Ik check net mijn FB, Zie ik daar dat mijn broertje triomfantelijk een foto post dat ze bij een tuincentrum heerlijk aan het lunchen zijn. Met mijn zus en mijn ouders. Super leuk voor hun natuurlijk. Nu heb ik een weekendje voor mij zelf. Man is weg met onze dochter richting zijn ouders. Ik het ook wel leuk gevonden dat ik ook was mee gevraagd. Wederom, dit is niet de eerste keer voel ik mij gepasseerd. Regelmatig zoek ik mijn ouders,broer en zus, naast de verjaardagen spontaan op. Helaas is dit niet geheel wederzijds. Ze komen netjes op onze verjaardagen. Af en toe bellen we elkaar. Ik probeer van mijn kant uit de banden te versterken, maar na vandaag voelt dit weer als een flinke domper. Wie herkent dit ook, en tips zijn welkom. Ik ga nu lekker een uur met de hond wandelen en uitwaaien.
Zet de trend, zou ik zeggen. Je komt spontaan langs, dat is leuk, maar kennelijk nog niet genoeg. Als je bij je ouders op bezoek bent, stel dan voor om je broer en zus te bellen om iets met zijn allen te gaan doen. Open een WhatAppgroep of stuur een berichtje via FB, zoiets als: volgend weekend naar het tuincentrum? Zo doen wij het thuis iig. En we gaan maandelijks met zijn allen uit eten.
Ik snap het wel, hier ook weleens dat gevoel. Op zich goede band hoor met m'n familie, maar de laatste maanden moet het wel heel erg uit mij komen. Ik bel m'n zus en ouders om te vragen hoe het gaat, ik ga langs. Heel leuk als ik er ben, maar ze mogen mij ook weleens bellen of hier langskomen. Dat terwijl m'n moeder m'n zus wel regelmatig spreekt. Ze lijken dan ook veel meer op elkaar, ik ben meer als m'n vader. Punt is ja, ik begrijp je wel. Het is niet meteen een groots probleem maar toch knaagt het een beetje.
Dat deed mijn schoonmoeder regelmatig! Ze nodigde mijn vriend altijd uit voor een uitje naar Efteling, Disneyland, vakantie, uit eten. Ik was noooooit welkom! Ik snap niet wat dat mens tegen me had. Anyways, nu is ze weduwe, eenzaam èn hebben wij een kindje die op vakantie gaan met zijn dochter en onze dochtertje. Guess what? Nu is zij niet welkom! Moehahaha
Ik liet me even gaan... Ze is altijd zo gemeen tegen me geweest. Ze zei zelfs in m'n hele zwangerschap dat het mis zou gaan en ze stookt altijd tussen ons. Ze is ook geen fan van "buitenlanders"... Daar windt ze totaal geen doekjes omheen. Nu ben ik zelf 'buitenlandse'
Ik snap dat je je gepasseerd voelt. Maar de makkelijkste manier om dit op te lossen is om ze gewoon te zeggen dat je het leuk had gevonden om mee te gaan
Herkenbaar, mijn 2 jongste zusjes deden/doen vaak iets samen wat ik achteraf moest horen of dat ze het op een verjaardag erover hadden. Met feestdagen gaan mijn jongste zusje en broertje vaak naar mijn oudste zusje,met kerst kwam ik erachter toe er foto's op facebook gezet waren. Ik vindt het nog steeds moeilijke en ik voel me dan ook vaak achtergesteld maar ik heb ook mijn eigen gezin met 6 kinderen en een man wat niemand mij af kan pakken.
Tja, hier is het wel eens andersom......ik wil wel eens alleen iets doen met mijn moeder of zus, en dat dan de derde jaloers is. Ik heb niet altijd zin om met de hele club op stap gegaan.......ik voel me niet buitengesloten als mijn zussen samen iets gaan doen.......
Als je de confrontatie op wilt zoeken zou ik je ouders en/of zus bellen. Heel eerlijk uitleggen dat je je gepasseerd voelt en of ze je de volgende keer mee willen vragen. Want als je niets zegt zullen ze toch nooit uitnodigen?
Het is een lastig pakket. Mijn man klikt helaas niet zo heel goed met mijn zus en moeder. Ik heb ook weleens in het verleden genoeg geprobeerd. Zoals een dagje uit met moeder en zus. Iets van theater of dagje shoppen. Maar dat vinden ze maar niets. We liggen qua interesses ook niet op 1 lijn. Zij vullen hun weekenden graag met een biertje. Wel gaan met pasen een lang weekend weg met z'n allen. En als we bij elkaar zijn is het ook wel gezellig. Maar liefde en aandacht moet wel van 2 kanten komen.
