Nee niks knaps aan: ze vroeg het aan mijn man, niet aan mij, ik heb het dus niet meegekregen. Ze zal wel niet gedurfd hebben, aangezien ik vlak voor het daadwerkelijk geboren worden van de oudste knallende ruzie heb gekregen met de vk. Lag ik daar tussen de weeen en het persen door te schreeuwen tegen die ***.
Je bent echt heel erg raar! Ik huilde wel heeeeel veel toen ik ontdekte dat ik zwanger was, maar met de geboorte bijna niet.. Ik had een spoed ks en ik moest dus wel even ontladen vanwege de ks.. Maar ik heb toen denk ik 3 sec gehuild... Overigens ben ik 'normaal' wel een jankbal.....
Nee. Terwijl me man stond te huilen als een kind was ik verbaasd hoe snel het ging bij allebei. alleen me kraamtranen waren heftig
Hier bij de bevalling ook niet gehuild. Tijdens het tv kijken soms wel, ligt aan mijn bui hihi. En kraamtranen bij beide enorm gehad, vond dat vervelender dan de hele bevalling bah.
Ik heb bij beide kinderen gehuild van blijdschap toen ze op mijn borst gelegd werden. Kraamtranen heb ik dan weer niet gehad. Als ik nu een bevalling zie op tv kan je mij ook opvegen. Maar goed, ik ben sowieso momenteel een emotioneel wrak door alle hormonen!
Mijn moeder en zus zaten ook altijd te brullen bij bepaalde programma's zoals Spoorloos en dat snapte ik ook nooit... Ben denk ik niet zo emotioneel aangelegd ofzo. Kraamtranen heb ik ook nooit gehad.
Overigens moest ik wel huilen toen mijn eerste werd geboren, maar dat kwam gewoon omdat ik niet wist hoe 'echt' ze al was. Had geen idee dat ze gewoon huilend ter wereld e.d. zou komen (net zoals 'gewone' baby's)... En toen ze haar laatste adem uitblies natuurlijk.
Nog nooit last van gehad, krijg er juist ontzettende kriebels van als ik er naar kijk, want wat een geweldige ervaring is dat toch! Heb niet gehuild bij beide bevallingen, en ook nog nooit kraamtranen gehad. Heeeeeeeeerlijk
Mijn moeder en zus janken bij elke verjaardag van mij En ook gewoon zomaar spontaan ineens, omdat ze opeens ergens aan denken bijvoorbeeld. Dan zit je in een restaurant en dan denk ik echt van: "" Zij zullen ook vast wel bij bijv. Spoorloos zitten huilen, denk ik. Ik ben ook helemaal niet zo emotioneel aangelegd dus ik snap daar ook meestal de ballen van
Ja maar dat is ook iets waar je nauwelijks op voorbereid bent, en ook nauwelijks op voorbereid wordt door de arts. Ons * was al overleden in mijn buik, en toch vond ik het zo raar dat het een "stille bevalling" was. Je weet het wel met je verstand, maar je kunt je daar geen voorstelling van maken. Wij wisten ook niet hoe ons * eruit zou zien (kon de arts ook niet zeggen) en dan zie je een compleet mensje, heel piepklein, die mijn kaak heeft en je herkent dingen van de andere kinderen, daar kun je van te voren totaal geen inschatting van maken.
Ja dat snapte ik ook niet, had overigens wel de dag ervoor van een heel heel heel oerdomme verpleegster gehoord 'misschien dat er wel een propje bloed in je onderbroek zit als je morgenochtend wakker wordt'. Dat mens dacht misschien dat ik net 4 weken zwanger was en het mis was gegaan ofzo...
Jeetje!! Van een dom w*f Ik had gelukkig een hele lieve zuster, zij was bij de middelste en derde ook bij mijn bevalling, zij had toevallig dienst die dag en omdat ze hadden gelezen in het dossier dat zij bij 2 eerdere bevallingen van mij was geweest haar bij mijn 4e bevalling ingepland, zodat ik een vertrouwd gezicht naast mijn bed had. Dat vond ik wel heel fijn en ontzettend attent van het ziekenhuis/planning (wie dat dan ook geregeld had) Er stond voor mij (en mijn man) geen vreemde zuster naast mijn bed.
Ik heb ook niet gehuild na de bevalling en mijn man ook niet. We waren vooral heel blij dat het erop zat en onze dochter gezond en wel was. We hebben gehuild toen ik van het zkh hoorde dat ik zwanger was en ik heb een traantje weg gepinkt toen de bevalling begonnen was. Beide momenten was het van de spanning. Soms denk ik ook dat ik had moeten huilen na de bevalling, had ik namelijk van mezelf verwacht en ik huil tranen met tuiten bij programma's als 'All you need is love' en zo. Maar ja, dat zat er niet in, raar raar.
Ik heb ook niet gehuild wat sommige ook vreemd vonden. Ik vond het een grote opluchting maar had wel een hele grote glimlach en kon mijn ogen niet van haar weghouden..
De verpleegster die bij de bevalling was, was gelukkig ook erg lief. Die was er ook bij toen de middelste werd geboren en later zag ik haar nog regelmatig tijdens de controles in de afgelopen zwangerschap.
Een lieve verpleegster scheelt heel veel, fijn dat ze later ook een goede bevalling bij jou mocht doen, want inmiddels weet ik van de verpleging en artsen in het zh dat zij dit soort bevallingen zelf ook heel erg vinden. Het hoort bij hun werk, maar ook zij vinden het moeilijk.
Dat had ik ook bij mijn oudste, ik was/en ben!! heel blij met hem, daarom was de vraag ook wel heel raar eigenlijk.
Bij de eerste ook niet gehuild, was totaal van de kaart door de pijnstilling. Onze dochter werd ook meteen weggehaald, had een beetje ondersteuning nodig. De tweede kwam in 5 minuten, was totaal overdonderd. Had t idee dat het nog uren ging duren, even daarvoor zat ik nog op 5 cm en de weeën werden minder pijnlijk. Had trouwens bewust gekozen voor een bevalling zonder pijnstilling. Was nu gewoon mezelf, en heb bij deze geboorte wel gehuild. Vond het zo mooi, die baby op m'n buik en haar vader die de navelstreng mocht doorknippen... Was wel even anders dan de eerste keer, hele verloskamer vol artsen.
Ik huilde ook niet bij de geboorte van onze zoon. Wat ik nu wel heb is dat ik een traan wegpink bij droevige dingen. Dat raakt me nu meer nu ik onze jongen heb. Vroeger niet zo.