Hoi meiden Sinds mijn laatste zwangerschap ben ik verbaal niet zo handig meer. Ik kom stuntelig over of maak 'domme' opmerkingen. Typisch gevalletje ontzwangeren. 2 weken geleden bracht ik mijn dochter naar school een zei in een gesprek met een andere moeder vol trots dat mijn zoontje al 1100 (!) gram was aangekomen. "Wauw, wat veel zeg!" zei ze nog. Vriend was erbij en fluisterde nog zachtjes tegen mij, "neehee geen 1100 maar 110 gram" Hij wilde me alleen niet in verlegenheid brengen door het hardop te zeggen. Ik begreep er niks van, de kraamverzorgster had toch echt 1100 gram gezegd. Dat was ook zo, maar ze vergiste zich bleek dus. Nooit in me opgekomen dat een goeie kilo aankomen in een week tijd wel érg veel is. Net vandaag weer, ook op school, andere moeder dit keer. Ze kwam met haar dochtertje, haar zoontje van school halen. Maar haar dochtertje heeft vrijwel altijd een muts op, en dit keer niet. En ineens viel het me op dat haar dochter zo op de moeder leek! Dus ik gaf nog als compliment, "goh wat lijkt ze op jouw zeg!" Verbaasd dat ze was, want niemand had dat ooit nog gezegd, dochter schijnt vooral op schoonfamilie te lijken. Keek ik nog een keer...verrek...het is niet de moeder die ik in haar zag, maar haar oudere broer (klasgenootje van mijn dochter). Het meisje leek inderdaad in de verste verte niet op haar moeder.... Ik had haar helemaal blij gemaakt, zei ze Dat van die kilo aankomen heb ik inmiddels nog op een nonchalante manier rechtgezet. Maar deze keer gaat dat niet...kan helaas niet zeggen..."ehh, nee bij nader inzien, toch niet..." Ggrrmmff.. Ik voel me soms zó een onwijze kluns...ik hoop echt dat ik m'n verstand weer terug ga vinden straks. Ik kan mezelf op dit soort momenten echt achter het belang plakken. Wie kan mij vertellen wanneer en óf dit überhaupt nog goed komt??
Herkenbaar. Ik zeg ook de meest rare dingen. En vorige week was ik de straat kwijt waarin een vriendin woont. Kom daar best vaak (en woon ook nog eens in een dorp!), maar ik kon de straat gewoon niet meer vinden. Na een aantal rondjes vond ik de straat weer terug!
hihi ik ben idd ook een ster in domme opmerkingen maken/domme dingen zeggen. Kan me daar dan enorm druk om maken iedere keer als ik er weer aan denk Dan denk ik soms echt 'ben ik nou echt zo'n oen??' Voorbeeld: Iemand vroeg: 'hoe oud is je dochtertje nu?' Ik: "anderhalf.. of nee... een jaar en 6 maanden ofzo!" Die ander: "dat is toch anderhalf.."
Ja super herkenbaar en heel frustrerend. Ik schaam me soms ook kapot omdat ik dingen vergeet, niet op de juiste woorden kan komen, of gewoon überhaupt vergeet wie nu ook al weer die bekende vrouw op fiets is. Ik had altijd een topgeheugen maar sinds de zwangerschap is het waardeloos. Ik ben gewoon een compleet ander mens. Helaas ben ik al meer dan een jaar geleden bevallen en het is nog steeds niet goed gekomen. Moet er maar mee leren leven denk ik.
Absoluut! Heel erg herkenbaar Mijn zoontje had een nieuwe jas (inmiddels alweer 3 maanden terug) en die was hem een beetje erg te groot, maar ik vond het wel handig omdat hij vaak niet meewerkt met zijn baby-armpjes en moppert wanneer je hem zijn jas aan wilt trekken. Ondertussen waren we al 10000x bij mijn schoonouders geweest en had mijn PARTNER een nieuwe jas gekocht. Zegt mijn schoonmoeder: die nieuwe jas staat echt goed! Waarbij ik doodleuk zeg: ja, leuk he? En hij groeit er vanzelf in. Je had de gezichten moeten zien! Achteraf kan ik mezelf dan wel 100x voor mijn kop slaan. Ik breng zoveel domme opmerkingen met me mee, dat ik me soms echt schaam dat ik een hogere beroepsopleiding volg - want met sommige uitspraken hoor ik daar echt niet thuis ofzo. Een vriendin van mij was bevallen en in plaats van 7 pond ofzo 7 kilo op het geboortekaartje laten drukken. Ik belde haar op om serieus te vragen of ze nog niet helemaal kapot gescheurd was van onderen en of ze dacht dat ze er ooit nog overheen zou komen Pas toen ik mij realiseerde dat ik mijn eigen kind van 4,5 maanden in mijn armen had dat 7 kilo woog, viel het kwartje pas.