Dan, hoe jammer ook, zou ik accepteren dat het gewoon niet klikt. Man zijn broer en zus doen ook regelmatig dingen met hun moeder, man klaagt ook weleens dat hij zich buitengesloten voelt. Maar mijn man en zijn moeder klikken ook niet echt, dat vond hij moeilijk, maar heeft nu ook geaccepteerd dat sommige relaties en mensen anders zijn dan wat je wilt. Neemt niet weg dat het een rotgevoel is natuurlijk.
Heel herkenbaar, nu bleek het initiatief voornamelijk bij mijn zusje weg te komen. Ging ze met mijn moeder winkelen/ dagjes uit/ nachtje weg. Vond het dan jammer dat ik niet mee werd gevraagd. Heb dit ook benoemd. Voel me buitengesloten. Ze hadden niet verwacht dat ik dit ook leuk zou vinden. Heb overigens 3 broertjes/zusjes. Initiatief vanuit mijn ouders heb ik al lang uit mijn hoofd gezet. Je moet ze uitnodigen of anders komen ze niet. Feestdagen werden al vast gelegd en besproken , ik werk in de zorg dus ook vaak met de feestdagen, daar hielden ze dan al geen rekening meer mee. Vooral niet dat er ook kindjes bij waren. Dus iets doen wat voor kinderen niet leuk is. En dan plannen met 8 man is best lastig. Ik heb me er maar bij neer gelegd. Me er steeds druk over maken en teleurstellingen. Wat ik nu wel doe is zelf dingen afspreken en hier van genieten. Pasen komt er aan, dus met mijn zusje en gezin afgesproken 1 dag met elkaar naar de dierentuin te gaan. Om het gedram van verdere familie voor te zijn en aan te horen. Oh gaan jullie niet mee? Nee, wij gaan naar de dierentuin, vind je dit leuk ga je mee, anders ga je maar wat anders doen. Zo.. lekker PUH!
Ik zou zeggen, bespreek het. Als ze het ontkennen, leg dan de nadruk op hoe het bij JOU overkomt, hoe JIJ je hierdoor voelt. Dus ook al doen ze het niet bewust, dit is het effect.
Is hier ook. Het hoogtepunt was toen mijn broers met mijn vader een weekend weg gingen, en mijn zus en ik met mijn moeder ook samen weg zouden gaan. Opeens hoorde ik op een familieverjaardag dat mijn moeder en zus samen geboekt hadden en ik dus niet meeging. Toen ze weg waren vroeg onze familie aan mij waarom ik niet meeging, ik wist van niks! Voelde me zo verraden! En dat is slechts een van de voorbeelden. Mijn moeder is echt geen slecht mens gelukkig, maar het is algemeen bekend dat ze een duidelijke voorkeur heeft voor haar ene kind boven de andere. Ik ben er woedend om geweest, heb erom gerouwd en het los gelaten. Ik ga niet eindeloos lopen smeken om gelijke behandeling en laat het voor wat het is.
Cathelijne.. Oh heftig zeg! Op een gegevenmoment is dan de koek wel op he? Verdrietig hoor. Mijn vader zit nu met mijn broertje in Afrika, heeft hij verdiend want hij heeft zo veel voor mijn ouders gedaan. Nou lekker.. Voor het gemak even vergeten dat ik een jaar voor mijn moeder heb gezorgt ivm depressie en rugproblemen. Voel me dan ook behoorlijk genaaid. Weet dan wel dat ik de volgende keer ook niet zo happig ben als er wat moet gebeuren. Dan mogen de anderen lekkere komen opdraven, ze krijgen tenslotte vergoeding
Wat een verhalen van jullie meiden, is ook niet niks. Gelukkig hebben een aantal het al kunnen los laten. Pfff ben al bijna 32 jaar opzoek naar erkenning bij mijn moeder/ouders. Toch maar leren los laten. Het weekendje weg met pasen is ook ontstaan, nadat ik een keer had gezegd omdat ze ook weleens met z'n allen zijn weg geweest op een camping met caravan en tent. Dat ik dat ook wel een keer wil maar dan op een bungalow park. En nu gaan we met z'n allen naar een park met pasen. Dus das wel positief en heb er ook best zin in! Zit er trouwens ook aan te denken om een keer over te praten, maar vind het moeilijk te beginnen hoe. Wil vooral een keer met mijn moeder een gesprek aangaan. Iemand tips.
MamavEsmee, dat is leuk nee! Mijn redenatie was: ik kan het gedrag van een ander niet veranderen maar wel de manier hoe ik ermee omga. Jaren heb ik het weggestopt tot ik het zat was en het moest verwerken. Mijn broers, man en schoonzus hebben daar goed bij geholpen. Gelukkig leidt het onderling niet tot rancune want we hebben een goede band als broers en zussen zijnde.