als "hij/zij is/zal wel moe zijn zeker?" zie ik niet zoveel graten in. Waar ik me wel kapot aan erger, zijn mensen die zich gaan bemoeien of opmerkingen gaan maken, tegen m'n kind wanneer ie of zijn zin niet krijgt, of wanneer ik hem corrigeer. Wanneer meneer snoep wil en niet krijgt, mensen die hem dan zielig vinden en zeggen dat ik een flauwe of strenge mama ben. Of als ie in de hoek moet gaan staan (ja zelfs in een winkel kan ie de pineut zijn, ik ga niet wachten tot thuis) "och arme, moet je in de hoek staan, wat is je mama streng" en dan tegen mij "maar hij deed toch niks?" ... daar kan ik lichtelijk van over de kook gaan ja.
Mijn kleintje is nog geen 3 maanden en ik kan nu al zeggen dat ik het herken! Nu weet ik dat een kleintje altijd veel aandacht trekt (mensen vinden een baby nu eenmaal leuk ), maar die opmerkingen a la "maak maar een beetje voort, hij heeft honger aan zijn huiltje te horen", en dat van wildvreemden! Uhm, ik had mijn zoontje net gevoed voordat ik naar de supermarkt ging en het was gewoon een slaaphuiltje (hij heeft dat geregeld net voordat hij in slaap valt). Sommige mensen denken dat ze mijn kind beter kennen dan ik schijnbaar hihi. Dan moet ik me echt op mijn tong bijten.
Ik vind dit erg lief overkomen eigenlijk Zij herkennen het huiltje niet en weten ook niet dat hij net gegeten heeft. Gewoon rustig aangeven dat hij zich even in slaap moet huilen en doorlopen Als je nu al op je tong moet bijten
Herkenbaar maar niet eens bij het huilen. Zoonlief zit nu in de kinderwagen omdat zijn beentje gebroken is. Voor hem een ramp omdat hij liever rent en vliegt, komt er een oude mevrouw aan in de lidl die zegt tegen hem ach arm kind wil je eruit? zal ik je er maar uit halen? Ik echt van pardon? Hij mag niet staan nu i.v.m. een gebroken been. Oh wat zielig (ok dat kan ik nog begrijpen) maar dan nog even met haar hand voelen of zijn been wel echt in het gips zit. Ik ben vriendelijk gebleven maar het liefst had ik even flink tekeer gegaan, waar bemoeid dat mens zich mee.
Juist!!!! Ik vind het niet erg als mensen iets over mijn kind zeggen of iets tegen haar. Mensen moeten niet overal steeds een probleem van maken.
heb er nooit last van, misschien in veel gevallen ook een stuk onzekerheid bij moeder. Heb weleens iemand gehad die mee een hart onder de riem stak of wat tegen mn kinderen zei maar nooit vervelend.
Eerlijk, ik zou me er niet druk om kunnen maken! Mensen mogen van mij wel weer eens wat meer open staan voor elkaar en interesse, helpen, meedenken, signaleren enz. van een ander eens zo zien ipv het altijd als negatieve bemoeienis te bestempelen. Kan het soms vervelend zijn, ja! Maar als je alles(in algemeen dus niet ts persoonlijk) als negatieve bemoeienis bestempeld dan is elke blik al verkeerd.
Jaa herkenbaar, gister nog bij de Jumbo. Ik kocht wat drinken voor haar want was t vergeten stom stom. Mja vanaf het moment dat ze het drinken ziet begint ze te brullen en word alleen nog maar kwader als t druk is bij de kassa's Cassiere zei mag ze een snoepje ? miss word ze daar stil van. Ik zei nee ze wacht maar want ze krijgt zo haar drinken als ik afgerekend heb.
Ik had gezegd dat ik dan alvast een pakje geef alvorens het betalen. Zou mijn dorstige anderhalf jarige niet onnodig laten wachten.