Ja, hier ook heel erg! Pas na een jaar was het echt weg. Na mijn tweede was het wel heel erg. Ik gaf vaak automatisch antwoord zonder na te denken. Tot mijn leeftijd vergeten aan toe..
Ik zei van de week ook... Ik ben 26 jaar... Euh nee 27! Zegt mijn vriend: je bent 26, je wordt 27! (In aug pas)... DOM
Dat jij dat sowieso ineens kunt zeggen Ik moet altijd even diep nadenken en heel soms nog terugrekenen Who cares? Whahahaha. (ik vier ook lang niet altijd mijn verjaardag; vaker niet dan wel, dus het gaat hier geregeld zomaar voorbij)
Troost je, dat wordt nog veel erger als je ouder wordt Toen ik 37 was riep ik dat ik 38 was en iedere keer tel ik er een jaar bij op.... al jaren. Ben nu 39 en dat blijf ik gewoon de komende 10 jaar of zo.....
Haha wat herkenbaar allemaal. Vooral van je leeftijd. Heb dat echt al zovaak gehad. Ook was ik vandaag even wat administratie aan het doen. En ik had de verzekering aan de telefoon. Die vroeg ter controle mijn adres. En ik was die echt vergeten. Ik kon er gewoon echt niet opkomen. Uiteindelijk heb ik gauw bij de brievenbus gekeken en daar lag gelukkig post
Ben zo blij dit te lezen! Dacht echt dat ik dement aan het worden was..ik vergeet de gekste dingen. En ik praat soms als iemand die dronken is.. whaha
bij mij is de zwangerschapsdementie ook nooit weggegaan.. helaasch ik wordt nu echt vaak als een dom mokkel behandeld en ik vind t vreselijk!
hihi. ik voelde me laatst ook zo stom. ik was in de supermarkt en een oud vrouwtje zat mijn dochtertje te bekijken. in een knalroze jas. ze zei wat een schatje. is het een jongetje ? ik was een beetje verbaast dat ze dat dacht en zei ehh nee het is een vrouwtje. ik dacht meteen al wat klinkt dit stom,. ik noem mijn dochter nooit vrouwtje. maar gewoon meisje.
Hahaha deze vind ik echt geniaal.. Hier gelukkig niet zo dement geworden alleen soms wat dromerig en soms betrap ik mezelf erop dat ik soms best droog kan praten.. haha.. Leeftijd zeggen doe ik ook altijd heel goed.. ik ben 26. oh nee 27 sorry En er dan vervolgens achterkomen dat ik toch al 28 ben
Laatst had ik het met m'n moeder over kittens, en toen zei ik als grap (we houden van dubbelzinnige humor) dat ik al achttien jaar poesjeservaring heb.. 'Ehm, je bent pas twintig geworden hoor..' Ohja..
Sta ik mijn dochter naar bed te doen, zeg ik; zo ga jij lekker slapen, dan gaan pappa, mamma en ik nog even een filmpje kijken zo
Zo herkenbaar! Ik denk regelmatig achteraf hoe kon je dat zeggen!! Soms komt het ook lomper of onhandiger uit mijn mond als dat ik iets bedoel en die dementie.... ik was een wandelende agenda en kon werkelijk alle nutteloze dingen tot op de minuut af onthouden. Inmiddels hangt er op de voordeur een post it dat ik de achterdeur niet moet vergeten als ik op mijn werkdagen mijn fiets door huis naar voren rij en een post it in de keuken dat ik op donderdagen tosti's wil meegeven aan mijn man want dan werkt hij (al jaren overigens) bij een klant die een tosti apparaat heeft! Moet je natuurlijk niet vergeten welke dag het is!
Hier nog zo een.... Ik heb dus het afgelopen half jaar serieus gedacht dat ik 33 ben. Iemand vroeg me laatst hoe oud ik was, dus ik zeg doodleuk 33. Zegt man later in de auto, ehhhh schat je weet toch wel dat je eigenlijk 34 bent he? (Daarna heb ik dus zitten rekenen vanaf mijn geboortejaar.... Schaam, schaam )
Een pasgeborene, die 7 kilo weegt, is wel erg zwaar! 7 pond zijn ongeveer 3 en een beetje kilo, dat komt beter in de buurt. Ik moet altijd diep nadenken als ik de geboortedatum van mijn dochter moet noemen, hoe erg is dat??!!